Het is weer bijna zover. Nog een kleine drie weken en dan zal het Zeeuwse Goes weer een vol weekend bol staan van ongeëvenaarde indoor motorsport. Voor de editie van vorig jaar kwamen mijn zoon More (MHMXPICS.nl) en ikzelf op het idee de huidige Europees tweetakt kampioen Mike Kras voor te stellen zijn supercross skills nog eens te tonen tijdens Nederlands grootste en gezelligste indoorcross. Na wat trainingsrondjes gaf hij groen licht. Natuurlijk moet het gevoel  er zijn. De baan moet je liggen, zeker als je mee wil strijden voor het podium. Dat pakte goed uit en ondanks hij niet won hebben we er allemaal dik van genoten, inclusief Mike zelf. Na een karig cross seizoen, mede omdat More zijn been al vroeg in het seizoen op een vervelende manier brak, zijn we toch weer opgestaan voor Mike. Het einde van zijn imposante crossloopbaan dreigt helaas, wat voor ons meer dan een reden was hem er nog eens over aan te spreken. Mike was vrijwel meteen positief en ondanks het wegvallen van Ecomaxx bleek er toch veel animo Mike hierin te ondersteunen. Buiten een deel van de ‘oude club’ Friens of Mike bleken er toch ook weer nieuwe vrienden te zijn die Mike hier graag nog een keertje bij zouden willen zien. Ook Ties Pol, de man die al vele jaren zorgt voor toprijders uit de meest uiteenlopende landen heeft nog steeds een zwak voor de talentvolle Kras. Ties was vrijwel meteen bereid een motor en technische ondersteuning ter beschikking te stellen voor de man die ons in de loop der jaren vele mooie crossmomenten bezorgde. We danken Pol Motors op voorhand voor deze ondersteuning en gaan vervolgens ook als dank de ‘Friends of Mike’ nog eens goed in het zonnetje zetten middels de maximale media aandacht.  

Ondanks er nog ruimte is om aan te sluiten, kunnen we wel mededelen dat Mike aan zal treden op  17 en 18 januari tijdens de Job Maniac Supercross in Goes. Dat Mike dit allemaal waardeert en zeker serieus neemt blijkt uit zijn voorbereidingen. De eerste trainingen zijn inmiddels afgewerkt op de MX Arena in het Franse Amiens en dat belooft wat. Als Mike zelf al zegt dat hij er klaar voor is…

https://www.facebook.com/1317062785007088/videos/483123682339315/

Liefde in de auto maakt de reis niet korter,  maar zeker wel  een stuk aangenamer. Met een deel van alles wat ik liefheb overbruggen we de afstand naar het hoge noorden dan ook met het grootste gemak.  Serieuze discussies, welkom afgewisseld met een grote berg onzin maken de sfeer alles behalve vervelend. Er wordt niet eens gevraagd hoelang we nog moeten en dat zegt genoeg.

De winter komt

Normaal gezien gooit de regen roet in ons crosseten, maar dat deert vandaag niet. Met uitzondering van de mannen die buiten de hal staan is het voor niemand een probleem. De winter komt, het is niet anders. Het mooie aan de winter is het indoorcross seizoen. Helaas door het wegvallen van Schijndel  en ook een Rosmalen dat van de kaart verdween is de spoeling wat dunner geworden in eigen land, maar ook dat is  niet anders. Ondanks de minimale trainingsmogelijkheden voor deze aparte tak van cross valt het me toch op dat onze eigen rijders het steeds beter onder de knie lijken te krijgen en dat is mooi om te zien.

Focus en concentratie

Nieuwe hoogglanzende helmen en stickersets schitteren en blinken in de felle lampen, wat het talent van de rijders onbedoeld opwaardeert. Mijn vader was nooit zo van de poespas. Van een sticker ga je echt niet harder rijden. Ook had ik met mijn talent geen tuning of ruw gelaste uitlaat nodig.  ‘Geef eerst maar eens gas’, was de peptalk die ik kreeg in mijn tijd.  Hij had natuurlijk gelijk,  maar het oog wil ook wel eens wat. Toch staat het ‘dik’ en voor een deel van de rijders maakt het echt wel uit wat er op hun motor geschroefd zit. Ikzelf zou te wispelturig zijn geweest voor supercrossen. In mijn hoofd altijd wel met dingen bezig die  er niet toe  doen op  zo’n moment. Focus en concentratie was aan mij niet zo besteed. Gas geven en goed vasthouden. Met verbazing zie ik mannen met haarscherpe timing trippels springen, terwijl ze nog voor het landen al zitten en met een uitgestoken been de volgende bocht aan het berekenen zijn. Focus en concentratie dus. Eén moment van onachtzaamheid heeft op een baan als deze makkelijk hele kwalijke gevolgen.

