‘The Exceptional Six’. Hoe verzin je het? Geniaal door simpelheid. Wat wil het crossverslaafde publiek nu het liefst zien? Inderdaad. Achtergronden en het echte leven achter de keiharde sport en het leven van een broodcrosser. We willen het eigenlijk niet weten, maar dat echte leven is vaak niet zo glamoureus als we dachten toen we het deksel van een emmer aan ons fietsstuur bonden en onszelf kroonden als kampioen van de wereld.

jprasta

De gedachte brengt me terug bij een film die ik in 2013 heb gezien. Ook een crossfilm. De titel; ‘Living for the weekend’ zegt eigenlijk alles. Het dekt de lading met groot gemak. De film begint rustig. Geen knallende muziek om het allemaal gladder te maken of doen lijken. De persoonlijke opbouw geeft een goed beeld van wat er gaande is in de echte wereld van motorcross. Voor ik het besef zit ik er middenin. De beelden doen me verder naar voren schuiven op mijn stoel. Het moet stil zijn, ik wil luisteren.

Zo zag ik ze nog nooit

Een jongen wil leren. Een vader geeft ruimte. ‘Doe gewoon je best en heb plezier, das al wat ik wil’, zegt de vader nuchter. De jongen beaamt blij. ‘M’n vader laat me mijn ding doen, altijd’, zegt hij trots kijkend. Duim omhoog en gaan, verder niks. Opbouwende kritiek en nuttige tips brengen hem verder. Verder in techniek en zelfvertrouwen. Ook al zie ik bekende mannen voorbijkomen, toch geeft het een eerlijk beeld van hoe er het aan toe gaat. Je hoeft niet persé een crosser te zijn of er zelfs van te houden. Voor iedereen is dit een boodschap met levenswijsheid. Toepasbaar in veel sporten en zelfs in het leven buiten de sport. Je wordt meegenomen naar plaatselijke maar ook de GP wedstrijden. Het einddoel van velen en toch maar voor enkelen weggelegd. De werkelijke emoties van de rijders en crew geven me kippenvel. Zo zag ik ze nog nooit.

jpharry‘exceptional few’

Alles tussen de normale shots en beelden die we gewend zijn komen voorbij. Het zijn ook gewoon mensen. Dus. Ook motorcross is een sport waar je voor moet leven. Waar je alles voor moet doen en soms nog meer voor moet laten. De ‘exceptional few’ hebben maar een paar jaar, enkelingen daargelaten. Je moet er staan, week in week uit. Dan is het ineens je baan en moet je presteren, in welke omstandigheden ook. Er staan. Een serieuze blessure kan een verloren seizoen beteken. Weer een jaar in de min.

Wij crossen toevallig   

Ook topatleten zijn mensen met emoties. Dat blijkt ook hier weer. Een ruzie wordt uitgesproken en tranen worden gelaten. Zo moesten alle raceverslagen vertoond worden. Het leven ervoor, ertussen en erna. Buiten dat ik de naam: ‘Living for the weekend’, een super keuze vindt, maakt deze film je duidelijk dat het eigenlijk niet alleen om het weekend gaat. De race wordt eigenlijk tussen de wedstrijden beslist. Alles hangt af van je toewijding. Je inzet en discipline. Dat gecombineerd met bovenmatig talent brengt sommigen aan de top. Een enkeling. Wel duidelijk is dat het niet persé gaat om kampioen worden en wedstrijden winnen. Dat kan er tenslotte ook maar één van het hele veld. De rest heeft ongekend veel plezier. Nergens mee te vergelijken maar dat hoeft ook niet. Ieder zijn ding. Living for the weekend. Toepasbaar voor iedereen die een passie heeft er daar voor gaat. Wij crossen toevallig.

jpmaxNog nooit gedaan

Deze belevenis maakt me nieuwsgierig. Na het zien van het tweede meesterstuk ‘Cairoli the Movie’ ben ik toch wel overtuigd dat LFTW in staat is weer een mooi project af te werken. Aan regie en filmkwaliteit zal het in ieder geval niet liggen. ‘The Exceptional Six’, zal zeker weer dik de moeite waard zijn. Het wordt alleen maar beter en mooier heb ik de indruk. Het ‘achter de schermen’ concept staat me in ieder geval wel aan en is ook de gedachte die mij drijft. De creatieve Jean Paul Maas was op zoek naar iets nieuws en heeft dat heel duidelijk gevonden. Nog nooit gedaan. Als ik zie welke rijders er onder de crossloep worden genomen is het iets geworden om naar uit te kijken. Binnenkort is het zover. Kaartjes vastgelegd alvast, kon wel eens druk worden…

jpstewart

 

Zo heb je het nog nooit gezien en zo twee keer in een maand. Ik zou er wel aan kunnen wennen. Al een paar seizoenen volgen we hier de Amerikaanse versie via tv en pc en al vaak gesprekken gehad met de kids hoe het zou zijn ‘in real life’. Nu was er dan de kans eens zoiets in de richting live bij te wonen. Nadat we de smaak al een beetje kregen in Gelsenkirchen moest ook Arnhem er aan geloven. Met een wat afwijkend startveld galmen er toch een paar grote namen door de speakers. Ik vind de minst presterende rijder al een held, dus voor mij kan het niet kapot.

dsc_5698

dsc_5834Aardige vent
Kaartprijzen komen hier wat meer in de buurt van het schappelijke, wat blijkbaar ook wel iets meer mensen naar het stadion trekt. Het zit niet vol, maar dat zal bij de eerste overzeese edities ook niet het geval geweest zijn, wat een vergelijking niet eerlijk en dus overbodig maakt. Laat ons er maar aan wennen. We zijn er dermate op tijd dat er alleen nog maar een dikke Dobben kroket te scoren valt, waarna we toch maar even de overliggende Mac aandoen. De basis kan maar gelegd zijn denk ik dan. De series en herkansingen zijn al prachtig. Een rijders voorstelling valt een klein beetje tegen omdat zoiets natuurlijk valt of staat met de opgekomen menigte. Leon van Gestel laat zich hierdoor niet van de wijs brengen en brengt zijn enthousiasme moeiteloos over op de wel aanwezige crossfans. Het is een aardige vent. Ik steel wat vrije tijd van hem voor de actie begint. Parate kennis is ook bij hem meer dan aanwezig. Kent iedereen en weet alles. Heeft een duidelijke mening maar weet ook waar en wanneer die te ventileren. Een pro dus. We sluiten af met een foto waar ik normaal gesproken niet zo van ben. Heb geen idolen, maar in dit geval maak ik toch een uitzondering. Wederzijds respect maakt het al een winnend exemplaar.

