Hoe erg is het als je niet kan doen wat je het liefste doet. Waar je voor leeft misschien wel. Luca lag er in het begin van het seizoen al snel uit en daar baalde hij goed van. Net als je alles voor elkaar lijkt te hebben. In zes weken verplichte rust mis je veel. Je mist de opbouw van je wedstrijd ritme, maar raakt ook in sneltreinvaart je met noeste arbeid opgebouwde winterconditie kwijt. Vandaag kreeg hij groen licht en sleurde vrijwel meteen zijn rode kanon uit de garage. ‘Ik kon echt niet wachten’, aldus de super gemotiveerde Luca. ‘Het was heerlijk weer op de motor te zitten. Ik voel wel dat ik kracht mis, maar de spierpijn die ik nu heb is me alles waard’. De baan in Heerde lag er vlak bij. Normaal kan het hem niet zwaar genoeg zijn, maar deze keer kwam het ‘vlakke pad’ hem wel goed uit. Uiteraard heeft hij de afgelopen 6 weken wel geprobeerd zijn basis conditie een beetje op peil te houden, maar niets is te vergelijken met de broodnodige motortraining. De komende weken zal hij minimaal 2x per week op zijn ‘Klein Kromhof Honda’ te vinden zijn, om zo snel mogelijk zijn opponenten weer partij te kunnen geven. ‘Het waren 6 lange weken, maar gelukkig is het seizoen nog lang. Luca wil graag en heel snel, maar vreest dat de eerste wedstrijd niet eerder zal zijn dan het ONK in Den Dungen, dat er op 6 juni verreden zal worden.

Foto’s met dank aan Danny Relouw (RelouwMxpics) en JVDL (MX Girl Pics)


Mooie huizen in een rustige wijk. Een altijd goedlachse Glenn doet open. De rust die hij altijd uitstraalt past helemaal bij hun prachtige huis en de verzorgde achtertuin. Ik ben deze keer niet alleen. Eigenlijk was ze een beetje boos. ‘Jij gaat naar Glenn en ik mag niet mee?’, had ze gezegd. Na een goedkeurende duim in Glenns appje kon ik Sterre blij maken. Ze mocht mee en kon het bijna niet geloven. De Glenn, waarvoor ze tijdens de KTM dag nog in de rij stond om een handtekening te bemachtigen.


‘Kay was zeker niet de mindere’
Nog niet zo heel lang wonen Glenn en Nikki bij elkaar. Na zeven jaar samen werd het tijd voor de grote stap. Nikki woonde nog thuis, maar Glenn woonde al een tijdje niet meer bij zijn ouders. Met zijn broer Kay huurde hij een appartement waar ze een paar jaar hebben samengewoond. ‘Dat was makkelijk. We waren allebei weinig thuis, dus dan is de kosten delen ideaal’. Ondanks vader Coldenhoff een gepassioneerd voetballer was en dus zelf niet eens crosste, raakten de twee broers toch helemaal verslingerd aan de motoren. Kay kreeg al op driejarige leeftijd een motor van zijn oom. Glenns basis lag zoals bij wel meer crossers in de BMX. Vaak is dat de eerste stap naar uiteindelijk ‘het grote werk’. Zo ook bij Glenn. De buurjongens Joey, Stuwey en Mitch Reijnders crossen al volop en wakkeren het vuur nog eens lekker aan. Glenn vind het BMX’n al snel behoorlijk saai omdat ze eigenlijk maar 1 ronde rijden, dus wordt ook door hem al snel de switch gemaakt naar de motorcross. Beide mannen blijken ruim getalenteerd en gek genoeg heeft Glenn de grootste moeite zijn drie jaar oudere broer bij te houden. Tijdens een ONK in Oss weet Kay zelfs voor zijn broer te eindigen. ‘Het was onze thuiswedstrijd en natuurlijk stond het de volgende dag breed uitgemeten in de krant’. Trots is hij daar op en terecht. Kay was zeker niet de mindere, maar hield het op 19 jarige leeftijd toch voor gezien. Het ‘andere leven’ trok hem meer en zodoende sloeg hij een andere weg in. Het is een bewuste keuze geweest. Hij heeft genoten van de andere kant en heeft daar geen spijt van. Ondanks dat rijst de vraag nog wel eens wat er gebeurd zou zijn als hij niet was gestopt. Ondanks dat is hij een van Glenns trouwse fans en gunt hij het zijn broer als geen ander. Kay is een andere weg ingeslagen, maar zeker niet zonder succes. Inmiddels heeft hij zich opgewerkt tot Office Manager bij Jan de Rijk Logistics te Venlo (voorheen Har Vaessen Transportbedrijf). Glenn heeft veel respect voor zijn broer en is trots op de manier waarop hij zijn leven vorm heeft gegeven. Hij bereikte het volledig op eigen kracht en heeft het nu goed voor elkaar. ‘Een prachtig gezin en een goede baan, en dat doet ook mij goed.’

