Het barre weekend van twee jaar geleden zit nog vers in ons geheugen. Dat we deze keer weer zouden gaan was wel zeker, ondanks het wisselvallige weer van de afgelopen weken. Meer dan verwonderd was ik dan ook toen ik zaterdagochtend door mijn raam keek. Geen wolk aan de lucht. De laatste beelden via Facebook van het circuit beloofden een dikke modderpoel, maar op de baan aangekomen blijkt maar weer eens wat ervaring kan doen. Ze kennen hier de grond en weten er mee om te gaan, dat is in ieder geval heel duidelijk. Het zonnetje schijnt heerlijk op mijn gezicht, waarbij ik stiekem hoop dat mijn
rimpels dichtsmelten.

Jan maakt zich onsterfelijk

De eerste rondetijden geven een goed beeld van de baangesteldheid. Met mijn jack om mijn middel geniet ik van de eerste trainingen en besef dat het weer al veel te lang heeft geduurd. Tenslotte was het nooit eerder zo laat in het jaar nog zo nat. De uiterst sympathieke ‘persman’ Jan Boer, heet ons welkom in de heerlijk warme media ruimte. We hebben dan wel de mazzel daar te mogen komen, maar ben toch het liefst buiten, hoe koud het
ook is. Door Jans’ verantwoordelijke functie krijgt hij natuurlijk niet altijd alles mee van de baangebeurtenissen, maar geniet desondanks duidelijk zichtbaar van elk moment. Iedereen heeft hem nodig of denkt dat, maar dat doet hem eerder plezier  dan kwaad. Het is helemaal zijn ding en dat doet hij als de beste. Jan maakt zich onsterfelijk door mijn zoon een pershesje te overhandigen voor het weekend. Zijn eerste zal ook een gedenkwaardige worden. Ook ‘vakmens’ Kees van den Boomen doet zijn ding. Op zijn geheel eigen wijze verslaat hij de prestaties, met zicht op het
beeldscherm waar de tijdtrainingen weergegeven worden en dat geeft weer een vertrouwd gevoel. Kees loopt als oud coureur al zo lang mee in de motorcross, dat hij al gezien kan worden als een soort Olav Mol, maar dan van de cross. Cross is ook zijn leven. Ik kom Nancy van de Ven tegen, buiten in de tunnel. Ze oogt geconcentreerd, slank en vooral fit. Ze zette dan ook de tweede tijd neer en dat belooft nog wat vandaag. Een gouden droom gecombineerd met een ijzeren wil, moet toch een keer de vruchten af gaan werpen. Met een tikkie meer geluk aan haar kant zal de grootste prijs toch wel een keer in het Zeeuwse Vlissingen terechtkomen. Een kort gesprek met de altijd vriendelijke Marcel van Drunen leert me dat hij op de goede weg zit. Zijn nieuwe racewear collectie verdient veel aandacht, maar ook zijn zoontje Jayson heeft als aanstormend talent de juiste coaching nodig.
Het mannetje groeit hard in alles. Het verleden herhaalt vaak en ook nu weer.

Voetjes op de steunen

Naar de trainingen kijkend verbaas ik me toch weer over de heldenmoed. Ik heb een groot deel van mijn leven doorgebracht op een crossmotor en nog steeds begrijp ik niet dat het mogelijk is wat deze mannen doen. Zo hard door diepe sporen. Voetjes op de steunen en gas er op. Uit het niks zo ontzettend dwars gooien en zo verschrikkelijk ver springen. Het lef, maar zeker ook de vrijheid die ze voelen, ook al ken ik dat maar voor een klein deel. Ik zie supertalent Kay de Wolf in een trainingsbroek, shirt en denk meteen aan de verschillen met vroeger. De evolutie heeft zeker ook bij de cross zijn sporen
nagelaten. Foto’s en beelden van de vroege periode De Coster, Wolsink en Robert. Beesten van kerels die op de meest onmogelijke manieren de ongeleide
projectielen in de baan probeerden te houden. Armen van staal. Het hoeft niet meer. Het zijn slanke atleten nu, die acteren op balans. Motoren blijven recht, netjes dansend over de diepe gaten. Mooi.

