oktober 2015 – mxinfected.nl

De eerste Raivo

‘Ik moet nog even mee voor een proefrit maar Anja is binnen hoor’ zegt hij terwijl ik een stevige hand van hem krijg. Ik hou niet van mannen maar hij ziet er goed uit. Jong ook, toch zeker als ik hoor wat zijn leeftijd is. Joep Dankers is een drukbezet mens. Zijn autohandel wisselt hij af met de zorg voor de diverse panden die in de verhuur staan. ‘Gelukkig heb ik goede huismeesters’, zegt hij blij.

Anja heeft de koffie klaar staan. De appelflap sla ik niet af, ook al heb ik het idee dat ik het exemplaar van Joep of Anja naar binnen aan het werken ben. Gegeven is gegeven tenslotte. Het is een druk gezin. Raivo’s zus Rachel loopt heen en weer en stelt zich netjes voor. Ook een sportieve telg van de familie Dankers. Na haar afronding op het CIOS nog volop aan het ‘nastuderen’. Ze legt een goede basis maar weet toch nog niet echt wat haar einddoel zal zijn. Met een megagrote tas op haar rug neemt ze al weer snel afscheid en vertrekt naar de voetbaltraining. Ze zijn het drukke leven inmiddels wel gewend.

‘Hij vindt er toch niks aan’
Ondanks Raivo redelijk laat op een motor stapte (7) is het toch allemaal heel snel gegaan. Zijn eerste PW was alles behalve zijn vriend. Geen interesse dus. Na wat spelerij op een PW met zijspan, waar hij in het ‘bakkie’ stond, werd er een 50cc tje aangeschaft. Anja vond het in eerste instantie zonde van het geld. ‘Hij vindt er toch niks aan’, probeerde ze nog maar door Joeps crossverleden in zowel de solo als de zijspancross probeerde hij het toch nog een keer. Deze keer was er meer interesse en Raivo was los. Toen hij eenmaal kampioen werd stopte het niet meer. Praktisch overal waar hij meedeed ging hij met de grootste beker naar huis. Joep en Anja kregen al snel in de gaten dat ze meer op de wereld hadden gezet dan een leuke hobbycrosser. Natuurlijk weet je op zo’n moment helemaal niet waar zoiets zal eindigen.

Een goede leerling
Nog voor ze echte plannen moesten gaan maken voor de crosstoekomst van de kleine Raivo werd er door HSF aan de deur geklopt. De ontdekking was gedaan en onderhandelingen volgden. ‘Het gaat allemaal zo snel dan, dat je bijna niet beseft wat er gebeurt’, aldus een nog steeds verwonderde Anja. De combinatie met school werd gemaakt via een lootschool, de school waar ook Davy Pootjes zijn opleiding afwerkt. Raivo is een goede leerling en leert ondanks zijn lichte a.d.h.d. ‘stoornis’ toch vrij makkelijk. Vorig jaar nog kreeg hij er medicijnen voor, maar daar zijn ze vanaf gestapt. Het kost soms wat moeite maar het gaat goed. ‘We weten wat we aan hem hebben en hij aan ons. Dat geeft toch een bepaalde rust in de hectiek en dat is uiteindelijk het belangrijkste’. Raivo heeft een strak levensschema. Er moet natuurlijk veel getraind worden. Zoveel mogelijk met de motor en eens per week krijgt hij balanstraining in de sportschool. Fitness is voor later ‘alshijgrootis’. De conditie is eigenlijk altijd wel op peil. Dat is ook te meten aan zijn rondetijden. Zijn laatste ronde is vaak even snel als de ronden in het begin, soms sneller nog. Dat wil zeggen dat hij zijn energie goed weet te verdelen over de gehele wedstrijd. Zeker niet onbelangrijk.

Alles is strikt
HSF is blij met Raivo en andersom. Er wordt goed voor hem gezorgd. Het team staat helemaal op zichzelf en dat houden ze graag zo. Invloeden van buitenaf worden niet toegelaten. De sponsorgroep is select en volgen gewillig de door HSF gestelde regels. Alles is strikt. Kleding, helmen en laarzen worden volgens de voorschriften gebruikt en behandeld. Er bestaat zelf een draaiboek voor het hele komende seizoen. Iedereen binnen het team weet precies waar hij of zij aan toe is. Middels een logboek wordt bijgehouden wat, waar wanneer en hoelang. Als je er over nadenkt is het schitterend opgelost allemaal. Geen discussies, geen gezeur, geen problemen. Er is ook geen tijd voor gezeur binnen HSF. Er zijn bedrijven te runnen en tijd is schaars tegenwoordig.