Grof aspergeveld

De baan ligt weer geweldig. Toch zie ik veel rijders moeite hebben met het wasbord. Als ik een Suzuki achterwiel gretig zie happen naar het diepste deel vraag ik me af waar zoiets aan ligt. YSS man Marc Essens helpt me uit de droom. Over het algemeen hebben de meesten de afstellingen wel onder de knie. Het gaat veel vaker om de snelheid. Bij een te lage snelheid zal het achterwiel altijd het diepste punt opzoeken, maar hou zo’n kanon maar eens op volle gang als je zo’n grof aspergeveld overdwars wil oversteken. ‘Gang is alles’, ik weet het, maar vasthouden is ook nog een dingetje. Balans tussen rijder en machine, daar draait het allemaal om. Ze zijn er genoeg,  want het gros van de strijders rijdt doodleuk een volle manche met wat vingertjes aan de handles. Ik moet er niet aan denken. Baanbouwspecialist Freddy Verherstraeten heeft er met zijn crew in ieder geval weer wat moois van gemaakt. Hij weet als  geen ander hoe het werkt. Hoeveel meter er nodig is om een bocht te halen, hoe ver de ‘whoops’ uit elkaar dienen te liggen en hoe steil  een schans moet zijn om er met gemak daarna twee over te kunnen slaan. Respect daarvoor want een vak apart is het zeker.

Zwitserland

Ook fijn om te zien dat Frank Rottier weer wat touwtjes in handen heeft. Zelfverzekerd door de ruime ervaring houdt hij overkoepelend de boel nauwlettend in de gaten. Een fijn gevoel dat de ervaring bepaalt. Vlaggers zijn ‘on point’ en de medische dienst in veelvoud aanwezig. Vroeger pleegde ik in beschonken toestand nog wel  eens te vragen of ze uit Zwitserland kwamen, om hun topografische kennis te testen. De vlag heeft tenslotte wel een lichte gelijkenis met het clublogo van deze vrijwilligers, maar die flauwe grap laat ik nu maar achterwege vanwege het respect voor deze mensen. Wat zouden we zijn zonder Kees van den Boomen en Leon van Gestel. Een meer dan perfect duo met kennis van zaken. Door hun jarenlange reis door de wereld van de cross kennen ze de rijders en hun verleden. Die kennis maakt het verslaan van dit evenement gesneden koek voor deze heren en daar kan ik van genieten. Praat zo’n dag maar eens aan elkaar zonder de mensen te vermoeien.

Geen woorden, wel podium

Veel rijders imponeren me met hun heldenmoed. De dubbels  en trippels worden op uiteenlopende manieren genomen, maar het verschil wordt veelal gemaakt op het wasbord. Er lijkt uiteindelijk maar één manier en dat is gas open en heel goed vasthouden. Op  kracht of balans maakt niet zoveel uit, zolang je de toppen maar raakt.  Veel rijders ken ik niet, maar er zijn er toch een aantal die me opvallen. Bij de kleintjes valt ‘Magic’ Mike Visser me op door zijn vechtlust. Ik volg hem op Insta, maar ken het mannetje niet. De aanleg voor indoorcrossen is duidelijk aanwezig. Mooi om te zien hoe hij de Nederlandse eer in zijn klasse  hoog weet te houden. Marnick Lagrou is er ook een van. Nooit eerder zag ik hem in een hal, maar ondanks zijn prachtige ‘outdoorstijl’, presteert hij verrassend goed op de Zuidbroekse binnenbaan. Een rustige kerel, zonder veel uiterlijk vertoon. Geen woorden, wel podium. Ook  levensgenieter Andre Voogd is uit karakterhout gesneden. Altijd present en gaan tot  het bot, wat hem uiteindelijk toch weer een podiumplaats oplevert. Sport en genieten gaat duidelijk samen. ‘Nieuwkomer’ Micha Boy de Waal toont ballen. Ook al behaalt hij niet de resultaten die hij voor ogen had, toch heeft hij het wel in zich. Zijn stijl en karakter zijn volgens mij de juiste mix voor dit geweld, maar de ervaring moet nog wat leren.