dsc_6080Baan afraggen
Zoals ik vroeger in de ban was van de Amerikanen, kwam dat kinderlijke gevoel ook nu weer even opzetten. Waar vorige keer Dungey aantrad als de grote favoriet staat nu de ‘lites Champ’ Malcolm Stewart op het programma. Je gaat er al een beetje van uit dat hij de boel wel even bij elkaar zal vegen, maar dat gaat even niet door. Hij krijgt dik partij van de verschillende MXGP toppers die de baan afraggen alsof ze nooit anders doen. Van half in terugkomen is er ook niet bij voor de ‘rastaman’. Het chauvinistische fabeltje gaat steeds vaker niet meer op voor de mannen uit het land der verbeelding     . Een Amerikaanse site kopte eerder al dat ze hier de smaak ook te pakken krijgen en dat blijkt ook hier weer. Waar Jeffrey Herlings eerder Dungey de weg wees gaat nu Fevbre helemaal los. Een ontketende Gajser doet daar nog een schepje bovenop. ‘Riding on the edge’ past wel een beetje bij hem. Hij zal wel weten waar hij mee bezig is, maar toch maak ik me steeds banger dat hij het volgende seizoen niet uit zal gaan rijden. Ik ben fan en heb respect, dat zeker, maar zie hem dingen uithalen die veel weghebben van ‘alles of niets’. Ik heb het wel vaker mis gelukkig.

bo

Moedig tot het bittere einde
Wat de ‘kleintjes’ doen laat mij al blozen. Hoog, ver en dik getimed gaat zelf de triple er aan. Ádám Zsolt Kovács heeft de langste adem en tevens het grootste hart, al zijn de verschillen erg klein. Boyd van der Voorn had de snelheid goed te pakken maar moest door een val de kop laten gaan. Zonde, maar moedig tot het bittere einde. In de 125 zou Sander Agard-Michelsen zeer zeker de ‘KidsKing van Arnhem’ geworden zijn, had hij niet zijn bovenbeen gebroken. Hij zat al twee ronden tegen de juiste lijnen aan te hikken zonder vaart te minderen. Tijd kost tenslotte plaatsen, toch zeker in de supercross. Op een lastig stuk raakte hij zijn TM volledig kwijt en klapte er hard af. Het blijven liggen en stilleggen van de wedstrijd zegt dan al genoeg. Een geluk bij dit vervelende nieuws is wel dat het toch zo’n beetje einde seizoen is. Als je dan toch iets moet breken… Bo de Clercq daarentegen deed weer hele goede zaken. Net als vorige week in Polen schreef hij ook hier de tweede plaats op zijn naam. Een doorzetter met een prachtige stijl. Wordt zeer zeker vervolgd.

dsc_58481Brutaler als thuis
In de serie liet ‘kogel’ Mike Kras zien dat hij nog steeds een van de grotere talenten van ons land is. Mike heeft het duidelijk in de vingers, want weet met een gemiddelde lichamelijke fitheid toch de reeks op zijn naam te zetten. Even nog was er een lichte dreiging die langszij kwam, maar daar rekende hij brutaal mee af. Het technische wonder is hier wel brutaler als thuis gok ik. In de finale ging hij, na een bijna kopstart, in bocht drie onderuit in het gedrang. Als snelheden zo dicht bij elkaar liggen wordt een driekwart ronde dichtrijden welhaast een onmogelijke opgave. Desillusie in de grootste vorm. Jessy Neeleman kon dan misschien niet imponeren met een dikke uitslag, zijn whips waren er niet minder om. Showmaster in de dop.

[logo-carousel id=banners-2]

dsc_5906De koning van de States
Bij de MX1 gaat het er hard aan toe. Waar Febvre de eerste serie winnend af wist te sluiten, moest hij in de superfinale zijn meerdere erkennen in de losgeslagen Gajser. Dat je Febvre passeert is al een prestatie van formaat. Hem passeren alsof hij gedubbeld wordt getuigt van grote klasse en dat maakt hem dan ook met recht de Koning van Arnhem. Febvre kiest de eieren. Stewart, de man waar iedereen zo benieuwd naar was, kwam er niet aan te pas. Waar ik dacht dat hij het opgelopen gat wel even dicht zou rijden, had hij gewoon moeite met de baan, de rijders of wellicht zichzelf. De koning van de States wordt hier in ieder geval niet erkend. Alleen door velen herkend.

Bommelding
Jammer is dat de immer uitbundige Leon van Gestel bij de prijsuitreiking zo goed als geen bijval meer krijgt. Meteen na de laatste finishvlag vlucht iedereen het stadion uit, alsof er zojuist een bommelding is binnengekomen. Nog een beetje sleutelen aan de entreeprijzen en vooral de openingstijden voor het publiek, en het vervolg mag wat mij betreft komen. Een met bier afgeladen, opgeschoten mannetje daagt me nog wat uit bij de frietkraam. Ik laat het maar gebeuren. Tenslotte heb ik mijn kinderen bij en ben zelf broodnuchter. Vervelend, maar weet wel meteen weer waarom ik niet meer drink. Misschien was ik ook wel zo, ooit. Het overschot van mijn kaarttegoed kan ik netjes terugvragen via de site van het Gelredome. Netjes en goed geregeld.