‘Blijven zitten is ook een kunst’
‘Volgend jaar rijdt Raivo weer in het vertrouwde blauw/wit en daar zijn we blij mee’, zegt Joep tevreden. Natuurlijk hangt alles af van de progressie. Hij zal wel moeten blijven scoren, maar dat is in een ander team niet anders. Er zijn verwachtingen maar daar zijn Joep en Anja heel voorzichtig mee. Een top 20 plaats in de EK competitie zou wel haalbaar moeten zijn volgens Joep. ‘Top 20??’, schrikt Anja op. De meningen zijn verdeeld maar je kunt en mag ook nergens op vooruitlopen. ‘Als hij deze trend door zou kunnen zetten zijn we voorlopig nog niet klaar met hem, da’s wel duidelijk’. Gelukkig zit Raivo in een goede flow. Hij is zeker en dat zie je terug in zijn rijden en uitslagen. Natuurlijk zijn er meer snelle jongens maar zijn constante rijden en scoren maakten hem een dubbelkampioen. ‘Blijven zitten is ook een kunst’.

Gewoon een jongen van 14
Raivo heeft intussen ruzie met zijn telefoon gekregen. Door de val op de douchevloer was het dingetje dermate geschrokken dat hij weigerde beeld te geven. Zoals bij alle jongeren breekt dan de paniek uit. Geen telefoon, geen leven. Daarin is Raivo gewoon een jongen van 14, net als een ander. Hij rust niet voor hij een oude telefoon heeft gevonden om in ieder geval de volgende dag door te komen. Op zich niet vreemd als je weet dat het merendeel van de jeugd de telefoon ook voor zijn of haar school gebruikt. Het huiswerk wordt er in opgeslagen en ook de behaalde punten staan netjes in een lijst online. Raivo is behalve een Europees en Wereldkampioen ook gewoon een kind als alle anderen. Gamen mag, maar tot negen uur en na het huiswerk. Zoals alle jongelingen dient hier ook voor Raivo een strakke referentie aangegeven te worden. Alles mag maar op z’n tijd en met beperking. Ook hij laat tot Joeps ergernis de deuren openstaan en ruimt zoals een kind betaamt zijn rommel niet op.

Supercross in Zuidbroek
De voorbereidingen voor 2016 zijn in volle gang. Vandaag waren ze in Lommel om een zware training af te werken. ‘Geen ideale baan op dit moment omdat hij erg moet wennen aan de iets zwaardere en grotere 125. Helaas waren de banen in de buurt gesloten vanwege de nattigheid. Raivo vertoonde enige tegenstand maar eenmaal op de baan hoor je hem niet meer.

Nog één keer rijdt Raivo op zijn vertrouwde 85. Een jaarlijkse traditie is de Supercross in Zuidbroek. ‘Het is niet eens dat we gek zijn van supercrossen, maar dat loopt al een paar jaar’. Op een gezellige manier sluiten we daar het 85 tijdperk af. Als alles normaal verloopt gaan we nog veel horen van het blonde manneke uit Heesch. Geen tweede Herlings of Pootjes, gewoon de eerste Raivo.

/door

Komt tijd, komt Raf

Geen categorie

Als hij zou zeggen dat hij 16 is zou ik het ook geloven. Hij geeft me een volwassen hand met een maximaal lachend gezicht. Hij lijkt opgewonden als hij aanschuift. Alsof hij zeggen wil:, ‘kom maar op met je vragen’. Niet verlegen of bang, integendeel.

‘Hij ging hard’
Vader Harrie had de moertjes nog niet op de werkbank gelegd of hij was al verdwenen. Verwonderd en met de zijwieltjes nog in zijn hand keek hij de kleine Raf na. Hij praatte nog geen woord, maar fietste rond alsof hij het al jaren deed. Aangezien Harrie zelf crosste werd er niet veel later een kinder quad aangeschaft. Zo kon hij zichzelf lekker bezighouden op het rennerskwartier. Raf vond het geweldig en zette er al meteen flink het gas op. Hij ging hard, het ging hard. De kampioenschappen volgden elkaar is snel tempo op. Raf groeide, en niet alleen in zijn rijtechniek.