Van motorcrossen zijn werk maken
Kay stopt maar Glenn gaat door. Bereid er alles voor te doen, waardoor het ‘laten’ ook een stuk makkelijker op te brengen is. In combinatie met zijn studie aan het CIOS bouwt hij door aan zijn carrière. Zoals veel rijders heeft ook Glenn de bewuste droom. Prof worden. Van motorcrossen zijn werk maken lijkt hem geweldig en zoals ook veel van die dromers zou hij het gaan maken. Zeker. Als je iets echt graag wil bereiken, het op kunt brengen, de middelen tot je beschikking hebt en dan ook nog een tikkie geluk mag hebben, kom je doorgaans een heel eind. Glenns droom wordt waarheid. In 2013 wordt hij ontdekt door het Standing Construct Team waarvoor hij met zijn KTM podiums begint te pakken, waarvan één zelfs op de hoogste trede. Glenn breekt door. Hij begint grote stappen te maken en de snelheid komt er zichtbaar in. Er is al snel geen houden meer aan en al een jaar later wordt Glenn ‘gearresteerd’ door het Suzuki fabrieksteam. Zijn droom komt uit.

‘Ze dachten dat ik iedere week op vakantie ging’
Glenn en Nikki zijn onafscheidelijk. Nikki legt het ‘liefdesverhaal’ smakelijk uit. Terwijl ze met blinkende ogen naar Glenn kijkt, lijkt het alsof ze elkaar nog maar een maand kennen. In 2008 sprong de vonk over. Het was tijdens een trainingsweek in Spanje. Na negen jaar zijn de twee nog steeds en onvervalst verliefd en dat is een prachtig, bijna voorbeeldig gezicht. Nikki komt zoals veel ‘crossdames’ uit een onvervalst crossgezin. ’Mijn vader heeft altijd gereden en ook mijn jongere broer, die onlangs toch zijn motor inruilde voor een race fiets. Hij is zo’n type die eigenlijk alles kan. Dat klinkt stoer, maar het lijkt wel of hij voor alle sporten aanleg heeft. Een tijd geleden begon hij ineens met boksen, wat hem ook meteen makkelijk af ging. ‘Oneerlijk is dat he’ , zegt ze met een lachende trots. Nikki werkt op dit moment voor Twin Air, maar heeft voorheen in Den Bosch gewerkt op een lingerie afdeling. ‘Het was zeker een leuk team, maar als vriendin van een profcrosser is het heel erg moeilijk uit te leggen wat mij in de weekenden bezighoudt.’ Een andere wereld. ‘Ze dachten dat ik iedere week op vakantie ging. Ik ben altijd bij Glenn dus kom nu in de meest uiteenlopende landen . Op een gegeven moment vertelde ik maar niks meer, dat was een stuk makkelijker’. Het is een prachtig koppel. Voor kinderen is het nog te vroeg, maar het is zeker niet uitgesloten dat er een keer kleine Coldenhoffjes zullen komen. Het is er zeker nu de tijd niet voor en de situatie niet naar. Daar zijn ze het stellig over eens. Ze maken het fenomeen gezinsuitbreiding nu wel van heel dichtbij mee bij het bevriende koppel Kevin en Yentl, waar ze ‘sinds Suzuki’ heel nauw mee omgaan. ‘Geweldige mensen met een harten van goud’, zo vindt Nikki. ‘It takes one to know one’, zeggen ze wel eens.

