8x Nederlands kampioen
Tussen een aantal horizontale stalen buizen door manouvreer ik naar binnen. De deur is van het slot maar dan ben je er nog niet. Extra, extra beveiliging op alle deuren en als ik eenmaal binnen ben begrijp ik ook waarom. Het lijkt wel of ik bij een Yamaha dealer binnen stap. De strakke rij mooi gepoetste motoren van zijn “Supermotorschool” staan geduldig te wachten. Veel, heel veel kleding siert het pand. Helemaal bovenin in hangen Marcels kampioens shirts netjes naast elkaar. Het zijn er nogal wat. In de laatste tien jaar werd hij 8 keer Nederlands kampioen, 1 keer tweede en 1 keer derde in de Supermotocompetitie. Marcel is ook niet zomaar een motorrijder natuurlijk. Vele jaren reed hij met de “groten” mee om de Nederlandse en wereldkampioenschappen motorcross. Daar waar hij zijn basis legde. 14 jaar lang reed hij vele GP’s en Europese kampioenschappen. Hij heeft veel achter de rug. Veel gezien, veel gereden en helaas ook geleden.
“Ik was en ben geen supertalent”
Ik had hem eigenlijk wat ouder verwacht maar in die 44 jaar is zo op het eerste gezicht alleen zijn haar wat grijzer geworden. Zijn loopbaan als wedstrijdrijder begint dan ook al heel wat jaartjes terug. 1979 om precies te zijn . Net als zovelen maakte Marcel op zijn 6e jaar al zijn eerste “motorische meters.” Zoals alle talentjes was ook hij niet meer van de motor af te slaan. Marcels vader, tevens trouwste supporter en monteur, crosste ook fanatiek. In die tijd ging dat er allemaal wel een beetje anders aan toe als nu het geval is. Op het moment dat hij door zijn zoon voorbijgereden werd hield hij het voor gezien. Vanaf dat moment waren ze altijd samen onderweg. De hele wereld reisden ze af met z’n tweeën. Marcel werd al snel opgemerkt in de crosswereld en reed met zijn 18 jaar al rond met een profcontract in zijn crosstas. “Ik was en ben geen supertalent”, zegt hij zelf. Hij moest het meer hebben van zijn karakter en doorzettingsvermogen. Winnen deed hij dan ook niet altijd maar Marcel was altijd een constante rijder. Door zijn constante presteren zat hij meestal aan het einde van een seizoen bij de eerste vijf. Nog steeds een dikke prestatie tussen mannen als o.a. John van de Berk, Dave Strijbos, Pedro Tragter, Charrel Sweebe, Remy van Rees, André Bartolini en Yves Demaria.
“Daar bleef ik achter een geluidskabel hangen die achter een springschans was opgehangen.”
Nooit was hij de meest technische rijder van het veld maar zijn prestatiedrang heeft hem veel gebracht. Mooie onvergetelijke tijden in toonaangevende teams zoals; Venko Honda , Chesterfield Suzuki , Yamaha Kurz , Honda Sarold en JM racing team. 3 keer werd Marcel kampioen van Duitsland (ADAC) in de 125 cc en in 2001 behaalde hij het Nederlandse kampioenschap in de 250/500 cc klasse. Ook werd Marcel in 1995 nog eens Supercross kampioen. In zijn carriëre reed hij ongeveer 140 GP wedstrijden met als beste uitslag een 2e plaats in het dagklassement en 6e overall. Marcel kende veel blessure leed. Zo heeft hij bijna alles in zijn lichaam wel eens gebroken of gescheurd. Zijn ergste crossblessure liep hij op in Rhenen, 1990. “Daar bleef ik achter een geluidskabel hangen die achter een springschans was opgehangen.” Ondanks dat de kabel op 6 m hoogte hing wist hij er toch in te springen met een vaart van zo’n 90 km per uur. Hij werd achter over van zijn motor gegooid en kwam plat op zijn rug op de grond terecht. “Voor dood” bleef hij zo’n 10 minuten roerloos liggen. Toegesnelde omstanders en EHBO vreesden voor zijn leven. Na een bezoek aan het dichtstbijzijnde ziekenhuis bleek het gelukkig allemaal erg mee te vallen. Bizar in dit verhaal is dat Marcel direct daarna terugkeerde naar het circuit waar de eerste manche nog moest beginnen. Hij voelde zich fit genoeg om mee te starten waarna hij op zijn tandvlees naar respectievelijk een 9e en 5e plaats reed. Als je het dan over karakter hebt. Achteraf bleek zijn hele lichaam een geweldige opdonder te hebben gehad met een gevolg van kneuzingen van top tot teen. Jammer genoeg heeft hem deze smakker het hele jaar parten gespeeld. Noodgedwongen reed hij bijna de rest van het seizoen op pijnstillers. Het jaar er op (1991) werd wel een van de beste jaren in zijn loop baan. Dat jaar, wat hij af wist te sluiten met een 6e plaats in het WK, zal hij dan ook niet snel vergeten. Seizoen 1992 was er een om wel snel uit de boeken te schrappen. Een gebroken arm en een schouder uit de kom zorgden voor tegenvallende prestaties. In de jaren daarna reed Marcel steeds rond de 10e plaats in het WK. In 1995 vond hij zijn “oude draai” weer terug en ging hij aan de haal met de 125 cc titel in een zwaar bevochten kampioenschap met vele internationale top rijders zoals o.a. Gert Jan van Doorn, Thijbers, Lacher en Eckenbach
