Mike heeft het supercrossen altijd tot een van zijn kwaliteiten beschouwd. Zijn feeling en timing komen hem in deze tak heel goed van pas, wat hem de afgelopen jaren dan ook de nodige successen opleverde. Toch had hij deze tak van sport vorig jaar naast zich neer gelegd. Het is nog maar een paar dagen geleden dat ik Mike belde om een update te maken, [verder lezen]

Hij stopte. Toch niet. Weer wel en toen weer niet. Niemand neemt hem iets kwalijk. Het is een meer dan logische reactie van iemand die meerdere wervels in zijn rug aan gruzelementen sprong. Toch, hoe hevig de pijn ook is geweest, vervaagt zo’n trauma met het verstrijken van de tijd.  Mike weet het nu. Er is eigenlijk geen weg terug. Terug waarheen?  Een wereld zonder [verder lezen]

‘Hoe gaat het met je?’, vraag in oprecht geïnteresseerd. Hij reageert onverwacht vrolijk. Nadat ik hem afgelopen weekend in Rosmalen een dikke smakker zag maken en na het zien dat hij weggedragen werd, verwachtte ik een gebroken man, maar niets is minder waar. De schrik van haar leven ‘Beetje hoofdpijn wel. Krassen en spierpijn, maar verder valt het gelukkig mee’. Doordat hij het bewustzijn verloor [verder lezen]

Wat is er mooier dan het begrensde gegalm van een dikke 450 in een prachtige hal als deze. Iedere keer weer het kippenvel op mijn armen. Op een bepaalde manier maakt het me nerveus. Kriebels in mijn buik door het gemis. Verliefd. Ik deed het altijd zo graag. Ander niveau maar met zeker zo veel plezier. ‘ziekelijke concurrentie’ De baan ligt er knap in, zoals [verder lezen]

Ik heb het altijd wel een stoere sport gevonden. IJzeren mannen met verschrikkelijk veel lef. Het gaat hard en coureurs strijden stuur aan stuur, luttele centimeters van de harde omheining. Gaat het mis, dan klap je niet tegen de strobalen. Een massief houten wand is dan je eindpunt en dat komt aan.   Goed kijken Romano Hummel is gelukkig niet bang aangelegd. Ook al is [verder lezen]

Een prachtig gelegen  bouwwerk doemt op uit de bossen. Geen hal zoals we die in middels gewend zijn, maar een accommodatie met de uitstraling van een vakantiepark Verloren Goud Het jaar weet ik niet meer te noemen, maar het is al even terug dat ik nog eens in het Autotron was. Het stond toen nog in Drunen en heb er als niet-auto liefhebber veel oud [verder lezen]

Ik hou niet zo van rekstokslingeren. Ook niet van schaatsen trouwens. Mijn vader wel. Die hield van alle sporten. Ik begreep dat nooit zo goed, juist omdat er voor mij maar één sport was. Mijn vader keek alles en als het klaar was op de Nederlandse zenders, schakelde hij doodleuk over naar het buitenland. Zo zijn er veel denk ik. Het ging mijn vader dan [verder lezen]

Zo lang geleden. 38 jaar om precies te zijn. Ik heb je nooit meer gezien, maar wel vreselijk gemist. Vaak. Wat hebben we hebben het leuk gehad samen. Meer dan dat. Jij hielp me aan mijn eerste bekertje. Het was met jou dat ik een beetje doorkreeg wat de bedoeling was en dat heeft me prachtige momenten gegeven. Echt, ik heb nog heel vaak aan [verder lezen]

Het is koud, maar ondanks de naderende winter is het toch nog redelijk druk op de perfect verzorgde baan van MC Rilland. Tussen de aangescherpte bulten en fraai geboetseerde kom  bochten ligt de baan er netjes en strak in. ‘De mannen van Rilland’ snappen ‘hun grond’ en verzorgen het met liefde. Als we het terrein oprijden zien we dat verschillende rijders met een behoorlijke naam [verder lezen]