januari 2018 – mxinfected.nl

Mensen met een goed en eerlijk hart worden steeds schaarser, althans dat idee heb ik wel eens. Bijna drie jaar geleden alweer werden er twee motoren gestolen uit onze garage. Een huislijk drama, waar helaas steeds meer mensen over mee weten te praten. Een berg hartverwarmende reacties kwamen onze kant op, maar één man viel me op. Ik had wel eens wat van hem gelezen via Facebook, maar dat was het dan ook wel. Hij bood me van alles aan, tot gratis onderdelen toe. Ook had hij spontaan mijn Mxinfected logo op zijn sticker set laten drukken. Voor mij een bijzondere actie van een bijzonder mens.

‘Gaan jullie mee?’
Gertjan Vorstenbosch is verslaafd aan motorcross. Ondanks hij zelf zo nu en dan de motor nog wel eens pakt, gunt hij een ander ook iets. ‘Het kost me nogal eens een paar centen, maar het geeft me zo ontzettend veel voldoening’, aldus de immer opgewekte Empelaar. Altijd is hij wel bezig rijders ergens onder te brengen. Voor anderen, maar zeker ook voor zichzelf. Al enkele jaren sprokkelt hij, veelal buitenlandse, rijders bij elkaar om ze te laten glimmen onder de spots van de verschillende, tijdelijke supercross hallen. Gekozen op het gevoel. GertJan gaat graag en veel, meestal spontaan op pad. Een paar maanden geleden belt hij me op een maandag. Zomaar zonder aanleiding. ‘Ik ga met Carglass Honda naar de GP van Frankrijk. Gaan jullie mee?’. Die kans heb ik, samen met mijn foto makende zoon, met twee handen gegrepen. We hadden een topweekend met leuke, mooie, soms diepgaande gesprekken. Ja, ook over zijn geaardheid en hoe hij daar op jonge leeftijd mee om heeft moeten gaan. Het geeft meteen een heel ander beeld van de clown die meeste mensen kennen. Vind wat je vindt, maar GertJan is echt. Tot op het bot. Ook hoorde ik hoe hij zijn dagelijkse geld verdient en daar moet hij hard voor werken, dag en nacht. Respect daarvoor.

Gouden nummers
Afgelopen weekend was de Supercross in Goes weer aan de beurt. Tijdens de Supercross in Parijs spotte hij ene Yannis Irsuti. Een rustige jongen, maar met een hoop vuur in de baan. Niet voor niets sloot hij zijn SX seizoen in Frankrijk af op de hoogste trede. ‘Ik vind alleen zijn naam al leuk’, grapte GertJan, maar wist donders goed wat de jonge Fransman in zijn mars heeft. In Dortmund liep hij de in Duitsland wonende Fransman Boris Maillard tegen het lijf. Ook hem legde hij vast in een Engels/Frans accent. Twee mannen van formaat. Om het team compleet te maken vroeg hij familievriend Henk Pater of hij zijn motor ook onder de GJV tent wilde plaatsen. Zelf had ik Yannis al zien rijden in Parijs, dus wist dat hij zeker voor spektakel zou gaan zorgen. De training in de Zeelandhallen liet zien dat er met elk van de mannen degelijk rekening gehouden diende te worden. Gertjan keek gespannen toe vanonder zijn No Fear cap. Hij wilde het zo graag goed doen. Alles. De mannen werden mede door zijn knappe ‘kissmissnicht’ Romy tot in de puntjes verzorgd met eten, glimmende motoren en een strak pak. Zonder de bekende roze accenten deze keer, maar met gouden nummers, namen en zelfs mijn eigen logo op mouwen en rug. Wellicht onbewust een teken van zijn plannen. Helaas moest Yannis halverwege overstappen op zijn reserve motor, maar dat maakte het spektakel niet minder. Met de snelste rondetijd van de dag maakte de Fransman een heel duidelijk punt. En dat ook nog eens met een MX 2 motor tussen de MX1. Het enige nadeel van de MX2 motor was dat Yannis er bij de starts steeds niet goed bij zat. Ook Boris had de smaak en de snelheid goed te pakken en Henk Pater wist met verstandig rijden zelfs zijn klasse met een prachtige overwinning af te sluiten.

