[logo-carousel id=banners-2]

Naarmate we dichter bij het circuit komen worden m’n kinderen uitbundig drukker. Ik vooral van binnen. Dichter bij de bron gaat het altijd een beetje borrelen. Kester, nu Gooik, doet me altijd denken aan de wedstrijden van de oude BLB. Daar waar hordes fans over de hekken hingen en op de baan staand hun held in het juiste spoor te houden. Kleine eenpersoons tentjes langs het circuit. Koelbox en programmaboekje. Wat heb je nog meer nodig? Hier besef je weer eens wat een crossnatie België eigenlijk is.

Bier
Net achter de ingang staat een onvervalste ‘biertent’ waar een doorsnee circus jaloers op zou zijn. Belgen zijn genieters, maar bier drinken om 10 uur ’s morgens heb ik nooit helemaal begrepen. Belgen doen dat. Veel bier en namaaklimonade. Het heeft wel iets. Veel supporters zijn van een oudere generatie. Verkleurde caps en dik overjaarse shirts laten zien waar ze voor komen.

‘We zullen zien wat komt’
Het ‘nieuwe circuit’ ligt geweldig en overzichtelijk in de inmiddels wereldberoemde hellingen. Vanaf zeker 80% van de plekjes waar je zou kunnen gaan staan zijn de rijders volledig te volgen. Omdat het eigenlijk moet. Geweldig dat het kan. We vallen binnen tijdens de laatste training, dus beginnen met een rondje rennerskwartier. De toegankelijkheid van de coureurs op een dag als deze maakt het leuk, zeker voor mijn handtekeningjagende dochter. Haar roze cap is een beste basis. Kevin is de rust zelve. Met Yentl en de ‘new-new kid’ in zijn bijzijn doet niemand hem wat. Hij tekent lachend terwijl ik de kleine Jayden een handje geef. Hij knijpt hard en dat zegt al iets. Een altijd vriendelijke Yentl zit onderuit en geniet. Gewoon van alles. Ondanks het een onduidelijke periode is voor Kevin reageert hij uiterst relaxed. ‘We zullen zien wat komt. We zijn wel met wat dingen bezig, maar niets is nog zeker’. We spreken af voor een up-date in Balen. Eerst Lommel. Ook voor de sympathieke Nick Triest is het wat rommelig nog. Er is veel gebeurd en gesproken. ‘Jammer dat er zoveel mensen met vooroordelen al praten zonder ook maar iets te weten’. Mee eens, maar zo is de wereld helaas. ‘Dat ik hier nu sta, en nergens zit, zegt al wel wat’. Nick’s plannen voor 2018 zijn bijna rond, maar ook daarover later meer.

[logo-carousel id=banners-2]

Progressie en strijdlust
Als rechtgeaarde fans van Joey Verwijs maken we ook daar een stop. Een vriendelijk kamp herbergt een lichtgeblesseerde Joey. Afgelopen vrijdag viel hij nog zijn schouder uit de kom in Aagtekerke. ‘Het is ingetaped en voelt wat beter. Alleen de pijn is gebleven.’ De bescheiden Damon Graulus tekent graag en sluit af met #71. Zijn slepende duimblessure speelt hem nog wel parten, maar is een bijter. Zeurt niet. Nooit. Nog niet uitbundig over de plannen voor het volgende seizoen, maar zal er gezien zijn progressie en strijdlust zeker bijzitten. Ergens. Vader Smets is zichtbaar in zijn element. Verzorgt zijn zoon Greg. Ik zie ze naar elkaar kijken. Trots, allebei. Mark Boot heeft slecht getraind. Een slecht voorgevoel probeert zich meester te maken van de sympathieke Zeeuw, tevens kopstuk uit onze regio. Mark geeft niet toe. Gette Holemans heeft samen met vriendin Nans Reynders een jong talent ‘geadopteerd’. Lars Derboven is nog maar twee weken circuitlegaal op de 125, maar laat duidelijk zien dat er rekening met hem gehouden dient te worden. Als gevestigd crossfotograaf complimenteert hij mijn zoon More met zijn recente fotoacrobatiek. Het doet hem uiteraard meer dan mijn recensies en groeit ter plekke een paar centimeter. Zo kan het ook… Met icoon en jeugdmentor Pierre Schroyen neem ik nog wat crossaspecten door. ‘Topsport Vlaanderen’gaat binnenkort onder de schrijfloep. Pierre is relaxed. Kennis geeft rust.

