Sterkte Axel

Ik sta er op te kijken. Een simpele schuiver. Echt helemaal niets bijzonders. Zo’n valletje die ik er zelf al honderden maakt, uit onkunde. Stuur dubbel en flats. Hij duikt er overheen en boort zijn schouder in het losse zand. Ik spring over het lint en loop naar hem toe. ‘Gaat het?’, vraag ik voorzichtig. Hij staat snel en eigenhandig op. ‘Nee, heb m’n sleutelbeen gebroken’. Voor mijn gevoel een wel hele snelle diagnose. Ik raap zijn motor op en wil hem naar de kant duwen. Voordat ik nog maar een meter verder ben zit hij er al weer op. ‘Zou je dat wel doen jongen?’, vraag ik hem op een vaderlijke toon. Zijn arm hangt naast zijn lichaam en houd zijn elleboog vast met zijn andere. Hij wil er niet aan.

Ik maak zijn helm voorzichtig los en kijk naar zijn teleurgestelde gezicht. ‘Weet je zeker dat het gebroken is?’, probeer ik hem gerust te stellen. ‘Ja, ik heb het al vaker gehad’. Intussen is de EHBO gearriveerd die hem van zijn motor afhalen. Zijn gezicht wordt wit. Hij sjokt mee met zijn ziel onder zijn ‘verlamde’ arm. Een man komt aanlopen en pakt de motor over. Zijn vader. Ik leg hem uit wat ik zag. ‘Ja, twee maanden geleden hetzelfde verhaal, maar toen de andere kant. Ook een valletje van niks. Hij was net weer een beetje op gang’. Hij kijkt zijn zoon nog na. Ontgoocheld. Ik zie dat hij zijn pijn voelt. ‘Ik weet niet wat het is, maar je hoort het veel vaker dan vroeger. Soms denk ik wel eens dat het juist door die nekbrace komt. Misschien heeft hij wel de verkeerde.’ Hij weet het niet. Ik ook niet. Het was een simpele schuiver. Zo een die ik er ook al honderden maakte, zonder brace…