“Het was zeker geen makkelijke beslissing”
Op het moment dat Marcel merkte dat hij ondanks het harde trainen toch op hetzelfde niveau bleef hangen en soms zelfs wat afzakte maakte hij de keuze te stoppen met de actieve motorcross op hoog niveau. “Het was zeker geen makkelijke beslissing” Juist omdat motorrijden zijn enige passie was en nog steeds is. Toen zijn goede vriend Rudy Versteeg met het idee kwam om eens een supermoto wedstrijd te gaan rijden was Marcel meteen verkocht. Het eerste jaar (2003) was voor Marcel een overbruggingsjaar. Hij reed in dat seizoen nog ONK MX wedstrijden en daarnaast het ONK Supermoto. Hier werd hij meteen al 2e overall, achter diezelfde Rudy Versteeg. In 2004 maakte Marcel definitief de overstap. Voor deze ONK en WK wedstrijden kreeg hij de volledige steun van Yamaha Nederland en Maxxis/ Goldspeed Banden. Maxxis/Goldspeed deed een forse duit in het sponsorzakje want als er iets is wat hard slijt in een supermoto wedstrijd op niveau zijn het wel de banden. “Met één setje kom je echt de dag niet door”, aldus de meervoudig kampioen. Meteen al van het begin was Marcel de snelste. Dat mag gezegd worden want in 2004 werd hij Europees en Nederlands kampioen vòòr Remy van Rees, die inmiddels ook de overstap had gemaakt naar de Supermoto competitie. In de jaren erna behaalde Marcel nog 7 nederlandse Supermoto titels waarmee hij zijn totaal op 8 zette. Zijn 8e, felbegeerde, titel behaalde hij dit jaar na een ontketenende race op een, jaarlijks zelfgeorganiseerde, wedstrijd in Valkenswaard. Dit was misschien wel de mooiste van alle titels. “Omdat ik al 44 jaar ben moet ik me toch ieder jaar weer bewijzen tegen over de jongere rijders.” Het werd dan ook een thriller van de bovenste plank. Hij ging de eerste manche van start met 5 punten achterstand welke hij meteen al weg wist te werken. Aan het begin van de tweede manche stonden de nummers 1 en 2 gelijk in punten. Het was letterlijk er op of er onder maar Marcel hield zijn hoofd koel. Als 2e ging hij van start maar direct met het uit komen van de eerste bocht pakte hij de kop. De gehele race bleef Kevin Villevoy aan Marcels wiel hangen. Keer op keer sloeg hij de aanvallen af en wist de strijd in zijn voordeel te beslissen. Hier behaalde hij zijn mooiste kampioenschap.
Ook in de Supermoto kende Marcel blessureleed. Het was in Lelystad in 2006. Hij stond op kop in punten bij het ONK Supermoto met nog twee kampioenswedstrijden te gaan. Half in de wedstrijd raakt hij betrokken bij een valpartij op een tafelbult. Marcel wordt vreselijk hard in zijn schouder gereden die hierna uit de kom schiet. Het lijkt in eerste instantie allemaal wel mee te vallen maar tijdens de revalidatie merkt hij een duidelijk verschil met zijn gezonde schouder. Hij traint hard, heel hard maar de spieren komen niet terug. Achteraf geeft de arts toe dat er toch meer was afgescheurd dan alleen een aantal spieren. Zo werd ook de zenuw kapot getrokken met als gevolg dat hij zijn arm niet meer optillen. Later werd pijnlijk duidelijk dat deze nooit meer zou aan groeien. Er stonden nog 2 kampioenswedstrijden op het programma en Marcel was nog altijd leider in de tussenstand en wilde daarom hoe dan ook rijden . Zittend op zijn motor moest hij met zijn rechterhand zijn linkerhand op het stuur leggen omdat hij de opwaartse beweging niet meer kon maken doordat zijn spieren en zenuwen waren af gescheurd . Hard knijpend in zijn handvat ging hij van start. Wat niemand en ook hijzelf niet voor mogelijk hield was dat hij die wedstrijd glansrijk won. De daaropvolgende, laatste wedstrijd, schreef hij ook op zijn naam waardoor hij Nederlands kampioen werd voor de 3e keer . Stoer verhaal maar waar gebeurd!
