Onze voorlaatste vakantiedag. De dagjes weg week komt tot een einde, maar een hoogtepunt nadert. De berichtmeldingen houden ons al een paar dagen bezig. Rijdt hij nou mee of niet? Dan de verlossende post. Het vertrouwen is groot. ‘Jeffrey gaat winnen pap’, vindt Sterre. ‘Ik hoop het echt lieverd’, twijfel ik stiekem nog een beetje.

Grootste aller tijden
Ik weet het ook niet echt. We volgen het Amerikaanse geweld wel een beetje, maar toch blijft het erg moeilijk ergens een vergelijk te trekken. Andere banen, ondergrond en zeker ander weer. Voor mijn kinderen is er geen twijfel. ‘Hij rijdt ze stront’, hoor ik achter me. Natuurlijk, het zou verschrikkelijk mooi zijn. Verschillende Amerikanen zouden hier ook wel even huishouden. Dat liep anders. Jeffrey’s drive is zijn grootste wapen. Ongekend. Dan zijn talent zich aan te passen aan eender welke motor of baan. Hij leest een baan in een rondje. Dat hij hiervoor geboren is mag duidelijk zijn. Hij leerde veel van zijn ‘wilde tijd’, wat hem nu de rust heeft gebracht en de verdiende winst gaat brengen. Zijn missie te volbrengen de grootste aller tijden te worden.

[logo-carousel id=banners-2]

‘crossclinic’
Zijn eerste start stelt me gerust. Hij zet de toon al in de eerste ronden. Gelijk aanpakken die gasten. Marvin zit er lekker in, maar zodra Jeffrey hem in zijn ooghoeken aan ziet komen schakelt hij over. Ook dat is een talent. Voorin de bocht gaat het gas al open. Net dat beetje meer maakt hier een wereld van verschil. Het valt de commentatoren ook op. ‘Amazing’. Het kost ze hoorbaar moeite respect uit te spreken. Ook de regie laat hem even alleen, tot ze er niet meer omheen kunnen. Tenslotte zou het Eli zijn dag moeten worden. Wat ‘The Bullit’, hier laat zien is buitengewoon. De ‘crossclinic’ wordt een voorstelling. Door de val van Tomac houden de Amerikanen nog een beetje moed. ‘Wat als?’. Toch laat het speelse passergemak van onze landgenoot een waas van angst over het circuit hangen. Misschien willen de meesten het helemaal niet weten. Niet meer.

‘Gerechtigheid’
Net na de start van de tweede manche wordt vlug gemeld dat Jeffrey bij een valpartij betrokken is geweest. ‘Dead last’, hoor ik iemand zeggen. Bijna lachend. ‘Dat wordt top drie’, roept een van mijn zoons. ‘Ze kennen hem nog niet’. Het inhaal tempo is bizar, maar wordt lang genegeerd door de micromannen. Tot hij ineens de top tien binnenragt. De mannen uit het beloofde land worden een voor een te kakken gezet. Sorry, maar anders zie ik het niet. De grote namen, de mannen van staal. De besten van de wereld, volgend het gros van het thuisvolk. Nu even niet. Nu hebben ze het nakijken en krijgen een onvervalst pak slaag. Alle monden worden gesnoerd. Als hij naast Tomac in de lucht hangt probeert hij een vinger in zijn neus te steken. Door een in de weg zittende integraalhelm lukt dat niet en trekt hij er verveeld nog maar een flipper af. Zwaaien staat ook zo lullig. Het gat naar Marvin is eigenlijk wat te groot. ‘Jeffrey kan nog steeds winnen pap’, zegt mijn dochter opgewonden. Net als ik haar duidelijk wil maken dat alleen een val van Marvin hem de zo verdiende winst zou kunnen brengen gaat hij op zijn plaat. Ik weet dondersgoed wat een schuiver kan doen en gun het niemand, maar toch gil ik het uit. Net als Marvin weer opstaat zie ik het felgekleurde shirt van Jeffrey de bult op schieten. ‘Gerechtigheid’, is het eerste wat me te binnen schiet. Als je de hele dag de snelste bent moet je ook maar met de grootste beker naar huis.
Ik kijk naar boven en bedank. Mijn kinderen zijn door het dolle. ‘Zie je nou wel dat ik gelijk had’, wrijft mijn dochter me in. Een baas, een held, een koning. Hoe kun je hem nu nog noemen. Beseffend wat deze jongen er voor doet en laat kan ik alleen maar en hele berg respect hebben. ‘I had the balls to race here’ zegt hij later. Jammer dat hij het zelf moest zeggen, maar dat zal veranderen.