Zijn overmacht blijft

In de kwalificatie races verrasten enkele rijders onverwacht. Herlings is inmiddels een vaste waarde geworden in het veld. We gaan er voor het gemak maar van uit dat hij winnend af zal sluiten, maar toch wordt het allemaal wat minder vanzelfsprekend. Zijn overmacht blijft, maar de volgelingen blijven steeds vaker wat meer in de buurt. ‘Reus’ Jasikonis laat zien dat hij grootse plannen heeft voor het komende seizoen. De gang zit er goed in en ook al was het ‘maar’ een kwalificatie, zijn optreden maakte de gemoederen goed los. Herlings passeren is nu ook bepaald niet iedereen gegeven. Vastberaden geeft hij zijn Husky in de eindfase nog een fikse slinger, waardoor hij winnend  af weet te sluiten. Ook Bas Vaessen is heel erg terug van weggeweest. Volledig hersteld van zijn langslepende blessure laat hij zien dat hij niet heeft stilgezeten. Als beste Nederlander sluit hij af op een prachtige derde plaats. Onrustige uitslagen die de honger naar de zondag alleen maar vergroten.

Ze is nergens bang voor

Nancy van de Ven is in goede doen. Na een wat  tegenvallende start in de GP van Engeland, stond ze een heel pak zekerder aan de start in haar thuis Grand Prix. Misschien niet geheel  foutloos, maar op zeker gereden. Met een verdiende derde plaats totaal behoudt ze netjes de aansluiting op haar concurrentie. Eigenlijk begint het nu pas. Het waren twee moeilijke en vooral natte banen, maar er is nog genoeg moois in het verschiet. Ze is nergens
bang voor. Het hoort er allemaal  bij, maar een droge zware zandbaan behoort toch wel tot  de favorieten. ‘Misschien kunnen we nu eindelijk eens echt gaan crossen’.

Doorbaggeren tot het geblokte wappert

Ook  al sluiten er steeds meer banen, het Belgische talent blijft zich toch razendsnel ontwikkelen.
Liam Everts heeft een zware last mee te dragen, maar gaat daar perfect mee om. Met de voorbeelden van zijn familie, wordt er stiekem toch wel iets van je
verwacht. Liam maakt het waar en laat ondanks zijn tengere postuur toch zien dat hij de kampioensgenen mee heeft gekregen. Ook de jonge Belg Jago Geerts stoot door naar de absolute wereld top. Met overmacht wint hij de eerste manche bij de MX2 en komt met veel karakter in de tweede van een allerlaatste plek terug naar 7. Geen gevalletje ‘top of the box’, maar wel een zwaar verdiende derde plaats. Door een crash bij de start van de tweede manche,  moest hij als laatste aan de loodzware manche beginnen. Jago moest maar één ding doen. Blijven rijden. Zijn tempo herpakken en vasthouden. Doorbaggeren tot het geblokte wappert. Tijdens de wedstrijd blijkt maar weer eens dat hij uit het beste hout gesneden is. Volhardend maakte hij zijn rondjes  en finishte uiteindelijk nog als zevende. Een meer dan knappe prestatie in een rijdersveld met de enige echte wereldtop. Jago sluit zich dit weekend bijna moeiteloos aan met de mannen die strijden om de titel en zette samen met Liam Belgie als verlopen crossgrootmacht weer dik terug op de kaart. De grote verrassing van dit weekend is toch wel de vijftienjarige Kay de Wolf. Een absoluut supertalent, zich razendsnel bewegend in een prachtig en vooral uiterst professioneel team. Als snelste van het hek en na een valpartij uiterst knap terug gekomen naar een vierde plaats.  Heel bijzonder te weten dat hij net als Liam ook nog maar een paar keer op de mx2 machine heeft gereden. Vervolgens pakt hij na weer een kopstart de leiding om die niet meer af te staan. Meer dan vijftien seconden voor op de tweede. Dat hij door zijn hoge concentratie de gele vlag mist op de laatste bult voor de finish is eigenlijk bijzaak geworden. De waanzinnige prestatie overschaduwt het vervelende voorval vrijwel onmiddellijk.
Respect.