Foutloos maar snoeihard

Tweetaktkiller Jan Spliethof is stiekem een van mijn favorieten. Verschillende keren al zag ik hem zijn KTM tot het uiterste dwingen en daar kan ik echt van genieten. Dit weekend rijdt hij, voor mij helaas, op een viertakt, maar boekt desondanks toch goede uitslagen. Ook de jarige Ivor Verbruggen heeft het zichtbaar naar zijn zin. Zijn ietwat agressieve stijl lijkt uitermate geschikt voor een evenement als dit. Toch wordt hij teruggefloten na een iets te enthousiaste blockpass. De grens van het toelaatbare blijft voor mij nog steeds een grijs gebied, maar de leiding beslist uiteindelijk. Grote verrassing voor mij is toch wel Brian Hsu. Na een hele moeizame carrière met verschillende blessures lijkt hij herboren. Ondanks dat zijn stijl afwijkt,  doet hij me toch erg denken aan Prado. Het in de vingers hebben.  De sierlijke  manier van rijden en springen. Foutloos maar snoeihard maakt hij zijn rondjes, zichtbaar zonder al te veel moeite. Een lust voor het oog. Als hij na zijn manche zijn helm afzet, lijkt het of hij helemaal  niet heeft gereden. Hij lacht vriendelijk en verdwijnt achter de schermen. Geen drukte, maar gewoon doen wat je van plan bent. Mooi.  

Een mooie carrière

Een beetje toevallig raak  ik in gesprek met Corine Daneel. Haar zoon Joey viel me al eerder op omdat ook hij op jonge leeftijd al door heeft hoe het werkt in de supercross. Ze vertelt over het reilen en zeilen in het gezin. Samen met haar man hard werken en daarnaast geen seconde rust. Alles voor de kids, zoals het bij velen gaat en alom bekend is. Kansen geven en sommige creëren. Bereid er alles uit te halen,  maar zonder enige vorm van druk. Het plezier staat voorop, maar er moet veel voor  wijken. Verse Facebook vriend Maichel Visser vertelt me zijn visie op de hedendaagse cross en de wereld er omheen. Ik beaam zijn verhaal en kom er achter dat ik zijn naam niet kende omdat zijn hoogtijdagen precies vielen in de periode dat ik door een rotte knie af moest haken en me stortte op wat het leven nog meer te bieden heeft. Een mooie carrière, met ook een mooi educatief vervolg. Ervaring is de beste leermeester. Schoonzoon Justin van Schaik geldt als voorbeeld voor de door de wol geverfde Maichel. Helaas voor Justin moet hij al snel het strijdveld verlaten voor met een gebroken vinger. Wellicht volgt er nog een operatie, maar in Goes zal hij weer van de partij zijn. Een jong lichaam heelt gelukkig snel.

Geen talent, alleen groot, sterk en gelukkig niet bang

De uiteindelijke finales zijn ruig. Het gaat hard tegen hard en waarbij fysiek contact wordt niet geschuwd. Het maakt me eigenlijk helemaal  niet uit wie er wint, want voor mij verdienen ze stuk voor stuk de grootste beker. Ik ga er in op en hang in gedachten mee in de bochten. Wat zou ik graag. Ik weet dat ik het niet in me had. Geen talent, alleen groot, sterk en gelukkig niet bang. Ik mis het nog iedere dag. Als ik hier sta ben ik jaloers en soms doet dat pijn. Pijn in mijn hart, maar diezelfde pijn zorgt ervoor dat ik maximaal kan genieten van het hele gebeuren. De cross, in welke vorm ook, was mijn leven, is het nog steeds en zal in mijn lijf blijven zieken tot ik er niet meer zal zijn. Dankbaar.

