‘Het is ooit begonnen als een grapje’. Dat hoor je vaak zeggen als iets is, of dreigt wat te worden. Met zo’n soort gevoel zit ik nu.

Een paar jaar geleden ben ik begonnen mijn overdenkingen vast te leggen. In een leefsituatie als alleenstaande vader van 4 kinderen maak je altijd wel iets mee. Vaak grappig, soms emotioneel. Niet alleen ik, zo is gebleken. Vandaar ook de uitgesproken herkenbaarheid van veel (Facebook) vrienden. Ik deed het in eerste instantie vooral voor mezelf. Na het plaatsen op, eerst Hyves en later Facebook, merkte ik dat de reacties me toch wel veel doen. Al lang heb ik het gevoel iets achter te moeten laten. Waar dat vandaan komt weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik het jammer vind niet veel te weten van mijn vaders emotionele bestaan. Te laat om nog te vragen, helaas. Mijn kinderen zullen daar later geen last van hebben.

De stap naar de crossverhalen was bijna logisch. Ik heb erg veel geleerd en vooral genoten van mijn jaren als hobbycrosser. Als je dan over jezelf uitgeschreven bent ga je op zoek naar nieuwe ervaringen. Wat ik eerst jammer vond is nu eigenlijk wel de kracht gebleken. Na het beëindigen van mijn ‘carrière’ ben ik nooit meer wezen kijken. Omdat ik ooit moest stoppen bleef er altijd de frustratie van het niet zelf meer kunnen rijden. Nu ik er sinds een jaar of vijf weer redelijk middenin zit blijkt er een behoorlijk groot en vooral zwart gat te zijn ontstaan. Er is in de laatste 25 jaar veel veranderd en er zijn mooie dingen gebeurd. Dat maakt het voor mij nu ineens erg spannend. Volledig blanco duik ik er in en schrijf zonder vooroordelen.

Dankbaar accepteer ik de kansen om kennis te maken met rijders, teams, partners en iedereen die ook maar iets met de motorcross te maken heeft. De waardering groeide mee.

MXInfected groeit en dat heb ik aan jullie te danken. Jullie die het lezen, liken en waarderen.

Bedankt daarvoor. Heel erg bedankt!