Blij dat ik er weer bij was. De ommekeer is een feit. Van aversie naar liefhebber in een paar weken tijd, het kan gewoon. Mijn kinderen genieten nog wat na met wat losse anekdotes. Na een ‘was echt kapotvet pap’, vallen ze tegen elkaar aan in slaap. Vaak zijn we het niet eens. Vandaag zeker wel…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)

 

logomore

De 31e voor Vlissingen. Mijn tweede pas. Zo maf dat ik er zoveel heb gemist. Het is nog fris als we de parkeerplaats oprijden, maar de prachtige en wolkenloze lucht verraadt de plannen voor de dag. ‘Speaker’ Kees van den Boomen passeert vriendelijk. Zonder zijn hoedje en logovol jasje zou het ook zomaar een chauffeur kunnen zijn, maar Kees is veel meer dan dat. Zijn parate kennis en enthousiaste stemgeluid horen hier.

dsc_64151

Nederlandse top
Een warm onthaal van de organisatie in de vorm van een bakkie koffie en een gezellig gesprek. Er heerst rust. De gemeente werkt mee en de ervaring doet de rest. Mooi dat het is, geweldig dat het kan en mag. De organisatie zit wel een beetje aan het plafond wat dit jaarlijkse spektakel betreft. De boulevard staat ieder jaar ramvol en de auto’s zijn al bijna niet meer te parkeren. De enige groei zou nog in het startveld kunnen zitten. ‘Niet dat we ontevreden zijn hoor, integendeel, maar toprijders heb je op een dag als vandaag nooit teveel natuurlijk.’. Het is inmiddels al een beetje een vaste kliek geworden. HSF treedt jaarlijks aan met de absolute Nederlandse top. Ook SKS is een trouwe aanhanger van de , misschien wel gezelligste, strandrace van Nederland. Wat ooit begon als een regionaal strandcrossje is uitgegroeid tot een volwaardig evenement met toprijders uit alle streken van Nederland en België.

dsc_6109Het slingert en slaat
Niet alleen de toppers zijn trouw. Veel, heel veel rijders en rijdsters vinden ieder jaar hun weg weer naar de populaire Zeeuwse boulevard. De start is spectaculair. Een grote zwerm felgekleurde helden stormt op de eerste bocht af om vervolgens het lange en brede rechte stuk op te draaien. Zittend op het achterspatbord hangen ze zo lang hun armen zijn naar achteren om de motor in het gareel te houden. Het slingert en slaat, maar de benen klemmen de motor tot het overgaat. Remmen is funest. Het natte, rulle strandzand zuigt aan de banden en wint het soms van een moegestreden rijder. Voor even maar, want het zijn allesbehalve opgevers. Uitrijden is de prijs.

dsc_6214Raivo heeft iets wat niemand anders heeft
Waar Ryan de Beer op overtuigende wijze de eindoverwinning pakt heb ik veel respect voor Lynn Valk. Ook in deze zware zandbak staat ze haar ‘mannetje’ en wordt heel netjes 12e. Trotse vader Gerrit staat opgewonden enthousiast aan een hek. Vriendelijk en altijd positief. ‘Wat is het prachtig dit, geweldig’. Raivo Dankers heeft iets wat niemand heeft. Er zitten gaatjes geboord in zijn nummerplaat. ‘Stoer’, staat er. Misschien koelt het zijn transponder, ik weet het niet, maar kloppen doet het wel. Nog steeds lijkt de motor wat groot voor de tengere Raivo, maar dat staat hem niet in de weg te laten zien wat zijn plannen zijn voor volgend jaar. Als een ware kampioen zet hij de twee manches in stijl op zijn naam. Raivo heeft de tijd genomen die nodig is om zijn overstap naar de 125 te kunnen maken. Slim. Volgend jaar de vruchten plukken. Tallon Verhelst wordt ‘the best of the rest’.

dsc_6178

[logo-carousel id=banners-2]

Energiebesparende rijstijl
De voor mij onbekende Jordy Kouvelt blijkt gewoon een Facebook vriend te zijn. Een constante factor in de regioklasse MX1/3. Met twee foutloze manche overwinningen mag hij ‘on top of the box’. In de regioklasse MX2 lag er een overheersende rol voor Guido Boone. Guido valt op door zijn onopvallendheid. Met een beheerste energiebesparende rijstijl zet hij de twee manches op zijn naam. Vanwege zijn voorbereiding voor de RBKO pakt hij doodleuk na zijn eigen tweede manche ook nog even de MX1 mee. Zonder transponder gaat hij als laatste van start en rijdt terug naar de top 20. Conditie dus. Om het afscheid van zijn trouwe 125 heeft het jonge talent Brian Vermeulen niet lang getreurd. Knap rijdt hij twee keer naar een tweede plaats. De basis voor het vertrouwen is gelegd. Op naar 2017.

svenn‘Huskytrein’
Sven van de Mierden imponeert me. Het zware zand lijkt hem geen enkele moeite te kosten. Ik volg hem een groot deel van de baan en kan hem op geen enkel foutje betrappen. Zijn ‘Huskytrein’ volgt nauwgezet en gehoorzaam het juiste spoor, zigzaggend door het zwoegende veld, zonder zijn zadel te raken. De ‘timide’ Sven reageert tevreden. ‘Het ging wel lekker’, is dan ook heel licht uitgedrukt. Mark Boot schitterde de eerste manche met een derde plaats achter Sven en Joel van Mechelen. Een vastloper in de tweede weerhield hem van een eventueel  verdiend podium. Erg jammer. Nog een heel knappe prestatie werd weggezet door ‘sandqueen’ Nancy van de Ven. Met een groot hart zette ze met een 9e en 7e plaats veel mannen even ongewild in haar schaduw. Ook stoer dus.