Supermotorschool.nl
In 2007 kwam Marcel met het plan om zijn ervaring over te gaan brengen op andere rijders. Met regelmaat sprak hij oud MX collega’s aan om eens een keer mee te doen. Steeds hoorde hij het zelfde antwoord; “We hebben er de kleding niet voor en ook zijn de peperdure wielen en remmen niet aangepast.” “En wat als ik het niet leuk vind?” Dat was het moment dat Marcel op het idee kwam om een Supermotoschool op te zetten. Zo gezegd zo gedaan en in samenwerking met zijn sponsors Yamaha en Maxxis/Goldspeed zette hij de Supermotorschool.nl op. Het blijkt meteen een groot succes want bijna iedere lesdag zit vanaf het begin al vol . “Wat je beleeft op zo’n dag is dan ook ongekend leuk” zegt Marcel enthousiast. 99% van de cursisten gaan met een “bigsmile” naar huis. Rijders leren op deze dag wat Supermoto nu eigenlijk werkelijk inhoudt en het bevordert ook nog eens je rij technieken. Deze formule is de basis van het gigantische succes van de school. Als je de “skills” van het motorcrossen al bezit is het geweldig om na je crosscarriëre de overstap te maken naar de Supermoto . Van het crossen naar de weg blijkt een stuk makkelijker dan andersom. Het platleggen van de motor, het zandgedeelte waar je toch ook een behoorlijke beheersing voor nodig hebt omdat je daar op slicks uit de voeten moet kunnen. Ook de remtechnieken komen stevig aan bod wat voor een crosser ook weer goed bruikbaar. Wat verder ook heel mooi is om te zien is dat je met regelmaat cursisten terug ziet in de wedstrijden. Mannen en vrouwen die na een cursus de stap maken om een KNMV licentie aan te vragen en zo deelnemen aan wedstrijden. “Dat is toch super om te zien?”, lacht Marcel met een trotse blik.
“MvD Racewear”
Naast zijn rijschool ontwerpt en produceert hij nu ook de kleding voor deze, toch wel wat ondergewaardeerde, tak van motorsport. “MvD Racewear” is nu al een zeer gekende naam in de internationale Supermoto wereld. “Van alle rijders die hier in Nederland aan de start komen is ongeveer 35% “ingepakt” met “MvD” kleding. Als enige levert “MvD Racewear” een pak bestaand uit twee delen. Het jasje is afritsbaar en dat is zeker fijn voor de rustmomenten tussen de manches. Voorheen deed je je bovenstuk uit en dan hing dat aan je lijf te bengelen. Nu rits je het bovenstuk er af en loop je toch wat makkelijker rond in je shirtje. Ook levert MvD cross shirts voorzien van alle gewenste opdrukken. Naast de Supermoto kleding is hij onlangs ook begonnen met een “BMX lijn”. Ook hierin gaan de verkoopcijfers gestaag omhoog. Om het helemaal compleet te maken komt er in 2015 ook een eerste lijn MX broeken in de schappen te liggen. Welllicht is het mogelijk ook in deze tak wat markt te veroveren. Marcel leeft van het lesgeven en de kleding verkoop. “Het kost me veel tijd en energie maar ik heb het er graag voor over” Een groot deel van de verkoop is export. In veel landen zijn er al dealerschappen afgesloten. Om in de stille wintermaanden ook nog een beetje aan het werk te blijven is hij onlangs begonnen met “team en werk” kleding.
De school ligt nu even stil maar gaat vanaf april weer van start. De cursusdata staan nu al weer op de website; www.supermotorschool.nl Voor het nieuwe seizoen zijn er weer 8 nieuwe Yamaha motoren aangeschaft om de toekomstige cursisten een dag te laten beleven die ze nog lang zullen heugen.
“Opgeven nooit!”
Dat Marcel een veelzijdig mannetje is krijg ik wel in de gaten. Zeker als hij me vertelt ook nog een Parijs Dakar te hebben meegereden. Dat wist ik dan weer niet. Met het “Yamaha Holland Team” stond hij daar in 2006 aan de start, samen met Frans Verhoeven en Henk Knuiman.
Zelfs voor een ervaren rijder als Marcel was dat een hele omschakeling. Hij kwam er al snel achter dat rally rijden een hele andere tak van motorsport is. “Je rijdt daar, in tegenstelling tot wat ik gewend was, nooit op 100% van je kunnen. Je mag en moet altijd maar op 70% rijden om je krachten te verdelen over de lange ritten. Dat is iets wat ik daar door schade en schande wel heb geleerd. “Het is schitterend om zo’n spektakel eens mee gemaakt te hebben.” Het kost enorm veel voorbereiding, tijd en natuurlijk geld. “Ik zeg nooit nooit, maar het was voor mijn gevoel wel een eenmalig iets” , ook omdat de tijd gewoon ontbreekt.