‘Hij wilde zo graag’
Als Harrie vertelt glundert Raf. Ik zie dat hij geniet en beleeft het allemaal weer opnieuw. “Misschien ging het allemaal wel te snel achteraf, maar je kunt het ook niet tegenhouden’. Als je eenmaal de stap gezet hebt, kun je eigenlijk niet meer terug. ‘Toen we merkten dat hij toch wel behoorlijk aan het gas draaide hebben we een keuze gemaakt’. Ze wisten goed waar ze aan begonnen. Het zou veel geld gaan kosten, al hun geld. Ook zou het veel tijd opslokken en emotioneel een zware klus worden. ‘Hij wilde zo graag en we wilden hem graag die kans geven’.

Keihard en meedogenloos
Overwinningen en kampioenschappen volgden elkaar in raptempo op. Hoe klein hij ook was, zijn overgave was maximaal. Hij deed en liet er alles voor. Naarmate het niveau steeg dienden helaas ook de blessures zich in hoog tempo aan. Niet zomaar een simpele bot breuk. Een knie die bij een val volledig de verkeerde kant op knikte. Twee gebroken polsen tegelijk en onlangs nog een scheen- en kuitbeenbreuk. Ieder jaar weer wel wat. Altijd half in het seizoen en altijd gecompliceerd. Iedere keer vocht hij zich weer terug. Keihard en meedogenloos voor zichzelf. Eigenlijk voor mij wat onverwacht omdat hij op het eerste gezicht een zacht persoon lijkt. Hij kijkt en lacht lief, maar blijkt van binnen een strijder uit het hardste hout gekapt. Consequent en gedisciplineerd werkt hij zijn schema’s af. School en sport wisselen elkaar af. Voor Raf is er maar 1 ding en dat is crossen. Iedere dag fietst hij 20 kilometer heen en 20 kilometer terug naar huis. Baggerweer of harde wind.

‘Het is zijn leven’
Raf is erg groot voor zijn leeftijd. Het is om te zien al een echte kerel en juist dat speelde hem parten. Hij is groot en sterk en een maatje te groot eigenlijk voor zijn 85. Niemand begreep dan ook dat hij niet overstapte naar de 125. Voor de buitenstaander was hij er zeker aan toe. Groot sterk en snel. Toch bleef hij op zijn ‘kleine’ 85 rijden. ‘Het had alles te maken met Raf zelf’, aldus moeder Miranda. Mentaal zat hij er gewoon door op een gegeven moment. Iedere keer weer die ellende van de blessures en het opkrabbelen. Iedere keer weer proberen op het oude niveau te komen. Het deed hem bijna besluiten te stoppen. Het verdriet van zijn moeder deed hem veel. ‘Als jij er zoveel verdriet van heb mam, dan stop ik er liever mee’. Dan is het weer even de lieverd. Dat wilde Miranda niet op haar geweten hebben. Ze wilde ook helemaal niet dat hij zou stoppen. ‘Het is zijn leven. Als ik zie wat hij er allemaal voor doet zou hij een deel van zichzelf verliezen, dat geloof ik echt.’ Geëmotioneerd wrijft ze in haar ogen. ‘Hij doet vele malen meer dan dat wij van hem verwachten. Dan verdien je het gewoon’.

‘Alleen de winnaar telt’
Hij miste veel zelfvertrouwen aan het begin van het seizoen. Zo zeker als hij kon zijn, zo bang was hij nu. Voorzichtig. Het is niet alleen de fysieke heling die parten speelt. In het koppie moet het ook allemaal kloppen en dat moest eerst op orde zijn. Gezamenlijk hebben we toen besloten nog een jaar op de 85 te blijven rijden. Op zich ging het redelijk maar hij groeide zo snel dat hij zichzelf in de weg zat op een gegeven moment. De motor was langs alle mogelijke kanten aangepast. Een hoger zadel, vering en stuur maakte de 85 tot een afzichtelijk ding. Hij kon zijn benen niet meer kwijt en ook het vermogen bleek te weinig voor de grote Raf. ‘Ik kon er niet harder meer mee rijden’, zegt hij lachend. ‘In de modder tilde ik ‘m gewoon uit het spoor’. Even gaan staan was er ook niet meer bij. Normaal doe je dat in één beweging. De afstand naar het buddyseat werd te groot waardoor het echt een handeling werd wat dan weer veel energie kostte. Harrie en Miranda konden het niet meer aanzien. Het zelfvertrouwen was intussen dermate gegroeid dat ze besloten direct over te stappen naar de 125. Door al het blessureleed zat er toch al geen kampioenschap meer in en zoals Raf zelf zegt: ‘Alleen de winnaar telt’.

