Ian de Sweemer is 5 jaar als hij nietsvermoedend de huiskamer binnen komt lopen. Zijn eeuwige gezeur heeft zin gehad, want daar staat zijn felbegeerde eerste crossmotor te glimmen, midden in de huiskamer.

[logo-carousel id=banners-2]

Ians vader legde de basis in het gezin en crosste hobbymatig tot zijn longen het niet meer toelieten. Het was bijna vanzelfsprekend dat de kleine Ian vroeg of laat op een motor zou klimmen. Vader Sweemer was ondanks het feit dat hij zelf niet meer kon rijden vastbesloten in de cross te blijven. Nog geen twee jaar later stond er een heus cross team waarin hij jonge talentjes een kans kon geven. Ian doorloopt de verschillende jeugdklassen welke hij verschillende malen bekroond ziet met een kampioenschap. Een belofte was het zeker, op weg naar nog veel meer mooie dingen.
Roerloos op de harde grond
Nog maar 3 maanden geleden sloeg het noodlot toe. Hij had net de overstap naar de MX2 klasse gemaakt en had zijn zinnen gezet op het nieuwe seizoen. Het zou een avontuur worden omdat hij ook Europees wat wedstrijden mee zou gaan rijden. Ook waren er plannen gemaakt om zich wat meer te gaan specialiseren in het super crossen. Een tak van sport die hem erg goed lag. Ondanks het seizoen ten einde is besluiten ze nog een wedstrijd in Beervelde mee te pakken omdat hij zoveel mogelijk met de nieuwe motor wil kunnen rijden. Het nieuwe seizoen staat tenslotte al snel weer voor de deur. Het rijden gaat lekker totdat hij bij het uitkomen van een bocht de controle over zijn KTM kwijt raakt ongelukkig van zijn motor slaat. Nog geen 50 meter verder staat zijn vriendin te wachten met haar camera. Als het haar te lang duurt vooraleer hij weer doorkomt gaat ze angstig op zoek. Dan vindt ze hem, roerloos op de harde grond. Ian voelde meteen dat het mis was. ‘Ik probeerde me te verplaatsen maar merkte meteen dat mijn benen niet meewerkten’. Er gaat dan van alle door je heen, maar gek genoeg toch niet meteen het ergste.

‘Dat het mijn leven was’
Eenmaal in het ziekenhuis wordt alles langzaam maar zeker duidelijk. ‘Wat buitenstaanders vaak niet kunnen begrijpen is dat je vrij vlug schakelt in je hoofd. Op de een of andere manier denk je al snel aan hoe je verder moet en veel minder aan de dingen die je kwijtraakt. Ik vond het erger voor mijn familie en vriendin, dan voor mezelf. Ik heb tenslotte altijd verkondigd dat ik niets liever wilde dan crossen. Dat het mijn leven was.’ Voor schuldgevoel is er dan ook geen plaats. In de maand die volgde was er veel medelijden vanuit zijn ouders. Zijn moeder had het er echt heel slecht mee en moest nogal eens een traantje wegpinken. Niet meer dan menselijk natuurlijk als je je enigste kind op zo’n jonge leeftijd al in een rolstoel ziet zitten. Door Ians positiviteit ebde dat langzaam maar zeker bij haar weg. Acceptatie volgde.

[logo-carousel id=banners-2]

