Mijn oude, maar zeker trouwe, caravan volgt ons gehoorzaam. Ook hij was al vaker in Lommel en heeft het er samen met ons altijd buitengewoon naar zijn zin. Het weer zit, als we de voorspellingen moeten geloven, ook dit keer weer lekker mee.

‘Het kan echt niet’

Als ik mijn maatje volgend de camping op wil rijden krijg ik te horen dat ik er niet meer op mag. Hij reed er nog net voor me op en terwijl ik hem zie manouvreren bedenk ik dat het een enorme domper zou zijn als we nu ergens anders zouden moeten bivakkeren. Ik kijk het meisje lachend aan. ‘Ik ga toch doorrijden denk ik. Mijn maat rijdt er net voor me op en we zouden het weekend grotendeels samen gaan spenderen. ‘Het kan echt niet’, zegt ze nog eens met een dringende blik. Ik kijk naar de hoek waar hij geparkeerd staat er zie dat er echt plaats genoeg is. Ik wil respect hebben voor het perfect dienstdoende meisje, maar toch ook heel graag hier de camping op. Ik stel voor er om te vechten, maar daar ziet ze niets in. Een mannelijke collega springt haar bij en ik doe nog eens mijn verhaal. Hij prijst het meisje voor haar vasthoudendheid, maar laat me toch door.

Slecht betaalde job

Eenmaal geinstalleerd doen we eerst even een ‘bakkie’. Nadat de rest van het ‘team’ zich bij ons heeft gevoegd besluiten we de baan maar eens te gaan bekijken. De regenval van een dag eerder blijkt van God gezonden te zijn geweest. De zandmassa verkeert in een verreweg perfecte staat. De ellende die Lommel tot Lommel maakt komt later. Diepe lange gaten die in mijn hobbybrein te kort op elkaar liggende volwaardige schansen zijn. Oplopen met een spoor of 20. Kies er zelf maar een uit. Ik heb altijd wel respect voor rijders in het algemeen, maar op een dag als deze is dat toch altijd net een beetje extra. De combinatie van het zware zand en de bijna altijd redelijk hoge temperatuur, laat de manches nog meer op werken lijken. Voor velen een te slecht betaalde job. Voor anderen vakantie werk en vooral uiterst leerzame vrijetijdsbesteding. Dat laatste kan ik als vader van vier kinderen alleen maar heel hard toejuichen in de ‘non verbale’ wereld van telefoon en I-pad. Spelletjes zijn alleen maar leuk als je het goed kunt. Daarvoor moet je het dus erg veel spelen en daar heeft het gros van de crossers geen tijd voor.

Het zwarte gat

Nog voor we de camping verlaten loopt Nick Kouwenberg ons half voorbij en stopt even. Nick was en is nog steeds een jongen van zijn fans. Het publiek. Nooit zal hij je voorbijlopen zonder een vraag te beantwoorden. Aangezien wij met z’n vieren jeugddromen beleefden van een status als GP rijder, heeft Nick dit leven al achter de rug. Hij leefde onze ultieme jongensdroom en vertelt zijn relaas al even smakelijk. Nick kan dat. Het gaat onder andere over zijn avontuur in de States met de mandiepe wavesecties, maar ook over het blinkende Amerikaanse goud wat vaak in het echt zwaar lood blijkt te zijn. Na een, zoals hij zelf zegt, redelijk vrij leven van een jaar of tien is hij nu bezig de zaak van zijn vader over te nemen. Als je het zo leest is dat natuurlijk prachtig, maar zeker na zijn zware, laatste blessure is dat niet iets wat je zomaar even doet. Het gaat zeker goedkomen, maar het ‘andere’ leven valt hem toch soms zwaar. Het combineren van het acteren als prof met een meer dan volle baan ernaast is zoals veel rijders dagelijks ondervinden welhaast een onmogelijke zaak. ‘Ik moet vrede hebben met de situatie en de kansen die komen met beide handen aanpakken, maar toch is het moeilijk’. Ieder crosser weet dat het zwarte gat onvermijdelijk is en zal altijd zoeken naar iets vergelijkbaars. Helaas is dat bijna niet te vinden.

