Mijn oude, maar zeker trouwe, caravan volgt ons gehoorzaam. Ook hij was al vaker in Lommel en heeft het er samen met ons altijd buitengewoon naar zijn zin. Het weer zit, als we de voorspellingen moeten geloven, ook dit keer weer lekker mee.

‘Het kan echt niet’

Als ik mijn maatje volgend de camping op wil rijden krijg ik te horen dat ik er niet meer op mag. Hij reed er nog net voor me op en terwijl ik hem zie manouvreren bedenk ik dat het een enorme domper zou zijn als we nu ergens anders zouden moeten bivakkeren. Ik kijk het meisje lachend aan. ‘Ik ga toch doorrijden denk ik. Mijn maat rijdt er net voor me op en we zouden het weekend grotendeels samen gaan spenderen. ‘Het kan echt niet’, zegt ze nog eens met een dringende blik. Ik kijk naar de hoek waar hij geparkeerd staat er zie dat er echt plaats genoeg is. Ik wil respect hebben voor het perfect dienstdoende meisje, maar toch ook heel graag hier de camping op. Ik stel voor er om te vechten, maar daar ziet ze niets in. Een mannelijke collega springt haar bij en ik doe nog eens mijn verhaal. Hij prijst het meisje voor haar vasthoudendheid, maar laat me toch door.

Slecht betaalde job

Eenmaal geinstalleerd doen we eerst even een ‘bakkie’. Nadat de rest van het ‘team’ zich bij ons heeft gevoegd besluiten we de baan maar eens te gaan bekijken. De regenval van een dag eerder blijkt van God gezonden te zijn geweest. De zandmassa verkeert in een verreweg perfecte staat. De ellende die Lommel tot Lommel maakt komt later. Diepe lange gaten die in mijn hobbybrein te kort op elkaar liggende volwaardige schansen zijn. Oplopen met een spoor of 20. Kies er zelf maar een uit. Ik heb altijd wel respect voor rijders in het algemeen, maar op een dag als deze is dat toch altijd net een beetje extra. De combinatie van het zware zand en de bijna altijd redelijk hoge temperatuur, laat de manches nog meer op werken lijken. Voor velen een te slecht betaalde job. Voor anderen vakantie werk en vooral uiterst leerzame vrijetijdsbesteding. Dat laatste kan ik als vader van vier kinderen alleen maar heel hard toejuichen in de ‘non verbale’ wereld van telefoon en I-pad. Spelletjes zijn alleen maar leuk als je het goed kunt. Daarvoor moet je het dus erg veel spelen en daar heeft het gros van de crossers geen tijd voor.

Het zwarte gat

Nog voor we de camping verlaten loopt Nick Kouwenberg ons half voorbij en stopt even. Nick was en is nog steeds een jongen van zijn fans. Het publiek. Nooit zal hij je voorbijlopen zonder een vraag te beantwoorden. Aangezien wij met z’n vieren jeugddromen beleefden van een status als GP rijder, heeft Nick dit leven al achter de rug. Hij leefde onze ultieme jongensdroom en vertelt zijn relaas al even smakelijk. Nick kan dat. Het gaat onder andere over zijn avontuur in de States met de mandiepe wavesecties, maar ook over het blinkende Amerikaanse goud wat vaak in het echt zwaar lood blijkt te zijn. Na een, zoals hij zelf zegt, redelijk vrij leven van een jaar of tien is hij nu bezig de zaak van zijn vader over te nemen. Als je het zo leest is dat natuurlijk prachtig, maar zeker na zijn zware, laatste blessure is dat niet iets wat je zomaar even doet. Het gaat zeker goedkomen, maar het ‘andere’ leven valt hem toch soms zwaar. Het combineren van het acteren als prof met een meer dan volle baan ernaast is zoals veel rijders dagelijks ondervinden welhaast een onmogelijke zaak. ‘Ik moet vrede hebben met de situatie en de kansen die komen met beide handen aanpakken, maar toch is het moeilijk’. Ieder crosser weet dat het zwarte gat onvermijdelijk is en zal altijd zoeken naar iets vergelijkbaars. Helaas is dat bijna niet te vinden.