Het blijft een eind,  maar Zuidbroek was en is zeker weer toonaangevend in de vaderlandse indoorcross. Wederom strak  geregeld en aan alles gedacht. De moeite waard van het begin tot de reis terug naar huis. Dutch Supercross Zuidbroek, een traditie in ere…

Foto’s met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl

Amerika. Het zogeheten ‘land van de onbegrensde mogelijkheden’ heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Ooit, in 1980, ben ik er een keer geweest en ik moet zeggen dat het me een heel apart gevoel gaf. Het is echt een andere wereld en voor mij met niets te vergelijken. Voor Amerikanen moeten ook heel apart zijn om in Europa te komen. De strijd tussen landen zal er altijd zijn, hoe dan ook. De onderlinge strijd in de motorcross is ook in de laatste jaren flink aangewakkerd. Wie is er de beste. Wie is het snelste. Sinds Herlings en zeker ook Coldenhoff is dit item weer behoorlijk actueel. Op eigen grond kregen ze les van Nederland en we kunnen nu niet wachten tot we ze in het losse zand van Assen weer kunnen ‘slachten’. De vermeende Amerikaanse Toppers komen niet. Of er andere belangen in het spel zijn, of dat het angst is wordt mij niet echt duidelijk, maar het besef is er wel dat ze niet meer de grootheden zijn van jaren geleden. Onlangs, na het zien van een vlog waarin de Amerikaanse delegatie probeert ons ‘minilandje’ te ontdekken heb ik toch wel weer respect gekregen voor deze jongens. Met veel zelfspot en humor verblijven ze al een paar weken in Nederland. Ze fietsen, huren een, voor Amerikaanse begrippen veel te kleine, Picanto en schrikken van het vele zand op de crossbaan. Deze jongens beseffen echt wel dat ze het niet gaan maken in Assen, maar zien ook de humor van het hele circus. Het is een klotebaan maar iemand moet het doen. De actiebeelden van de mannen zijn niet eens om te huilen, maar het verschil met het Assense zand is groot en eigenlijk nergens na te bootsen. Daarnaast is een snelle ronde wel te maken, maar een manche duurt even wat langer. Wat de uitslag ook zal worden, zij zullen er eerlijk over zijn en oordelen. Toegeven dat het is zoals het is. Het zijn ook niet deze jongens die beweren de snelsten van de planeet te zijn, maar hebben wel de ballen dit openbaar te maken aan de wereld.  Ook ben ik er van overtuigd dat ze niet denken de boel hier even op een hoop te gaan rijden. Dat zijn mensen die thuis zitten en topics vullen met gekke vergelijkingen, persoonlijke fanpraat en chauvinistische ‘statements’. Ik ga kijken en hopen. Stiekem hopen dat ze wel meedoen in de hete strijd en ons verrassen. Podium mag, maar niet bovenop. ‘Wij’ zijn tenslotte de snelsten van de planeet…  

(Foto met dank aan MXACTIVE)

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat Stef Goetheer ongelukkig ten val kwam tijdens een training in het Zeeuwse Axel. Wat ik toen niet wist, maar later hoorde was dat hij een incomplete dwarslaesie had opgelopen met uitval van verschillende ledematen als meer dan vervelend gevolg.

Vallen en zelf oprapen

Incompleet, gelukkig. Het woord lijkt een bepaalde lading te dekken, maar toch is geen enkel geval gelijk. De mate van herstel hangt ook af van de leeftijd, conditie en de daar aan gekoppelde inzet en  karakter. Zonder er stoer over te willen doen hebben crossers het geluk een zware individuele sport te hebben gekozen. Een sport waarbij opgeven nooit een optie is geweest en al het behaalde aan de rijder zelf te danken is. Die levensstijl betaalt zich uit op momenten als deze. Zoals een commando altijd een commando zal zijn, is een crosser te allen tijde een crosser. Zelf doen. Vallen en zelf oprapen. Zijn motor en zichzelf.

De passie maakt veel goed

Ook bij Stef kwam deze achtergrond goed van pas. ‘Ik ben al blij dat het met crossen is gebeurd, en niet in de badkamer’, grapt hij en dat begrijp ik volkomen. De passie maakt veel goed. Alweer een dik jaar verder maar alles gaat eigenlijk nog steeds vooruit. Stef traint iedere dag en erg intensief. Naast zijn zelf opgelegde schema’s traint hij ook nog eens drie keer per week bij REV in het Belgische Beveren. Het is daar waar veel topsporters zoals bijvoorbeeld Steve Ramon de benodigde kracht hervonden om de gevallen draad weer op te kunnen pakken. Natuurlijk moet je het allemaal zelf doen, maar Stef heeft erg veel steun gehad aan zijn therapeut /begeleider Thomas de Jonghe van het REV. Dankbaar schiet hij bijna vol. ‘Het is echt dankzij hem dat ik op dit moment al zo ver sta in mijn revalidatie!’.