EMX 125
Natuurlijk is het even nieuw allemaal , maar dat gaat zeker goedkomen. De snelheid zat er al in, dus is het een kwestie van wennen aan het formaat en het andere vermogen. Voor velen leek het een raar moment, maar voor Raf kan het niet beter. Het seizoen was toch al weg dus heeft hij nu alle tijd om één te worden met zijn nieuwe kanon. Alle tijd. Dat heeft hij en zal hij ook nemen. De eerste meters zijn gemaakt en het belooft wat. Op het prikbord in de keuken hangt een a4 tje met de EMX 125 kalender van komend seizoen.
‘Het past allemaal veel beter op zo’n echte motor’, lacht Ralf. Ondanks hij eigenlijk naar bed moet schitteren zijn ogen nog. Ik krijg een prachtig shirt en nummerplaat van hem mee. ‘Voor uw zoontjes’ zegt hij bijna lief en neemt afscheid. Als er iemand een X factor heeft…

/door

Spijt van de Boulevard

Geen categorie

De zon staat op doorbreken als ik mijn auto parkeer tussen de in grote getalen opgekomen crossbussen, campers en aanhangwagens. Veel bekende gezichten waardoor de ‘thuissfeer’ al meteen voelbaar is.

Ingekapselde infectie
Een keer of vier heb ik moeten zeggen dat het mijn eerste keer was. De 30e editie al en nooit was ik erbij. Ongeveer 30 jaar geleden stopte ik actief met crossen en ben daarna uit frustratie nooit meer wezen kijken. Een ander leven met niet bevredigende, plaatsvervangende hobby’s en sporten. Een ingekapselde infectie openbaarde zich een jaar of vijf geleden weer en gaf me het ultieme zieke gevoel weer terug. Gelukkig. We zijn er, zo bedoeld, veel te vroeg en laten ons gewillig inpakken door de sfeer. Ruim op tijd dus, bang dat ik de dag te kort zou vinden. Al meteen stuit ik op een wat oudere man in een scootmobiel. Het blijkt Dhr. Brouwers. Voor mij geheel onbekend maar voor de organisatie waarschijnlijk een boegbeeld. Jarenlang zat hij in het bestuur van het organiserende MSV de Uitlaat, vanaf het prille begin. Mooi mens met een nog mooier verhaal. ‘Ik ga genieten’ zegt hij vriendelijk en geeft zijn karretje de sporen.

De Reuver is nog lang niet klaar
Bijna vanzelfsprekend is Kees van den Boomen weer paraat, die met zijn eerste woorden het evenement opent. Het feest is begonnen en we hebben er zin in. Veel zin. Waarschijnlijk in verband met het opkomende water is het programma kort en strak. Geen trainingen. Alleen een ‘sightinglap’ en knallen maar. De top van de 85 gaat hard. De geur van de opgestookte mengsmering vermengt zich met die van een verbrande koppeling. Lekker. De blokjes krijgen gewillig slaag van hun berijders. ‘Open en nooit meer dicht’ zoals de jeugd dat tegenwoordig zo mooi zegt. Vooral bij de ‘kleintjes’ is het duidelijk een kwestie van de gang er in houden. Het losse zand dwingt je. Elzinga gaat weer eens snoeihard maar ook Dankers is op drift. Door wat onbenulligheden van te groot formaat kan hij in de tweede manche de aansluiting niet meer maken en eindigt op een mooie tweede plaats. Bij de MX2 bleek Calvin Vlaanderen oppermachtig. ‘Local Privateer’ Mark Boot bevestigde dat Zeeuwen gek zijn op het strand. Na twee schitterende races werd hij tweede totaal. Boot + strand = 2. De spanning ging naar een hoogtepunt in de MX1. Als een waardig voormalig Nederlands Kampioen veegde Marc de Reuver de baan aan. Door onder andere harde armen kwam hij een paar keer ten val maar wist zich met de snelste rondetijden toch weer naar voren te ploegen. De Reuver is nog lang niet klaar, dat is wel duidelijk. Met een superconstante, foutloze Martens als winnaar reed Stefan Hage zich ook vandaag weer in vele kijkers. Het Zeeuwse conditiebeest liet zien het tempo van de achtervolgende groep goed aan te kunnen en liet een verdiende 4e totaalplaats noteren. Een kwestie van discipline, overgave en tijd.