Jeffrey bedankt, ook namens mijn kinderen…

Hij lijkt iedereen te kennen en iedereen hem. Ik weet alleen dat hij uit Gestel komt en tegen de 4000 FB vrienden aan zit. Bij zowel privé personen als rijders met naam verschijnen zijn ludieke ‘posts’. Na een tijdje werd ik nieuwsgierig. Wie is het dan? Hoe ziet hij er uit? Is het een oudere man en kent hij ook werkelijk iedereen of een jonge gast met een gezond gevoel voor humor. Wat ik weet is dat hij van dieren houdt, een voorstander is van een ‘zuiver’ Nederland, versteld staat van sommige ongelofelijke menselijke verrichtingen en fan is van Jeffrey Herlings. Hij heeft een goed oog voor mooie vrouwen en dikke wagens. Jos post zeker niet wat hij gaat eten of gegeten heeft. Ook niet dat hij op vakantie gaat of hoe veel hij van zijn familie houdt. Jos heeft respect. Voor de wereld en alles er in en omheen. Respect voor mens en dier. Respect voor talenten die hij consequent zijn inmiddels alom bekende quote meegeeft. Heel even heb ik de foto’s op zijn tijdlijn zitten bekijken, maar ik wil het eigenlijk helemaal niet weten. Jos is een legende. Nu al…

‘Super goed maar denk erom rechts gas helemaal open’.

 

[logo-carousel id=banners-2]
Iedere keer ben ik weer verbaasd als ik een GP camping oprij. De hoeveelheid en vooral het formaat van het overnachtingsmaterieel is bizar. Ieder land wordt vertegenwoordigt door ‘crossvolk’ dat niet in een hokje te plaatsen is. Natuurlijk, ze delen één passie, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Jong, oud, met een afgeleefd sleur huis of een fonkelnieuwe megacamper. Wat later op de avond gaat het los. Stereo’s gaan vol en bbq’s worden aan geslingerd. Schuin achter ons trekt een jongen zijn bus open. Ik tel snel zo’n 20 kratten bier op de plaats waar normaal waarschijnlijk zijn motor staat vastgesnoerd. Het belooft wat. Heel toevallig staan we pal naast David Ketterij die met zijn gezin GP komt vieren. Leuke mensen, toch zeker als je ze wat beter leert kennen. De kinderen klikken al snel en wij doen samen een biertje. Gezellig. We zijn moe van de werkdag en kruipen na onze maaltijd lekker in bedje.

Grote modderbende
Midden in de nacht word ik wakker van het watergekletter op het dak van de bus. Balen. Ik weet wel dat Lommel wat water kan hebben, maar toch. Ik val in slaap en word twee uur later weer wakker. Nog steeds regen. Ook als de wekker gaat is het nog niet droog. We besluiten wat trainingsgeweld te skippen, om daarna tijdens een kleine waterstilte snel naar het circuit te lopen. Tijdens het aftellen voor de start koop ik snel twee wegwerp paraplu’s in de paddock. De baan is één grote modderbende, zoals verwacht. Voor het oog lijkt het wel te doen, maar de motoren worden bijna het diepe zand ingezogen. Modder was nooit zo mijn ding, wat het respect voor deze strijders alleen maar doet groeien. Niet opgeven. Nooit. Het blijft uiteindelijk regenen. De hele dag, met korte droge momenten. Het is jammer, maar het zal mijn pret nooit bederven. Het hoort erbij, maar de slag is zwaar.

[logo-carousel id=banners-2]

Hoogwaardig bezoek
Naast ons strijkt een jeugdig kamp neer. De mannen zijn fan van ‘The Jerre’. Duidelijk en hoorbaar. De aangepaste kettingzaag maakt uren. Gaat de strijd aan met een ander model van twee straten verder, gaat de kliko in en wordt overgoten met bier terwijl het gas vol open staat. Ook worden er nog wat oudere crossfans van een naastliggende tent mee wakker gehouden. Alles kan. Dan is er een wedstrijd. Twee klapstoelen dienen als hek. Rijders te voet staan klaar terwijl één van de mannen dient als MonsterBoy. Met zijn onderbroek in zijn bilnaad getrokken houdt hij het minutenbord (klapstoel 3) omhoog, draaiend met zijn achterwerk. Het hek valt en de kopstarter torpedeert een kliko aan de overzijde waarna hij een korte bocht linksom maakt. Met een rondje om de bus heen komt hij als eerste aan. De winst is duidelijk, de champagne zoet en overdadig. ‘The Jerre’ kent zijn fans blijkbaar want wat later brengt hij de mannen een hoogwaardig bezoek. Na 15 foto’s en 11 handtekeningen met de crew en omstanders vertrekt hij weer. Hij lacht en waardeert. Topgast. De mannen gaan nog even door. Op geleende crossfietsen whippen ze de mini tafel van mijn buurkinderen. Het hoogtepunt is de vuursprong. Er wordt aan weerszijden van het schansje een lijn benzine gegoten en aangestoken. De ‘jumps’ zijn adembenemend. ‘Megawhip’, roept er een terwijl hij bijna onherstelbaar van het veel te kleine fietsje ketst.

