Eigenlijk zou hij  liever ergens in het zonnige zuiden zitten met zijn mooie Bellinda. Een leuke kroeg of een crosscamping zijn dingen waar hij echt wel eens over nadenkt. Nog niet eens perse vanwege het heerlijke klimaat daar, maar nog meer vanwege de politieke ‘ wantoestanden’, in zijn eigen landje.  ‘Natuurlijk, ik ben het ook met veel niet eens, maar wat kun je doen?’ Nee, Wally pretendeert niet het land te kunnen leiden, maar heeft wel een duidelijke mening over verschillende dingen die te maken hebben met ‘ons belastinggeld’. ‘We zijn met velen, maar staan toch op een bepaalde manier machteloos. Het is niet anders.’

Sociale dienst

Eigenlijk zou hij  liever ergens in het zonnige zuiden zitten met zijn mooie Bellinda.

Wat hem ook wel een beetje zuidelijk trekt is zijn fysieke gesteldheid. Na jaren roofbouw te hebben gepleegd op zijn lichaam merkt hij dat de koek stukje bij beetje opraakt. Het gaat soms gewoon niet meer.  ‘Maar ik  wil wel alles blijven doen’. Eigenwijs en vooral gepassioneerd. Het zit in hem. Met dat karakter kwam hij indertijd ook een persoonlijk zware periode te boven. ‘We hebben het echt slecht gehad. Ik werd afgekeurd op mijn knieën en rug en kwam vervolgens gefrustreerd thuis te zitten. Ze drukten me op mijn hart dat ik het met deze leefstijl geen vijf jaar meer vol  zou houden. Na zeven maanden zonder fatsoenlijke inkomsten was ik het meer dan beu. Vervolgens heb ik toch nog zeker tien jaar een zware kar getrokken. Crossen, bestraten en ijzervlechten zijn dingen die je lichaam vaker slecht dan goed doen helaas. De sociale dienst is natuurlijk een goed iets, maar niet voor mij. Alleen als het echt niet meer gaat zal dat mijn laatste optie zijn en dan nog met tegenzin’. In de volksmond heet zoiets eigenwijs, maar wellicht heeft het ook wel veel met karakter te maken.

‘H’ nummer

Crossen, bestraten en ijzervlechten zijn dingen die je lichaam vaker slecht dan goed doen helaas.

Naast het kijken en helpen van anderen vind Wally het vooral heerlijk zelf op de motor te kruipen. Ooit was hij zelf een redelijk veelbelovend crosser. Toen hij 17 jaar was zat hij zelfs tegen het toen felbegeerde ‘H nummer’ aan, tot zijn twee motoren gestolen werden. Op een geleende 125 van Gert Berghorst werd hij uiteindelijk nog clubkampioen in de 250 klasse. Omdat het financieel niet meer haalbaar was in die periode is Wally uiteindelijk gestopt. ‘Met veel pijn in mijn hart, maar soms zijn er geen andere opties’. Toen hij later zelf zijn kostje verdiende heeft hij de handschoenen weer opgeraapt en gek genoeg zit het er nog steeds in. Natuurlijk in een andere klasse, maar toch sleept hij zo nu en dan nog wel eens een bekertje mee naar huis. ‘Je verleert het niet, maar de plannen van het hoofd liggen zoals bij veel oudgedienden niet altijd meer in lijn met de gesteldheid van het lichaam’.

Dames kleding

Toen hij later zelf zijn kostje verdiende heeft hij de handschoenen weer opgeraapt en gek genoeg zit het er nog steeds in.

In plaats van te minderen is het onvermoeibare stel  eigenlijk alleen maar meer gaan ondernemen. ‘Wel kijken we nu natuurlijk naar de lichamelijke intensiteit. Ook dan is de kost wel te verdienen maar dan moet je wel op een andere mnaier gaan werken’. Het is niet  dat Wally lichamelijk niets meer doet. Hij neemt nog wel  straatklussen aan hier en daar,  maar probeert het zoveel  mogelijk te delegeren of uit te besteden. De contacten zijn er wel, dus die  klusjes lopen wel  door, maar ernaast is hij samen met zijn lieftallige vrouw een handel begonnen in heren en dames kleding. Ze verkopen op de markt en hebben ernaast een eigen winkel. Alsof het dan nog niet genoeg is heeft het energieke stel ook nog een beveiligingsbedrijf opgestart. Het meeste werk ligt in de evenementen en festivals. Wally werkt met een vaste groep ‘kerels’ die met dezelfde instelling rondlopen als hijzelf. Gerechtigheid voorop.

Hulpbehoevenden

In plaats van te minderen is het onvermoeibare stel  eigenlijk alleen maar meer gaan ondernemen.

Wally en Bellinda Pouwels. Het zijn meer gevers dan nemers. Ze werken hard en proberen anderen mee te laten genieten van hun welverdiende opbrengsten. ‘Je kunt je geld maar één keer uitgeven, dus daar zijn we erg selectief in’. Zo helpen ze ieder jaar rond de feestdagen wildvreemde alleenstaanden en hulpbehoevenden aan een leuk cadeau. De geste heeft niet zoveel met de omvang van het cadeau te maken, maar destemeer om het idee. Het idee dan eigenlijk niemand alleen hoeft te zijn. Ook binnen de cross is het crossgekke stel overal wel van de partij. Ze vinden het moeilijk nee te verkopen als er iemand belt voor een kleine bijdrage of sponsoring. Zo hebben ze ook een zwak voor de Zeeuwse Nancy van de Ven. Niet zozeer omdat ze een meisje is, maar puur om de inzet die ze toont. Haar wil is erg sterk en dat kunnen ze wel waarderen. Ook Jarno Bos is een van de rijders waar het stel een zwak voor heeft. Voor hem deed wilde Wally zelfs zijn eigen motor van de hand doen. Ze wilden hem helpen met een nieuwe 125 machine waarmee hij de ONK’s zou kunnen rijden, maar Jarno kwam in een luxe positie verzeild. Er werden hem 2 hagelnieuwe KTM’s aangeboden, waarop Wally hem aanraadde het meteen aan te nemen. ‘Het ging er mij alleen om dat ‘het mannetje’ geholpen werd. Wie het dan doet  maakt me niet zoveel uit. Ik ga nog wel regelmatig met hem naar de trainingen en help hem dan waar ik kan’.

