Een vrolijke kerel, zo ken ik hem. Vrolijk, maar vooral immer vriendelijk. Altijd wel eigenlijk, wat hem profileert als een fijne persoonlijkheid.
‘Het is iets dat groeit’
Behulpzaam naar mijn eveneens fotograferende zoon, juist omdat hij zelf ook ooit geholpen is door anderen en weet daarom als geen ander wat het met iemand kan doen. Iedereen kent zijn naam en hijzelf kent ook zowat alles en iedereen die ook maar iets met de motorcross van doen heeft. Natuurlijk, ze weten hoe hij heet, maar in hoeverre ken je dan iemand. Hoe kom je er als niet-crosser bij foto’s te gaan maken van de wel-crossers? Danny kijkt bedenkelijk. ‘Het is iets dat groeit’, geeft hij aan. ‘Ik heb wel gecrosst, maar dat was maar heel even. Zoals het standaard begin startte hij zijn korte carriere op een PW. Twee was hij nog maar. Doordat Danny’s vader na zijn eigen hobby carriere de vaste monteur werd van Peter Herlings, bleef er weinig tijd over om de volle aandacht te besteden aan het crossen van de kleine Danny. Tot die bewuste dag dat hij thuiskwam met het nieuws dat hij zijn motor had verkocht. De transactie had dan misschien niet daadwerkelijk plaatsgevonden maar in zijn hoofd had hij het dingetje geruild voor 100 flippo’s en 100 pokemon kaarten. Danny lacht er nu om, maar was op dat moment doodserieus. Het toonde in ieder geval aan hoe hij dacht over het vervolg van zijn loopbaan als crosser.
Dag van zijn leven
Ondanks hij het crossvirus met de overbekende paplepel had binnengekregen was fietsen eigenlijk veel meer zijn ding. Tot zijn vijftiende jaar nam hij dan ook deel aan verschillende BMX wedstrijden en nog niet eens zo onverdienstelijk. De cross trok hem wel degelijk, maar niet zozeer om zelf te rijden. Hij keek graag en bezocht dan ook regelmatig wedstrijden samen met zijn oom, die in die tijd fanatiek foto’s maakte. Betoverd keek Danny naar het kanon van een camera en droomde weg. Als hij dat toch eens zou kunnen. De droom bleef tot hij tijdens de GP van Lierop zijn oom vroeg of hij misschien eens met zijn camera wat foto’s mocht schieten. Oomlief zetten het apparaat op automaat en Danny ging los. Zeker achteraf was dat de dag van zijn leven. Een dag die ook veel in zijn nog jonge leven zou gaan veranderen.
‘Pap, ik wil foto’s maken’
Eenmaal thuis was Danny’s vader erg benieuwd naar de belevenissen tijdens zijn GP bezoek. Zijn vader verwachtte verhalen over de wedstrijden en het in levende lijve zien en ontmoeten van de ‘grote mannen’, uit die tijd. ‘Pap, ik wil foto’s maken’, was zijn onverwachte antwoord. Tijdens het sparen voor een echte camera, wilde hij toch al een start maken met zijn nieuwe passie en kocht bij het Kruitvat een paar wegwerpcamera’s. Hij moest en zou foto’s maken. Dat deed hij en zeker niet onverdienstelijk. Uit het geschoten materiaal bleek dat zijn skills voor deze tak van sport bovengemiddeld waren. Momenten herkennen en vast leggen. Oog voor detail. De ideale basis voor een eventuele groei naar iets mooiers en groters. Danny’s vader besefte dat en herkende het talent van zijn enthousiaste zoon. UIteindelijk hielp hij hem op weg met een ‘echte‘ camera, en een prachtige lens. Zijn eerste camera, die inmiddels tot een van zijn belangrijkste en kostbaarste bezittingen behoort. Vooral het feit dat hij de camera van zijn vader kreeg doet hem veel.