Tweetakt koning

In de ‘Welcome Office’ sta ik ineens naast een eveneens gestopte ‘grootheid’. Tweetakt koning Kenny van Dueren is een man met een enorme staat van dienst. Ook bij hem doet het zeer, maar hij weet dat er moment is dat je een andere weg in zal moeten slaan. Niet allleen omdat het fysiek wat moeilijker vol te houden is allemaal, maar het is ook zo dat weinigen die stoppen op hun 30^e, genoeg hebben verdiend om de rest van hun tijd lekker in de bank te kunnen liggen. De start van het begeleiden van opkomend talent in zowel rij als lichamelijk opzicht is inmiddels gemaakt en hij belooft me op de hoogte te houden van het wanneer, hoe en waar van zijn onderneming.

Sympathieke ‘ijzervreter’

Bij onze verkenningsronde komen we de immer fanatieke ‘ moeder van der Mierden’ tegen. De vooraf ernstig lijkende rugblessure van haar zoon Sven valt achteraf gelukkig mee. In eerste instantie raakte Sven het gevoel in beide benen kwijt, maar gelukkig stabiliseeerde dat snel. Vandaag geniet Sven, samen met zijn vriendin vanaf het lint van zijn gewaardeerde collega’s. Sven is een stille, maar zeker een jongen waar we rijtechnisch nog wel een en ander van zullen gaan horen. Terwijl ik met Natascha van Dizz Factory een afspraak maak de nieuwe collectie eens onder de loep te nemen en te promoten zie ik Michael Hool voorbij lopen. In de loop der tijd een leuk en eerlijk contact opgebouwd met deze sympathieke ‘ijzervreter’ en omdat ik hem al miste op de startlijst ben ik zeker benieuwd wat zijn plannen zijn. Die plannen blijken minder leuk dan ik had gehoopt. Michael leverde een paar weken geleden al zijn spullen in omdat het crossen niet meer te combineren bleek met zijn thuis situatie. Met de zorg voor zijn zoontje, die een vervelende vorm van exceem heeft, blijft er te weinig tijd over om zich maximaal met de cross bezig te houden. Ondanks ik niet ben van het idolen hebben, was ik toch altijd erg gecharmeerd van zijn persoon en zeker zijn ‘killer’stijl van rijden. Echt jammer dat het zo is, maar hopen mag natuurlijk altijd…

‘onvolgroeid’

Voorheen had ik het idee dat de echte jeugd zich beperkte tot de 65 en 85 cc, maar daar ben ik al even van terug. Als ik zie hoe jong en ‘onvolgroeid’ de mannen van de 125 soms zijn, verbaast het me dat ze soms zo vreselijk hard kunnen gaan en eng hoog en ver durven te springen. Balans benadrukt het aangeboren talent en de durf toont aan hoe groot het hart is. Ik denk nog even terug aan mijn eerste 125 en besef dat het nu allemaal dubbel zo hard gaat. Het gaat allemaal veel sneller wat natuurlijk mede mogelijk wordt gemaakt door de grotere veerwegen, maar toch.

‘DMX koning’

Van de rijders die wel aan het Lommelse hek verschenen waren er buiten de gevestigde namen toch voor mij wel wat bijzondere dingen te zien. Vooral dik trots op Glenn, die de Nederlandse eer in de dikste klasse hoog hield. Waar hij voorheen na een bliksemstart nog wel eens terug kon vallen tegen het einde van de wedstrijd, laat hij dit weekend maar weer eens zien dat hij zijn materiaal meer dan waard is. Grote klasse en graag tot Assen!Tot mijn verbazing stond ‘DMX koning’ Joel van Mechelen aan het hek bij de MX2. Ik volg zijn verrichtingen altijd wel op gepaste afstand en weet dan ook van anderen dat hij al een tijd kampt met de, zeker voor een crosser, uiterst vervelende ziekte van Pfeiffer. In de DMX komt hij er nog net mee weg en zet hij in een weergaloze stijl de toon en geeft  meteen het moordende tempo aan, maar hier is het even andere koek. Ook nog eens op een van de zwaarste banen die we kennen, gaat hij toch de strijd aan met het grote geweld. Ik heb er geen verstand van, maar heb hem al vaak zien rijden en ben er zeker van dat het aan talent en inzet niet ligt. Omdat ik hem verder niet ken heb ik dan ook vandaag geen idee of hij inmiddels een beetje hersteld is en of hij in staat is in deze zandbak iets van punten weg zou kunnen slepen. De pech begint al in de kwalificatie waar hij met een kapotte gashendel het strijdtoneel vroegtijdig moet verlaten. Zijn starts zijn bovengemiddeld waardoor hij kan beginnen in de top 20. Helaas, nadat hij de motor een keer af laat slaan, belandt hij ook nog een keer tussen de reclameborden wat hem kostbare tijd en plaatsen kost. Toch sluit hij de eerste manche knap af op een 24 plaats. In de tweede manche danst hij de eerste twintig minuten op een prachtige 15e plaats rond, maar rijdt met nog een dikke 20 minuten te gaan zijn achterband lek. Zijn tomeloze doorzettingsvermogen laat hem de manche uitrijden met een zeer verdienstelijke 27e plaats als beloning. Er zat zeker meer in. Met het shirt uit de broek en zijn tanden in het stuurrubber strijdt hij voor wat hij waard is. Uit diepgeworteld respect hoop ik ooit zijn werkelijke waarde eens te mogen bewonderen.