Tweetakt koning

In de ‘Welcome Office’ sta ik ineens naast een eveneens gestopte ‘grootheid’. Tweetakt koning Kenny van Dueren is een man met een enorme staat van dienst. Ook bij hem doet het zeer, maar hij weet dat er moment is dat je een andere weg in zal moeten slaan. Niet allleen omdat het fysiek wat moeilijker vol te houden is allemaal, maar het is ook zo dat weinigen die stoppen op hun 30^e, genoeg hebben verdiend om de rest van hun tijd lekker in de bank te kunnen liggen. De start van het begeleiden van opkomend talent in zowel rij als lichamelijk opzicht is inmiddels gemaakt en hij belooft me op de hoogte te houden van het wanneer, hoe en waar van zijn onderneming.

Sympathieke ‘ijzervreter’

Bij onze verkenningsronde komen we de immer fanatieke ‘ moeder van der Mierden’ tegen. De vooraf ernstig lijkende rugblessure van haar zoon Sven valt achteraf gelukkig mee. In eerste instantie raakte Sven het gevoel in beide benen kwijt, maar gelukkig stabiliseeerde dat snel. Vandaag geniet Sven, samen met zijn vriendin vanaf het lint van zijn gewaardeerde collega’s. Sven is een stille, maar zeker een jongen waar we rijtechnisch nog wel een en ander van zullen gaan horen. Terwijl ik met Natascha van Dizz Factory een afspraak maak de nieuwe collectie eens onder de loep te nemen en te promoten zie ik Michael Hool voorbij lopen. In de loop der tijd een leuk en eerlijk contact opgebouwd met deze sympathieke ‘ijzervreter’ en omdat ik hem al miste op de startlijst ben ik zeker benieuwd wat zijn plannen zijn. Die plannen blijken minder leuk dan ik had gehoopt. Michael leverde een paar weken geleden al zijn spullen in omdat het crossen niet meer te combineren bleek met zijn thuis situatie. Met de zorg voor zijn zoontje, die een vervelende vorm van exceem heeft, blijft er te weinig tijd over om zich maximaal met de cross bezig te houden. Ondanks ik niet ben van het idolen hebben, was ik toch altijd erg gecharmeerd van zijn persoon en zeker zijn ‘killer’stijl van rijden. Echt jammer dat het zo is, maar hopen mag natuurlijk altijd…

‘onvolgroeid’

Voorheen had ik het idee dat de echte jeugd zich beperkte tot de 65 en 85 cc, maar daar ben ik al even van terug. Als ik zie hoe jong en ‘onvolgroeid’ de mannen van de 125 soms zijn, verbaast het me dat ze soms zo vreselijk hard kunnen gaan en eng hoog en ver durven te springen. Balans benadrukt het aangeboren talent en de durf toont aan hoe groot het hart is. Ik denk nog even terug aan mijn eerste 125 en besef dat het nu allemaal dubbel zo hard gaat. Het gaat allemaal veel sneller wat natuurlijk mede mogelijk wordt gemaakt door de grotere veerwegen, maar toch.

‘DMX koning’

Van de rijders die wel aan het Lommelse hek verschenen waren er buiten de gevestigde namen toch voor mij wel wat bijzondere dingen te zien. Vooral dik trots op Glenn, die de Nederlandse eer in de dikste klasse hoog hield. Waar hij voorheen na een bliksemstart nog wel eens terug kon vallen tegen het einde van de wedstrijd, laat hij dit weekend maar weer eens zien dat hij zijn materiaal meer dan waard is. Grote klasse en graag tot Assen!Tot mijn verbazing stond ‘DMX koning’ Joel van Mechelen aan het hek bij de MX2. Ik volg zijn verrichtingen altijd wel op gepaste afstand en weet dan ook van anderen dat hij al een tijd kampt met de, zeker voor een crosser, uiterst vervelende ziekte van Pfeiffer. In de DMX komt hij er nog net mee weg en zet hij in een weergaloze stijl de toon en geeft  meteen het moordende tempo aan, maar hier is het even andere koek. Ook nog eens op een van de zwaarste banen die we kennen, gaat hij toch de strijd aan met het grote geweld. Ik heb er geen verstand van, maar heb hem al vaak zien rijden en ben er zeker van dat het aan talent en inzet niet ligt. Omdat ik hem verder niet ken heb ik dan ook vandaag geen idee of hij inmiddels een beetje hersteld is en of hij in staat is in deze zandbak iets van punten weg zou kunnen slepen. De pech begint al in de kwalificatie waar hij met een kapotte gashendel het strijdtoneel vroegtijdig moet verlaten. Zijn starts zijn bovengemiddeld waardoor hij kan beginnen in de top 20. Helaas, nadat hij de motor een keer af laat slaan, belandt hij ook nog een keer tussen de reclameborden wat hem kostbare tijd en plaatsen kost. Toch sluit hij de eerste manche knap af op een 24 plaats. In de tweede manche danst hij de eerste twintig minuten op een prachtige 15e plaats rond, maar rijdt met nog een dikke 20 minuten te gaan zijn achterband lek. Zijn tomeloze doorzettingsvermogen laat hem de manche uitrijden met een zeer verdienstelijke 27e plaats als beloning. Er zat zeker meer in. Met het shirt uit de broek en zijn tanden in het stuurrubber strijdt hij voor wat hij waard is. Uit diepgeworteld respect hoop ik ooit zijn werkelijke waarde eens te mogen bewonderen.