Constante factor

Bij de ‘grote mannen’ lijkt de spanning weer een beetje terug te komen. Na de verrassende overwinning van Jasikonis in de kwalificatie, blijken meer mannen het waanzinnig hoge tempo van ‘onze Jeffrey’ aan te kunnen. Tijdens de eerste manche liet Herlings zien veel te hebben geleerd. De gretigheid
is er zeker nog, maar het lijkt nu gemixt met een gezonde dosis verstand. Zorgen dat je er bij bent, maar dan wel iedere GP. Blijven scoren en je
momenten pakken. Het is meermaals bewezen dat de constante factor toch wel het belangrijkste is om uiteindelijk totaal de beste te kunnen zijn. Nee, we zijn het niet van hem gewend, maar het maakt de wedstrijden zeker een stuk aantrekkelijker. Als het een beetje meezit zullen we nog veel mooie manches
mogen zien, waar hij de strijd aan zal moeten gaan met de vechtlustige Gajser. Prado moet zijn draai nog vinden, na zijn heftige blessure. Het mag al een
wonder heten dat hij alweer op dit niveau mee kan draaien. Brian Bogers lijkt op stoom te komen. Na een hele strakke zevende plaats in de kwalificatie werd hij verdiend tiende in de eerste manche. Helaas moest hij in de tweede opgeven door mechanische pech. Dat het er in zit was al langer duidelijk, maar het gaat er nu echt op lijken dat zijn nooit aflatende doorzettingsvermogen zijn vruchten af gaat werpen. Lars van Berkel geeft zijn kaartje af door in de manches respectievelijk negentiende en veertiende te worden. Een knappe prestatie als je kijkt naar de baangesteldheid en het grootste geweld van de wereld om hem heen.

Gert en zijn vrolijke maten

Na afloop maken we de bonnen op bij de frietkar. Gert Scherpenisse blijkt niet alleen een succesvol autohandelaar in zijn eigen gelijknamige onderneming, maar zeker ook een gul mens. Het bonnenoverschot was hem ook te veel en gaf me spontaan zijn laatste twee, als dank voor de leuke stukjes. Gert en zijn vrolijke maten zijn een typisch voorbeeld van mannen die mede de sfeer bepalen van een weekend als deze. Weer of geen weer. Er zijn en genieten!

Het waren weer mooie beelden op mijn verslaafde netvlies. Genoten van jong aanstormend talent, maar zeker ook van de gelouterde bikkels die er alles voor over hebben. Moeten eigenlijk, om het dagelijks brood op de plank te krijgen. Valkenswaard en crossen. Zware banen, maar zeker de mooiste…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl (met hesje…:)

Het is allesbehalve een typetje. Hij lijkt erg ‘easy going’, maar weet goed wat hij leuk vindt en waar hij een ‘pesthekel’ aan heeft. Mischa maakt zich absoluut niet druk om anderen, maar focust zich op zijn familie, vriendin en vooral op zichzelf. Ook zijn  persoonlijjke sponsoren draagt hij een warm hart toe. ‘Ze steunen me al jaren en dat waarder ik erg.’ Micha lijkt wat onverschillig, maar de werkelijkheid blijkt anders. ‘Een jongen met een fijn karakter’, prijst zijn vader hem vanaf zijn kamerbed. Nog niet zolang geleden maakt ’die ouwe’, zoals zijn zoon hem noemt, tijdens een verbouwing van zijn werkplaats een vrije val door een gat in het plafond. Twee gebroken ruggenwervels, een gebroken onderarm en een verbrijzelde knieschijf, waren de opbrengst en dat deed hem zeer. Niet zozeer de pijn van de letsels want hij is niet een van de flauwsten, maar zeker het feit dat zijn eenmans zaak  en verbouwing van zijn meubelspuiterij stil kwam te liggen. Het is geen stilzitter. Dochter Nikki laat tussen neus en lippen vallen dat hij al zonder krukken loopt, terwijl de arts toch iets anders voorschreef. Uiteindelijk ken je zelf je lichaam het beste denk ik dan maar.

Sponsorstickers

Er heerst een relaxte sfeer in huize de Waal. Geen patsers of grootdoenerij in de omgeving. ‘What you see is what you get’. Ook al schelden Micha en Nikki grappend heen en weer, toch kunnen ze niet zonder elkaar. Nikki slaat als grootste fan praktisch geen wedstrijd over en is dan ook supertrots op haar talentvolle broer. Liefde hoef je niet uit te spreken, die voel je. Micha is grappig. Als ik begin over een onderwerp van een tijdje geleden, geeft hij aan een slecht geheugen te hebben. ‘Van een goudvis’, lacht hij hard. Op z’n Brabants: ‘dawittikammalniemer’. Ook ‘wamaktutuit’, passeert regelmatig de revue, Het maakt ook niet uit want sinds de ‘New Kids Hype’, praten we allemaal wel een beetje Brabants. Mischa is onverwacht zorgzaam. Terwijl mijn zoon en ik zijn bus voorzien van sponsorstickers, verzorgt hij de koffie met koek, Cola, No Fear Energy en slingert tussendoor ook nog even de airfryer aan. 

