(Door Olav Heijt)

Een zaal vol, voor mij onbekende, mensen met naam. Naar ik hoorde gekend en op handen gedragen door crossers uit Belgie en ook Nederland. Rijders en alles wat er omheen hangt. Twijfelend loop ik tussen twee rijen door naar een tafeltje achterin de zaal. Liever geen middelpunt. Nooit. Al snel wordt ik opgepikt door organisator Frank van Hoydonck. Samen met zijn broer Dirk is hij verantwoordelijk voor de wekelijkse uitgave van Motor Gazet.

Door een accreditatieaanvraag voor de jaarlijkse internationale cross in Wuustwezel raakten we in contact. Gecharmeerd van mijn ingezonden stuk van die bewuste wedstrijd gaf Frank aan wel wat vaker een stukje te willen plaatsen. Sindsdien is er bijna wekelijks een column van mijn hand te vinden op een van de eerste pagina’s. Verrast maar vooral vereerd door deze aandacht. Het besef dat je gepubliceerd wordt in één van de weinige printuitvoeringen die nog rest in de wereld van motorsportbladen. Ik knip ze uit en de laatste hang ik op aan mijn whiteboard. De rest netjes in een map. Ja, ik ben er trots op.

Mooie verhalen

‘Fijn dat je kon komen’, zegt Frank en geeft me een ferme hand. Ik krijg een plaats aan een van de twee lange tafels. Ze kennen elkaar allemaal. Ik ben de vreemde eend in dit gemengde gezelschap. Tijdens het eten luister ik links en rechts. Mooie verhalen en anekdotes passeren. Ik besef maar weer eens dat ik van geluk mag spreken dat mijn vader me indertijd van cross naar cross sleepte. Deze sport heeft me al zoveel mooie momenten bezorgd. Nog steeds. Tegenover me zit Leon van Gestel. Ik ken hem al een tijdje, maar dat is altijd erg oppervlakkig geweest. Wederzijdse waardering en gedeelde passie. We hebben het over verschillende dingen en mensen. Leon weet veel. Hij loopt natuurlijk al eventjes mee in de crosswereld, maar ook daarbuiten is hij erg goed op de hoogte van het wereldse wel en wee. Auto’s, politiek en maatschappelijke items worden aangesneden, waar Leon zicht op, maar zeker ook een duidelijke mening over heeft. Mooi.

Met glanzende ogen

Ik raak in gesprek met verslaggevers en fotografen van verschillende Belgische crossbonden. Allemaal tot op het bot verziekt en verslaafd. Echtgenotes helpen, of hebben het allang opgegeven. ‘Ik ken hem niet anders’, zegt Leons vrouw met een trots gezicht. Frank geeft een speech en deelt prijzen uit. Met het uitdelen van een overvolle goodiebag laten de ‘Hoydoncks’ zien dat Motor Gazet nog steeds gewaardeerd wordt in crossminnend Belgie. ‘We gaan er weer een jaartje voor’, zegt Frank met glanzende ogen. Ze zijn trots. Niet alleen op de nog steeds hoge lezersaantallen, maar zeker ook op de hechte groep met hondstrouwe medewerkers waarvan ik deel mag uitmaken.

Eerlijk nieuws

Zij maken de krant tot wat die nog steeds is. Ondanks er veel bladen (moeten) verdwijnen staat de Gazet nog steeds als een huis. Al jaren. Met de eigen inbreng en de vereende kracht van sponsoren en adverteerders zal de Gazet overleven.

De enige krant met eerlijk nieuws. Passie van makers en rijders…

 

Het is was de laatste dagen druk in de werkplaats. Geen stress, maar er moest nog veel gebeuren. Het is allemaal weer een beetje nieuw. Toen Nicky van Wordragen besloot weer het GP toneel te gaan betreden leek het allemaal nog ver weg. Afgelopen woensdag 15 feb. hebben ze haar kanon al opgehaald voor de eerste dames GP in Indonesië. Er mag niets aan het toeval overgelaten worden. 100% is eigenlijk niet eens genoeg. De laatste loodjes wegen nog een beetje. Kleren, helm brillen en laarzen worden in de koffer meegenomen zodat de ruimte in de, door Technisch Isolatiebedrijf Nijmegen gemaakte krat, optimaal benut kon worden. 

