Passie voor altijd, stijl voor het leven

Onderweg naar Axel denk ik aan Ian en hoe het moet zijn. Een rondje met mijn voeten op de steunen lukt nog wel, maar zonder buikspieren moet het een heel ander gevoel zijn. Ik weet het niet en wil  het eigenlijk ook niet weten.

 Ook vraag ik me af hoeveel belangstelling er voor hem zal zijn vandaag. Hij doet het daar niet om, maar een behoorlijke opkomst zal hem nog meer steun geven dan de beugels op zijn nieuwe KTM Freeride. Ik weet dat het oorspronkelijk de bedoeling was om de motor van toen, die hij nog steeds heeft staan, om te bouwen. Later zijn die plannen omgeslagen. Misschien deels door het eventuele ongeluk met diezelfde motor, maar zeker ook door het gemak van aanpassen. Het ding heeft eigenlijk alles al aan het stuur. Schakelen hoeft niet, dus waarom moeilijk doen?

Dit wil hij al zo lang

Als ik op het prachtig verzorgde circuit van RES Axel aankom, valt de menigte me tegen. Jammer, want had wel het idee dat, als ik zo nu en dan eens keek op Ians Instagram en Facebook accounts,  de aandacht voor zijn leven eigenlijk alleen maar gegroeid is. Een filmploeg van de BRT volgt de rolstoeler op het wiel. Half op de dijk stoppen ze even. Ik weet niet wat ze vragen en denk eigenlijk alleen maar aan wat er door hem heen moet gaan. Dit wil hij al zo lang. Ik weet het. Een tijd geleden sprak ik al eens met hem voor een verhaal over zijn ongeval en wat daarna. Later kwamen we elkaar nogal eens tegen op de cross en dan vroeg ik altijd; ‘hoe gaat het jongen?’. Altijd ging het goed. Zoals ik weet van enkele lotgevallen zijn het veel vaker de mensen om hen heen die er de meeste problemen mee hebben. Het verplaatsen in een jongen zoals Ian is natuurlijk ook erg moeilijk, want het is gewoon niet in te beelden.  Dit is geen gevalletje van, ‘dat heb ik ook wel eens gehad’, zoals we allemaal veel van de bekende blessures wel herkennen.  

De wil van een robot

Ian lijkt een stille, maar heeft vooral veel humor. Als ze terug komen van het gesprek op hoogte staat hij met zijn rolstoel voor de betonnen trap. Niet meteen schiet er iemand naar boven om hem terug naar beneden te brengen. Ineens draait hij zijn rolstoel een kwartslag en zegt,’het zal wel gaan zo’, en rolt een halve meter richting diepte. Iedereen schrikt en Ian lacht. Hij is het niet kwijt. De levenslust straalt uit zijn ogen. Zeker vandaag, want dit is de dag waaar hij al zo lang op wacht. Op wacht en hoe het ook verlopen zal, nooit meer zal vergeten. Ian en zijn motor zijn vandaag herenigd en dat is moeilijk. In de goede zin, maar Ians vader, Patrick, is emotioneel. Hij weet als geen ander wat deze dag voor zijn zoon betekent. Hij die volgens menig kenner nog een hele mooie en succesvolle toekomst had in deze prachtige sport. Een rasecht talentje met de wil van een robot. Alles geven, altijd.  Dat karakter heeft hem erg geholpen tijdens zijn revalidatie. Het is een jongen van weinig woorden, maar zijn daden zijn nu al immens. Vanaf dag één was dit zijn droom. Op de motor en niets anders.

Regels zijn er niet voor niets

Dit is dus zijn dag. De tijd is uitgetrokken voor de jonge onverwoestbare Belgische atleet, want dat is hij nog steeds. Ad Colijn heeft veel respect voor zijn ‘vaste klant’. Ian trainde hier vaak en kwam graag zo laat mogelijk. Hoe zwaarder hoe liever en dat typeert hem dan ook’. Het is jammer dat het zo is, maar ook dit is een onderdeel van de sport. Natuurlijk brengt de motorcross wel een extra risico met zich mee. Als je thuis in de bank gaat liggen met je I-pad, is de kans op een dwarslaesie in ieder geval een stuk kleiner. Toch is het wel zo dat als je nagaat hoeveel jongens en meisjes er iedere week actief met deze sport bezig zijn, er procentueel toch maar weinig ongelukken gebeuren’. Ik ben het met hem eens. Er wordt langs veel kanten geprobeerd ‘onze sport’ onderuit te halen en juist daarom moeten we met zijn allen extra alert zijn. Veiligheid, geluid en natuur zijn aspecten die zwaar  onder vuur liggen. Het gevecht moeten we eigenlijk niet aangaan, maar zorgen dat er geen ruzie komt. ‘Regels zijn er niet voor niets en daar ben ik erg streng op´, gaat Ad verder. ´ Geen uitzonderingen en dan wordt er wel eens verbaasd gereageerd. Toch moet ik dit volhouden, willen we het bedrijf in stand kunnen houden´.