Supertalent

Als we weer binnen zijn  vertelt vader Frans de Waal van vroeger. Hij crosste zelf maar een jaar of vijf, omdat hij vrij laat begonnen was. Eigenlijk is hij al jong uit huis gegaan om op die manier zelf zijn crosser aan te kunnen schaffen. Frans was geen supertalent, maar heeft er dik van genoten. Op het moment dat Micha met een 65 cc de baan onveilig begon te maken, zette Frans er een punt achter. Het was mooi geweest. Hij pretendeert niet perse een goede trainer te zijn, maar snapt wel wat de cross inhoudt. ‘Ook al kon ik het zelf niet uitvoeren, ik denk wel dat ik weet hoe of wat.  Ik heb daar veel met Micha over gepraat maar de laatste jaren laat ik dat bij het team liggen. Het zou alleen maar onrust veroorzaken. Wel stuur ik Micha appjes van langs de baan. Van wat ik zie en denk dat hij zou kunnen aanpassen. Wat hij er van mee neemt zie ik wel. Ik kan hem inmiddels lezen en schrijven. Aan zijn houding op de motor weet ik precies in welke vorm hij is. Dat leer je vanzelf.’

Het is laat en we moeten gaan, maar de sfeer en gezelligheid maken het opstaan moeilijk. Micha moet de volgende dag weer aan de bak in de lasserij, dus we maken dat we wegkomen. Fijne hardwerkende mensen met stuk voor stuk een goed hart. Veel succes Micha, het is je gegund…

Fotocredits: Eric Laurijssen (www.motocrossplanet.nl) – Danny Relouw (www.relouwmxpics.nl)

Het is geen doorsnee crosser. Aan alles is te zien dat hij goed voor zichzelf zorgt. Zijn haar zit goed en ook is duidelijk te zien dat hij niet zomaar wat aantrekt. Het is alweer een jaar of drie geleden dat hij voor het laatst aantrad op de glanzende ´Magic Kawa´tijdens de supercross in Goes. ´Ook al doe ik het weinig, toch zou het best een beetje mijn ding kunnen zijn´, zegt Kevin serieus. Als ik er over nadenk is dat ook wel zo. Zijn starts zijn bijna altijd ´on point´ en aan de timing ligt het ook niet. Zijn trainingsrondjes van deze avond lieten dan ook zien dat het niet verzonnen is. De dubbels en triples kwamen lekker uit en ook het wasbord ging redelijk vlot onder zijn Kawa door. ´Als de start goed is en ik kan de focus houden, zit er best wel een redelijke plaats in denk ik´, zegt de boomlange Zeeuw trots. Hij heeft expres nog niet gekeken naar de deelnemerslijst van zijn klasse. ´Ik ben de hele week al zo verschrikkelijk zenuwachtig´, geeft hij eerlijk toe, terwijl hij juist een enorme rust uitstraalt. Het is ook nogal wat. Ik kijk nog eens goed naar zo´n triple en moet toegeven dat het toch een heldendaad is. De afstand van zo´n sprong heb ik misschien vroeger nog wel eens benaderd, maar de gedachte dat er haast niets tussen ligt, maakt me dan toch wel wat angstig. Wat als…

Kevin Spruijt. Zijn laatste training voor het spektakel van aanstaand weekend zit er op en hij heeft er het volste vertrouwen in. Ik vertrouw met hem mee…

Onderweg naar Axel denk ik aan Ian en hoe het moet zijn. Een rondje met mijn voeten op de steunen lukt nog wel, maar zonder buikspieren moet het een heel ander gevoel zijn. Ik weet het niet en wil  het eigenlijk ook niet weten.

 Ook vraag ik me af hoeveel belangstelling er voor hem zal zijn vandaag. Hij doet het daar niet om, maar een behoorlijke opkomst zal hem nog meer steun geven dan de beugels op zijn nieuwe KTM Freeride. Ik weet dat het oorspronkelijk de bedoeling was om de motor van toen, die hij nog steeds heeft staan, om te bouwen. Later zijn die plannen omgeslagen. Misschien deels door het eventuele ongeluk met diezelfde motor, maar zeker ook door het gemak van aanpassen. Het ding heeft eigenlijk alles al aan het stuur. Schakelen hoeft niet, dus waarom moeilijk doen?