Niet eerlijk
Als de wedstrijden ten einde zijn lopen we nog even langs de tent van het ‘GJV/KdO/Frietje on Tour’ team. Het team dat eigenlijk voor deze gelegenheid bij elkaar is gekomen. Hoogst waarschijnlijk zal dit team nog veel meer van zich zal laten horen in de toekomst, want ook Kees van den Boomen en zijn mobiele frietbakkende dochter Denise zien de plannen van GertJan wel zitten. GertJan is druk. Er staan verschillende mensen op hem te wachten, dus ik hou me wat afzijdig. Kleine Luciano Tielen van 5 rent de tent in, direct naar Yannis. ‘Mag ik je shirt hebben?’, vraagt hij zonder enige schroom en Yannis knielt. Later hoorde ik dat het mannetje kwaad was dat Yannis de wedstrijd niet had gewonnen. ‘Hij had een lichtere motor en daarom kon hij niet winnen. Niet eerlijk’. Zijn vader Mark trekt hem het veel te grote shirt aan over zijn jasje. Het shirt raakt haast de grond, maar dat boeit hem weinig. Glunderend gaat hij in tenue nog een paar keer met zijn grote held op de foto. Gouden momenten. GertJan slaat gade en kijkt me aan met een emotionele blik. ‘Ik wilde zelf nog een shirt bewaren, maar als ik dit zie is het helemaal op zijn plek’.

Als hij ziet dat ik ’s nachts nog online ben belt hij me nog even om me te vertellen dat hij een topweekend heeft gehad. Ik weet het. Hier doet hij het voor. Het Irsuti verhaal blijkt nog een staartje te hebben als ik hoor dat de jongen zelf heeft gespaard om een avontuur van 5 wedstrijden in de States aan te gaan. Zijn camper is amper afgekoeld en GertJan is alweer op zoek. Dit keer naar een Amerikaanse Suzuki zonder blok en vering. ‘Als ik dat nou eens kon regelen voor hem…’

(Foto’s met dank aan ‘Magic’Huub Munsters)

Het is ver voor mijn tijd, maar ooit hadden de huizen helemaal geen kranen en stopcontacten. Het was in die perioden dat Rinus zijn vader een gat in de markt zag een Loodgietersbedrijf beginnen naast zijn bestaande Bedrijf de Smederij . De man krijgt het verschrikkelijk druk, dus zodra Rinus mag en kan helpt hij zijn vader. Niet dat het helemaal zijn droom is, maar Rinus heeft eigenlijk helemaal geen droom. Ja, misschien toch een beetje. Hij wil geld gaan verdienen, een gezin stichten en daar voor zorgen. Verder niks.

‘Dat kostte ons bijna de kop’
Rinus is 38 als hij iemand tegen het lijf loopt met een kleine horeca groothandel. Zijn assortiment leek in niks op de dingen die Rinus nu
‘verhandelt’. ‘Het assortiment verandert bijna wekelijks’, zo weet Rinus. ‘Je moet mee met de trends natuurlijk. Alert zijn’. De man had tegen Rinus gezegd dat hij eigenlijk wilde stoppen met zijn zaak, waarop hij Rinus vroeg of het iets voor hem was om over te nemen. Daar zag Rinus wel brood in zelfs met beleg . ‘Ik was toen nog maar 38 en bruiste van de energie’. Rinus had verder niks met horeca. Ook zijn vrouw Addie had niets met administratie, dus dacht ze op type les te gaan. Helaas kreeg ze daar de kans niet meer voor gezien de overname vrij snel plaatsvond. Alles moest natuurlijk snel draaien. In zekere zin gooiden ze zichzelf voor de leeuwen, wat later de beste leerschool ooit zou blijken te zijn. Gelukkig weten ze elkaar goed op te vangen en staan elkaar bij waar nodig. Met een stukje gezond verstand en kom je al een heel eind. Na een kort overleg met zijn vrouw wordt de koop uiteindelijk redelijk snel gesloten en is Horeca Groothandel van Doom een feit. Dit wel onder voorwaarde dat de bewuste oud-eigenaar nog 5 jaar bij Rinus zou blijven werken. Een slimme zet, vooral als je zelf uit het loodgietersbedrijf komt. Die 5 jaar werden er 7, met een naar einde. De man ging uiteindelijk in de ziektewet, waarop hij met de mededeling kwam dat hij overspannen was met alle financiële gevolgen van dien. ‘Dat kostte ons bijna de kop’, zegt Rinus en kijkt er zorgelijk bij. ‘Alles waar je dan zo keihard voor hebt gewerkt, staat dan ineens op de helling. Ik kan er nog steeds kwaad om worden. Een man waar we zoveel vertrouwen in hebben gehad’. De omzet was goed, maar zulke dingen zijn erg slecht voor de uiteindelijke winst. Het wordt uiteindelijk een slepende affaire waar ook het gezin onder te lijden krijgt, maar met keihard werken weten ze er toch bovenop te komen.

