Eerst was ik tegen en het heel erg eens met de kritische uitlatingen van voornamelijk de ‘old schoolers’. Massaal deelden zij hun mening dat er mooie, natuurlijke banen zat zijn om een evenement als MXoN te organiseren. Natuurlijk, het is ook zo. Ik ken ze niet allemaal, maar heb toch wel een aantal, voor mijn gevoel gegadigde, omlopen mogen bezoeken die een evenement als dit [verder lezen]

Amerika. Het zogeheten ‘land van de onbegrensde mogelijkheden’ heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Ooit, in 1980, ben ik er een keer geweest en ik moet zeggen dat het me een heel apart gevoel gaf. Het is echt een andere wereld en voor mij met niets te vergelijken. Voor Amerikanen moeten ook heel apart zijn om in Europa te komen. De strijd tussen landen zal [verder lezen]

Ik zou bijna de discussie aangaan, maar tegelijkertijd besef ik dat het hele grote onzin is. De dwaze vraag aan een MXGP wereldkampioen om te komen Supercrossen. Vraag een top bokser of hij in Amerika wat MMA wedstrijden af wil komen werken, om hem daarna tot de grootste ooit te kronen. Supercross. Het is een kunst apart, dat zeker, maar heeft in de verste verten [verder lezen]

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat Stef Goetheer ongelukkig ten val kwam tijdens een training in het Zeeuwse Axel. Wat ik toen niet wist, maar later hoorde was dat hij een incomplete dwarslaesie had opgelopen met uitval van verschillende ledematen als meer dan vervelend gevolg. Vallen en zelf oprapen Incompleet, gelukkig. Het woord lijkt een bepaalde lading te dekken, maar toch is [verder lezen]

Wanneer ben je de beste? Een moeilijk verhaal want een einduitslag in het WK is altijd een cumulatief van een jaar lang avontuur. Een avontuur met banen die je liggen, maar zeker ook banen die je in eigen beheer lekker links zou laten liggen. Natuurlijk, iedereen moet er over, maar ook iedereen heeft weer een andere ondergrondvoorliefde . Dan heb je te maken met geluk, [verder lezen]

Mijn hart slaat hard en snel. Ik kruip achterin de bus en trek, zittend in mijn dikleren crossbroek op een oranje limonadekrat, mijn veel te zware leren laarzen aan. Gele voetbalkousen er overheen geslagen. Door de zenuwen heb ik geen kracht en probeer met een waterpomptang de sluitingen dicht te krijgen. Eenmaal aangekomen doet mijn vader de achterdeur open en bezweet stap ik uit. Ik [verder lezen]

Dubbelzinnig en voor mij heel vaak echt grappig. Woordspelingen, maar vooral een gezonde dosis zelfspot. Lars is gewoon Lars. Niets meer en niets minder. Dat voelt hij en straalt hij uit. Zijn ouders zijn van de bomen waaruit het prachtige gezin gesneden is. Goede harten, vol van passie. Voor de sporten van hun kinderen, maar zeker van het leven. Lars is niet alleen door zijn [verder lezen]

Mijn oude, maar zeker trouwe, caravan volgt ons gehoorzaam. Ook hij was al vaker in Lommel en heeft het er samen met ons altijd buitengewoon naar zijn zin. Het weer zit, als we de voorspellingen moeten geloven, ook dit keer weer lekker mee. ‘Het kan echt niet’ Als ik mijn maatje volgend de camping op wil rijden krijg ik te horen dat ik er niet [verder lezen]

Daar ligt hij dan. Zijn motor staat in tegenstelling tot normaal nog vies in de garage. Hij kan niets en mij boeit het stom genoeg even niet zoveel. De geschilderde crosslaars op zijn gipsen been verraadt zijn passie en geeft aan wat hij zo snel mogelijk weer wil gaan doen. Nu begrijp ik mijn ouders die zich lang geleden volgens eigen zeggen geen raad wisten [verder lezen]

A happy guy, that’s how I know him. Happy, but above all friendly.  Always, which profiles him as a nice personality. ‘It’s something that grows’. Helpful, just like my photographing son, because he himself was once helped by others and therefore knows better than anyone how it can affect someone. Everybody knows his name and he himself knows just about everything and everyone who has [verder lezen]