Grenzen opzoeken
‘Ik heb redelijk lang in het ziekenhuis moeten verblijven.’ Nog niet eens door zijn letsel, maar er was geen plaats in het revalidatiecentrum op dat moment. Dat duurde zeker 5 weken. Ian heeft in die ‘wachttijd’ in het ziekenhuis al veel geoefend. Hij was al snel in staat om eigenhandig in en uit bed te kruipen. Ook kon hij al een auto in en uit komen zonder hulp. Inclusief stoel inklappen en meenemen. Hierdoor kon hij met een voorsprong aan zijn revalidatie beginnen. Hij zou geen echte crosser zijn als hij al niet een aantal keren achterover was geklapt met zijn rolstoel. ‘Grenzen opzoeken zit er nog wel een beetje in hoor’. Met revalideren gaat het uiteraard om het boeken van progressie. Alleen ligt de nadruk van de ergotherapie echt op technieken van rolstoelgebruik en het verplaatsen zonder. ‘Ik probeer zo ver mogelijk op eigen kracht ergens te komen’. Lukt dat niet meer, dan accepteer ik wel hulp, maar anders echt niet. Iedere keer een paar meter meer is ook vooruitgang. Vorige week heb ik een nieuwe rolstoel besteld. Het is er een zonder handvatten, zodat iemand me ook heel moeilijk te hulp kan schieten. In het revalidatie centrum heb ik veel steun aan lotgenoten. Ze hebben allemaal wat anders, maar wel met dezelfde instelling. We praten veel met elkaar wat een hechte band aan het vormen is. Het is mooi dat ik hier ook mijn UZ studie op kan pakken. Ik kan gewoon met mijn eigen boeken de lessen volgen, want dat wil ik graag. Ik was aan het leren voor lasser en dat zou ik graag afmaken. Er wordt wel gekeken naar veiligere lastechnieken in verband met het spatten. ‘Als mijn benen in de brand staan zou ik het weten door de geur, maar zeker niet door de pijn.’

Zelfstandig wonen
Qua revalidatie is Ian al zo ver dat hij binnenkort starten met ambulante therapie. Dat wil zeggen dat hij dan niet meer intern is en thuis zou kunnen wonen. ‘Ik ga dan net als iemand die naar zijn werk gaat ’s morgens, naar de therapie en ’s avonds weer naar huis.’ Dat zou al weer een dikke ‘stap’ vooruit zijn. Zijn ouders hebben de garage al een beetje voor hem aangepast. ‘Ik zou daar naast sporten een begin kunnen maken met zelfstandig wonen. Ik heb daar een eigen slaapkamer en een keukentje waar ik mijn eigen ‘potje’ zou kunnen koken. Dat lijkt me geweldig. Ik heb enorm veel steun aan mijn vriendin. Ze liet er bijna haar school voor schieten om maar bij me te kunnen zijn en me te helpen. De zin voor andere dingen was er even niet meer. We hebben toen veel gepraat en ik heb aangegeven dat ze wat minder met mij bezig moest zijn en zich diende te concentreren op haar studie. Dat heeft ze gelukkig weer goed opgepakt en de goede cijfers zijn weergekeerd. We waren nog maar 3 maanden bij elkaar toen ik mijn ongeluk kreeg, maar de band is mede hierdoor erg sterk geworden. We hebben het heel stiekem wel eens over de toekomst, maar niet al te diep nog. We zijn nog erg jong natuurlijk.’

[logo-carousel id=banners-2]

‘Het zal wel bij dromen blijven’
Echte plannen voor de toekomst heeft Ian nog niet. Er spelen wel wat dingen door zijn hoofd natuurlijk. Zijn motor bijvoorbeeld. Die staat op een plaats waar hij helemaal nagekeken wordt. ‘Ik kan er nog geen afstand van doen en dat hoeft ook gelukkig niet van mijn ouders. Het is een deel van mijn leven tenslotte.’ Z e hebben het er over gehad om er wellicht later beugels aan te monteren, net als bij lotgenoot Joel Roelants. ‘Ik zou zo graag nog eens rijden.’ Na een periode van 12 jaar intens cross genot is het misschien ook wel een mooie manier van afscheid nemen. Stiekem heeft hij wel eens gedacht aan een kleine competitie van rijders met een dwarslaesie. Er zijn er inmiddels wel een redelijk aantal en Joel heeft laten zien dat het zeker mogelijk is. ‘Het zal wel bij dromen blijven’, lacht hij. Tijdens de revalidatie heeft Ian ook kennis kunnen maken met andere sporten die je vanuit een rolstoel kunt beoefenen, zoals tennis en badminton. ‘Mijn hart ligt daar niet, maar de keuze is in mijn geval wel erg beperkt geworden natuurlijk.’ Ook ziet hij wel mogelijkheden in het trainen en begeleiden van andere rijders, maar dat is echt toekomstmuziek. De cross vaarwel zeggen zit er heel zeker niet in. ‘Ik zal zeker nog vaak te zien zijn op de cross. Bijna al mijn vrienden rijden en ik zou er erg graag bij betrokken blijven. Aan die jongens zal het niet liggen, die staan zo voor de deur…’