‘Een podium is lastiger dan ooit’
Glenn is een gelukkig man, maar heeft op de achtergrond toch ook wel een stille zorg. Met ‘minihond Wolfje’ op zijn schoot legt hij het uit. Zijn contract wordt waarschijnlijk niet verlengd. ‘Herlings en Cairoli hebben beiden nog een contract en Jonass heeft aangegeven ook de overstap naar de MXGP te gaan maken. ‘Vier MXGP’rs bij KTM zie ik niet gebeuren’, aldus een nuchtere, toch relaxte Glenn. Eén en ander gaat dus wel afhangen van Glenns prestaties in dit lopende seizoen. Een goede start heeft hij al wel gemaakt, met uitzondering van het ‘Russische drama’, waar hij een manche geen punten behaalde door een crash. Glenn scoort vaak een top 6, maar bijna altijd een top tien. ‘Een podium is lastiger dan ooit’, aldus de ontspannen KTM prof. Jeffrey zit op dit moment in een flow, waar echt bijna niemand bij kan blijven. Het is een verhaal apart. ‘Er staat ook maar eens in de zoveel jaar een jongen op als hij’. Glenn maakt zich wat dat aangaat dan ook geen illusies. ‘Gelukkig ben ik een vlotte starter, waardoor ik vrijwel altijd in de top 6 kan beginnen. Dan heb je al een deel in je zak’. Niemand weet wat de toekomst brengen zal, maar Glenn beseft dat winst niet eenvoudig zal worden dit jaar. ‘Ik zal constant moeten zijn. Altijd scoren en zorgen dat ik er vanaf de start meteen bij zit’.


‘Hij ziet alles’
Aan deelname aan de Amerikaanse competitie heeft hij jaren geleden wel eens gedacht, maar dan zou hij het liefst alleen de outdoor competitie af willen werken. ‘Dat supercrossen is niet niks. Daar ben ik niet mee opgegroeid. Ik heb me er ook nooit aan gewaagd en om daar zomaar in te stappen is echt levensgevaarlijk. Daarbij ben ik nu inmiddels 27, dus sowieso ook nog eens te laat’. Nee, Glenn heeft het erg getroffen bij KTM, zo vindt hij zelf. ‘Het is een super team met geweldige mensen om me heen. Er wordt keihard gewerkt om alles aan en om de motor heen zo perfect mogelijk klaar te zetten. De rest is aan mij en daar werk ik hard voor. Ik ben echt dankbaar voor de kansen die ik nu al gekregen heb’. De begeleiding binnen KTM laat de rijders niets te wensen over. Glenn vindt het geweldig dat zijn ouders en broer veel wedstrijden bezoeken om hem te steunen. ‘Mijn vader is nu wat meer op de achtergrond aanwezig. Een logisch gevolg natuurlijk en daar hebben we beiden vrede mee. Na een training komt hij, net als vroeger, wel even naar me toe. We bespreken dan meestal wat lijnen in het circuit en af en toe geeft hij nog wat tips. Het is fijn te weten dat hij er is, want hij ziet alles. Niemand kent me beter dan hij.

