Axel in mijn hart
Het crosscircuit van RES Axel. Ik moet een jaar of 8 zijn geweest toen ik er voor het eerst kwam. Een maandelijks bezoek aan je opa en oma was in die tijd niet echt een van mijn favoriete bezigheden. Ondanks het hele lieve mensen waren, heb je als klein manneke toch wel andere ambities dan jezelf zien te vermaken op een paar vierkante meter aanleunwoningvloer zonder speelgoed. Een fijn voordeel was wel dat ze in Axel woonden, op steenworp afstand van het circuit. Na een stuk van de traditionele taart te hebben gegeten namen mijn broer en ik dan ook heel subtiel de benen, om vervolgens de hele middag op het crossterrein rond te hangen. Vaag weet ik nog hoe ik tegen de stoere mannen van toen heb opgekeken. Ik zou niet eens meer weten hoe het circuit er uit zag, behalve dat we de heuvel op moesten om bij de ingang te komen. Ook herinner ik me nog een kale vlakte waar motoren heen en weer reden. Ondanks het allemaal vrij wazige beelden zijn, besef ik wel dat het de momenten waren die mijn liefde voor de sport hebben gevormd. Niet lang daarna nam mijn vader ons mee naar de grotere wedstrijden tot ik jaren later zelf mijn rondjes reed. Een prachtig, soms emotioneel, maar vooral leerzaam traject. Je leert het vallen en opstaan onder vaak zware omstandigheden en daar pluk je toch later nog de vruchten van. Opgeven is tenslotte nooit een optie geweest. Een tijdje terug was ik weer in Axel. Deze keer met mijn zoon, zoals mijn vader ooit met mij. Ik zie hem kijken en genieten en ik weet wat hij voelt dus geniet met hem mee. Volle teugen. Hij rijdt nu zelf. Doet het leuk en vooral erg zijn best. Zijn best doen is voor mij de enige voorwaarde die geldt. De conditie is op peil, in tegenstelling tot zijn motor waar we samen de laatste hand aan leggen. Het weer zit nog niet mee, maar eerdaags gaat het toch weer beginnen. We gaan weer rijden, kijken, schrijven, foto’s maken, maar vooral keihard genieten. Aanstaande zondag zal ons startschot klinken op een van de plaatsen waar het allemaal begonnen is. Voor mijn vader, mijn, op die dag jarige, zoon en mezelf. Res Axel, bedankt alvast…