dsc_6533Brian wint glorieus
‘Strandkoning’ Brian Bogers gaat hard. De ruime bocht waar ik sta te kijken neemt hij vol en buitenom. Op het moment dat hij het gas vol open heeft laat hij links even los om aan zijn roll-off te trekken. Kracht en balans. Het verschil is groot. De enige die hem nog enigszins volgen kan is de stijlvol rijdende Lars van Berkel die in de eerste manche nog even het gevecht aangaat en Brian zelfs nog weet te passeren, dansend over de diepe, zware gaten. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin in het Zeeuwse zand en rijdt dan ook naar een voortreffelijke tweede plaats. Brian wint glorieus. Beste Zeeuw Stefan Hage weet op een ‘mindere dag’, toch knap 6e te worden. Bijzonder is wel dat het conditiebeest een halve minuut na zijn val al zijn tempo weer terug heeft gevonden. Concentratie en focus. Knap! Ook Voor de ‘beul van Melis’, was het een mooie dag. Misschien niet de uitslag die Kevin Spruijt graag had gewild, maar ‘heerlijk gereden’, aldus de altijd beleefde Kevin. Al met al toch een knappe prestatie als ik kijk naar het deelnemersveld in zijn klasse.
Weglopend over de boulevard zie een oud mannetje aan de reling staan na te genieten. Misschien heeft hij een van de eerste keren wel meegereden. ‘Straks’ sta ik daar ook als ik de leeftijd mag halen. Zeker weten.

dsc_6345dsc_6352Kroon op het werk
Het was zo’n dag waar M.S.V. de Uitlaat als organisator alleen maar van heeft kunnen dromen. De medewerking van de gemeente, het prachtige weer en dan nog het mooie deelnemersveld. Dat je dan ook de dag nog af kunt sluiten zonder noemenswaardige ongelukken is een kroon op de 31e editie van een van de gezelligste evenementen van het jaar.

(Foto’s met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl)

http://www.mhmx.pics/2016/10/23/vlissingen-strandcross-23-10-2016/

more logo 2

 

change

De keuze is gemaakt!

Natuurlijk is het nooit leuk mensen teleur te stellen, maar er kan er maar eentje winnen tenslotte. Toch wil ik nog wel even melden dat ik erg vereerd ben door de vele mooie inzendingen. Veel van de foto’s zouden sowieso een ereplaats verdienen, zo mooi. Ron van der Bij (RGP Photo) stuurde me een foto die me uiteindelijk het meest aanspreekt. Te zien is Eric Grispen die zijn zoontje Kyro aanmoedigt. De passie en infectie gevangen in één beeld. De foto staat inmiddels als header op de site en zal gedurende het seizoen 2017 onderdeel zijn van de ‘mxinfected’ huisstijl. Ron krijgt een bezoekje voor een persoonlijke column en de fam. Grispen bedankt. Gefeliciteerd!

eric-grispen

 

Ik sta er op te kijken. Een simpele schuiver. Echt helemaal niets bijzonders. Zo’n valletje die ik er zelf al honderden maakt, uit onkunde. Stuur dubbel en flats. Hij duikt er overheen en boort zijn schouder in het losse zand. Ik spring over het lint en loop naar hem toe. ‘Gaat het?’, vraag ik voorzichtig. Hij staat snel en eigenhandig op. ‘Nee, heb m’n sleutelbeen gebroken’. Voor mijn gevoel een wel hele snelle diagnose. Ik raap zijn motor op en wil hem naar de kant duwen. Voordat ik nog maar een meter verder ben zit hij er al weer op. ‘Zou je dat wel doen jongen?’, vraag ik hem op een vaderlijke toon. Zijn arm hangt naast zijn lichaam en houd zijn elleboog vast met zijn andere. Hij wil er niet aan. axel

Ik maak zijn helm voorzichtig los en kijk naar zijn teleurgestelde gezicht. ‘Weet je zeker dat het gebroken is?’, probeer ik hem gerust te stellen. ‘Ja, ik heb het al vaker gehad’. Intussen is de EHBO gearriveerd die hem van zijn motor afhalen. Zijn gezicht wordt wit. Hij sjokt mee met zijn ziel onder zijn ‘verlamde’ arm. Een man komt aanlopen en pakt de motor over. Zijn vader. Ik leg hem uit wat ik zag. ‘Ja, twee maanden geleden hetzelfde verhaal, maar toen de andere kant. Ook een valletje van niks. Hij was net weer een beetje op gang’. Hij kijkt zijn zoon nog na. Ontgoocheld. Ik zie dat hij zijn pijn voelt. ‘Ik weet niet wat het is, maar je hoort het veel vaker dan vroeger. Soms denk ik wel eens dat het juist door die nekbrace komt. Misschien heeft hij wel de verkeerde.’ Hij weet het niet. Ik ook niet. Het was een simpele schuiver. Zo een die ik er ook al honderden maakte, zonder brace…

more logo 2

 

Het is nog druk bij Motocross Aad als ik er binnenstap. Koopavond in de prachtige zaak. Terwijl Nicky een Duitse klant aan een nieuwe Yamaha helpt kijk ik mijn ogen uit. Nooit eerder zag ik zoveel crossspullen bij elkaar.

nicky-3

‘Ik kon niet eens fatsoenlijk schakelen’
Voor een redelijk verse moeder lijkt ze nog erg op het meisje van voor de bevalling. Schommelend met haar benen op een net iets te hoge kruk. Een kwajongen meer. Nicky was eigenlijk een latertje wat het crossen betreft. Pas met haar negen trapte ze voor het eerst een motortje aan de gang. Dit tot groot ongenoegen van haar moeder, die dat hele motorgebeuren eigenlijk helemaal niet zag zitten. Aangezien vader Fred al jarenlang verwoed coureur was en het zelfs in 1987 schopte tot Nederlands kampioen, kroop het bloed toch eigenwijs en vastberaden waar het eigenlijk niet mocht komen. Gek genoeg verliep de start van Nicky’s carrière redelijk moeizaam. Bang is ze niet, dat bleek al snel. Haar eerste rit eindigde dan ook regelrecht tegen een muur van de garage. Nog maar eens de bevestiging voor haar moeder dat dit het slechtste plan ooit was. De drang was toch niet te stuiten en de kleine Nicky hield net zolang vol tot ze ook van haar moeder het groene licht kreeg. ‘Doe het dan maar. In godsnaam’. Vanwege haar leeftijd moest ze al snel over naar de 65cc en die eerste wedstrijden waren een drama. Na 1 jaar 65cc was ze weer te oud en moest door naar de 85cc ‘Ik kon nog niet eens fatsoenlijk schakelen’, lacht ze. Ik was ook veel te klein voor mijn leeftijd waardoor ik met twee bakstenen onder mijn voeten aan de start stond te waggelen. Ik heb heel lang gewoon echt niet kunnen crossen. Eigenlijk kreeg ik het pas een beetje door op de 85cc hoge wielen.’ Nicky schopte het ver. Ze reed zo’n vier jaar mee in de wereldtop en scoorde regelmatig plaatsen in de top 10. Daarnaast werd ze bij de IMBA 3 keer Europees kampioen en 2 keer Nederlands kampioen bij de MON dames. Ook prijkt er nog een supercross titel achter haar naam en dit jaar wist ze nog een Duitse ADAC NRW-Cup titel aan haar palmares toe te voegen.