‘Blanqdog’
Ondanks er nog weinig wallen zijn wordt er hard gereden. Heel hard. De uitslagen zullen inmiddels al een keer of vijf gepasseerd zijn, maar zeggen weinig zonder de passie van het veld. Ook al ziet Kevin het als training, toch heb ik respect voor de man. Jammer dat blessureleed zijn podiumwaardigheid zo vaak heeft aangetast. Geen gekke dingen of risico’s. Netjes en beheerst maar onzichtbaar ‘teringhard’. Hij schreef het boek. Van Horebeek is een spektakel op zich. Zijn agressieve stijl in combinatie met een brullende Yamaha geeft me kippenvel. Dat zo’n topper toch een ‘brillefout’ maakt geeft aan dat het ‘ook maar’ een mens is. Opvallende verschijning is Jan Blanquaert. Eens was hij bij de BLB een van mijn grote voorbeelden. Nu lijkt hij terug van nooit weggeweest. Hij laat zien dat je met een 2 smoker ‘gewoon’ mee kan met de top. Zoals crosskenner Jos van Schijndel altijd treffend zegt: ‘Rechts het gas helemaal open’. ‘Blanqdog’, noemen we hem vandaag. Jago rijdt sterk. Trouwe fan Nancy rent van hek naar hek. Zwaaiend met een vuist van liefde en respect. ‘Just like the old days’. Nick Triest laat zien dat hij de knop om weet te zetten. Mooie prestatie. Joey verbijt de pijn maar heeft af te rekenen met een slecht lopende motor. Het door mijn dochter gerestylede spandoek doet hem goed. ‘Fijn dat er ook mensen zijn als het wat minder gaat’, aldus een licht teleurgestelde Joey. Mark Boot geeft me een tweede lading kippenvel. Met een dikke holeshot geeft hij in het GP geweld even het tempo aan. Moet daarna wat plaatsen prijsgeven maar zet een geweldige prestatie neer. Met alleen de beschikking over een tweede versnelling rijdt hij ook nog een prachtige tweede manche. Karakterman uit de kleistreek.

We zijn vies. More zijn witte schoenen zijn zwart. Ons haar is hard van het stof en we zijn moe. Moe maar meer dan voldaan. Terwijl More zijn foto’s alvast wat uitzoekt valt Sterre in slaap met een gestolen maiskolf in haar hand. ‘Gaan we thuis popcorn van maken he pap?’ ‘Tuurlijk lieverd…’

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)

[logo-carousel id=banners-2]

Tradities, feesten of herdenkingen, ze geven hoe dan ook vorm aan een land of een plaats. Sommige staan onder druk en dreigen weg te vallen of zodanig aangepast te worden dat de romantiek er een eind af is. We willen graag houden wat er is en zoals het is. Heel graag en dat is menselijk. Ook Aagtekerke heeft zo’n traditie. Als je voor de 27e keer een cross spektakel weet te organiseren en daar toestemming voor krijgt, heb je het goed gedaan. Meer dan dat. Aanstaande vrijdag is het weer zover. Er wordt op dit moment hard gewerkt om alles weer uit te graven, op te hopen, op te bouwen, af te zetten en aan te sluiten. De organisatie staat als een huis en dat is wel te zien. Ieder doet zijn of haar ding als onderdeel van de gesmeerde machine. De tent staat inmiddels stormvast en de baan krijgt zijn vorm. Ondanks dat niet iedereen vrij is op deze vrijdag loopt het toch ieder jaar weer storm. Zowel met de inschrijvingen als de bezoekersaantallen is het ieder jaar weer volle bak.
Komt allen en maak dit samen weer tot een geweldig weekend. Sportief, strijdvaardig en vooral supergezellig. Hoe kun je de vakantie mooier beginnen?
Het crossterrein bevind zich op de hoek Pekelingse weg – Aagtekerkse weg aan de doorgaande route tussen Grijpskerke en Aagtekerke. Postcode 4363RB.
De mogelijkheid bestaat om op donderdag 27 Juli te overnachten voor de rijders die van ver komen.
Tot vrijdag!!