(Foto’s met dank aan Peter Borremans en More Heijt – www.mhmxpics.nl)

Sylvan is 7 als hij kennismaakt met motoren. Vader Canrinus is dan al gestopt, maar reed hobbymatig een behoorlijk niveau. Tijdens De opstapdag van ‘MC Flying Boetoe’ uit Joure krijgt Sylvan zijn eerste injectie toegediend via een Yamaha 50. Hij heeft dan zelf nog geen motor maar weet een ding heel zeker. Hij wil crossen.

Sylvan is een blijvertje
Op zich zijn z’n ouders er niet op tegen. Sterker nog, ze begrijpen het heel goed. Toch moet hij eerst zijn zwemdiploma’s zien te halen. Alles op z’n tijd. In snel tempo peddelt Sylvan zijn papieren bij elkaar, waarna hij direct terug komt op de belofte die zijn ouders hem deden. Al snel staat er een heuse 65 cc in de schuur. De stap naar de DMX wedstrijden is kort en simpel. De banen zijn redelijk in de buurt wat voor de ouders van een beginnend crossertje meer dan ideaal is. De kleine Sylvan valt op. Niet alleen door zijn open en eerlijke karakter. Hij blijkt ook nog eens bovengemiddeld rond te kunnen komen. Dat legt hem geen windeieren en al snel schrijft hij zijn eerste kampioenschap op zijn naam. De groei zet door en hij stapt over naar de 85 kleine wielen. Ook daar blijkt hij de sterkste, wat hij nog eens dunnetjes overdoet bij de grote wielen. De toon is duidelijk gezet. Sylvan is een blijvertje. Aangezien niet alleen Sylvan, maar ook zijn gevolg erg benieuwd is waarheen dit zal leiden wordt de overstap naar de 125 in gang gezet. Meer en meer gedreven door zijn eigen succes gaat de cross langzaam maar zeker voor alles.

Blessures
Zijn leven is cross. Alles wat hij doet heeft er mee te maken. Zijn vader zorgt voor de motor. ‘Daar heb ik echt helemaal 0% verstand van’. Hij zorgt zelf voor het welzijn van zijn lichaam. Hij wil fit zijn en er alles uit halen. Leren, werken, trainen en vooral veel rijden. Daar vult hij zijn dagen mee. Zijn leven. De groei zet door en de uitslagen worden beter. Maar de gedreven Sylvan wil meer. In 2016 zet hij na een goed seizoen weer een prachtig resultaat neer met een 7e plaats als eind uitslag. In 2017 begint hij volgens plan. Hij scoort netjes zijn punten en op het moment dat hij 4e staat in de tussenstand, krijgt hij te kampen met blessures. Een hand en een knie strooien roet in de kampioensmaaltijd. Uiteindelijk wordt hij nog 7e in de eindstand, maar daar kon hij geen genoegen mee nemen. 2018 zou zijn jaar worden. Een kampioenschap zat er gewoon in. De snelheid was er en de groei zette nog steeds door. Het trainingsschema werd aangepast en een mountainbike aangeschaft. Aan de conditie mocht het niet liggen.