Opvallende verschijningen
Gert Jan Vorstenbosch is en blijft een eerlijke en sympathieke eend in de bijt. In zijn niet te missen roze outfit reed hij in de eerste manche naar een nette 4e plaats. De tweede manche wist hij zelfs winnend af te sluiten. Wat zou de Nederlandse cross zijn zonder? Karaktermannetje.

Dat de snelste man niet altijd wint liet Joey Schoonbergen zien. Met de gele nummer 100, wat me deed denken aan Mike Roes, reed Joey in een machtige stijl de snelste tijden van het hele veld. Na een ‘bagger start’ in de eerste manche knalde hij in 5 ronden naar de top twintig van zijn groep, om vervolgens na 9 ronden op een prachtige 9e plaats te eindigen. In de tweede manche nam hij in ronde 1 meteen de leiding en hield die vast tot ronde 7. Door een stuurfoutje kwam hij ten val en kreeg vervolgens het gele gevaar niet meer aan de gang. Met nog twee ronden te gaan kon hij toch zijn weg weer vervolgen om op een teleurstellende 11e plaats te eindigen. ‘Daar had meer in gezeten’ zeggen ze dan. Straks even zijn naam ‘Googlen’.

Dat uitzonderingen nog steeds de regel bevestigen bewees Zeeuws- en Nederlands grootste vrouwelijke crosstalent Nancy van de Ven vandaag weer eens. Als je weet dat ze nog iedere week groeit in haar rijden en zich qua rondetijden al kan meten met de top maakt dat me erg nieuwsgierig naar 2016. Ze heeft de skills. Alle skills om haar vastomlijnde plan waar te gaan maken. Klasse!

Thomas Adriaanse deed mijn bloed sneller stromen met zijn Honda 500 tweetakt. Het vergt een kerel om met dat kanon op zo’n tempo rond te gaan. Rillingen over mijn hele lijf. Kippenvel. 8 en 4. Ik was weer even terug, klasse en bedankt Thomas.

Crossers moeten rijden
Genietend sta ik naast een bedenkelijk kijkende Brian Bogers, vergezeld door zijn mooie Angel. Hij moet er zijn, moet kijken en moet supporteren. Wat ik hem hoorde denken zal ik u onthouden. Alle begrip natuurlijk. Brian is alles maar vooral geen kijker. Ik ken hem niet maar zijn gezicht sprak. Davy Pootjes is ook aanwezig zoals beloofd, maar mag nog niet. Ondanks de vele verschillen lijkt zijn gezicht vandaag veel op het gezicht van Brian. Nu weet ik gelijk weer waarom ik nooit meer ben wezen kijken. Crossers moeten rijden.

De organisatie staat voelbaar als een huis. Geen commentaar, niks aan toe te voegen. Vriendelijke mensen met het plan van de dag op het netvlies getekend.

Het spektakel is afgelopen en voor ik het besef ligt het strand alweer vlak en bijna opleveringsklaar voor de hondenuitlaters en het opkomende water. We moeten huiswaarts maar we willen eigenlijk nog helemaal niet weg. Te gezellig, te mooi, te spannend. We sluiten de dag af met een ‘Stabilo tomatensoepje’, die we aangeboden krijgen door MPM’s Pim van Hoorn. Na een potje tevreden nakaarten verlaten we de boulevard. Ik klim over een muurtje en kijk nog een keer om.