nicky-1

schuldgevoel
Ondanks haar successen kampte ze toch met een groot probleem. Zo groot dat het uiteindelijk haar carrière zou bepalen. Zoals wel meer rijders had Nicky grote moeite met de druk. Vader Fred heeft het nooit echt begrepen. ‘Het enige wat ik van haar verlangde was dat ze haar best deed. Meer niet. In al die jaren heb ik haar één keer uitgevloekt, maar toen verdiende ze het ook. Het kost allemaal een hoop geld, dat weet iedereen. Ik moet ook hard werken om haar en haar broertje te laten crossen maar dat heb ik er voor over. Ik vind het nog steeds geweldig allemaal. De enige tegenprestatie die ik verlang is dat ze er alles voor doet. Van twee kanten snap je?’ Dat snap ik zeker en hij heeft ook gelijk. Ondanks dat Fred het haar niet moeilijker maakte dan nodig, legde ze de lat telkens erg hoog voor zichzelf. ‘Juist omdat je weet wat die man er voor doet en laat. Hij was en is er altijd voor mij en mijn broer Dennis, en dat geeft stiekem een soort schuldgevoel.’ Het is het bekende verhaal, wat ik zelf herken uit mijn crossverleden.’ Die druk heeft helaas het plezier flink in de weg gezeten. 6x overgeven terwijl haar trainer, steun en toeverlaat Martin de Haas met de motor bij het hek stond te wachten, werd op een gegeven moment normaal. Altijd ziek, altijd te laat. Niemand wist van haar chronische probleem en velen hadden dan ook een verkeerd en vooral arrogant beeld van haar. Het feit dat haar vader een crosszaak heeft maakte het probleem ook alleen maar groter. ‘Lekker makkelijk. Als je wat nodig hebt trek je het gewoon uit het schap’. Een veelgemaakte maar erg domme opmerking. Als ik mijn spullen niet aan klanten verkoop maar aan mijn kinderen geef kom ik toch ergens geld tekort. Veel mensen zien dat niet. Ondanks deze ellende bleef ze toch presteren, drijvend op haar talent.

nicky-2Het afscheid
Het overgeven werd normaal. Op advies van haar ouders heeft ze haar probleem met zoveel mogelijk mensen gedeeld, maar ook dat hielp haar niet er van af te komen. Haar prestaties waren niet eens zo slecht voor iemand die teerde op een half flesje water per dag. ‘Ik kon werkelijk niets binnenhouden’. Natuurlijk is dat vaak ten koste gegaan van haar prestaties. ‘Vaak denk ik aan hoe het zou zijn geweest zonder die ‘afwijking’. Waar ik dan had gestaan.’ De reden van het beëindigen van mijn intensieve cross carrière, twee jaar geleden, heeft deels wel te maken met dat stressprobleem. Ik had er gewoon geen zin meer in. Was er moe van iedere keer weer dat gevecht aan te gaan. De lol was er dik van af’. Haar laatste wedstrijd werd meteen de meest belabberde ooit. Een week voor de wedstrijd kwam ik er achter dat ik zwanger was. Niet onbedoeld maar wel erg onverwacht. Ik was zo’n zeven weken op weg, met nog een wedstrijd te gaan. Het kampioenschap had ik al in mijn zak, maar vond dat ik het niet kon maken de laatste wedstrijd niet mee te rijden. Dat zou dan zo’n gevalletje worden van, ‘och, ze is toch al kampioen dus komt ze maar niet meer. Dat wilde ik niet’. Alleen mijn vriend Ralph en ik wisten van het ‘kindjeopkomst’, en in overleg met hem heb ik toch meegedaan. Achteraf misschien niet slim, maar ja’. Het grappige is dat ik nog nooit zo’n slechte wedstrijd heb gereden. Niemand begreep het dan ook omdat ze niets wisten van mijn ‘buikgeheim’. ‘Als een krant’, zei Martin teleurgesteld en had zich haar ‘afscheid’ heel anders voorgesteld. ‘Je laatste moet je knallen, zodat je altijd met een goed gevoel terug kunt kijken op je carrière. Gelijk heeft hij. Fred moet er nu om lachen maar was toen een stuk minder blij. ‘Als Martin tijdens de race aan mij vraagt of ik mee ga een biertje drinken in de tent, is het echt bagger. Geloof dat maar’. Toen ze later vertelde van haar zwangerschap is Martin nog erg boos op haar geweest. ‘Dat doe je toch niet als je zwanger bent’. Hij wordt er weer een beetje kwaad om.

[logo-carousel id=banners-2]

RBKO
Nicky was blij. Ze was er klaar mee en zette haar aangekondigde afscheid door. Eindelijk rust. Later, met een buik van +/-7 maanden, zag ze de aankondiging van de ‘Red Bull Knock Out’ voorbij komen. ‘De laatste versie in 2008 had ik ook meegereden. Geweldig vond ik het toen. Dit zijn de evenementen waar je bij moet zijn. Onbewust en automatisch ging ik rekenen. Ik wist niet of ik het aan zou kunnen. Hoe ik me zou voelen. Ik heb toen gewoon ingeschreven. Afhaken kon altijd nog’. Niet veel later beviel ze van een prachtig kindje. Het beviel, haar andere leven. Zonder de druk en de nooit aflatende stress. Tijdens de zwangerschapsperiode werd ze de grootste fan van haar mannetje Ralph die na een zeer verdienstelijk enduro carrière, 9 gouden ISDE sixdays medailles, ook 2 Vice-Europese IMBA titels behaalde.