Dit wil hij al zo lang

Als ik op het prachtig verzorgde circuit van RES Axel aankom, valt de menigte me tegen. Jammer, want had wel het idee dat, als ik zo nu en dan eens keek op Ians Instagram en Facebook accounts,  de aandacht voor zijn leven eigenlijk alleen maar gegroeid is. Een filmploeg van de BRT volgt de rolstoeler op het wiel. Half op de dijk stoppen ze even. Ik weet niet wat ze vragen en denk eigenlijk alleen maar aan wat er door hem heen moet gaan. Dit wil hij al zo lang. Ik weet het. Een tijd geleden sprak ik al eens met hem voor een verhaal over zijn ongeval en wat daarna. Later kwamen we elkaar nogal eens tegen op de cross en dan vroeg ik altijd; ‘hoe gaat het jongen?’. Altijd ging het goed. Zoals ik weet van enkele lotgevallen zijn het veel vaker de mensen om hen heen die er de meeste problemen mee hebben. Het verplaatsen in een jongen zoals Ian is natuurlijk ook erg moeilijk, want het is gewoon niet in te beelden.  Dit is geen gevalletje van, ‘dat heb ik ook wel eens gehad’, zoals we allemaal veel van de bekende blessures wel herkennen.  

De wil van een robot

Ian lijkt een stille, maar heeft vooral veel humor. Als ze terug komen van het gesprek op hoogte staat hij met zijn rolstoel voor de betonnen trap. Niet meteen schiet er iemand naar boven om hem terug naar beneden te brengen. Ineens draait hij zijn rolstoel een kwartslag en zegt,’het zal wel gaan zo’, en rolt een halve meter richting diepte. Iedereen schrikt en Ian lacht. Hij is het niet kwijt. De levenslust straalt uit zijn ogen. Zeker vandaag, want dit is de dag waaar hij al zo lang op wacht. Op wacht en hoe het ook verlopen zal, nooit meer zal vergeten. Ian en zijn motor zijn vandaag herenigd en dat is moeilijk. In de goede zin, maar Ians vader, Patrick, is emotioneel. Hij weet als geen ander wat deze dag voor zijn zoon betekent. Hij die volgens menig kenner nog een hele mooie en succesvolle toekomst had in deze prachtige sport. Een rasecht talentje met de wil van een robot. Alles geven, altijd.  Dat karakter heeft hem erg geholpen tijdens zijn revalidatie. Het is een jongen van weinig woorden, maar zijn daden zijn nu al immens. Vanaf dag één was dit zijn droom. Op de motor en niets anders.

Regels zijn er niet voor niets

Dit is dus zijn dag. De tijd is uitgetrokken voor de jonge onverwoestbare Belgische atleet, want dat is hij nog steeds. Ad Colijn heeft veel respect voor zijn ‘vaste klant’. Ian trainde hier vaak en kwam graag zo laat mogelijk. Hoe zwaarder hoe liever en dat typeert hem dan ook’. Het is jammer dat het zo is, maar ook dit is een onderdeel van de sport. Natuurlijk brengt de motorcross wel een extra risico met zich mee. Als je thuis in de bank gaat liggen met je I-pad, is de kans op een dwarslaesie in ieder geval een stuk kleiner. Toch is het wel zo dat als je nagaat hoeveel jongens en meisjes er iedere week actief met deze sport bezig zijn, er procentueel toch maar weinig ongelukken gebeuren’. Ik ben het met hem eens. Er wordt langs veel kanten geprobeerd ‘onze sport’ onderuit te halen en juist daarom moeten we met zijn allen extra alert zijn. Veiligheid, geluid en natuur zijn aspecten die zwaar  onder vuur liggen. Het gevecht moeten we eigenlijk niet aangaan, maar zorgen dat er geen ruzie komt. ‘Regels zijn er niet voor niets en daar ben ik erg streng op´, gaat Ad verder. ´ Geen uitzonderingen en dan wordt er wel eens verbaasd gereageerd. Toch moet ik dit volhouden, willen we het bedrijf in stand kunnen houden´.