Villopoto

Naast me op de dijk staat een klein roodharig mannetje te glunderen.  Uit navraag blijkt het een crossertje in de dop. Maurice van Severen is Belg, maar helemaal kwijt van ‘onze’ Jeffrey Herlings. Oog voor talent denk ik dan maar. Vader Ward is nogal eens te vinden op een quad, maar de kleine Maurice wil crossen op een ‘echte’ motor, net als zijn grote Oploose held. ‘Het is wel een karaktertje hoor’, vertelt zijn vader met een trotse blik. Het rode haar deed me als iets vermoeden. Gekscherend maken we de waarschijnlijk al eerder geroepen vergelijking met Villopoto en de kleine lacht. Hij lacht eigenlijk alleen maar. Aankomend weekend gaat hij zijn PW voor de eerste keer de sporen geven in een officiele wedstrijd en daar heeft hij zin in. Niet bang en totaal geen zenuwen. Nog niet. Uit de snel gesloten vriendschap met mijn 14 jarige zoon blijkt dat hij de verbale technieken al behoorlijk beheerst. Mooi voor later.

Lange neus

Als ik de strijd in de verschillende manches gadesla lijkt het of iedereen bang is zijn zitje kwijt te raken.  Sommigen weten dat natuurlijk al, maar meer nog wachten in een soort van angst af. Anstie laat nog eens zien dat hij allerminst afgeschreven is, alsook een losgeslagen van Horebeek. De Jerre toont nog maar eens de onrechtvaardigheid van zijn opgezegde contract en maakt een lange neus naar iedereen die er wat over te zeggen heeft. Tegendeel bewezen, zijn team is trots. De boomlange Jasikonis sleept zijn Husky onvermoeibaar door het Belgische zand. In de eerste manche moet hij veel geven, maar geeft niet op. Tegen het einde is zelfs bij hem de pijp meer dan leeg en rijdt hij netjes en gestabiliseerd zijn manche uit. 

‘Geen haast’

Ik passeer een breed lachende Stefan Hage. Zijn pupil Jens Walvoort, die hij onder het team van Motor 2000 begeleidt en traint zit naast hem in de klapstoel. Hij lacht breed. Jens is een mannetje met toekomst, dat geloof ik wel. Waar dit avontuur hen gaat brengen is natuurlijk nog niet te zeggen, maar onder de vleugels van de talentvolle Stefan zal er zeker het maximaal mogelijke uitgehaald worden. Ik loof de kleine om zijn prestaties. Tussen de ‘kleine grote’ jongens liet hij zeker dit weekend zien dat hij in aantocht is. ‘Geen haast’, zegt een trotse Stefan slim. De tijd zal het werk doen.

Ik ben een Lommel fan. De dingen zijn geregeld en dat voel je. Gesneden koek voor de club die inmiddels wel wat gewend is als het gaat om grote rijders en evenementen. De GP van Lommel  wordt na jaren bijna gewoon. We kennen de weg, maar toch maakt mijn oude crosshart dit weekend weer watt overuren. Ook zonder de aanwezigheid van Jeffrey en Tony een niet te missen spektakel. Lommel bedankt maar weer en graag tot de volgende…

Fotocredits: More Heijt www.mhmxpics.nl (‘From behind the fences’)

A happy guy, that’s how I know him. Happy, but above all friendly.  Always, which profiles him as a nice personality.

‘It’s something that grows’.