Nicky kijkt dromend naar de tweede verdieping van het immense pand. ‘Toch ga je weer nadenken als je aan het lint staat te zwaaien voor een ander. Tegen het einde van mijn zwangerschap voelde ik me anders ten opzichte van de cross. Beter eigenlijk. Drie weken na mijn bevalling gingen de mannen trainen. Het was prachtig weer en ik wilde ook. Zomaar even op de motor zitten. Het gevoel. Stiekem spookte de RBKO door mijn achterhoofd. Natuurlijk verklaarden ze me voor gek. Al zolang niet op de motor gezeten en dan zo kort na de geboorte van Kay. Drie rondjes om precies te zijn, meer kon ik niet aan. Doordat mijn bekken nog niet helemaal in de originele positie stonden kon ik niet eens op de motor blijven staan. Ondanks dat voelde het toch fantastisch. Na bijna een jaar niet zelf crossen had ik het toch echt gemist.

nicky-4

‘Ik doe mee in Assen’
Misschien had het wel te maken met de druk die er in haar ogen niet meer was. Niets moest meer en bijna alles mocht. Ze sprak er veel over met geliefde en eveneens crossverslaafde Ralph, die boven alles van mening is dat het volgen van je hart altijd de beste beslissing is. Uiteindelijk deed ze mee aan de zwaarste race van het jaar. Zelfs de finale reed ze uit, zonder enige vorm van zenuwen. Zelfs het overgeven bleef achterwege. Een ommekeer volgde. Crossen kan ze, dat mag duidelijk zijn. Nieuw was het gevoel. Raar genoeg had ik me nooit eerder zo relaxed gevoeld voor een wedstrijd en dat deed me erg goed. Ik wist goed waartoe ik in staat was, maar wilde dat ook wel eens meemaken in normale toestand. Loslaten zat er niet meer in. Met Assen nog op het programma maakten haar hormonen overuren. Tijdens een feestje, uit het niks, flapte ze het eruit. ‘Ik doe mee in Assen’. Verraste en vreemde blikken deden haar niks. ‘Ik voel me super en ik wil het graag’. Met nog drie maanden te gaan hervatte ze haar trainingsprogramma om topfit aan de start te kunnen staan. Nicky zou Nicky niet zijn. Als haar zinnen ergens op staan ga je beter aan de kant.

[logo-carousel id=banners-2]

‘Je hebt geen eens een motor
Assen werd een succes. Rij technisch in ieder geval. Door twee slechte starts moest ze evenzoveel keren terug komen van achter uit het veld. De natte baan maakte dat niet echt makkelijk, maar ze vocht als een strijder. Ze miste nipt het podium, maar behaalde wel haar beste WK resultaat ooit. Assen zorgde voor een nieuwe start. Een come-back bijna. Nicky voelt zich als herboren en straalt dat ook uit als ze erover vertelt. Ze is opgewonden en kan eigenlijk helemaal niet wachten. Fred zit nuchter naast haar en kijkt haar grijnzend aan. ‘Je hebt geen eens meer een motor’. ‘Nou, er staat een Yamaha in de garage die niet wordt gebruikt’. Ze kijken elkaar aan zonder een woord. Dat kunnen ze. Communiceren zonder te praten. Nog steeds revaliderende broer Dennis brak in april zijn scheenbeen en zal door verschillende complicaties voorlopig nog niet terug op de motor zitten. ‘Het gaat dus gewoon gebeuren?’, vraag ik doorbrekend. ‘Sja, waarschijnlijk wel. We zitten nog wat aan te hikken tegen Indonesië. De transportkosten zijn zo hoog dat het bijna niet te doen is en zonder etra sponsoren zal het erg lastig worden’. Fred haakt in. ‘Ik sta achter haar. Altijd en ook nu weer. Ik ken haar goed en weet dat ze er alles voor zal doen en laten. Ook ben ik natuurlijk erg benieuwd hoe ze het zal doen zonder de stress, die haar jaren heeft genekt’. Deze keer zal ze het echter regelmatig zonder Fred moeten doen. Fred is tenslotte de spil Motocross Aad. ‘Voorheen ging ik gewoon mee. Van het begin tot het eind. Soms was ik dan een dag of vier niet op de zaak. Een keer zelfs drie weken’. Dat gaat hij dus niet meer doen, althans dat zegt hij en ik geloof hem in zijn plan. Of het gaat lukken is een tweede. Het is weer spannend in Bleiswijk, dat voel ik zelfs.

nicky-5

Het plaatje lijkt compleet. Haar leven met Ralph en Kay heeft rust gebracht. Haar ogen glinsteren en in alles lijkt ze klaar voor haar nieuwe avontuur. Fred en Martin zullen er weer staan. Weer onvoorwaardelijk en zonder onmogelijke verwachtingen.