Patrick en Ian zijn weer een team

Als Ian aangekleed is kijkt hij trots. Niet in het tenue van ‘toen’, maar wel een uit hetzelfde jaar. Nog even in zijn rolstoel, maar de eerste meters in het zand komen nu wel erg dichtbij. Inmiddels is het terrein redelijk volgelopen met familie, kennissen en belangstellenden om hun ‘Sweemy’ een hart onder de riem te steken. Dat lukt, want Ian is verbaasd over de grote opkomst. Eigenlijk past het slecht bij zijn persoon, want Ian is geen jongen voor de voorgrond. Eigenlijk liever niet in de schijnwerpers, tenzij hij op het podium mag. Bijna verlegen neemt hij geèmotioneerd de gelukswensen in ontvangst. Ians vriendin is nog jong, maar gaat erg volwassen om met deze, ook voor haar, overweldigende aandacht voor haar grote liefde. Met een trots gezicht zet ze op gepaste wijze respectvol een stapje terug en geniet van het genot dat uit Ians ogen straalt. ‘Het plan lag er al een tijd en dit was alles wat hij wilde. Vanaf het eerste moment al’, lacht ze lief. ‘Natuurlijk ben ik nerveus nu, maar tegelijkertijd ook zo trots op hem’.  Als Ian op zijn motor wordt vastgemaakt vinden hun ogen elkaar meermaals en ze praten zonder woorden. Zij hebben alles al gezegd. Honderden keren herhaald en kunnen er nu alleen maar van genieten.  Veel mensen steken een helpende hand toe, maar Patrick en Ian zijn weer een team. Magisch. Zoals het altijd was en zal blijven tot het einde van hun tijd. Natuurlijk mag ik ook huilen, maar probeer toch mijn tranen te onderdrukken.

‘Als dat maar goed gaat’

Onder luid applaus rijdt Ian met speels gemak de loods uit. Ik kijk hem na en zie eigenlijk helemaal geen verschil. Onderweg naar het circuit schud hij nog even met zijn lijf en hoofd. Alles moet goed zitten, zeker nu. Ik ren naar het hoogste punt, omdat ik alles wil zien. Het is bijna niet te geloven dat dit zijn eerste meters in het zand zijn. Met groot gemak komt hij door het toch nog redelijk losse zand. ‘De bochten’, denk ik bij mezelf. ‘Als dat maar goed gaat’. Ook dat is voor de gelauterde zandrijder geen probleem. Na twee ronden springt hij bijna de hele tafel en iedereen is verbaasd. Misschien meer opgelucht dat een dag als deze nu langs alle kanten een succes zal zijn. Elke ronde gaat hem sneller en makkelijker af. Een afkappertje, wat ik eerst als een foutje bestempelde, herhaalt hij meermaals. Ook al reed hij nooit eerder electrisch en zijn we er eigenlijk allemaal een beetje tegen, toch is dit de beste keuze ooit. Het is ook zo. Als je de sport beheerst maakt het eigenlijk niet zoveel meer uit welke kleur je motor heeft.

Groot motorcross hart

Prachtig om te zien dat vriend en supertalent Jago Geerts de moeite heeft genomen wat van zijn spaarzame tijd vrij te maken om bij dit aangrijpende moment aanwezig te zijn. Jago’s vader prepareerde de nieuwe KTM van Ian, zodat de droom die hij al vele malen beleefde, vandaag dan eindelijk uit kon komen. Met nog drie crossende vrienden rijdt hij achter Ian aan. Jago filmt met zijn helmcamera de prestaties van ‘Sweemy’ terwijl hij respectvol achter en naast ‘zijn maatje’ blijft rijden. Ian waant zich weer even in zijn ´oude´ leventje. Wel zonder het snerpende gejengel van zijn vertrouwde tweetakt en ook zonder de verslavende dampen van de verbrande benzine, maar zeker met een veel te snel kloppend en groot motorcross hart.

Een gevoel van saamhorigheid

Na een paar ronden houdt de ´Freeride´ het voor gezien. De accu van de motor is leeg, terwijl die van zijn berijder nog wel een ronde of tien door had gekunt. Onder aan de schans voor de publieksdijk zet hij zijn helm af, terwijl het massaal opgekomen publiek hem luid toejuicht. Hij wordt omhelsd door zijn ouders, vriendin en zijn hechte vriendengroep. Ook mijn tranen vloeien weer. Als Ian inclusief motor weer de loods ingereden wordt hangt er een walm van respect en liefde over het Axelse terrein. Een gevoel van saamhorigheid, want we zijn wat dat betreft allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Als we naar huis rijden weet ik ook weer precies waarom ik indertijd de naam ´MX Infected´ heb gekozen.  Als iets de lading dekt…