Het is al laat als we het campingterrein oprijden. Het is pas vrijdag maar toch staan er al veel campers en bussen omringd door jong en oud, doordrenkt van bier en zweet. Het feest is duidelijk begonnen. Onder het genot van Tiroler meedeiners afgewisseld met vette hardcore duiken we er vroeg in. Op tijd er weer uit. Niks te missen. Met het heerlijke gevoel nog een heel weekend voor de boeg te hebben sluit ik mijn ogen.
Faalangst en prestatiedrang
Op de een of andere manier lijkt dit de GP waar iedereen het hele jaar op wachtte. Valkenswaard was al geweldig, maar in Assen moet je zeker zijn geweest. De sfeer is er al meteen als we het terrein oplopen. We mengen ons in de vroege massa die zich in het paddock vergapen aan de droommotoren van de verschillende teams. Rijders spotten is moeilijk. De voorbereidingen zijn in volle gang. Handen, enkels en knieën worden ingetaped en motoren gecheckt. Dubbel. Als ik zie wat er aan trailers en mankracht op de been is ter ondersteuning van een paar rijders besef ik ineens wat een druk er op die mannen en vrouwen moet staan. Ik weet nog hoe ik me voelde ten opzichte van mijn vader als het eens een keer verprutste op een regionaal crossje. Faalangst en prestatiedrang. Nietszeggend en zeker niet vergelijkbaar met situaties als deze. Veel grote en kleinere teams pakken flink uit met trailers en tenten. Waar ligt de winst bij de kleinere teams denk ik dan. Massaal gesubsponsord en vertegenwoordigd door respectabele rijders waarvan ze op voorhand weten dat ze weinig of geen punten mee naar huis zullen nemen.
Perfect geregeld
Voor mij net iets te smalle MonsterGirls worden gapend nagekeken. Ik denk nog even aan het aanknopen van een gesprek, maar weet geen onderwerp te verzinnen. Motorcross? Een evenement als dit valt of staat met vakkundige begeleiding van ‘speakers’. De prachtige combinatie van ‘onze eige’ Kees van den Boomen en ‘vakidioot’ uit het Zuiden, Leon van Gestel staan garant voor een weekend dat crosstechnisch de geschiedenis boeken in zal gaan. Om nooit meer te vergeten. Organisatorisch lijkt het allemaal weer perfect geregeld. De ervaring straalt rust uit. Zoals ikzelf vroeger, staan ook mijn kinderen vastgenageld en kwijlend bij de stands. De mooiste spullen in de meest uiteenlopende prints en kleuren. Ja, er is veel veranderd in de jaren.
De baan ligt er weer geweldig bij en is vanaf de tribune voor het grootste deel te overzien. Daar waar de strijders uit ons zicht verdwijnen wordt de strijd door de regie meteen overgenomen en is het vervolg van de race haarscherp te volgen op de megagrote videowall recht tegenover de hoofdtribune. Zo missen we geen meter. Een aaneensluiting van waves die regelmatig overgaan in een schans of tafel. Een strandrace ver van de kust. Iedere ronde weer nieuwe lijnen met een kort leven door het makkelijk wegschuivende zand. Een wal bestaat maar tot dat de volgende rijder zich er in smijt. Bizar te zien met welke snelheden er een spoor voor een schans wordt gekozen. De gaskraan aanhoudend open tot de laatste millimeter van de afsprong.