“Ik begon er aan met veel goede moed maar had al meteen pech op de tweede dag.” Mijn onsteking werkte erg onregelmatig waardoor ik van plaats 17 kelderde naar een plaats ergens in de 220. Ondanks deze ellende kwam Marcel nog mooi terug naar een 48e plaats. Zijn tong had hij half doormidden gebeten doordat hij bij het over de kop slaan met zijn kin op zijn stuur terecht was gekomen. Die dag heeft hij ook zonder zijn broodnodige navigatie moeten rijden. Bijtend in het stof van zijn voorgangers probeerde hij toch de finish te bereiken. “Opgeven nooit!” 5 km voor de finish reed hij ook nog eens in een ravijn omdat hij door opwaaiend stof niet kon zien dat er een stuk weg volledig weggespoeld was. Onder het bloed kwam Marcel over de finish en met de tranen in zijn ogen dacht hij weemoedig aan het thuis front. “Ja, op de Dakar rally krijgen ze de grootste mannen en vrouwen klein” Dankzij de “peptalk” van mijn geweldige teammaten herpakte ik mezelf en ging ik steeds beter rijden. De laatste dag was de slotproef rond het “rose meer”. Het was net een grote crossbaan dus helemaal mijn ding. Helaas werd deze heat geneutraliseerd en kon ik mijn etappezege op mijn buik schrijven. “Nee, mij zul je er niet snel meer zien”
“alleen als het mooi weer is”
“Komend jaar zal ik zo af en toe nog wel eens een wedstrijdje rijden, maar alleen als het mooi weer is”, zegt hij lachend. Nu ga ik me vooral bezighouden met mijn zoontje, misschien wel mijn opvolger, Jayson. We zijn de eerste week van november begonnen met crossen, nadat hij op 11 oktober 6 was geworden.
Wat hij nu al blijkt te kunnen met zijn PW 50 cc is naar mijn mening ongekend. “Neem zelf eens een kijkje op mijn face book en oordeel zelf” “Ik kan alleen maar zeggen dat ik weinig mannetjes ken die in 5 weken tijd al zo kunnen rijden. Ik weet het, ik zie het wellicht door een roze bril omdat het mijn zoontje is, maar toch”. Zijn ogen glinsteren.
“Wie weet begint mijn reis wel weer van voren af aan…”
Een meer dan mooie verschijning met een meer dan grote bos zwart krullend haar. Het is een nog korte maar zichtbaar liefdevolle relatie die ontstond uit een “liefde op het eerste gezicht” moment. Heidi had eigenlijk helemaal niks met cross. Ze was als “oppas”met haar broertjes meegegaan naar Aagtekerke. “De jongens wilden zo graag”, zegt ze lief. In de tent kwamen ze elkaar tegen. Een van Heidi’s broertjes kwam een handtekening halen bij de winnaar van de dag. “Jij krijgt een handtekening als ik het telefoonnummer van je zus krijg”, zei Stefan subtiel, en zo begon het. “Mijn sport komt op de eerste plaats, dat weet ze.”, zegt hij lachend terwijl hij haar goed vasthoudt. Heidi knikt overtuigend en is het daar helemaal mee eens. “Hij doet en laat er alles voor, dat respecteer ik ten volste”. Ik vraag het niet maar wellicht is dat ook hetgene wat haar zo aantrekt in hem. Karakter en doorzettingsvermogen zijn zeker geen vervelende eigenschappen als het om je partner gaat.
Het huisnummer was moeilijk te zien, vandaar. Hij begroet me erg netjes en beleefd. Het is voor mij een eer er te zijn maar ik krijg eenzelfde gevoel van hem terug. Hij was net zijn loods aan het afsluiten. Henk runt al 25 jaar een autorijschool, samen met zijn vrouw. “Ja, sturen kun je wel” zeg ik lachend. Henk lacht ingetogen terug en loopt voor me uit naar binnen. Er staan twee hele nette “Old time” Honda’s naast elkaar. Enduro’s uiteraard want Henk crosst niet meer. “Op het circuit is het me iets te gevaarlijk” zegt hij terwijl we naar boven lopen. “Wat ik in mijn hoofd nog weet en denk te kunnen, kan mijn lichaam niet meer aan. Daar schuilt het grootste gevaar”. De reflexen van vroeger zijn er niet meer en dat is natuurlijk logisch. “Op de remknippen schiet ik dan gemakkelijk met m’n handen van het stuur, met alle gevolgen van dien”. “Ik denk wel dat ik snap wat je bedoelt” zeg ik en hij kijkt me aan. “Dat zullen er wel meer herkennen” zegt hij lachend.