Fijne jongens
Glenn is populair. Niet alleen als coureur, maar zeker ook daarbuiten. Zijn eenvoud en rust maken hem een innemend persoon. Het is een rustige jongen die niet snel uit zichzelf op de voorgrond zal treden. Onder de GP tenten van KTM zijn er best wel eens wat spanningen waar te nemen. Dat kan ook niet anders. Drie mannen met hetzelfde doel, werkend voor dezelfde baas. De bittere strijd tussen Jeffrey en Tony geeft zeker de laatste tijd wel wat gerommel in het kamp, maar daar bemoeit Glenn zich niet mee. ‘Ik doe lekker mijn eigen ding en zie het wel gebeuren. Ik kan met beiden heel goed overweg en dat wil ik graag zo houden’. Laatst sneed ik, echt per ongeluk, Tony een beetje na het vallen van het starthek. Je snapt wel wat er dan gesuggereerd wordt door de buitenwereld en dat begrijp ik wel. Binnen het team weet iedereen dat ik niet zo in elkaar zit. Misschien ben ik wel eens te gereserveerd, maar dat heeft me al meer goede dan slechte dingen gebracht. Glenn voelt zich erg thuis bij KTM. Met veel respect praat hij ook over zijn andere collega’s. ‘Pauls en Jorge zijn eveneens hele fijne jongens. Allemaal tot het bot gedreven te winnen. Met en tegen elkaar’.


Visitekaartje
Onterecht wordt nu wel eens de vergelijking getrokken met teamgenoot Jeffrey. Met hem is, zeker op dit moment, niet te concurreren’. Het is dan ook alles behalve een schande achter hem te moeten finishen. Dat je dan achter zo’n ‘fenomeen’ als Herlings de beste Nederlander van het moment bent is toch wel heel bijzonder. ‘The Hoff’, geeft ‘de rest van de wereld’ meer dan goed partij wat hem tot een uitzonderlijk talent maakt. Hij is een voorbeeld in alle vormen. Staat je altijd en uiterst vriendelijk te woord wat hem tot het visitekaartje maakt van zijn werkgever KTM. Hij zal zich altijd inzetten voor het behoud van de sport van zijn dromen. Voor mij de Ambassadeur van dit moment.

Crosspensioen
Het seizoen is nog lang en Glenn is op dit moment topfit. ‘Er komen nog veel banen naar mijn zin, dus is er nog veel mogelijk.’ Glenn kennende zal hij er alles aan doen om aan het eind van het seizoen een mooi rapport op te laten tekenen. ‘Als het aan mij ligt rij ik nog tot mijn 35e’. Ik denk ook wel dat ik tijdens deel twee van mijn leven in de crosssport te vinden zal zijn’. Hij zal geen ‘headhunter’ nodig hebben om aan een passende baan te komen als hij met crosspensioen gaat. Met zijn CIOS basis en MT2 certificaat op zak zijn er legio mogelijkheden voor de succesvolle crosser uit Heesch. Hij heeft het geduld, charisma en de kennis om toekomstige crossers te begeleiden in hun weg naar hun eigen top, hoe hoog die ook mag zijn.

Vetgestickerde Jetski
Net als we willen vertrekken komt vriend Ad terug van een middagje Jetskiën. Na het ontvangen van een aantal Red Bull wet suits, moest er natuurlijk een toepassing gezocht worden voor de felgekleurde kleding. Als ze de vetgestickerde Jetski op de kar hebben gezet wil Glenn hem even starten. ‘Mooi man, zo’n tweetakje’, zegt hij lachend en pakt het stuur al vast. ‘Niet doen Glenn, de kinderen slapen al’, zegt Nikki strenglachend terwijl ze naar de slaapkamertjes van de overbuurkinderen kijkt. De jonge hond en de verstandige vrouw. Een mooi stel en een goed team.
Sterre stapt in met een blikje cola in haar hand. ‘Die kreeg ik nog mee van Nikki. Voor onderweg’. Als we even aan het rijden zijn vraag ik waar ze het bewuste blikje heeft gelegd, maar ik krijg het niet. ‘Da’s Coca Coldenhoff pap, die ga ik echt niet opdrinken…’

Foto’s met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl (2 stuks) Fotografen van de overige foto’s graag even een privé berichtje voor naamsvermelding!