Progressie

Om goed voorbereid te zijn heeft ze de laatste weken veel meters gemaakt waaronder een twee weken durende stage in Spanje. Haar vriend Ralph Hubers stond haar bij. Wat is er mooier dit met je maatje, partner en vader van je kindje te kunnen delen. Gedeelde passie is dubbele passie. Het feit dat ze daar de kans kreeg een dag met Ricky Carmichael en Sebastián Tortelli te trainen is eigenlijk bijzaak, maar wel weer een geweldige ervaring. Ik verbaasde me een beetje over bepaalde tips die ik nog kreeg. Er zaten zelfs dingen bij die ik in mijn hele cross carrière nog nooit had gehoord,’ aldus een opgetogen Nicky. Met het zelfvertrouwen zit het wel goed. Het rijden ging lekker waardoor ik toch weer progressie heb gemaakt. 

Vering is altijd een lastig ding

Het totale gevoel is meer dan goed, dus belooft wat voor het nieuwe seizoen. Nicky lijkt herboren. Nooit eerder in haar carrière voelde ze zich zo goed en zeker van zichzelf. Er is een balans voelbaar binnen het team. ‘Alleen maar mensen om me heen die bij me passen’. Het is zo geweldig dat er zoveel mensen in geloven. Achter de schermen wordt er net zo hard aan de doelstellingen gewerkt als ik in mijn sportkleren en op de motor. Erg blij is Nicky ook met de samenwerking van Promax Racing Suspension. Vering is altijd een lastig ding. Het is erg belangrijk vertrouwen te hebben in de persoon die jou vering klaar maakt. Als dat gevoel er niet is, kan het van goud zijn, maar nog steeds niet veren zoals jij het liefst zou willen. Samen met Ralph en Mark Essens hebben we veel verschillende set ups geprobeerd. Ik merk nu erg goed dat het steeds vertrouwder en veiliger voelt op de motor. Naast de vering is er ook hard gewerkt aan de samenstelling van de motor. Samen met de kundige John Vollenberg zijn we tot een mooie balans gekomen van kracht en souplesse.  

Nine Six Four

Ook is Nicky erg gelukkig met de samenwerking tussen Ralph en Maikel van Kastel. Vrijwel elke week komt hij helpen om het materiaal klaar te maken. Voor en na de trainingen. Ook zal hij ons vergezellen op alle WMX wedstrijden. Team 964 (Nine Six Four) is geboren. 

 [logo-carousel id=banners-2]

Het mag duidelijk zijn dat er hard gewerkt wordt in het kamp van van Wordragen. Ieder zijn eigen taak. Klaas Hoogland staat paraat en rijdt heel Nederland rond zodat Nicky ook op woensdag met de motor kan trainen. Nick van Gemert (van Gymert Sports) pusht Nicky wekelijks om haar fysiek gezien het maximale te laten bereiken. Natuurlijk is het afwachten, maar de lat is hoog weggelegd door Team 964. Het seizoen is lang en met 57 dames op de vooraanmeldingslijst kan het natuurlijk alle kanten op. ‘Hard work pays off’, is het motto voor 2017. Aan de inzet en toewijding zal het niet liggen… 

Nicky dankt iedereen voor het vertrouwen in het behalen van haar missie. In het bijzonder dankt ze ook nog Cees van Leeuwen van Autogarage van Leeuwen in Bleiswijk. Trouw en loyaal.  

Wil je op de hoogte blijven van Nicky en Team 964? Dit kan via FB en Instagram. 

FB: Team Nine Six Four 

Instagram: nickyvwordragen

 

Ergens heb ik wel het gevoel dat ufo’s bestaan. Kunnen bestaan. Waarom ook niet. Alleen het live spotten van zo’n apparaat zou deze gedachte kunnen bevestigen. Dan hoef ik nog niet eens mee.