Zonder schoenen
De volgende ochtend is het gelukkig opgeklaard. Als ik de deur opendoe, gooit de zon een bak stralen in mijn gezicht. Heerlijk. De lucht is leeg en prachtig blauw. Iedereen ontwaakt met een lach. De baan lijkt redelijk bekomen, maar het overvloedige water heeft wel duidelijke sporen nagelaten. In een grote plas op het middenterrein is een klein mannetje, gehuld in een regenpak, zijn mini ‘Stewart Replica’ een wasbeurt aan het geven. Zonder schoenen ligt hij languit in het water en maakt onduidelijke zwembewegingen Onbezorgd en afgesloten van de mensenmassa. Volledig in zijn eigen kleine wereld.

[logo-carousel id=banners-2]

De troonopvolger
‘Mr Smooth’, Mike Kras is altijd een genot om naar te kijken. Motorcross in de meest zuivere vorm. Onze sport tot kunst verheven. Ik kijk hem na, bijna de hele baan rond. Eén met zijn motor. Ondanks ik beter weet lijkt het hem geen moeite te kosten. Genieten. Cairoli krijgt les. Zijn leraar blijft rustig. Kleine Tony raakt zichtbaar en onwaardig gefrustreerd, maar de meester laat zich niet van de wijs brengen. Het bewijs dat het netjes kan en dat hij ertoe in staat is. Volwassen en Koning x2. Als ik met mijn kinderen door de pitstraat loop wordt mijn dochtertje bijna omver gereden door Jonass. Meneer moet langs. Ik kan haar nog net op tijd wegtrekken. Gezien de liefde voor mijn kinderen doe ik 2 minuten voor de start een uitspraak. Hij komt uit en Pauls mag vanaf laatst beginnen. Geen sorry, met alle respect voor zijn formidabele inhaalrace. Vooral niet aan mijn kinderen komen. Prado is een kunstenaar. Als een danser hangt hij boven zijn KTM. Deze jongen is hiervoor geboren. Hij speelt in het zand zoals niemand anders dat kan. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar hij lacht altijd denk ik. Springt de tafel gracieus maximaal en tikt met de neus van zijn helm even tegen zijn voorspatbord. Kontje naar achter. Wellicht een tikje dwangmatig, maar de troonopvolger doet wat hij wil, op het moment dat hij het wil.

Genietend in de schaduw
Ik vang een glimp op van legende Marc Velkeneers. We kennen elkaar niet, toch knikt hij. Helden blijven helden. Marcel van Drunen wijst me op een andere topper van weleer. David Thorpe loopt rustig en alleen met een rugzakje voorbij. Hij lijkt de herkenning wel te waarderen. Ik loop nog een stukje achter hem en zie dat bijna niemand hem herkent. Een icoon, genietend in de schaduw van het rijk waar hij ook eens koning was. Mooi. In de mediaruimte kom ik dan eindelijk ‘MXvintage man’, Danny Hermans tegen. Vaak gesproken, maar nooit eerder live. Een columnwaardige crossliefhebber, denk ik nog. Snel eens afspreken. Onverwacht zie ik ook Gino Maes foto’s uploaden. ‘Toch maar weer wel?’, vraag ik verrast. Hij lacht. Het bloed kruipt gelukkig…

Afscheid nemen
Met zere voeten lopen we campingwaarts. Moe maar blij dat we er weer bij konden zijn. We steken de bbq nog even aan om het overtollige vlees niet te hoeven weggooien. We kletsen nog wat na en ook buurman David gooit er nog een paar hamburgers op. Het blijft moeilijk afscheid nemen van zo’n geweldig weekend, maar het moet helaas. De ‘Jackass boys’ naast ons ruimen voorbeeldig hun rommel op nemen afscheid. Dank voor de tolerantie. Als ik aangeef dat ze zeer waarschijnlijk onderdeel van mijn verhaal worden schrijven ze mijn naam op. ‘Thank you, thank you’.
We rijden van het terrein af terwijl we de bewaking bedanken voor de goede zorgen. ‘Pap, wanneer is Assen ook alweer?’…