In mijn vroegere MON tijd keek ik erg uit naar de wedstrijden. Mooie, vaak zware banen leerden me dat het een sport is waar je als leek soms wat makkelijk tegenaan kijkt. Vooral als ik mijn helden in de hoogste klasse stond te bewonderen. Hoe harder je gaat, des te makkelijker het lijkt te worden. Het klopt ook wel, maar houdt het ding dan ook maar eens vast, de volle 30 minuten of soms langer. Omdat ik zelden op een beker hoefde te wachten was er voor mij een ander hoogtepunt op zo’n dag. Altijd zat er een fotograaf met de foto’s van de vorige wedstrijd. Tafeltje, stoeltje en een grote kaartenbak. De geschoten foto’s zaten netjes in een envelop, met daarop naam en nummer van de betreffende rijder. Hij wist precies wie de foto’s kocht. Vaste, dankbare klanten. Hij moet er veel werk aan hebben gehad, iedere week weer. Ik zie het thuis bij mijn zoon. Ook hij heeft behalve het crossvirus, ook een scherp oog ontwikkeld om coureurs op een geweldige manier vast te leggen. Het is een vak apart. Ik probeerde meermaals een ‘vette plaat’ te schieten als hij zelf aan het rijden was, maar talent blijkt niet aan te leren. Ik weet nog goed hoe blij ik altijd was met een foto. Daar zijn de drie zorgvuldig bewaarde en altijd meeverhuisde albums in de kast nog steeds het bewijs van. De foto’s van toen lijken in de verste verten niet meer op de foto’s van nu. Er is veel veranderd in de afgelopen jaren, zo ook in de fotografie. Nu lopen er mannen met soms wel drie peperdure camera’s rond en schieten absolute kunst. Wetend dat deze mannen nagenoeg op vrijwillige basis een hele dag de baan rondsjokken, op zoek naar het perfecte moment leert me dat het evenals crossen een afwijking is. Een ziekte. Ik ben blij met die mannen, want ze leggen de momenten vast die we voor altijd bij ons willen houden. Momenten die we trots willen laten zien en doorvertellen. Het bewijs voor de opvolgers die ook straks weer de sport hoog in het vaandel zullen gaan houden. Laatst liep ik op een wedstrijd en spotte een fotograaf waarvan ik weet dat hij mijn zoon met regelmaat vastlegt. Ik weet dat hij een hele avond aan het uitzoeken en bewerken is. Dit alleen om misschien 80 van de ruim 1000 foto’s die hij maakt, middels een album, laat op de avond online te kunnen zetten. Alleen het mooiste mag online. Ik loop naar de fotograaf en geef hem een hand met een paar euro er in. Hij kijkt me verbaasd aan en ik vraag hem netjes of hij een paar dikke foto’s wil maken van mijn zoon. Foto’s voor zijn album. Zijn goud voor later. Hij wil het niet aannemen, maar ik loop weg. Het is misschien een druppel, maar het gaat me meer om de waardering die zo’n man of vrouw verdient. Vraag een willekeurig iemand eens of hij een dag gratis wil komen werken…

Lopend over de groene dijk sta ik even stil op het punt waar de ‘grote bult’ vlak voor de finish moet hebben gelegen. Wat reed ik er graag. In de verte zie ik het punt waar je de dijk overstak en terug moest over het zware zandstuk met diepe knippen. Dijk op, dijk af. Het moet gisteren geweest zijn, want ik zie het nog zo voor me. De werkelijkheid is helaas anders. Ondanks er nog maar weinig over is van de vierkante meters die ze jarenlang tot hun beschikking hadden is MSV de Uitlaat nog steeds een hardwerkende vereniging. Vechtend voor het behoud, want wat je af moet geven krijg je in dit geval zelden nog terug. De overgebleven ruimte is tot de laatste meter benut. Net als toen is de organisatie strak en het baanonderhoud bovenmaats. Ze kennen de grond met diens behoeftes als geen ander en bewerken het zorgvuldig met liefde. Hier waar het allmaal begon en waar het voor mij helaas ook eindigde. Het circuit van vandaag lijkt het weeskind van de gestorven pioniers. Het verleden herhaalt zichzelf vandaag weer op een glasheldere manier. Ik zie mijn vader nog staan. Kraag omhoog. Zijn eeuwige KTM pet met altijd een trots gezicht eronder. Vandaag rijdt mijn zoon hier een DMX, op dezelfde leeftijd als ik toen. Als ik hem na een schuiver zijn motor op zie rapen schiet ik vol. Niet door zijn val, maar van het geluk dat we beiden mee mogen maken en hebben. Ik voel nu wat mijn vader voelde en dat blijkt vele malen mooier dan ik ooit besefte. Mijn zoon weet wel dat ik het geweldig vind, maar voelt niet mijn passie. Hij beleeft het allemaal op zijn manier en zo hoort het ook te zijn. Half in het verleden en half in het nu herken ik alles van ooit. Ik herhaal soms mijn vaders zinnen van toen. Hij had gelijk, altijd…