Een prachtig en vooral gezond bedrijf
Door de stijgende omzet wordt het pand aan de Oostperkweg in Middelburg al snel te klein. Addie gaat zich meer richten op de administratie via computer om de groter wordende hoeveelheid op tijd te kunnen verwerken terwijl Rinus zijn fantasie los laat gaan en een tekening maakt van wat hij graag zou willen. Een droom geboren. Rinus houdt de krabbels angstvallig in zijn la, maar weet goed wat hij wil. ‘Ik droomde van een groter pand met een naastliggende woning, zodat we van het vermoeide heen en weer rijden in de late uurtjes af waren en al onze kostbare tijd in de zaak konden steken’. Zijn droom werd een serieus plan. Na jaren keihard te hebben gewerkt en hun verdiende centen zorgvuldig te hebben besteed, konden de tekeningen dan toch uit de la. ‘We hebben een mooie grote loods met een woning er naast laten bouwen’. In begin 2000 was het dan zover dat ze met zeer verdiende trots hun nieuwe onderkomen aan de Voltaweg 22-24, op het Industrie terrein Arnestein te Middelburg konden betrekken. Zoon Cordino en dochter Jeamantta onthulden het nieuwe reclame logobord, waarna de genodigden het nieuwe pand konden bezichtigen. Na de toespraak van Rinus en Addie kon het feest beginnen. Een groot openingsfeest, compleet met feesttent en catering en zelfs een Italiaanse proeverij. Niet vreemd voor de klanten en leveranciers, want ook in het dagelijkse zakendoen staat bij Rinus en Addie de service op nummer 1. Het succesvolle bedrijf bleef groeien. Zoon Cordino kwam na een leerzame baan ‘bij en andere werkgever’, de gelederen versterken. Na veel interne aanpassingen om de stormachtige groei het hoofd te bieden werd er in 2016 nog een naastliggende loods gekocht. Zo is de situatie nu, in 2018. Een prachtig en vooral gezond bedrijf. ‘We hebben echt wel een paar keer zwarte sneeuw gezien hoor. Momenten dat ik dacht, ik stop er mee’. Het is natuurlijk een flits van gedachten, want stoppen kon helemaal niet’. Hun hele ziel en zaligheid zit in de zaak en dat zouden ze zomaar niet opgeven.

‘De service’
Rinus en Addie zijn blij dat ze het hebben doorgezet en hebben met zoon Cordino een waardige opvolger voor hun bedrijf. Ondanks dat denkt Rinus nog helemaal niet aan stoppen. ‘Dan wordt je snel oud’, zegt hij lachend en dat is natuurlijk ook wel zo. Als we een rondje door het bedrijf maken is te zien dat het huidige assortiment helemaal is aangepast op de huidige samenleving. ‘We hebben veel pizzeria’s als klant. Die hebben natuurlijk spullen nodig die totaal afwijken van wat een andere restaurant houder zal bestellen’. We groeien mee en volgen de wegen van onze klanten. Op die manier kunnen we ze altijd van dienst zijn’. Over de vraag waarom iemand voor ‘van Doorn’ zou moeten kiezen hoeft Rinus niet lang na te denken. ‘De service eerlijk zijn tegen je klanten’, zegt hij bijna zonder nadenken. ‘We wonen er naast en als we thuis zijn kunnen ze altijd nog spullen komen halen’. Sommigen vinden zich dan slaaf van hun bedrijf, maar daar denken de van Doorns heel anders over. ‘We hebben ons klantenbestand op die manier op kunnen bouwen. Niets was te veel en we stonden dag en nacht klaar. Dat waarderen we zeer. Ook de klanten met een wat lagere omzet worden nog steeds op handen gedragen. Het zou ook niet eerlijk zijn de mensen niet meer te helpen omdat we toevallig wat groter gegroeid zijn. Juist aan deze mensen hebben we ons bedrijf te danken’.

‘Monster’
Trots staat hij naast de onlangs aangeschafte Dodge Pick up. ‘Een beest van een ding’, omschrijft hij hun grote liefde. Op mijn aanvraag start hij het monster en geeft een paar keer goed gas. Kippenvel op mijn armen. Jaren hebben ze alles gegeven. Nooit op vakantie en altijd maar gewerkt. ‘Natuurlijk, deden we het graag en tenslotte is het ook een beetje hobby geworden, maar dit wilden we allebei zo graag dit was nog onze wens. Nu kon het en hebben we het gewoon gedaan’. We hebben ook ter ontspanning een lange tijd geleden ieder een motor gekocht, maar Addie’s gezondheid strooide regelmatig roet in het eten. Vanuit dat oogpunt besloot Addie haar motor te verkopen. Uit eigen veiligheid maar zeker ook voor de mede weggebruikers. ‘Nu kunnen we samen lekker weg wanneer we willen. Zo’n ritje is voor ons een soort van vakantie’. Rinus glimt. Nog harder dan de Dodge, maar dat mag hij…

GertJan goes!

Op eigen kracht