Verleggen van grens en pijn
Het weer is schitterend. Opvallend is de prestatie van Mack Bouwense die met een wildcard aan mocht treden in de Honda 150 cup. Mack staat bekend om zijn nimmer aflatende daadkracht en doorzettingsvermogen wat hem uiteindelijk dan ook de eindzege bracht. Waar de atleet uit Gouda een kans krijgt zal hij deze met 200% inzet benutten. Ook dit weekend laat hij zien wat hij waard is. Mannetje voor de toekomst. Bij de Veteranen blinkt Ton van Grinsven weer uit. Met een tweede plaats laat hij zien nog steeds bij de groten der ‘Vets’ te horen. Met zijn 47 jaar een levende legende. De kwalificatie heats zijn spectaculair. Een gedreven Nancy van de Ven toont karakter. Nancy zal alleen opgeven als haar motor niet meer wil. Vallen en opstaan, maar altijd weer vooruit. Door het verleggen van grens en pijn vindt ze toch de kracht haar zware kanon uit het zuigende zand te trekken. Blijven rijden, altijd, levert haar een verdiende vijfde plaats op. Herlings en Prado geven een voorstelling die de tribune gangers al van de stoelen krijgt. Een show waarbij Herlings door motorpech af moet haken, maar ons toch stiekem een beetje in vertwijfeling achterlaat. Een Spaans manneke van 15. Zou er dan toch iemand..? In de koningsklasse lijkt Cairoli terug van weggeweest. De kleine Italiaan voelt zich heerlijk op de natte baan en laat dat gevoel ook bij ons achter. Glenn Coldenhoff laat zich zien. Het publiek laat zich horen en draagt hem met veel liefde en geschreeuw. Dat belooft wat.
Genoten van een dochter in mijn armen
In droge toestand is de baan al een opgave van formaat, maar na de heftige onweersnacht van zaterdag op zondag ben ik bang dat het een vlakke weggespoelde bende zal zijn. Niets is minder waar. De baan ligt perfect en het gevallen water heeft de strijd van het zand verloren. Weinig geslapen maar genoten van een dochter in mijn armen, bang van de bliksem die dwars door ons tentje leek te gaan. Net voor de start van de tweede manche van de veteranen barst het onweer nog eens los en de regen lijkt de baan onbegaanbaar te maken. Toch gaan, als het hemelwater op lijkt te zijn, de oudstrijders gewoon van start. Het wordt een overlevingstocht van doorgewinterde bikkels. Door het meelevende publiek op de been gehouden of terug op de motor geschreeuwd. Een steun in de rug op het juiste moment. Uitrijden is de missie. Met veel zelfvertrouwen en karakter worstelt Ton van Grinsven zich tot twee keer toe door de bende naar een schitterende tweede plaats. Neerlands trots. Het losse zand heeft ook zo zij voordelen, want het water zakt erg snel. Iedere ronde knapt het circuit weer een beetje op waardoor het hoofdprogramma op een redelijk begaanbare ondergrond zijn opwachting maakt.
Superheldin
Mack Bouwense had een derde plaats nodig voor de totaalwinst en bracht die dan ook mee. Als een ware strijder plukte hij twee keer zijn motor uit de blubber, maar liet zich niet van de wijs brengen en reed netjes en slim zijn race. Weer een pracht product uit ons kleine landje. Bedankt voor het Wilhelmus Mack! Nancy van de Ven had niets meer te verliezen waardoor ze vleugels leek te hebben. Geconcentreerd maar hard reed ze haar race. Als een superheldin hing ze boven haar Yamaha, het ding nog hoger trekkend. Benen los. 5+1 blijkt 2. Een machtige afsluiter van een prachtig en leerzaam seizoen. 2e in de WK eindstand. Enig besef hoe groot de wereld eigenlijk is?
Een sport, een hart
Er wordt behoorlijk bier gedronken maar dat mag gewoon. Crossfans weten zich namelijk (wel) erg goed te gedragen in beschonken toestand. Zo goed zelfs dat een groep ‘jonge honden’ naast ons spontaan een rolstoeler de tribune optrekken. De jongen is dankbaar en heeft er meteen 20 vrienden bij. Een sport, een hart. Ik raak in gesprek met de voor mij totaal onbekende Wild en gevogelte importeur Jan Kunz. Hij zit met zijn aandoenlijke tweeling achter me en blijkt een erg geschikte kerel. Na een half uur lijken we elkaar al jaren te kennen en delen we ook nog eens gezamenlijke kennissen, interesses en ideeën. Mooi mens.