Welkom terug Nicky…

 

Lachend loopt ze me tegemoet. Ze is rustig. Rustiger nog als op haar ‘live filmpjes’ op Facebook van school. Haar focus ligt op vandaag. Er staat niets bijzonders meer op het spel, dat niet. Sam wil gewoon graag laten zien dat ze terug is. Nog niet eens ten opzichte van haar mede strijdsters, maar meer als een soort van dank voor de mensen om haar heen. De mensen die in haar geloven en haar inzet bewonderend waarderen. De strijd is voelbaar. Geen haat of jaloezie, maar een gezonde wil de beste te zijn, of wellicht te worden.

sam-1het mooiste plaatsje
In de tien minuten voor de start lijkt Sam op een andere planeet. Ze sluit zich af van haar omgeving en concentreert zich zorgvuldig trappend op haar spoortje. De start is alles, zeker hier in Heeswijk. Een lastig, technisch baantje, enigszins aangetast door het aanwezige maar prachtige zijspangeweld. Sporen en verraderlijke wippers maken het een circuit met beperkte inhaalmogelijkheden. Door haar winst in de eerste manche mag ze het mooiste plaatsje kiezen. Sam loopt in alle rust met ‘Rakker’ aan haar zijde naar het nog lege hek. Zittend op haar motor kijkt ze strak voor zich uit. Rustig geeft ze kleine beetjes gas. Lief voor haar trouwe maatje. Ik probeer haar van achter het hek nog succes te wensen met een duim, maar dat ziet ze niet. Bij het 15 seconden bord schuift ze wat naar voren en zodra dat bord verdwijnt staart ze bewegingsloos naar het hek.

sam-2

Het geluk straalt
Ze is goed weg. Rakker steigert lichtjes maar ze weet hem netjes aan de grond te houden. Met een top 5 start begint ze aan haar manche. Ze weet het. Met die mooie eerste manche zit er zeker een podium in. Blijven zitten is het devies. Sam rijdt netjes en maakt geen fouten. Wat ik nog het mooiste vind is dat ze aan het einde de kop nog nadert door haar constante rondetijden. Hierdoor sluit ze de wedstrijd en haar turbulente seizoen af met een prachtige en dik verdiende tweede plaats in het dag klassement. Blij en erg tevreden doet ze haar helm af. Het geluk straalt uit haar blije ogen. Ze blijft rustig maar danst en springt in haar hoofd. Haar ouders en opa zijn gelukkig. Niet om de punten of de beker met bloemen, maar om de lach op haar gezicht. De tevreden lach die meer zegt dan een heel verhaal.

Nog niet 100% fit maar met een ijzeren wil sloot ze dit seizoen af, een boodschap naar de rest achterlatend. Sam is terug…

(Foto’s met dank aan More Heijt MHMXpics.nl)

more logo 2

 

bart-amsig

Alle inzenders weer hartelijk dank voor de in zendingen. Er zijn wederom veel foto’s ingezonden. Mooie foto’s ook die allen een prachtig beeld geven van de door ons zo geliefde sport.

Bart Amsing (MX Photography) verraste me wederom met een foto in die me erg aanspeekt.

Deze foto sluit voor mijn gevoel het meeste aan bij de betekenis van ‘MXInfected.nl’ en gaat dan ook meedingen naar de promofoto 2017, die in combinatie met het logo gebruikt zal worden in alle uitingen van MXInfected.nl.

De Challenge is bij deze ten einde. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor het meedoen en de aandacht. In de loop van volgende week zal ik een keuze maken uit de maandwinnaars.

Onderdeel van de huisstijl voor het komende seizoen, een persoonlijke column en eeuwige roem.

Wordt vervolgd…

 

jef-1-kopie

Het is gezellig in de ‘garage van Lommel. Een café zonder drank. ’Jeffrey is ontspannen en de crew anticipeert daar gewillig op. Grapjes over en weer. De losse sfeer zegt alles over de plannen en prognoses van het nu al succesvolle team. De ‘flow’ is positief, merkbaar in alles. ‘Hoe zijn de rondetijden?’, vraagt hij aan een van de monteurs die met zijn veel te grote handen de kleine laptop bedient. Die blijken goed, heel goed. Via het systeem kunnen de mannen zien waar en wanneer hij schakelt, zelfs hoeveel toeren die dikke 450 maakt op de verschillende plaatsen. Er worden cijfers genoemd. ‘Is dat veel?’, vraagt hij nieuwsgierig. Ook dat blijkt meer dan behoorlijk. De informatie wordt overgedragen door een kastje. ‘Bind dat maar eens aan mijn lijf als ik thuis ben’, lacht hij hard, terwijl hij in mime de oudste beweging ter wereld maakt. Daar zit ik altijd in z’n zesde versnelling, vol in de begrenzer’. Iedereen lacht, ongemaakt.

jef-2-kopieAls Jeffrey praat is iedereen stil. ‘Jeffrey de Grote‘ bepaalt uiteindelijk hoe en wat. Hij is de man want hij moet het doen. Een koning blijkt op momenten als deze ook maar een mens. Hij is grappig en wisselt met groot gemak het Engels om voor een zelfontworpen Belgisch dialect. ‘Allee’, begint hij tegen Joel Smets. ‘Waar was de coach dan?. Ik stond er al om half negen’. Joel lacht. Ook echt. Twee tot de verbeelding sprekende KTM’s staan geduldig te wachten. De WP mannen wisselen snel en vakkundig vorkpoten terwijl de eigen monteurs het kanon klaarmaken voor een volgende sessie. Ik volg hem nog een paar ronden en sta weer versteld. Ik zeg er niks meer over. Een ding weet ik zeker…

more logo 2

 

Als we de parkeerplaats oprijden doemt het immense stadion op. Het is groot. Het doet me denken aan de beelden die ik wel eens zie passeren uit droomland Amerika. We zijn er vroeg, misschien te vroeg, maar dat maakt me niet uit. Met mijn kinderen om me heen heb ik het amusement altijd bij. We hangen wat rond bij de Fiat stand voor de ingang, waar een van mijn kinderen alle kleurplaten voorziet van ‘mxinfected.nl’. Goed ventje met marketingskills.

vel-8

‘Justin Bieber’
Binnen is er een stressdrukte. De faalangst van de organisatie is voelbaar. Het is tenslotte een nieuw concept en dat moet een enorme druk geven. Iets nieuws verdient een kans Hoe dan ook, ik wil er zijn. Moet er zijn. Het gesprek met Samanta Gelli, de pers verantwoordelijkste van Youthstream, kap ik snel af. Voor haar. Aan haar mouwen trekkend proberen collega’s hun vragen beantwoord te krijgen. Stress dus. Trainingen worden afgewerkt, wat me al een beetje laat wennen aan het idee van vandaag. De baan is geweldig. Harde delen afgewisseld met wat lossere stukken en een dikke zandbocht die wij dopen tot ‘DeHerlingsBocht’. Ik app Leon van Gestel een foto van die bocht en hij reageert binnen twee minuten.

vel-66‘Daar gaan ze moeite mee hebben’, stuurt hij. Nog geen kwartier later blijkt zijn gelijk, want de een na de ander gaat er onderuit. Kennertje. Een paar rijen voor ons zit Barcia. Mijn dochter hoort ons er over, geen idee hebbende wie het is of tot wat hij in staat is. Ze wil iets roepen in de trant van ‘Hee, daar zit Justin Bieber’. Voor de grap, maar die actie kan ik met mijn hand op haar mond nog net de kop indrukken.