Ik herken hem eerst niet. Spijkerbroek, cap en ondanks zijn professie baggert hij rond op halve werklaarzen. Gespannen loopt hij heen en weer vantussen de dubbele afzetting naar zijn vrouw en terug. Adrenaline giert zichtbaar door zijn lichaam. Hij weet het nog van ooit. Toen reed hij zelf. Nu zit zijn zoon Ijen aan het stuur met zijn maatje Noah Kuijpers in de bak. Dat blijkt nog veel erger te zijn. Hangend over het lint kan hij de mannen bijna aanraken. ‘Niet knuffelen verdomme, gasgeven’. De mannen zwoegen. Ze doen hun best en dat weet hij. Dat strijden zit er wel in. Gerton ziet alles en wel in het juiste perspectief. ‘Ze zijn nog zo jong. Hebben nog niet kunnen ervaren wat echt afzien is’. Als vader en manager probeert hij de wedstrijden achteraf te analyseren. ‘De eerste manche reden ze geweldig. In de tweede lieten ze voor mijn gevoel de koppen iets te snel hangen’. Hij vermoedt dat het met de voeding te maken heeft. ‘Zo leer je iedere keer weer wat’, lacht hij. Als je naar een bepaald niveau wil moet je er veel voor doen en zeker zoveel laten. ‘Het kost allemaal een hoop geld, dus zullen ze er alles voor over moeten hebben dit te kunnen blijven doen’. Harde en duidelijke taal, maar zo is het wel. Als de vlag is gevallen neemt hij nog wat zaken door met zijn vrouw en loopt de ‘schoenenreus’ in ferme pas naar het rennerskwartier. Gerton Kops. Opvolging in aantocht…

(Foto: More Heijt MHMXpics.nl )

Ondanks er weinig nieuws over het web werd geslingerd, heeft Nicky allesbehalve stilgezeten. Om het wedstrijdritme op peil te houden reed ze een wedstrijden mee in het Duitse dameskampioenschap. De DMV Ladiescup is een hele mooie competitie welke verreden wordt op een aantal prachtige banen.

‘On the box’  

In Bensdorf wist ze een hele nette 2e plaats te bemachtigen achter Maria Franke. Grevesmühlen werd ook een succes met een dik verdiende 2e plaats. Deze keer net achter Larissa Papemeier. Ook in Frankenthal moest ze alleen Larissa voor laten. In Aarbergen kwam ze niet verder dan een respectabele 3e plaats totaal. Hier moest ze haar meerdere erkennen in Larissa, en Maria. Ook in Bielstein kon Nicky weer ‘on the box’. Hier liet ze een nette 3e plaats noteren achter Duncan en Papemeier. Na deze serie staat Nicky op een mooie 2e plaats in de tussenstand. Met nog twee wedstrijden te gaan kon het nog wel eens een spannende eindstrijd worden

Ze straalt

Al met al zit de gang er lekker in bij de rappe Bleiswijkse. Nicky probeert samen met haar trouwe en gedreven team de juiste balans te vinden tussen inspanning en rust. ‘In Frankental en Ernee had ik veel last van mijn onderarmen. Een veel voorkomende klacht waar veel verschillende oplossingen voor worden voorgeschreven. Toch heb ik daar voor mezelf de controle nog niet op en dat is best vervelend’. Het meest vreemde van dit euvel is dat ze er in Bielstein weer helemaal geen last meer van had, wat de snelheid zichtbaar ten goede kwam. Ook Duncan en Papemeier hebben dat wel gemerkt.
Wat betreft het WK draait ze haar beste seizoen ooit. ‘Nooit gedacht dat ik met nog drie wedstrijden te gaan op een 6e plaats zou staan’, zegt ze blij met een trotse blik. ‘Het kan blijkbaar ook wel eens meezitten. Dat gevoel geeft me super veel vertrouwen’. Ze straalt. ‘In Italië (Trentino) had ik een mindere wedstrijd. Naast een paar motorische problemen kwam ik zelf ook niet goed in mijn ritme. In Frankrijk (Ernee) ging het gelukkig al een stuk beter. De uitslagen waren vrij goed, maar er had zonder de armpump zeker meer ingezeten’.

Helemaal ‘Zen’
Er is door Nicky en het team hard gewerkt aan de conditie van haar Yamaha. ‘Daar mag het zeker niet aan liggen. De omstandigheden van de GP banen zijn zo verschillend dat we iedere keer veel werk hebben de boel weer aan te passen. ‘Ik ben zo blij met de mensen om me heen. Mijn droom is ook die van hun geworden. Prachtig!’
Nicky kijkt enthousiast uit naar de laatste 3 WK wedstrijden. ‘Door de genomen rust tussendoor ben ik helemaal ‘Zen’. Dat is wel eens anders geweest, haha’. De verwachtingen van Nicky en haar team worden wekelijks overtroffen. Blij met de ommekeer. Blij me alles wat haar nu overkomt. ‘Ik geef elke wedstrijd 100% en probeer tot het einde toe heel te blijven. Als we meteen dit eerste seizoen dat we terug zijn een zesde plaats kunnen veroveren zijn we daar heel gelukkig mee!’