‘It’s gonna happen’
Maf eigenlijk dat het gewoon raar is als Jeffrey een keer een manche niet wint. Toch weet hij goed weet hij goed waar hij mee bezig is. De jonge Prado lijkt het hem in eerste instantie moeilijk te gaan maken maar de ervaring van onze gigant slaat bikkelhard terug. Jeffrey is in tegenstelling tot JP een man met een meedogenloze portie doorzettingsvermogen. Veel bezeerd, maar nog meer geleerd. Nogmaals een Wilhelmus! Supertalent Prado wordt knap tweede, maar op plaats drie staat de baas van de dag. Nu we het toch over doorzetters hebben. Brian Bogers komt. Na een paar keer het podium te hebben mogen betreden lijkt het geen toeval meer. Een serieuze kandidaat voor de top drie van 2017. Je hoort hem nauwelijks, maar zien gaan we hem zeker. Ook Bas Vaessen staat inmiddels op mijn lijst voor 2017. Geen woorden maar daden lijkt ook zijn levensmotto.
‘It’s gonna happen’. GP rookie Sven van der Mierden krijgt eindelijk zijn zin en laat zijn droom uitkomen. Met twee maal een 18e plaats worden zijn eerste WK punten genoteerd. Loon naar heel hard werken in beide manches. Tot het bot. Dik verdiend. Lars van Berkel maakt zichzelf nu al onsterfelijk. Natter dan in zijn wildste droom rijdt hij naar een 4e en 14e plaats. Met een totaal van 9 mag hij terugkijken op een zeer geslaagd avontuur. Zelfs door zijn bemodderde bril zie je hem lachen. Lars lacht altijd. ‘Ik mag nergens over klagen, maar als je dan weet dat je maar zes puntjes van het podium af staat…’ Hoe groot was de wereld ook alweer? SKS met dikke letters.
‘Smooth style’
Toni Cairoli lijkt een doorstart te hebben gemaakt. Waar hij door menigeen al verguisd achtergelaten was, staat hij nu ineens voor onze neus. Hij maakt samen met zijn KTM een superfitte indruk. De twee-eenheid laat zien dat het zakgeld nog steeds goed besteed is. Het Italiaanse volkslied is dan weer iets minder. Ook de (volgens mijn dochtertje) ‘supercoole’ Glenn Coldenhoff laat ons niet in de steek. In zijn bekende ‘smooth style’, rijdt hij gecontroleerd naar een derde plaats op het podium. De mensenmassa gaat los. Iedere ronde weer. Als ik hem met zijn pretogen, maximaal genietend op het podium zie staan kijk ik even om me heen. Ja, ik ben trots Nederlander te zijn. Erg zelfs.
Respect voor velen, maar voor Lynn Valk en Shana van der Vlist koop ik volgende week zelf een beker.
Mijn in gedachten weggestormde tent staat nog netjes naast de bus. Alles erin is zeiknat, dat wel. Het maakt niet meer uit. Dit weekend staat bij mij en mijn kinderen diep in het geheugen gegrift. Zoveel moois aan mensen en materiaal. Zoveel verschillende karakters bijeen gehouden door dezelfde band. Assen. Het is een eindje weg, maar het kan nooit een excuus zijn niet te gaan. Als we langzaam het terrein afrijden droom ik nog even weg. Een beeld voor nu en later…
Topmeiden
Moeilijk communiceren
De vastberaden Yuri stapte samen met haar monteur Yoshiya Yamasaki dankbaar op het vliegtuig met als bagage haar eigen vering, banden en buddyseat, waarna ze 10 uur later voet zette in het beloofde crossland. Yoshiya spreekt evenals Yuri slecht tot geen Engels. Dat is moeilijk communiceren. Yoshiya heeft, zoals het een Japanner betaamt, een supervette geavanceerde Tablet in zijn handen. Ze maken dat spul immers. Via ‘Google Translate’ in de spreekmodus wisselen we nog wat zinnen uit die we met gebaren niet uitgelegd krijgen. Als we bij de motor staan gaat het gesprek even over Tony Cairoli, die even daarvoor op een hele fitte manier de baan aanveegde. Speels gemak. ‘How can I ride fast in the sand?’, vraagt ze mij. ‘Don’t ask me’, lach ik hard en laat mijn polsen zien. ‘Gang is alles en remmen is angst’, quote ik maar dat snapt ze uiteraard niet. Ik wijs naar de Moto-Master schijf op het voorwiel en schud nee. De monteur begrijpt het. ‘Gassss, no brake, no brake’, schatert hij. Als ik vraag of ik een foto van haar mag maken trekt ze snel en professioneel haar shirt aan. Trots staat ze naast ‘haar motor’. Morgen heeft ze vrij. ‘Drie dagen achter elkaar is teveel voor haar. Dat trekt ze nu niet’, aldus een bezorgde Harrie.
