Max was eigenlijk meer een voetballer. Zijn oudere broer Tom was degene die de cross in de familie bracht. Nadat hij een show had gezien met stuntmannen op crossmotoren was hij om. ‘Dat wil ik ook pap’. Omdat de vraag niet wegebde besloot vader Huub dan maar een motortje aan te schaffen. Van het een komt dan het ander en al snel waren de twee ‘engeltjes’, niet meer te stoppen. De groei zat er al snel in bij de jongens. Max, maar ook Tom kwam goed rond en reed landelijk wekelijks in de prijzen. Max werd Nederlands kampioen in de 85 kleine wielen.

Via de 85cc grote wielen, waarmee hij zijn eerste internationale wedstrijden reed, stapte hij over naar de 125 waarmee hij voor zijn gevoel pas echt heeft leren rijden. Hij trok zich op aan mannen als Jeffrey Herlings en Brian Bogers die hem op die manier weer onbewust naar een hoger niveau hebben geholpen. Broer Tom besloot na de zoveelste blessure zelf te stoppen met actief te crossen en werd het vorige jaar zelfs Max zijn vaste monteur en waren onafscheidelijk. Altijd op de cross.

‘Daar denk ik nog vaak aan terug’
Ondanks de sympathieke Max een zachte persoonlijkheid lijkt te bezitten is hij beslist niet flauw aangelegd. Zoals veel crossers brak hij al menigmaal zijn sleutelbeenderen. Ook zijn armen en benen hebben al een aantal gipsbeurten gehad. Toch weerhield dat hem er niet van zijn droom en doel na te blijven streven. Ook al is hij nog maar 19 jaar, toch heeft hij al een hele carrière achter de rug, met als hoogtepunt een derde plaats in de EK 125cc van Valkenswaard. ‘Als je dan op dat podium staat gaat er toch wel wat door je heen hoor’. ‘Daar denk ik nog vaak aan terug.’ Toen hij drie jaar geleden door het HSF Logistics team werd geadopteerd ging het allemaal heel snel. Huub weet het nog goed. ‘Je geeft hem dan voor je gevoel een beetje weg, maar het was er gewoon de tijd voor. Ik heb zelf nooit gecrossd en kan al helemaal niet sleutelen dus was blij dat hij door een team als HSF ingelijfd werd.’ 2017 zou het seizoen van de waarheid worden voor de jonge Max. Het zou een seizoen zonder problemen worden met broer Tom als zijn vaste monteur, steun en toeverlaat. Eindelijk geopereerd aan zijn armen om de aanhoudende armpump te elimineren en klaar met de HAVO, waren Max en ‘Team Engelen’ meer dan klaar voor het grote werk. De waarheid nam een andere wending. Helaas.

Een groot gat
In tegenstelling tot wat ik had verwacht hebben Max en zijn vader Huub het redelijk naar hun zin. Voor mijn gevoel eigenlijk iets te vrolijk om het over het slechte nieuws te hebben. Vier weken geleden kregen ze de vernietigende diagnose in het gezicht geslagen. ‘Uiteindelijk bepaal je zelf welke risico’s je wil nemen, maar ik raad je ten strengste af ooit nog op een motor te kruipen’, aldus de behandelend arts. De risico’s zijn gewoon te groot. Als er zes wervels met pinnen aan elkaar gezet zijn ga je wel even anders denken. Daarover zijn vader en zoon het eens, hoe hard het ook is. Het is een klap van groot formaat. Als je al zoveel jaar, week in week uit, op de cross rondhangt schiet de wereld onder je vandaan. Een groot gat.

‘De Leap’
Tijdens een training in Lelystad ging het mis. Een paar dagen ervoor had hij er nog een hele middag getraind. De baan was droog en zijn tijden scherp. Op de bewuste dag had het de nacht ervoor wat geregend. Niet veel, maar genoeg om de baan wat vettig te maken. De lange sprong (de Leap) was zijn favoriete stukje. Net als eerder die week sprong hij hem volledig. Wel merkte hij dat het een stuk lastiger was dan eerder die week. Door de licht zuigende ondergrond ging hij er tijdens de eerste tafelsprong bijna af. Gelukkig corrigeerde hij net op tijd. De tweede ging perfect. Zo uit het boekje. Bij de derde ging het mis. Zijn snelheid was goed en haalde de afstand dan ook vrij gemakkelijk. In een iets ander spoor maar zoog het achterwiel zich meteen vast in de natte ondergrond bij het oprijden van de sprong. Hierdoor kwam het wiel met veel kracht pas los uit de klei en kreeg daardoor meer snelheid mee. De motor ging voorover en was niet meer te corrigeren tijdens de 40 meter lange sprong. Max liet zijn motor niet los. Nooit. Door de buiteling voorover raakte hij met zijn hoofd de grond en klapte dubbel.