Dungey is een filmster
Een jongen die ik net een paar euro wilde geven voor een broodje bockworst staat naar een spandoek van Jake Weimer te kijken. Reus Jasikonis komt naast hem staan en wijst. ‘You know that guy?, heard he was coming today.’ Ik kijk verbaasd van het doek naar de ‘schrale bukkum.’ Ik kende Jake niet en hij is ook een stuk kleiner dan ik dacht. Covington staat rustig te kijken en lacht. Helaas is hij later op de baan net zo, met wellicht minder plezier. Dungey is een filmster. De Tom Hanks van het paddock. Lacht altijd en is vriendelijk tegen iedereen. Geen fratsen of wangedrag. Ik wil wat vragen maar krijg hetzelfde gevoel als ik in Jeffrey zijn buurt sta. Wat vraag je zo’n gast nou?.

vel-5

Zuidbroek
Een vierkoppige delegatie van ‘Supercross Zuidbroek’ komt ‘spieken.’ Als iemand hier aanwezig moet zijn is het dit sympathieke viertal wel. Succes of niet. Ook zij dragen de indoorcross een warm hart toe. Je kunt er alleen maar van leren tenslotte. Positief of negatief. De baanopzet zou een combi moeten zijn van een supercross en een MXGP baan, wat mijns inziens toch wel redelijk gelukt is. In die opzet zou het bij de rijders met net iets minder SX skills ook in de agenda kunnen wat dan het programma weer positief zou kunnen beïnvloeden. Ik vind mooi.

vel-1Puntje van mijn stoel
Als later het ‘hoofdprogramma’ begint gaat mijn hart sneller kloppen. Steeds weer ben ik verwonderd als ik ‘de grote mannen’ een baan zie aanvegen. De superpole is een geweldige ‘kick-off’. Bizar is dat ‘onze Jeffrey’ op een paar tienden na de snelste tijd weet te zetten. Tussen de Amerikaanse grootheden en absolute MXGP toppers weet hij zijn verworven status nog eens dik te stempelen, terwijl het zadel van zijn 450 is nog niet eens gewend aan zijn achterwerk. Crosssculptuur uit het beste hout. Alleskunner, willer en vooral Nederlander. Trots. Ook Gajser blijkt van veel markten thuis. Scrubt en whipt zoals ik het alleen kan met het Dungeyminiatuurtje van mijn dochter. Altijd op het randje voor mijn gevoel. Op het puntje van mijn stoel zittend trap ik enthousiast mijn eigen Cola om. Geen schade gelukkig en drinken kan later ook nog wel. Dungey is niet zo oppermachtig als verwacht. Hij lijkt moeite te hebben met de baan. Het zand te los of wellicht nog niet helemaal hersteld. Het maakt me niet uit. Het is Dungey ‘live’ en dat is al werelds. Triples worden gekleineerd en de wavesectie gedegradeerd tot hooguit vervelende hobbels.

vel-4In de 125 klasse lijkt iedereen een groot talent. Stuk voor stuk ‘mannen in wording’ die hoger en verder springen dan ik ooit gedaan en gedurfd heb. Respect. Hier en daar zal er aan de snelheden moeten worden gesleuteld, maar de skills van de jeugd zijn volwaardig. Grote harten in een klein lijf.
Nederlands succes is er voor de jonge Kay de Wolf in de FOX Holeshot Challenge. Dat een goede start is het halve werk is blijkt ook nu weer. Hij wint en is blij. Opgewonden, met zijn door Tim Gajser gesigneerde shirt, reageert hij als een pro. ‘I feel very good. I’ts so nice to make a holeshot. I’m so happy, it’s unbelievable’. Zijn gezichtje spreekt boekdelen. Het bijprogramma is spectaculair. Balletterende trialisten en een rollende buggy doden wat tijd, terwijl er buiten een verschrikkelijk dikke driftende Nissan het asfalt aan het verdikken is. Monsterlijk.

vel-2Keulen en Aken
De meeste critici en sceptici hadden hun mening al klaar voor dit evenement. In sommige opzichten terecht achteraf, maar de beste stuurlui zitten meestal niet in de boot. Er mankeerde misschien wel wat hier en daar maar er is wel een begin gemaakt aan iets wat wel eens heel mooi uit zou kunnen groeien. Het is gedurfd en kost waarschijnlijk een berg geld, maar er is wel geschoten. Een volwaardige baan in een volwaardig stadion met te weinig publiek. De boel nu genadeloos neerhalen en slachten is het makkelijkste wat er is. Zeker vanuit je stoel thuis. Er is, misschien ongewild, zwaar geïnvesteerd in een ‘nieuw’ concept en ik ben er blij mee. Vooral omdat Amerika net wat te ver is voor mij en mijn portemonnee. Het verdient een kans. Het was niet goedkoop nee en door de mazzel van mijn media kaart nog enigszins op te brengen maar toch hoop ik volgend jaar weer te kunnen gaan. Er is geleerd en de prijzen zullen moeten stabiliseren, wil Youthstream er een succesvol jaarlijks spektakel van maken.

Keulen en Aken zijn er ook nog steeds tenslotte…

vel-3

(Foto’s met dank aan More Heijt: ( www.mhmxpics.nl )

more logo 2