(Foto met dank aan Ronny van Hulle)

Het lijkt een script voor een avonturenfilm. Twee jonge mannen die als een grap een team voorstellen tijdens de supercross in Zuidbroek. Ik was verwonderd. ‘Schepers Racing’ was voor mij volslagen onbekend. Ik werd toen voornamelijk getriggerd door de nette en strakke huisstijl op motoren en tent. ‘Teambaas’ Kevin zag me kijken en sprak me aan. Een leuk gesprek volgde met een zeer sympathieke jongeman. Het bleek geen officieel team. Kevin en broer Wesley hadden een Deense jongen leren kennen die meer dan behoorlijk motor kon rijden. Jakob Kjaer Nielsen zou een keertje meerijden op een MX2 motor van ‘Team Schepers’, zomaar. Dat geintje pakte goed uit. Boven verwachting.

Acht maanden duurde het
Kevin was voorheen voornamelijk en alleen op pad met zijn broer Wesley. Twee broers, bezeten van de motorcross. De motorgenen kwamen niet van vaders kant, maar van hun oom. Neefje Mick Jansen racete op de weg op ONK niveau en zeker niet onverdienstelijk. Het ging goed tot het ernstig fout ging. Mick raakte na een bovenbeen breuk in een coma ten gevolge van een vetembolie in zijn been. Acht maanden duurde het en het mag een wonder heten dat hij er nog is. Het is al even geleden, maar de positieve Mick is nog steeds aan het revalideren. Ondanks dit hele drama moest en zou hij toch nog een keer op een racer plaatsnemen. Na een rit op een 125 stapte hij af met de woorden: ‘Dit gaat niet snel genoeg’. Hierna hield hij het voor gezien. Ook al was dit hele voorval geen reclame voor de motorsport, toch konden de mannen van Schepers het niet laten. ‘Het zit op de een of andere manier gewoon in je lijf. Het komt er uit, vroeg of laat.

‘Jonge honden’
Na het spontane uitstapje in Zuidbroek kon Kevin eigenlijk niet meer terug. Alles klikte, ook de samenwerking met Wesley, wat de stap naar een klein team toch wat makkelijker maakte. Voor Wesley was het in het begin wel wennen, vooral als je al een tijd gewend bent samen met je broer de circuits af te stropen. Ze kunnen het goed vinden samen, Wesley en Jakob. Het zijn echte trainingsmaatjes geworden. ‘Dat is eigenlijk alleen maar een voordeel’, aldus Wesley. ‘Je kunt je optrekken aan de ander, wat je alleen maar naar een hoger niveau brengt. Ik ben er blij mee’. Jakob en Wesley zijn gedreven jongens van beiden 21 jaar. Jonge honden die enkel en alleen willen crossen en er alles voor over hebben zo hoog mogelijk te eindigen. Ze trainen hard en eten verantwoord. Vriendinnen zijn er, maar staan volledig achter hun mannen. Dat heb je echt nodig als je ergens wil komen. Jakob is niet altijd in Nederland. Hij rijdt op drie ONK’s na, ook nog eens het Deens en Zweeds kampioenschap. Omdat het niet meer dan respectievelijk 5 en 6 wedstrijden behelst, is het goed te combineren met de Nederlandse competitie.