[logo-carousel id=banners-2]

Alles tweede keus
‘Mijn gezicht was gehavend en verder had ik eigenlijk alleen maar veel last van mijn buik’. Max heeft nog rechtop gezeten langs de baan, maar omdat het zo’n klap was geweest werd hij door de ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Op de foto’s en echo’s die langs de voorzijde werden genomen, was eigenlijk niets te bekennen. Hoewel de artsen de situatie niet vertrouwden, vooral ook omdat Max ondanks de morfine hevige pijn bleef houden, besloten ze hem toch naar huis te sturen. Onderweg naar huis belden de artsen dat ze hem eigenlijk toch liever nog een nachtje ter observatie hadden gehouden. Er werd hem wel dringend verzocht meteen aan de bel trekken als het ondanks de sterke pijnstillers niet meer uit te houden was. Twee dagen later hield Max het niet meer van de pijn en is hij naar het ziekenhuis in Amersfoort gegaan. Hier werd zijn rug beter onderzocht en vrijwel meteen kwam er veel duidelijkheid in de pijnlijke kwestie. De buikpijn was afkomstig van de inwendige bloedingen die werden veroorzaakt door de verbrijzelde ruggenwervels. De situatie bleek dermate complex dat de artsen in Amersfoort adviseerden Max in het Utrechts Medisch Centrum te laten opereren. Omdat de operatie enkele uren in beslag zou nemen kon dit niet zomaar even tussendoor en werd de planning aangepast. Enkele dagen later werd hij in Utrecht geopereerd en zette het chirurgisch team zes wervels aan elkaar met twee lange pinnen en schroeven. Hoewel hij de dag na zijn operatie al weer naast zijn bed stond, kwam langzaam maar zeker het besef van de beperking die hij hier aan over zou houden. ‘Ik kan nu niet eens zittend mijn sokken aantrekken’. Hij lacht wel maar dat is voornamelijk uit fatsoen. Blij zijn komt misschien later nog wel eens.

Alles is nu tweede keus
Van binnen zijn ze gebroken, alle twee en zeker ook de rest van het intens meelevende gezin. Natuurlijk, het had allemaal veel slechter af kunnen lopen, maar daar denk je niet meteen aan. Het kost nu veel tijd alles te verwerken en het een plaats te kunnen geven. Ergens. Max blijft netjes en heel positief in zijn rol, maar van binnen huilt hij. ‘Het was mijn leven en was er ook nog lang niet mee klaar’. Huub heeft het gek genoeg misschien nog wel het moeilijkst. ‘Ik ga alles maar verkopen. De bus, aanhanger en de motoren. Ik kan er niet eens meer naar kijken nu’. De camper, waar ze het grootste deel van het jaar in doorbrachten mag blijven. ‘Kunnen we nog eens weg met z’n tweetjes’. Echt genieten zit er nog even niet in. Ze zullen erg moeten wennen aan het ‘nieuwe’ leven met veel tijd voor andere dingen. Alles is nu tweede keus. Ook Max heeft nog niet direct zicht op een andere passie. ‘Ik mag ook nog helemaal niks doen voorlopig. Zelfs fietsen staat nog niet op mijn to-do list’. Max heeft veel steun aan zijn familie, maar zeker ook aan zijn vriendin Shannon, waar hij al drie jaar een relatie mee heeft. ‘Ze begrijpt me hierin. Ze heeft me ook nooit iets in de weg gelegd en heeft ook veel van haar eigen vrije tijd in mijn carrière geïnvesteerd. Daar heb ik veel respect voor’.

De acceptatie lijkt er te zijn maar is op dit moment voornamelijk nog een gespeelde act. Je wilt het niet maar hebt geen keuze. Alsof je van de een op de andere dag verlaten wordt door de vrouw van je leven. Onmacht in zijn grootste vorm. Toch ligt er nog een hele grote wereld open voor Max. Hij rondde onlangs zijn HAVO studie af en kan met zijn diploma veel kanten op. Inmiddels is hij begonnen aan een HBO-studie. Daarna wordt het zeer waarschijnlijk een baan in de autobranche. Niet zijn eerste keus, maar zeker een goede tweede.

Een gezegend mens met een lichte lichamelijke beperking. Een mooi manneke met een grote toekomst. Veel geluk Max…

(Foto’s met dank aan Eric Laurijssen en Ron van der Bij)