Spijt van de boulevard ja. Spijt van 29 keer niet geweest zijn…

Foto’s met dank aan Folko Fotografie (Folko Haffert)

/door

KTM dag groeit in de zon

Geen categorie

Onze vroege rit door de mist maakt me een beetje ‘weeronzeker’. Ze hadden het toch gezegd? Naarmate we Veldhoven naderen trekt de hemel open en komt het lauwe zonnetje er al een beetje door. We sluiten aan in de lange rij bussen en aanhangwagens met cross en enduromotoren. Ik heb een hekel aan files, maar deze is niet erg. Om de tijd te doden maak ik een foto van de achterkant van Kenny Buermans bus die voor ons rijdt en verstuur hem privé naar Kenny die ik Facebookvriend mag noemen. Smily en duimpje terug. Leuk.

‘Alles onder controle’
Het gaat vlot en al snel rijden we het rennerskwartier op. Een groot deel ervan is verhard omdat deze op de kartbaan is aangelegd. Endurorijders uit allerlei verschillende landen lopen en rijden druk heen en weer om in te schrijven voor een prachtige rit door de bosrijke omgeving. Bij de ingang loop ik een , ondanks de grote drukte, relaxte Eddy Lemmens tegen het lijf. ‘Het gaat goed met Eddy en heeft alles onder controle’, aldus Mr. KTM. Het is ook al de 21e keer dat hij dit doet. Inmiddels flink door de noppenwol geverfd doet hij zijn ding. Een mooi ding. We zijn ruim op tijd , maar velen met ons hadden dezelfde plannen. Het terrein stroomt vol. Het valt me op dat het een ander publiek is als op een ‘gewone’ crosswedstrijd. Hele gezinnen met kinderwagens en buggy’s wandelen voorbij. Een uitje voor iedereen. Voor elk wat wils, en dat is precies wat Eddy wilde. Een evenement waar echt iedereen zijn of haar plezier kan vinden.

‘Fearless’ Danny oogt koel
Aan alles en iedereen is gedacht. ‘De jeugd heeft de toekomst’, staat hier hoog in het vaandel. Springkussens en een ‘crossbaantje’ voor de allerkleinsten met houten KTM (motor) fietsjes. We lopen nieuwgierig eerst even naar de crossbaan om te kijken hoe het er allemaal bijligt. De baan ‘ligt er perfect in’, en een ‘shovelspecialist’ is druk doende een modderbak te creëren. Een nieuw item is de drekbakrace voor buggy’s. Dikke buggy’s. Kees, ‘den omroeper’ van den Boomen is er ook al vroeg bij. Op zijn beruchte ‘No Fear Energy’ klompen geeft hij zoals altijd duidelijk weer wat er ons allemaal te wachten staat vandaag. Dat belooft wat. We spotten wat VIC’s (Very Important Crossers) en ook zijn er wat , voor ons, regionale toppers aanwezig. Al snel en zeer welkom scoren we een bakkie koffie bij de fam. Van den Bosse. Zoontje Danny (a.k.a. de Crosser) rijdt met zijn 65 kleine wielen tussen het grote geweld mee. ‘Fearless’ Danny oogt koel. Altijd. Het gaat altijd goed met kleine Danny, en zou het anders zijn, dan nog.

‘Het had voor mij wel wat langer mogen duren’
De hele ‘minitop’ blijkt aanwezig, tot en met de Europees en wereldkampioen Raivo Dankers toe. Er is een zogenaamde brommerklasse aanwezig wat in mijn ogen eigenlijk helemaal geen brommers zijn. Volwaardige 125 frames met daarin een 50 cc blok verwerkt. Mooi gedaan. Net origineel. Er wordt gestreden alsof er een kampioenschap op het spel staat. Tussen het geweld van de 85 cc toppers rijden twee moedige 65cc coureurtjes mee. Ze doen zeker niet onder voor veel van de middelgrote mannen. Danny van den Bosse en Ivano van Erp rijden er niet alleen tussen maar doen zeker mee. Geweldig mooi. Nog een opvaller van formaat is Stefan Hage die bij de startbewijshouders een hele sterke indruk achter laat. Na zijn blessure zit hij conditioneel weer behoorlijk op peil. ‘Het had voor mij wel wat langer mogen duren’, zegt hij fris terwijl hij zijn helm afdoet. Ik sta even te kijken bij Hans Vogels die mij behoorlijk verraste . Ik kende hem helemaal niet zo goed maar weet wel dat hij in de enduro wereld ‘de man’ is. Ondanks dat enduroritten en zeker Parijs Dakar ook geweldige evenementen zijn denk ik toch, ‘kom lekker crossen joh’.