Helpful, just like my photographing son, because he himself was once helped by others and therefore knows better than anyone how it can affect someone. Everybody knows his name and he himself knows just about everything and everyone who has anything to do with motocross. Of course, they know his name, but when do you actually know someone? As a person who doesn’t do motocross himself, how do you start with taking pictures of this sport? Danny looks questionable: ‘It’s something that grows’, he says. ‘I’ve done motocross, but that was for a short period of time’. As it usually begins, he started his short career as a 2 year old on a PW. After his own hobby career, Danny’s father became the fixed mechanic of Peter Herlings. There was little time left to give full attention to little Danny’s motocross career. Until that one day, when he came home with the news that he sold his bike. The transaction might not have actually taken place, but he’d exchanged his bike in his head for 100 flippos and 100 Pokémon cards. Danny laughs about it now, but at that time he was dead serious. At least it showed how he thought about the continuation of his career in motocross.

Day of his life

Although Danny was raised with motocross, cycling was actually more his thing. Up to his fifteenth year, he participated in various BMX competitions, and he was good at it.

The motocross did still attract him, but not so much to ride for himself. He liked to watch and therefore regularly visited competitions with his uncle, who at the time photographed enthusiastically. Danny look enchanted to the big, nice camera and dreamed away. If only he could do that. The dream remained until he asked his uncle at the GP of Lierop if he could take some pictures with his uncle’s camera. Danny’s uncle set the camera in automatic mode and Danny went loose. If Danny looks back, that was the day of his life. A day that would also change a lot in his still young life.

Dad, I want to make photo’s

Once home, Danny’s father was very curious about Danny’s experiences during his GP visit. His father expected stories about the competitions and seeing and meeting the ‘great riders’ in person from that time. But his unexpectedly answer was: ‘Dad, I want to take photo’s’. While saving for a real camera, he already wanted to start with his new passion and bought a few disposable cameras at the Kruidvat. He had to make photos. And that’s what he did and he was certainly not bad at it. The pictures he made, showed that his skills for this type of sport were above average. Recognize and capture the right moments showed that Danny had an eye for details. The ideal base for a possible grow to something nicer and bigger. Danny’s father realized that and recognized the talent of his enthusiastic son. Eventually, he helped him on his way with a ‘real’ camera and a beautiful lens. His first camera, which now belongs to one of his most important and valuable possessions. Especially the fact that he got the camera from his father means a lot to Danny. 

Never from the heart

Danny’s father became ill. From a seemingly innocent complaint of abdominal pain to a malicious tumor in his stomach that eventually even affected his lymph. With a weight of barely 60 kilograms, Danny’s father eventually died at the age of 58 years old from the effects of colon cancer. That was a shock to everyone. Danny didn’t really wanted to know about this all. His father, his best friend was no longer there. What can you do without your buddy, your example and rock in the sometimes difficult moments. Despite this tragic loss, the family was able to say goodbye to their loved one in a wonderful way. Even the green John Deere tractor was not missing. Never from the heart. Of course, at some point you continue with your life but it still marks your life. Deep scratches, forever visible in the beautiful and valuable memories.

‘It was all just too much and I was tired’

Danny is now 26 years old. A healthy and strong guy, but also just a human being like everybody else. You have to keep going, if necessary on the automatic pilot. A restless period followed with no time to do anything. His night’s rest also received too little attention. This continued until his mother got a TIA a year ago. ‘That woke me up’ he says with a sad look in his eyes. ‘It was all just too much and I was tired, completely empty’. That was the moment he pulled out his BMX bike again. ‘I just had to do something again. Something for myself, with a purpose’. Despite a broken knee, he helped and learned children the basics and focused himself on the European Championship ‘Pumptrack Battle Wood’ with an approaching World Championship in Eersel.

The challenge was there, but Danny knew that his insecurity could ruin it for him. His knee often hurt, but also the nerves were difficult to control. A part of his head was with his friend Raf Meuwissen, who was riding the ADAC championship for Raths Motorsport in Horselingen, Germany. He also had to be there, because he had made a deal with the team to travel along as much as possible and capture the moments in his own stylish way. Raf had the first position after time practice. With that in mind, Danny started his own time practice. Just when he felt he was riding a good time there was a power breakdown that prevented his time from being recorded. The sensitive Danny nervously began his second attempt, resulting in a 16^th time. ‘It just wasn’t going well and I noticed my mind wasn’t focused. A lot of things crossed my mind and then I knew immediately what I had to do. I took the car and drove directly to Horselingen’.