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl)

Al vaak reed ik er niet beseffend langs over de snelweg. Nooit geweten dat Richard hier al 13 jaar zijn bedrijf runt. Ondanks dat Made geen wereldstad is weten de groten der cross het kleine dorpje toch wel te vinden. Veel van de grote opkomende talenten vonden hun weg via het ‘Grizzly’ van Richard de Beer. ‘De jeugd heeft de toekomst’, is een cliché van de eerste orde, maar tegelijk zo waar. Hij oogt relaxed als we binnen stappen. Nors bijna. Ik ben er dan wel op de afgesproken tijd, maar de klant is hier koning. Netjes en zonder enige vorm van stress of haast help hij een ‘verslaafde’ vader aan zijn crossbehoeftes terwijl Ryan ons bezighoudt met de EK perikelen waar hij nu midden in zit. Ondanks de niet aflatende werkdruk straalt Richard rust uit, wat zeker te maken heeft met het feit dat hij weet wat hij doet. Kennis van zaken.

[logo-carousel id=banners-2]

Loyaliteit als sleutelwoord
Richard heeft al een rijk cross en race leven achter de rug. Het crossen zat hem, net als het sleutelen zwaar in het bloed. Toen hij met zijn 26 jaar en twee gloednieuwe crossers in de schuur, een aanbieding kreeg om als mecanicien mee te gaan naar GP wedstrijden heeft hij dan ook geen moment geaarzeld. ‘Ik weet heel goed wat ik waard ben. Ondanks dat ik lekker meedeed besefte ik op dat moment echt wel dat ik geen wereld kampioen meer zou worden.’ Werken voor wereldkampioenen of teams die in ieder geval de aspiraties voor hadden leek me geweldig. Het waren hele mooie jaren. Ik leerde enorm veel van de totale crosstechniek. Zowel motorisch als veer technisch kreeg ik te maken met alle in- en outs van de motorsport. Ik leerde de jongens kennen die nu op doorbreken staan, er zijn, of inmiddels hun helm al aan de wilgen hingen. Loyaliteit als sleutelwoord. ‘Het worden vrienden. Familie bijna. Ik had toen zelf nog geen kinderen, waardoor je die jongens, soms ‘losgelaten’ door ouders, bijna als je eigen kinderen gaat zien. Het is een rugzak met goud.’

Mijn vrouw wist dat
Toen zijn eerste zoon Ryan werd geboren kwam de omslag. Ik miste mijn gezin. Dagen van huis, terwijl je weet dat je vrouw en kind thuis zitten te wachten tot je er weer een keer bent deed me steeds meer pijn. Ik ben een echt mensenmens, ook al denken velen anders. Ik ben er uit gestapt op me weer volledig bij mijn gezin te voegen, wat mijn beste beslissing ooit was. Als monteur ben ik bij een motorzaak in mijn woonplaats gaan werken. Eerlijk gezegd frustreerde me dat een beetje. Geen negatief woord over dat bedrijf, echt niet, maar ik miste van alles. Op een dag reed ik naar huis en passeerde een bedrijfspand waar ik al langer stiekem eens naar loerde. Je hebt allemaal wel eens zo’n moment dat je al lang iets wil, en je ineens een beslissing neemt. Ik ben rechtstreeks naar de makelaar gereden en heb zonder enig overleg het pand gekocht. ‘Het moest gebeuren’, mijn vrouw wist dat.

[logo-carousel id=banners-2]

Vader van crossende kinderen
Richard weet doorgaans goed waar hij mee bezig is. Wist wat hij in zijn mars had en volgde zijn gevoel. Dat heeft hem geen windeieren gelegd. ‘Grizzly Racing’ was een feit. Richard en motorcross zijn één. ‘Alles is cross hier, 24 uur per dag. Thuis liggen er overal brillen, glazen en kleren. Op iedere vierkante meter vind je wel iets wat met cross te maken heeft. Thuis praten we over cross, kijken filmpjes en lezen het laatste nieuws. Ziekelijk bijna. Het is echt een verslaving. Eenmaal er in teken je voor het leven. Hoe dan ook. Het houdt me erg bezig allemaal. Als ik op de cross ben leef ik even in een andere wereld. Als ‘teammanager’, ben ik evengoed een vader van crossende kinderen. De nagels er af.