Een genezingsproces versnellen

Met dit gevoel zit ik vandaag dus weer. Willem Verbruggen schijnt een ufo van het zuiverste soort. Ik sprak hem al regelmatig en hoorde wat hij deed. Niet eens van hemzelf. Hij vertelde me wel eens wat het ‘zo’n beetje’ inhoudt, maar daar kreeg ik toen geen duidelijk beeld bij. Een genezingsproces versnellen, daar kwam het kort gezegd op neer. Medisch gezien onmogelijk, wat de interesse in deze man en zijn praktijk bij mij deed opwekken. Willem wilde eerst helemaal geen gesprek. Geen verhaal. Hij loopt vooral niet met zichzelf te koop en gaat vaak publiciteit uit de weg. Het siert hem. Ik hoorde al dat de groten der crossaarde zich met veel succes lieten behandelen. Ik zou me nog wel met een dikke kluit het riet in laten sturen, maar Herlings, Pootjes en Bogers? Nagl en Fevbre? Dankers, Meuwissen en Conijn? Van der Werff, Stoutjesdijk en ga zo maar door. Tegen mijn natuur in bleef ik aandringen en kreeg mijn zin.

De afspraak hem eens te bezoeken stond al lang, maar zochten beiden naar een juist moment. Ik wil hem niet testen. Wie ben ik tenslotte. Maar mijn zoon heeft ‘bij toeval’, twee lastige en langlopende blessures in lies en knie. ‘Hou maar drie weken totale rust’, zo vond zijn huisarts. Na deze methode een paar keer te hebben gevolgd verdween onze hoop op herstel.

[logo-carousel id=banners-2]

Een zwelling slinkt en pijn verdwijnt

Omdat ik me nogal eens misreken in tijd en af te leggen kilometers vertrekken we ruim op tijd. Natuurlijk zijn we nu een keer te vroeg. Terwijl we ‘een bakkie’ doen in een naburig ‘carnavalscafe in ruste’ app ik. ‘Kom maar gerust’, appt hij terug. Die zin is al Zen. Willem heeft een praktijk naast zijn woning, waar we warm verwelkomd worden. Honderden meegebrachte crossshirts vertellen netjes uitgestald de vreemde waarheid. Willem werkt niet alleen. Fysiotherapeut Marijn Mulders staat hem bij in het redden van de crossende en voetballende mensheid. De combinatie van deze twee specialisten  begrijp ik niet helemaal, maar ik ben niet bang van aliens. Het wordt me duidelijk als de behandeling start. Mijn zoon neemt plaats op de tafel en kijkt me lachend aan. Ook hij gelooft het eigenlijk niet echt. Eerst zien. Marijn komt naast hem staan terwijl Willem plaats neemt in een stoel aan een zijkant van de behandelruimte. Het is bizar. Marijn zoekt met een voorzichtige hand de tegenwerkende spieren. ‘Deze?’, vraagt Willem, met zijn ogen dicht en hoofd naar beneden. Zijn handen gaan over elkaar heen, pakkend naar dingen die ik niet kan zien. Marijn bevestigt en gaat verder. De hele lies wordt uitgekamd. Een zwelling slinkt en pijn verdwijnt. Van de 100% waar we in het begin van uit gaan zitten we al vrij snel op een procent of 30. Bizar, zoals ik al zei.

We begrijpen het niet

Willem en Marijn kijken naar dezelfde film, maar ieder in een andere stoel. Een eigen beeld. In Latijnse termen verstaan ze elkaar het beste. Niet een woord lijkt een beetje op de Nederlandse versie. Als die er al is. Het lijkt of Marijn de pijn ziet. Steeds weer legt hij zijn hand precies op de gevoelige plaats. Nee, we begrijpen het niet, maar zolang ruimtewezens me geen pijn doen zal ik niet aanvallen. Doordat mijn zoon al een langere tijd met zijn lies ‘loopt te klooien’, is de schade er aan iets heftiger dan een vers mankement. Daardoor duurt de sessie wat langer dan normaal. Als hij uiteindelijk van tafel stapt doet hij wat oefeningen waarbij hij het een uur eerder nog had uitschreeuwd van de pijn. Ik hoor hem niet. Hij lacht.

