Ze voelen mijn ogen, maar laten niets blijken. Ze weten heel goed van hoe mooi het kan zijn, zij als geen ander, talentvol  vermogen. Ze volgen de lijn, bedenkelijk kijkend. Een beeld van de kennis door verworven succes. Mooie momenten verzachten de pijn. Een nieuw ander leven. Vertakking van pad. Het was jaren het alles. Dag in en dag uit, de kan op zijn kop. [verder lezen]

Na een vijf weken durend privé trainingskamp onder de heerlijke Spaanse zon, heeft ze in de laatste weken al het berijdbare zware zand in de buurt onder haar wielen gehad. Een droom geef je niet zomaar op, ook niet als je tot twee keer toen net naast de titel pakt. Na korte fases van verdriet en boosheid, had ze al snel haar vizier weer op [verder lezen]

Het crosscircuit van RES Axel. Ik moet een jaar of 8 zijn geweest toen ik er voor het eerst kwam. Een maandelijks bezoek aan je opa en oma was in die tijd niet echt een van mijn favoriete bezigheden. Ondanks het hele lieve mensen waren, heb je als klein manneke toch wel andere ambities dan jezelf zien te vermaken op een paar vierkante meter aanleunwoningvloer [verder lezen]

Je hebt allemaal wel eens van die dingen die je erg graag zou willen. Misschien niet eens voor jezelf, maar gewoon dat het gebeurt. Zo heb ik altijd gehoopt dat Maradona in de tijd dat het nog mogelijk was af zou kicken en een come-back zou maken. Dat Cruijff indertijd het Nederlands elftal naar een kampioenschap zou leiden. Dat Mike Tyson jaren geleden de kracht [verder lezen]

Hij reed ooit samen met de groten van nu en gaf ze ook nog eens goed partij. Mark Boot is een bescheiden jongen, dus moet ik info als deze bijna uit hem trekken. Hij loopt er niet mee te koop. Nergens mee. Toch Kun je nu zeggen dat hij een veelbelovend talent was. Ik zeg ‘was’, omdat dde kans op meer glorie, nu hij 27 [verder lezen]

Mike heeft het supercrossen altijd tot een van zijn kwaliteiten beschouwd. Zijn feeling en timing komen hem in deze tak heel goed van pas, wat hem de afgelopen jaren dan ook de nodige successen opleverde. Toch had hij deze tak van sport vorig jaar naast zich neer gelegd. Het is nog maar een paar dagen geleden dat ik Mike belde om een update te maken, [verder lezen]

Hij stopte. Toch niet. Weer wel en toen weer niet. Niemand neemt hem iets kwalijk. Het is een meer dan logische reactie van iemand die meerdere wervels in zijn rug aan gruzelementen sprong. Toch, hoe hevig de pijn ook is geweest, vervaagt zo’n trauma met het verstrijken van de tijd.  Mike weet het nu. Er is eigenlijk geen weg terug. Terug waarheen?  Een wereld zonder [verder lezen]

‘Hoe gaat het met je?’, vraag in oprecht geïnteresseerd. Hij reageert onverwacht vrolijk. Nadat ik hem afgelopen weekend in Rosmalen een dikke smakker zag maken en na het zien dat hij weggedragen werd, verwachtte ik een gebroken man, maar niets is minder waar. De schrik van haar leven ‘Beetje hoofdpijn wel. Krassen en spierpijn, maar verder valt het gelukkig mee’. Doordat hij het bewustzijn verloor [verder lezen]

Wat is er mooier dan het begrensde gegalm van een dikke 450 in een prachtige hal als deze. Iedere keer weer het kippenvel op mijn armen. Op een bepaalde manier maakt het me nerveus. Kriebels in mijn buik door het gemis. Verliefd. Ik deed het altijd zo graag. Ander niveau maar met zeker zo veel plezier. ‘ziekelijke concurrentie’ De baan ligt er knap in, zoals [verder lezen]

Ik heb het altijd wel een stoere sport gevonden. IJzeren mannen met verschrikkelijk veel lef. Het gaat hard en coureurs strijden stuur aan stuur, luttele centimeters van de harde omheining. Gaat het mis, dan klap je niet tegen de strobalen. Een massief houten wand is dan je eindpunt en dat komt aan.   Goed kijken Romano Hummel is gelukkig niet bang aangelegd. Ook al is [verder lezen]