Maddi

Danny is happy with his recently obtained ‘Maddi deal’. Heavy but completely earned by his never ending commitment to make art of motocross and sharing it with the world for free. It brings him to the places where he really wants to be. He is very grateful for his considerate employer for the understanding which makes it easy to combine it with his office and warehouse work at John Deere. He has to take quite some Mondays and Fridays off, but the tractor giant understands this. Besides his work for Maddi, Danny is regularly found on various circuits throughout the country. He is also present at various Grand Prix. Danny has made a lot of riders happy with his photos taken with very own self-developed style. Danny is innovative and successfully distinguishes himself from the rest. It is always hard to predict the future, but he has certainly grow and is still not at the top of his abilities.

‘I’ll see what the future brings. As long as I’m having fun and people appreciate what I do, I will certainly not stop taking photos. Danny Relouw. Genuine ‘self-made’ and a concept in our world of engines, sweat, blood, success and tears..

De hele weg naar Axel kijken we met regelmaat naar het snel veranderende donkere wolkendek. Eigenlijk kan het al niet meer kapot. Mocht het nu nog gaan regenen zal het hooguit vervelend zijn, maar van aflasten zal geen sprake meer zijn. Als we de auto parkeren zijn de trainingen net aan de gang. Eenmaal op de dijk aangekomen besef ik weer wat een prachtig circuit het toch is. Ook al ben ik geen specialist, toch durf ik wel te zeggen dat Axel zeker in de top 5 van mooiste banen van Nederland behoort en al helemaal als je spreekt over banen waar wekelijks getraind mag worden.

Alles kan en mag

De opbouw van het evenement staat er zeer professioneel bij. Het ruim bemeten paddock biedt meer dan voldoende ruimte aan de grote opkomst van zowel de buiten als ‘eigenlanders’. De ‘Pitlane’ oogt eveneens erg ‘pro’ met de punt tentjes op rij. De schansen liggen scherp gesneden, steil maar zeker niet gevaarlijk. Je moet niets, maar alles kan en mag. Ook het startveld en hek voldoen aan de eisen van nu, met als kers op de taart de MXGP startplaten. Werkelijk aan alles is gedacht, wat het gunnen van een wedstrijd als deze alleen maar logischer maakt. De Dutch Masters wedstrijden zijn graag bezocht door de groten der sport, wat natuurlijk ook voor een groot deel te danken is aan de planning van deze prestigieuze competitie.

Zonder vrouw

Niet alleen de zwaar geïnfecteerde crossfans uit de eerste bloedlijn hebben de reis naar het Zeeuwse gemaakt. Het valt me op dat steeds meer dagjesmensen toch de moeite nemen eens een dag aan de cross te besteden, wat de sport natuurlijk alleen maar ten goede kan komen. Door de optimale overzichtelijkheid van de zware zandbaan is het geen probleem wat langer op een plaats te blijven staan of zitten. Naast me zit een wat ouder stel, lekker aangekleed met hun neus in de zon. De man volgt de voorbijsnellende motoren, terwijl zijn vrouw de naam van de rijder snel opzoekt in het programmaboekje. Precies wat ik vroeger deed, maar dan zonder vrouw.

Dirigent

Nog geen twee jaar geleden maakte mijn zoon wat foto’s op het moment dat ik stilstond. Tegenwoordig zie ik hem haast de hele dag niet meer, tenzij hij honger of dorst heeft. In en om de baan schiet hij de mooiste plaatjes en dat maakt me trots. Ik heb in mijn hele leven misschien twee keer een fatsoenlijke en visitewaardige foto gemaakt. Met ‘het oog’ en de juiste spullen komt hij tegenwoordig een heel eind. Verschillende keren kom ik Ad en Andrea Colijn tegen, maar nooit samen. Met de taken goed verdeeld nemen ze ieder hun zaken waar en dat doen ze goed. Andrea informeert of ik het naar mijn zin heb. Bijna overbodig, maar zeker attent. Ad houdt als een dirigent het overzicht, met de touwtjes stevig in beide handen. 