ZHPC

Deze week had hij nog een gesprek bij een Nederlandse revalidatie arts, omdat zijn linkerhand wat achterblijft qua motoriek. ‘We gaan binnenkort nog een revalidatie voor de linkerkant opstarten in Terneuzen bij de Zeeuwse hand en pols centrum (ZHPC), vooral omdat het kouder wordt en daarom de aansturing van m’n hand en vingers veel moeizamer gaat en ik ook veel spasmes krijg. ‘Er is gewoon meer progressie te boeken’, zegt Stef vastberaden. ‘Ik moet het maximale er uit zien te halen en daar doe ik alles aan en voor’.

‘Ik merk vanzelf wel hoe het gaat’

Volgende week mag hij weer een beetje aan het werk bij zijn ‘oude’ baas. Natuurlijk heel rustig beginnen, maar Stef wil gasgeven. Het duurt hem eigenlijk allemaal veel te lang. Van de twee adviesuurtjes, maakte hij maar meteen een halve dag. ‘Ik merk vanzelf wel hoe het gaat’. Als vrachtwagen monteur had hij een lichamelijk redelijk zware job. Vandaar dat hij voorlopig een lichte switch zal gaan maken, maar zoals Stef zelf zegt: ‘Over een jaar ben ik gewoon weer de oude’. Natuurlijk is het meer hoop dan kennis, want je weet gewoon nooit tot hoever je zal komen, maar de instelling is hard nodig om het maximale te behalen.

‘Die zal ik nooit weg kunnen doen’

Als alleenstaande vader geniet Stef met hart en ziel van zijn kleine meid. De omgangsregeling is naar wens voor beide partijen en dat geeft toch een bepaalde rust in zijn nu toch wel drukke hoofd. Alle pijlen zijn gericht op herstel. Kleine stapjes maken tot hij weer kan rennen met zijn dochter. Zijn gifgroene vriendin staat nog steeds te blinken in de garage. ‘Die zal ik nooit weg kunnen doen’. Over de voorzichtige vraag of hij ooit weer op de motor zal stappen hoeft de crossverslaafde niet eens na te denken. ‘Dat is wel zeker, mits mijn lichaam het toe laat natuurlijk’. Dat het een virus is, weten we allemaal. Het gaat nooit weg, hoe dan ook. Stefs vader crosste al. Zijn zus, zwager en hun kinderen zijn ook wekelijks op het circuit te vinden. Hij weet eigenlijk niet beter. Het neemt een groot deel van je leven in beslag, waarvan niemand ooit spijt heeft gehad. Stef kijkt verliefd naar zijn dochter en kijkt me aan. ‘Toch is er nog iets mooiers….’

(Foto met dank aan Folko Fotografie)

Mijn hart slaat hard en snel. Ik kruip achterin de bus en trek, zittend in mijn dikleren crossbroek op een oranje limonadekrat, mijn veel te zware leren laarzen aan. Gele voetbalkousen er overheen geslagen. Door de zenuwen heb ik geen kracht en probeer met een waterpomptang de sluitingen dicht te krijgen. Eenmaal aangekomen doet mijn vader de achterdeur open en bezweet stap ik uit. Ik heb zelf nog geen idee maar als ik een 250 aan kon trappen, kon ik er ook mee rijden. ‘Het is een flinke kerel’, had ik de dealer nog horen zeggen. Mijn eerste rit was een drama, maar dat is vaak bij eerste keren van verschillende dingen. Mijn eerste actie eindigt al snel op een naastgelegen weiland. De bocht miste ik volledig, maar het walletje er in zorgde ervoor dat ik zonder problemen de sloot overtrof. Verdwaasd zoek ik naar een manier weer terug op de baan te komen. Niet veel later maak ik mijn eerste sprong. Benen volledig los en mijn hart in mijn keel. Ik weet nog goed hoe ik me voelde. Ontmaagd. Een man. De avond voor mijn eerste wedstrijd lag ik in de huiskamer op de grond tv te kijken, denkend aan de beker die ik er wellicht de volgende dag op kon zetten. De tv bleef nog lang leeg, maar prachtige jaren volgden. Een tijd van vallen en opstaan en nog meer vallen en opstaan. Het vormde me tot de man van nu. Een man die tot zijn dood zal beweren dat hij alles kan of in ieder geval zal proberen. Nooit op zal geven. Mijn ouders eeuwig dankbaar voor deze leerschool. Dankbaar. Nog steeds en de rest van mijn leven…