Kwaliteit blijven waarborgen

De zaak groeide uit tot een centrum waar je terecht kunt voor alles wat maar enigszins met cross te maken heeft. Tuning en vering zijn wel Richards speerpunten. Natuurlijk doen we alles, maar dat zijn twee dingen die ik absoluut zelf moet doen. Ik ben een perfectionist wat dat aangaat. Beneden staat een testbank waar hij voor ‘technisch partner’ VHM de ‘gouden koppen’ finetunet. Tienden van millimeters maken meters verschil. Dat Richard ook het afstellen van vering goed in de vingers heeft had ik al een tijdje in de gaten. Toch kreeg ik het idee dat hij er de laatste tijd wat minder aandacht aan besteedde. Niets blijkt minder waar. ‘Ik ben een tijdje gestopt met stickers plakken, puur omdat het me te veel werd. Toch wisten de meesten wel hoe het zat. Het opzetten van het ‘Grizzly Racing Team’, kostte hem veel energie en tijd. Alles moest wel gewoon doorgaan natuurlijk. Na een periode van ‘bouwen aan’ staat alles wat het team betreft goed op de rails. Losgekoppeld van het ‘Racing Service’ gedeelte is het Team nu een apart bedrijf. ‘Ik wil de service en kwaliteit waar we met GRS voor staan blijven waarborgen.’

[logo-carousel id=banners-2]

Twee losse bedrijven, intern gekoppeld
Richard kijkt me aan en hij lijkt me vermoeid. Het is ook veel allemaal. ‘Je slaapt niet veel denk ik he?’, vraag ik met een soort van herkenning. ‘Klopt’, zegt Richard, maar ik kan er gelukkig goed tegen. Hij heeft in de afgelopen 13 jaar een prachtige basis gelegd, maar het moet wel anders nu. Als ik de kwaliteit van ‘GRS’ wil blijven waarborgen moeten we gewoon dingen aan gaan pakken. Iets zakelijker nog, om het rendement van de dag zo hoog mogelijk te houden. Sommige dingen kan ik gewoon niet uit handen geven. Dat is mijn kracht, maar tegelijk werkt dat soms tegen in de groei van het bedrijf. Er is dan ook besloten met meerdere monteur te gaan werken die het reguliere werk voor hun rekening gaan nemen. Ook zal het team losgekoppeld worden van de werkplaats. Twee losse bedrijven, intern gekoppeld. ‘Veel dingen lopen nu door elkaar wat erg rommelig is en het overzicht vertroebelt. Ook boekhoud technisch kost het nu vaak meer tijd dan noodzakelijk. ‘Daarom reis ik tegenwoordig pas op het allerlaatste moment af naar de racelocatie. Bedrijfstechnisch kan ik het gewoon niet maken om de helft van de week rond te toeren door Europa. Er blijft werk liggen en de klanten moeten dan ook te lang wachten. ‘GRS is de basis en dat wil ik graag zo houden’.

‘We hebben alles in huis’
‘Ryan mag wat mij betreft prof worden, als dat in hem zit. We zijn op de goede weg, maar moeten de juiste balans zien te vinden. Er gaan nog te veel dingetjes onnodig mis waardoor de uitslagen soms wat tegenvallen’. Richard legt geen druk. Hij mag veel en moet ook wel dingen natuurlijk, maar het plezier staat op nummer 1. ‘De snelheid is er gewoon, maar hij moet gaan proberen een bepaalde positieve flow vast te gaan houden. Geloven in zichzelf’. Ryan is precies zijn vader. Nuchter, maar gedreven tot op het bot. De kleine Cody heeft dat wat minder. Die meldt zich 5 minuten voor zijn manche, doet vervolgens zijn ding en is, zodra hij zijn helm afzet weer het spelende kind. Graaft een kuil of raast met zijn fietsje over het rennerskwartier. Onbezorgdheid ten top. Over het loslaten of weggeven van je kind aan een team, als hij een bepaald niveau mocht bereiken, zit Richard niet in. ‘We hebben alles in huis en vooral in eigen hand’. Het opleiden en begeleiden van de jeugd zal altijd vooraan staan bij Grizzly. ‘Ryan kan nog wel een stukje groeien binnen ons eigen team. Wat volgt is van latere zorg. We zien het vanzelf…

(Foto’s met dank aan: RGP PHOTO – Ron van der Bij en Tattler MX – Bart Amsig)