Patrick en Ian zijn weer een team

Als Ian aangekleed is kijkt hij trots. Niet in het tenue van ‘toen’, maar wel een uit hetzelfde jaar. Nog even in zijn rolstoel, maar de eerste meters in het zand komen nu wel erg dichtbij. Inmiddels is het terrein redelijk volgelopen met familie, kennissen en belangstellenden om hun ‘Sweemy’ een hart onder de riem te steken. Dat lukt, want Ian is verbaasd over de grote opkomst. Eigenlijk past het slecht bij zijn persoon, want Ian is geen jongen voor de voorgrond. Eigenlijk liever niet in de schijnwerpers, tenzij hij op het podium mag. Bijna verlegen neemt hij geèmotioneerd de gelukswensen in ontvangst. Ians vriendin is nog jong, maar gaat erg volwassen om met deze, ook voor haar, overweldigende aandacht voor haar grote liefde. Met een trots gezicht zet ze op gepaste wijze respectvol een stapje terug en geniet van het genot dat uit Ians ogen straalt. ‘Het plan lag er al een tijd en dit was alles wat hij wilde. Vanaf het eerste moment al’, lacht ze lief. ‘Natuurlijk ben ik nerveus nu, maar tegelijkertijd ook zo trots op hem’.  Als Ian op zijn motor wordt vastgemaakt vinden hun ogen elkaar meermaals en ze praten zonder woorden. Zij hebben alles al gezegd. Honderden keren herhaald en kunnen er nu alleen maar van genieten.  Veel mensen steken een helpende hand toe, maar Patrick en Ian zijn weer een team. Magisch. Zoals het altijd was en zal blijven tot het einde van hun tijd. Natuurlijk mag ik ook huilen, maar probeer toch mijn tranen te onderdrukken.

‘Als dat maar goed gaat’

Onder luid applaus rijdt Ian met speels gemak de loods uit. Ik kijk hem na en zie eigenlijk helemaal geen verschil. Onderweg naar het circuit schud hij nog even met zijn lijf en hoofd. Alles moet goed zitten, zeker nu. Ik ren naar het hoogste punt, omdat ik alles wil zien. Het is bijna niet te geloven dat dit zijn eerste meters in het zand zijn. Met groot gemak komt hij door het toch nog redelijk losse zand. ‘De bochten’, denk ik bij mezelf. ‘Als dat maar goed gaat’. Ook dat is voor de gelauterde zandrijder geen probleem. Na twee ronden springt hij bijna de hele tafel en iedereen is verbaasd. Misschien meer opgelucht dat een dag als deze nu langs alle kanten een succes zal zijn. Elke ronde gaat hem sneller en makkelijker af. Een afkappertje, wat ik eerst als een foutje bestempelde, herhaalt hij meermaals. Ook al reed hij nooit eerder electrisch en zijn we er eigenlijk allemaal een beetje tegen, toch is dit de beste keuze ooit. Het is ook zo. Als je de sport beheerst maakt het eigenlijk niet zoveel meer uit welke kleur je motor heeft.

Groot motorcross hart

Prachtig om te zien dat vriend en supertalent Jago Geerts de moeite heeft genomen wat van zijn spaarzame tijd vrij te maken om bij dit aangrijpende moment aanwezig te zijn. Jago’s vader prepareerde de nieuwe KTM van Ian, zodat de droom die hij al vele malen beleefde, vandaag dan eindelijk uit kon komen. Met nog drie crossende vrienden rijdt hij achter Ian aan. Jago filmt met zijn helmcamera de prestaties van ‘Sweemy’ terwijl hij respectvol achter en naast ‘zijn maatje’ blijft rijden. Ian waant zich weer even in zijn ´oude´ leventje. Wel zonder het snerpende gejengel van zijn vertrouwde tweetakt en ook zonder de verslavende dampen van de verbrande benzine, maar zeker met een veel te snel kloppend en groot motorcross hart.

Een gevoel van saamhorigheid

Na een paar ronden houdt de ´Freeride´ het voor gezien. De accu van de motor is leeg, terwijl die van zijn berijder nog wel een ronde of tien door had gekunt. Onder aan de schans voor de publieksdijk zet hij zijn helm af, terwijl het massaal opgekomen publiek hem luid toejuicht. Hij wordt omhelsd door zijn ouders, vriendin en zijn hechte vriendengroep. Ook mijn tranen vloeien weer. Als Ian inclusief motor weer de loods ingereden wordt hangt er een walm van respect en liefde over het Axelse terrein. Een gevoel van saamhorigheid, want we zijn wat dat betreft allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Als we naar huis rijden weet ik ook weer precies waarom ik indertijd de naam ´MX Infected´ heb gekozen.  Als iets de lading dekt…