‘Born to be on the bike’
Er wordt in een strak tijdsschema een goedgevuld programma afgewerkt. Vier ‘verlegen’ mannen uit Tsjechië verzorgen een van de ‘steile wand’ afgeleide stunt act. In een stalen kooi rijden ze achter elkaar aan en tegen elkaar in. Op het laatst met vieren tegelijk. Precisie en timing. Ze verdienen de aandacht en applaus dubbel en dwars. Zuinig op zijn en in stand houden denk ik dan. Van eigen bodem is de ‘Trialacrobaat’, Alex van den Broek maar weer eens opgeroepen. Ik zag hem al een paar keer eerder optreden en het rare is dat het eigenlijk heel gewoon gaat lijken wat hij doet. Hij doet het voor de kijkers zo makkelijk lijken. Een gevoel dat ik ook krijg als ik naar Jeffrey Herlings sta te kijken. Ik let nog eens goed op zijn handen, vingers, balans en de volledige rust die van zijn gezicht afstraalt. Eén met zijn motor, ‘Born to be on the bike’. Terwijl ik sta te genieten van het zonnetje in mijn gezicht stuitert m’n dochtertje van het springkussen. ‘Niks aan de hand hoor pap’. Het hoort er allemaal bij.

‘Het brute geweld’
Kwijlend loop ik langs de, voor mijn gevoel, ondergewaardeerde Xbow van KTM. ‘Ik zou het wel weten’. Weer terug bij het circuit staan er drie ‘Bigblocks op 500 kilo rubber te pruttelen met een hele grote P. Het overgewaaide ‘Mudracen’ is al een begrip aan het worden, boven in ons land blijkbaar. De aangelegde modderbak wordt verslonden door het brute geweld van de Buggy’s. Een welkome aanvulling op het diverse programma van vandaag. Aansluitend staan er een aantal, met ‘gastbijrijders’ gevulde, ‘woestijnbuggy’s’ die een ‘demorace’ verzorgen. Er wordt gesprongen en gedrift. ‘Wil ik ook’, denk ik bij mezelf. Als er maar benzine in moet, dan is het goed. Achterin het circuit worden demo’s gegeven met dikke quads terwijl de nieuwe modellen van KTM aan de tand worden gevoeld.

Leuke gesprekken met mooie mensen
Een virtuele ‘Facebookvriendin’ roept me terwijl ik wat door het rennerspark slenter. ‘Heb je al een bandje gevonden?’. Het is de moeder van Kay de Wolf die mijn dikke hoofd herkent. Een paar weken geleden stuurde ze me een bericht dat ze nog een achterbandje voor mijn zoontjes 85 hadden liggen. ‘We hebben hem bij hoor, neem maar mee’. Altijd moeite met mijn houding neem ik de band aan. ‘Gewoon een nieuwe’ zegt mijn zoontje verwonderd en blij. Ik heb leuke gesprekken met mooie mensen. Het ideale moment voor mij om ‘columndates’ vast te leggen natuurlijk. Raivo Dankers, Kay de Wolf, Raf Meuwissen, en zelfs Thom Piels (monteur en vriend van Davy Pootjes) werken mee aan de verwezenlijking mijn droom. Davy laat me zijn litteken zien. Hij zou het liefst van de week al het zand induiken om vervolgens in Mill te knallen maar heeft (nog) geen groen licht. Spannend, ook voor ons. Ook goed nieuws van het Bogers front, of meer de achterban. Niet Brian maar zusje Naomi heeft goed nieuws. Haar opgelopen knieblessure is zo goed als genezen waardoor ze haar voetbalcarrière door kan zetten. ‘Ik ben weer aan het trainen’, aldus een blije Naomi.

Al met al weer een dag van formaat. We nemen afscheid van Eddy en ik complimenteer hem met zijn prestatie. Eddy groeit. De KTM dag groeit en ik zal het meemaken. Onderweg slinger ik ‘m bij de ‘gele M’ nog even van de weg af om de dag voor mijn kinderen volwaardig af te sluiten. Volgend jaar weer, hoe dan ook…

Foto’s: John Oostvogels (Moto X Pics)

/door