Nooit uit het hart
Danny’s vader werd ziek. Van een onschuldig lijkende buikpijnklacht, tot een kwaadaardige tumor in zijn maag die uiteindelijk zelfs zijn lymfen aantaste. Met een gewicht van nog amper 60 kilo overleed hij uiteindelijk op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van darmkanker. Dat was een klap voor iedereen. Danny wilde het eigenlijk allemaal niet weten. Zijn vader, zijn maatje was er niet meer. Wat moet je zonder je maatje, je voorbeeld en rots in de soms hevige branding. Ondanks het tragische verlies heeft de familie op een prachtige manier afscheid kunnen nemen van hun steun en toeverlaat. Zelfs de groene John Deere tractor ontbrak niet. Nooit uit het hart. Natuurlijk pak je op een gegeven moment de draad weer op, maar het tekent je leven toch. Diepe krassen, voor altijd zichtbaar in de prachtige en waardevolle herinneringen.
‘Het was gewoon te veel allemaal en ik was op’
Danny is nu 26. Een gezonde en sterke jongen, maar zeker ook maar gewoon een mens als iedereen. Je moet altijd verder, desnoods op de automatische piloot. Er volgde een onrustige periode met veel hooi op zijn vork en nergens tijd voor. Ook zijn nachtrust kreeg te weinig aandacht. De roofbouw duurde voort tot zijn moeder een jaar geleden een Tia kreeg. ‘Dat heeft me wakker gemaakt’, zegt hij met een verdrietige blik in zijn ogen. ‘Het was gewoon te veel allemaal en ik was op. Helemaal leeg’. Dat was het moment dat hij zijn fiets weer tevoorschijn haalde. ‘Ik moest gewoon weer wat doen. Iets voor mezelf, met een doel’. Ondanks een rotte knie hielp hij kleintjes met de grondbeginselen en richtte hij zich zelf op het EK ‘Punttrack Battle Wood’, met een naderend WK in Eersel. De uitdaging was er, maar Danny wist dat zijn onzekerheid roet in het eten zou kunnen gooien. Zijn knie speelde vaak op, maar ook de zenuwen werd hij heel moeilijk de baas. Met zijn hoofd zat hij voor een deel bij zijn maatje Raf Meuwissen, die voor Raths Motorsport in het Duitse Horselingen een ADAC wedstrijd af zou werken. Ook daar moest hij zijn, juist omdat hij een deal had gemaakt met het team om zoveel mogelijk mee te reizen en de verrichtingen vast te leggen op zijn eigen, stijlvolle manier. Raf trainde de beste tijd. Met dat gegeven in zijn hoofd begon Danny aan zijn eigen tijdtraining. Net toen hij voor zijn gevoel een strakke tijd reed, was er een stroomstoring waardoor zijn tijd niet werd geregistreeerd. De gevoelige Danny begon nerveus aan zijn tweede poging, wat resulteerdee in een 16e tijd. ‘Het ging gewoon niet lekker en ik merkte dat ik er met mijn hoofd niet bij was. Er flitste van alles voorbij en ik wist meteen wat ik wel moest doen. Ik heb de auto gepakt en ben in één streep naar Horselingen gereden.
Maddi
Danny is blij met zijn onlangs verworven ‘Maddi deal’. Zwaar en helemaal zelf verdiend door zijn nooit aflatende inzet crosskunst te maken en dan vervolgens belangeloos te delen met de wereld. Het brengt hem op de plaatsen waar hij heel graag wil zijn. Hij is zijn meedenkende werkgever erg dankbaar voor het begrip, waardoor het allemaal goed te combineren met zijn kantoor en magazijnwerk bij John Deere. De maandag en vrijdag schieten er nogal eens bij in, maar daar is begrip voor bij de tractorgigant. Naast zijn werk voor Maddi is Danny met grote regelmaat op diverse circuits in het hele land te vinden. Ook neemt hij verschillende GP’s voor zijn rekening. Met zijn geheel eigen, zelf ontwikkelde stijl heeft hij al veel crossers blij gemaakt. Danny is vernieuwend en onderscheidt zich met succes van de grote massa. Wat de toekomst brengen zal is altijd moeilijk te voospellen, maar hij is zeer zeker gegroeid en is nog lang niet aan de top van zijn kunnen.
‘Ik zie wel wat het brengt. Zo lang ik er plezier in heb en de mensen het waarderen zal ik zeker niet stoppen met fotograferen’. Danny Relouw. Onvervalst ‘Self made’ en een begrip in onze wereld van motoren, zweet, bloed, succes en tranen…
(Met dank aan Niek Fotografie) (Overige voor mij onbekende fotografen graag melden voor de eervolle erkenning)