‘Als ik mag zal ik er zijn’
‘The Art of Motocross’
De overstap
‘Wolf in schaapskleren’
Mark Boot weet zijn positieve ‘flow’ van de laatste weken verrassend goed vast te houden. Als een krijger start hij mee met de ‘groten’ en doet dat erg verdienstelijk. Een derde plaats in de MX2 is zijn zwaar verdiende loon. Ook Ton van Grinsven valt op. Met zijn 47 jaar staat hij nog steeds enorm zijn mannetje en snoert hij velen de mond. Nooit te oud. Master der Masters. Mooi .
Jago Geerts is zeker een jongen voor de toekomst. Een blinde zou het bovennatuurlijke nog kunnen horen. Foutloos de baan ‘lezend’ slaat hij sommige delen over terwijl hij dezelfde meters maakt. Hij heeft alles. Discipline, conditie, en een big bag vol met talent. Europees kampioen. Volwaardig en onbetwist. Bas Vaessen zit duidelijk in de lift. Snoert critici weer eens maximaal de mond. Dansend over de diepe gaten geeft hij iedereen in stijl het vette nakijken. Toont zich meer dan waardig door na een val nog eens snoeihard het hoge tempo er in te gooien. Dikke winst. Dik verdiend!
Davy Pootjes toont alleen al zijn karakter door er te zijn. Pijn verbijtend scoort hij een respectvolle 6e plaats in manche 1. Zijn opgave in de tweede doet hij met opgeheven hoofd. De onvoorwaardelijke wil is er, de snelheid ook al een tijdje. Nu de mazzel nog. Als iemand de ‘MX factor’ bezit is hij het wel. De laatste stenen uit de muur. Doorbraak verzekerd. Ook Brian Bogers maakt stappen. Voor niemand bang laat hij onder anderen Ferrandis zien en voelen dat hij zichzelf iets heeft opgelegd. Groot, breed en sterk legt hij ook hem even zijn wil op. ‘The next man’, dat is zeker. Lars van Berkel imponeert me. Hij had er zin in en was er meer dan klaar voor. Vandaag klopte alles. Kwam in zijn ritme en hield dat geconcentreerd vast tot de vlag. De wisselvalligheid verslagen met een verschrikkelijk verdiende 8e plaats.
Koning Gajser bleef niet foutloos wat hem de eventuele overwinning kostte. Kevin Strijbos bleef dat wel. Als er iemand het benodigde karakter bezit is het Kevin wel. De nieuwe burgemeester van Lommel. Hij had wat zaken recht te zetten. Zaken van vorig jaar. Die deceptie is hij echter wel te boven. Fris in het hoofd pakte hij zijn ‘flow’ en liet dat niet meer los. Foutloos knap en erg slim gereden. Baas van de dag en ondanks zijn leeftijd zeker nog wel een paar jaar contractwaardig. Ondanks de hechte vriendschap moet het voor hem fijn zijn weer eens neer te kunnen kijken op zijn maatje Nagl. Maximaal genietend rijden ze hem weg in de bak van de pick up. Zijn ogen glinsteren.