Volkszanger
Onlangs werd het team uitgebreid met de 22 jarige ‘oud gediende’ Rick Folkers. Rick, die vorig jaar besloot zijn actieve loopbaan te beëindigen om zich toe te leggen op een zang carrière, kreeg toch de kriebels weer. Hij reed nog wel, maar echt en alleen voor de fun. Geen druk of stress. Misschien is het wel goed er eens een seizoen uit te stappen. Even niks moeten en opladen. Rick heeft in ieder geval de smaak weer te pakken en zal met een ‘wildcard’ aan treden in de DMoMX te Mill, aanstaand weekend. Dit seizoen zal hij aantreden in de MX2. Ondanks hij eerder op het hoogste niveau uitkwam in de MX 1 is de indeling in de lichtere klasse toch volledig geschied op eigen aanvraag. ‘Het voelt goed en gaat boven verwachting’, zo zegt Rick zelf. Aan de conditie wordt hard gewerkt, want dat gaat hard achteruit als je alleen nog optreedt als volkszanger. ‘Schepers Racing’ richt zich enkel op de MX2 klasse, maar hebben desondanks toch zo nu en dan een ‘gastrijder’ in de MX1. De eveneens uit Denemarken afkomstige Kim Sorensen heeft dan wel zijn eigen materiaal, maar komt toch zo nu en dan een ONK’tje doen in ons land. ‘Hij heeft zelf alles wel onder controle, maar rijdt dan wel met ons plastic en daar zijn we trots op’.

Eén blik is vaak genoeg
De mannen van Schepers Racing hebben het druk. Beiden hebben ze een volledige baan. Kevin is schadehersteller bij ‘Jansen Autoschade’ en Wesley werkt als lasser bij ‘Schepers Metaal’, het bedrijf van vader Schepers. Beide bedrijven vervullen een onmisbare en ondersteunende functie in het nieuwe team. De jongens brengen veel vrije en spaarzame tijd door in de werkplaats. Kevins vriendin heeft er begrip voor. ‘Hij is veel weg, maar dat begrijp ik volkomen. Kevin heeft in zijn functie als ‘Team manager’ veel verantwoording en neemt dat ook volledig. Ik heb daar respect voor. Het is een droom en daar steun ik hem voor 100% in’. Hij zou hetzelfde doen bij mij’. Kevin en Wesley zijn twee handen op 1 buik. Wesley is niet alleen mijn broer, maar veel meer nog mijn maatje. Eén blik is vaak genoeg. ‘Dat zou ik ook onder geen beding kwijt willen. Ik was altijd zijn monteur en zal dat blijven. Dat staat voorop. Kevin krijgt veel medewerking van zijn werkgever, die tevens als sponsor meeleeft met het jonge team. Jarno Nijmeijer, eigenaar van het schade herstelbedrijf begrijpt Kevin en laat hem zoveel mogelijk zijn ding doen. Zouden er hierdoor werkzaamheden in het gedrang komen, haalt Kevin dat netjes in. ‘Da’s natuurlijk wel mijn basis hè’.


Voor de toekomst ziet het er vooralsnog goed uit. ‘Natuurlijk moeten we zien dat we het budget rond gaan krijgen want de kosten gaan uiteraard in verhouding mee. Naast ‘mijn baas’ Jansen, worden we belachelijk goed geholpen door Jelle van Outlaw Racing. Jelle heeft het totale overzicht. Hij organiseert en regelt. Ook zorgt hij ervoor dat de onderdelen voorraad op peil blijft en is altijd op zoek naar sponsoren die ons willen steunen in het avontuur. Dankzij JM Tuning zijn de blokken up to date en competitie waardig. ‘Goud waard, zulke mensen’. Toch valt of staat het hele project met hulp in welke vorm dan ook. ‘We steken er zelf veel geld en energie in, maar dat is het ons meer dan waard.’

Mill staat voor de deur en het team is er klaar voor. Gespannen misschien wel een beetje, maar dat hoort erbij. Een jongensboek met een harde glanzende kaft in oranje en zwart.