Natuurlijk komt het weer goed
In de afsluitende DMX finale van Axel wilde hij graag een goed resultaat neerzetten. In het zware zand zou hij laten zien wat hij waard was. Zo voelde het, zo moest het gaan. Tijdens de tijdtraining ging het mis. In een rustige ronde springt hij een tafel niet volledig en komt in de lucht in aanraking met een ‘doorspringer’. Door een tik tegen zijn voorwiel raakt hij in onbalans en smakt met zijn borst tegen het zware zand. De klap is hard en de val ongelukkig. Zijn benen slaan naar voren waarbij de hakken van zijn laarzen de achterkant van zijn helm raken. Een doffe klap. Sylvan weet niet wat hem overkomt. Met zijn gezicht in het zand probeert hij zich te verzetten tegen de ongemakkelijke houding. Het gebeurde zo snel ook. Zijn onderlichaam wordt erg warm en hij voelt niets meer. Een zwaar en slapend gevoel. Hij ziet alleen maar zand en hoort verontrustende stemmen om zich heen. Zelf zet hij zelf zijn bril en helm nog af. Als hij uiteindelijk naar de ambulance wordt gedragen kijkt hij in de blauwe lucht. Het is erg stil voor een cross circuit. Te stil. Een enkele vogel lijkt door te geven wat er gebeurd is. Eigenlijk wil hij helemaal niet weten wat er aan de hand is. Verschillende stemmen vertellen dat het mis is. Vreselijk mis. Hij wil het niet weten. Niet horen. Als hij merkt dat zijn onderlichaam geen teken van leven meer geeft, weet hij zeker dat het een tijdelijke kwestie is. ‘Daar ga je gewoon van uit op zo’n moment’. Natuurlijk komt het weer goed. Ook zijn lichaam moet van de klap bekomen. Zonder tijdsbesef laat hij zich vervoeren naar het ziekenhuis, waar hij langzaam maar zeker geconfronteerd wordt met de keiharde werkelijkheid. Het komt niet meer goed. Ook niet een beetje. Er spookt veel door zijn hoofd en elke minuut is anders.

 

Complete dwarslaesie
Natuurlijk denk je als eerste aan de dingen die je zo graag deed en nooit meer zal kunnen. Je hebt het gedaan en gehad, maar ineens is alles weg. Het zijn fases waar je doorheen gaat. Je moet. Eenmaal aan het idee gewend dat het niet anders is, ga je plannen maken. ‘Misschien is het wel een voordeel als je gecrosst hebt. In die 12 jaar heb ik leren overleven. Je moet alles zelf doen en oplossen. De uiteindelijke prestatie ligt helemaal bij jezelf. Bizarre gedachte is wel dat je tijdens het uitoefenen van je hobby een complete dwarslaesie oploopt. Niets zal meer hetzelfde zijn. Ook nu is Sylvan op zichzelf aangewezen. Wel put hij heel veel kracht uit zijn familie en zijn hechte vriendengroep. Die slepen we er echt door en dat had ik wel nodig. Het is ook niet niks. Juist op het moment dat heel de wereld voor je open ligt wordt voor je neus, de deur van je toekomst keihard dichtgesmeten. Een hard gelag. Hergroeperen en nieuwe plannen maken. Sylvan is ongelooflijk positief. Bijna eng maar hij maakt het gesprek, waar ik zo tegen op zag een stuk makkelijker voor me. Ook voor zijn ouders, zusje en vrienden heeft hij het door zijn ongekende positiviteit een stuk makkelijker gemaakt. De aandacht is nog steeds fijn, maar de tranen en medelijden is hij wel voorbij.

 

‘Daar ben ik heel erg dankbaar voor’
Zijn focus ligt duidelijk op de toekomst. Hij maakt plannen, misschien wel meer dan veel van zijn leeftijdsgenoten. Erg blij is hij met zijn werk. Zijn stageplaats bij ‘Rondom Motorcross Stickers’ mag hij behouden, dat was al snel duidelijk. ‘Daar ben ik heel erg dankbaar voor. Geweldige mensen’. Grafisch ontwerp blijft zijn ding, maar hij is er nog niet zo zeker van dat hij dat na zijn examen zal blijven doen. In de tijd dat hij crosste werkte hij regelmatig als barman in een stads café. ‘Dat vond ik echt geweldig. Mijn ouders hadden hun bedenkingen omdat ik soms een nacht oversloeg. Zonder problemen overigens. Ik ben nog maar 19 en kan dat makkelijk aan. Op die manier had ik mezelf een druk leven toebedeeld. Misschien is dat ook wel de reden dat ik nog vrijgezel ben. Er is geen tijd meer over, haha.’

Als Sylvan lacht, lacht hij echt. Ook nu…

Foto’s met dank aan: MX Hot Shots en LB Crossfoto’s