Villopoto

Naast me op de dijk staat een klein roodharig mannetje te glunderen.  Uit navraag blijkt het een crossertje in de dop. Maurice van Severen is Belg, maar helemaal kwijt van ‘onze’ Jeffrey Herlings. Oog voor talent denk ik dan maar. Vader Ward is nogal eens te vinden op een quad, maar de kleine Maurice wil crossen op een ‘echte’ motor, net als zijn grote Oploose held. ‘Het is wel een karaktertje hoor’, vertelt zijn vader met een trotse blik. Het rode haar deed me als iets vermoeden. Gekscherend maken we de waarschijnlijk al eerder geroepen vergelijking met Villopoto en de kleine lacht. Hij lacht eigenlijk alleen maar. Aankomend weekend gaat hij zijn PW voor de eerste keer de sporen geven in een officiele wedstrijd en daar heeft hij zin in. Niet bang en totaal geen zenuwen. Nog niet. Uit de snel gesloten vriendschap met mijn 14 jarige zoon blijkt dat hij de verbale technieken al behoorlijk beheerst. Mooi voor later.

Lange neus

Als ik de strijd in de verschillende manches gadesla lijkt het of iedereen bang is zijn zitje kwijt te raken.  Sommigen weten dat natuurlijk al, maar meer nog wachten in een soort van angst af. Anstie laat nog eens zien dat hij allerminst afgeschreven is, alsook een losgeslagen van Horebeek. De Jerre toont nog maar eens de onrechtvaardigheid van zijn opgezegde contract en maakt een lange neus naar iedereen die er wat over te zeggen heeft. Tegendeel bewezen, zijn team is trots. De boomlange Jasikonis sleept zijn Husky onvermoeibaar door het Belgische zand. In de eerste manche moet hij veel geven, maar geeft niet op. Tegen het einde is zelfs bij hem de pijp meer dan leeg en rijdt hij netjes en gestabiliseerd zijn manche uit. 

‘Geen haast’

Ik passeer een breed lachende Stefan Hage. Zijn pupil Jens Walvoort, die hij onder het team van Motor 2000 begeleidt en traint zit naast hem in de klapstoel. Hij lacht breed. Jens is een mannetje met toekomst, dat geloof ik wel. Waar dit avontuur hen gaat brengen is natuurlijk nog niet te zeggen, maar onder de vleugels van de talentvolle Stefan zal er zeker het maximaal mogelijke uitgehaald worden. Ik loof de kleine om zijn prestaties. Tussen de ‘kleine grote’ jongens liet hij zeker dit weekend zien dat hij in aantocht is. ‘Geen haast’, zegt een trotse Stefan slim. De tijd zal het werk doen.

Ik ben een Lommel fan. De dingen zijn geregeld en dat voel je. Gesneden koek voor de club die inmiddels wel wat gewend is als het gaat om grote rijders en evenementen. De GP van Lommel  wordt na jaren bijna gewoon. We kennen de weg, maar toch maakt mijn oude crosshart dit weekend weer watt overuren. Ook zonder de aanwezigheid van Jeffrey en Tony een niet te missen spektakel. Lommel bedankt maar weer en graag tot de volgende…

Fotocredits: More Heijt www.mhmxpics.nl (‘From behind the fences’)