Het is soms te veel

Willem weet niet beter. ‘Ik doe dit al vanaf mijn tiende’. Natuurlijk had hij toen nog geen praktijk, maar zijn gave al wel ontdekt. Zoals velen brandweerman, piloot of politieagent willen worden als ze groot zijn, zag Willem zichzelf wel als chirurg. Vreemd genoeg koos hij uiteindelijk toch voor een opleiding als werktuigbouwkundige. ‘Achteraf komen er wel veel principes overeen met het menselijk lichaam’. ‘Toen bleek dat ik veel mensen kon helpen, was een carriëreswitch snel gemaakt’. De crosswereld was hem niet vreemd. Ooit stond hij, in de toen nog hagelnieuwe 125 klasse, aan het hek met toppers als Strijbos en Van den Berk. Door deze alom bekende infectie was het dan ook niet vreemd dat daar zijn werkterrein kwam te liggen. Ze weten hem te vinden, maar het is soms te veel. Het is geen kuilen graven, waarbij je iemand van straat kunt vragen je te helpen. Ook Willem kent verder niemand in het land die hetzelfde doet. Hetzelfde kan.

[logo-carousel id=banners-2]

‘Wat doe je nou eigenlijk allemaal?’

De pas 30 geworden Marijn komt uit een naburig dorp en hoorde in een kroeg van ‘Willems praktijken’. ‘Het was net een avonturenfilm’. De geruchten hielden aan. Marijn kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en stuurde Willem een mail. ‘Wat doe je nou eigenlijk allemaal?’ Zo hebben ze elkaar leren kennen. Fysiopraktijk Mulders, waar Marijn samen met zijn vader de scepter zwaait, werkt nu samen met Praktijk54. Als Marijn zelf niet kan wordt Willem bijgestaan door een andere specialist, maar altijd eentje van ‘Mulders’.  De uiterst sympathieke Marijn, zelf ex profvoetballer van onder andere Top Oss en VVV, heeft al veel gezien in het sportwereldje. Als international speelde hij nog bij jong Oranje, waar hij enorm veel levenservaring opdeed. ‘Ik weet inmiddels wel dat de bal rond is zeg maar’, lacht hij.

‘Body, Mind en Soul’

Het loopt storm in het Hegelsomse bedevaartsoord. ‘Helaas heb ik niet meer uren in een dag dan een ander’. Voor de toekomst moet er dan ook een bepaalde richting gekozen worden. Ook omdat Willems hart al meermalen een waarschuwing gaf dat hij zichzelf wel eens vergeet. Praktijk54 richt zich nu eigenlijk op meer dan een blessure genezen. ‘Body, Mind en Soul’, staat er op het kaartje. Een goed en gezond lichaam is één. Daarnaast is het natuurlijk erg belangrijk te weten wat je aan het doen bent en waarom. ‘Jammer is wel dat veel sporters te lang wachten met een behandeling’. Hoe langer je wacht, des te meer tijd zal het herstel uiteindelijk vergen. Vaak kostbare tijd. Bijvoorbeeld de schouders en rug zijn gebieden waar veel klachten vandaan komen. Preventief is er al veel langslepende ellende te voorkomen. Met je mindset op ‘Zen’, zal niet alleen het blessureleed sterk dalen, maar tegelijk het prestatieniveau aanzienlijk stijgen. Het is een balans van lichaam en geest, waarmee je het langste kunt genieten van je o zo geliefde sport. Of dat nu voetbal of motorcross is. Daar willen ze eigenlijk naartoe. Zoals alle problemen dien je ook bij sport de ellende bij de bron aan te pakken. Voorkomen blijft ten alle tijden beter.

Eén ding is wel duidelijk. Wij zijn ‘om’. Eenmaal behandeld kun je er niet meer omheen. Verklaren is niet nodig. Het is er. Willem en Marijn zijn er en daar mogen we blij mee zijn. Moeten. Mijn zoon komt net de kamer ingelopen. ‘Heb je nog last?’, vraag ik nieuwsgierig. ‘Hij kijkt me aan met een vragend gezicht. ‘Last? Waarvan?…