‘Gang is alles’

Er wordt ondanks het zware zand snoeihard gereden. De verschillen tussen de gerespecteerde amateur en de (semi) prof zijn soms groot, maar voor de langzamere rijders zeker een belevenis. Als je dan toch gedubbeld moet worden, dan maar liever door een ‘dikke GP piloot’. Het valt me op hoe hard de ‘kleintjes’ in de lichtste klasse rondgaan. De buitensporige talentjes vallen positief uit de toon en laten zien dat ze net dat kleine beetje extra hebben waardoor ze net wat minder last hebben van het loodzware Zeeuwse zand. ‘Gang is alles’, klinkt grappig, maar is zeker hier een keiharde waarheid. Ook de zwaardere klassen vallen al snel na de start uiteen in drie groepen. De top gaat los, het peloton volgt op respectabele afstand, terwijl de staart zich focust op het volbrengen van de tocht. Allemaal helden op hun eigen niveau.

Volkssport

Een rondje paddock laat zien dat er toch nog steeds bedrijven zijn die een toekomst zien in de motorcross, door er met voltallige teams te verschijnen. Ondanks het nog lang geen volkssport nummer 1 is en wellicht nooit zal worden, wordt er toch wekelijks een aanzienlijk bedrag besteed om mee te kunnen draaien in de top van deze machtige sport. Rijders krijgen een kans. Soms twee, maar worden zoals menig voetbaltrainer ook net zo makkelijk weer bedankt bij tegenvallende prestaties. Aan de top heeft de kostbare reclame tenslotte de meeste impact. De kweekvijver is dermate groot dat het nieuwe en vooral jonge talent staat te trappelen om de nodige doorgroei te maken.

Waarom eigenlijk niet

De onvermoeibare inspanningen van de totale organisatie van RES Axel werpen kisten vol met vruchten af. Axel heeft naam gemaakt in de motorcross, dat is iets wat zeker is. Het staat inmiddels met permanente inkt op het whiteboard van veel teams als trainingslocatie. Alles klopt en de vakkennis is meer dan aanwezig. Een dikke pluim van ons, als die er nog bij kan.

We zijn tevreden. Een prachtige dag van super sport en heerlijk weer. ‘Pap’, zegt mijn zoon terwijl hij zijn foto’s alvast aan het rangschikken is, ‘waarom rijden ze hier eigenlijk geen GP’s?’. Soms weet ook ik het antwoord niet. ‘Ja, waarom eigenlijk niet’…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl

Na een vijf weken durend privé trainingskamp onder de heerlijke Spaanse zon, heeft ze in de laatste weken al het berijdbare zware zand in de buurt onder haar wielen gehad. Een droom geef je niet zomaar op, ook niet als je tot twee keer toen net naast de titel pakt. Na korte fases van verdriet en boosheid, had ze al snel haar vizier weer op de toekomst staan. Opgeven nooit. Als de wil er is en je ook over het benodigde talent beschikt gaat het er toch gewoon een keer van komen. Geen twijfel in deze kwestie. Dat het een keer gaat lukken is iets waar velen heel zeker van zijn en die velen vinden ook dat nu dan maar eens haar beurt is. De sterkste wordt niet altijd kampioen en dat frustreert wel eens. Nancy is helemaal klaar voor de eerste GP in Valkenswaard, maar baalt ook een beetje van het afhaken van een paar van haar medestrijdsters. ‘Natuurlijk begrijp ik het wel als mensen nu zeggen dat ik lekker punten kan pakken. Goedbedoeld is het zeker, maar tegelijkertijd zeggen ze eigenlijk dat ik dat dus niet zou kunnen met die dames erbij. Ik zeg niet dat ik het worden zal, maar weet wel dat ik in de top mee kan, dus alles ligt open’. Haar drive is dit jaar misschien wel groter dan ooit tevoren. ‘Ik ga er altijd voor maar als het dan toch gaat gebeuren, wel graag strijdend tegen de top van mijn klasse’. Zo zit ze in elkaar en kennen we haar ook. ‘Ik word bij wijze van spreken nog liever tweede na een verbeten strijd met de besten, dan kampioen van een half startveld’. Nancy heeft karakter en dat zal haar brengen waar ze wil zijn. Als ze afziet is ze op haar best. Steffi Lair en Kiara Fontanesi zullen er niet bij zijn aankomend weekend in Valkenswaard en dat is jammer. ‘Ik wil geen kampioen worden en dan verhalen horen die beginnen met: ja, maar als… , dus ik hoop echt dat ze beiden snel terug zullen zijn en net als ik een kans krijgen op de titel’. De top is dit jaar redelijk breed, wat de strijd alleen maar ten goede zal komen. De gunfactor heeft ze, nu alleen de punten nog…