Team

‘Laten we eerst nog maar een beetje voor onszelf zorgen…’

Plannen voor de toekomst hebben ze eigenlijk niet echt. De vaste basis van het bestraten en de verhuur van machines loopt gelukkig lekker door, maar slokt niet al hun tijd op. Op die manier kan hij ‘zijn meisje’ mooi bij staan met de inkoop van kleding. Het beveiligen staat niet op een laag pitje, maar Wally pikt er wel de mooie evenementen en festivals uit. ‘Je moet er natuurlijk ook een beetje plezier in kunnen hebben, anders is het allemaal wat minder makkelijk vol te houden’. Voor wat betreft de cross hebben de twee altijd nog wel de droom eens een team op te zetten met een rijder of twee. ‘We hebben daar al vaak een over gebrainstormd’. Omdat zoiets in de meeste gevallen geld kost en niet opbrengt draait zoiets natuurlijk altijd om geld en de juiste mensen om je heen.

We hebben met een beetje geluk nog alle tijd’, lacht Wally. ‘Laten we eerst nog maar een beetje voor onszelf zorgen…’

Het is weer bijna zover. Nog een kleine drie weken en dan zal het Zeeuwse Goes weer een vol weekend bol staan van ongeëvenaarde indoor motorsport. Voor de editie van vorig jaar kwamen mijn zoon More (MHMXPICS.nl) en ikzelf op het idee de huidige Europees tweetakt kampioen Mike Kras voor te stellen zijn supercross skills nog eens te tonen tijdens Nederlands grootste en gezelligste indoorcross. Na wat trainingsrondjes gaf hij groen licht. Natuurlijk moet het gevoel  er zijn. De baan moet je liggen, zeker als je mee wil strijden voor het podium. Dat pakte goed uit en ondanks hij niet won hebben we er allemaal dik van genoten, inclusief Mike zelf. Na een karig cross seizoen, mede omdat More zijn been al vroeg in het seizoen op een vervelende manier brak, zijn we toch weer opgestaan voor Mike. Het einde van zijn imposante crossloopbaan dreigt helaas, wat voor ons meer dan een reden was hem er nog eens over aan te spreken. Mike was vrijwel meteen positief en ondanks het wegvallen van Ecomaxx bleek er toch veel animo Mike hierin te ondersteunen. Buiten een deel van de ‘oude club’ Friens of Mike bleken er toch ook weer nieuwe vrienden te zijn die Mike hier graag nog een keertje bij zouden willen zien. Ook Ties Pol, de man die al vele jaren zorgt voor toprijders uit de meest uiteenlopende landen heeft nog steeds een zwak voor de talentvolle Kras. Ties was vrijwel meteen bereid een motor en technische ondersteuning ter beschikking te stellen voor de man die ons in de loop der jaren vele mooie crossmomenten bezorgde. We danken Pol Motors op voorhand voor deze ondersteuning en gaan vervolgens ook als dank de ‘Friends of Mike’ nog eens goed in het zonnetje zetten middels de maximale media aandacht.  

Ondanks er nog ruimte is om aan te sluiten, kunnen we wel mededelen dat Mike aan zal treden op  17 en 18 januari tijdens de Job Maniac Supercross in Goes. Dat Mike dit allemaal waardeert en zeker serieus neemt blijkt uit zijn voorbereidingen. De eerste trainingen zijn inmiddels afgewerkt op de MX Arena in het Franse Amiens en dat belooft wat. Als Mike zelf al zegt dat hij er klaar voor is…

https://www.facebook.com/1317062785007088/videos/483123682339315/

Marco laat niets aan het toeval over. Met een groot Stanleymes opereert hij nog even snel de gashandel en loopt de motor helemaal na. Daar mag het zeker niet aan liggen.

Niemand zal hem ooit iets kwalijk nemen, maar als vader zijnde wil je niks op je geweten hebben. Er hangt een lichte spanning, maar dat hoort zo. Een vader/kind relatie is een veel voorkomend verschijnsel in de sport en dus zo ook in de crosswereld. Natuurlijk is het altijd mooi, maar zeker niet vanzelfsprekend makkelijk. Kinderen nemen, als het om zoiets als cross gaat, niet vaak iets aan van hun ouders. Je ziet ze denken: ‘Wat weet jij nou’, maar vergeten wel eens dat wij het in onze cross carrières echt niet zo makkelijk hadden. Vergelijk voorbeelden te over, maar niemand die het wil horen. Het is tenslotte nu en nu moet het allemaal gebeuren.

‘Uiteindelijk hebben we hem er zelf opgezet’

‘Uiteindelijk hebben we hem er zelf opgezet’

Nick is al een boom van een kerel, maar toch pas 15 jaar. ‘Mensen vergissen zich daar wel eens in’, zegt hij terwijl zijn ogen van Nicks hoofd tot zijn tenen gaan. Nick krijgt geen druk opgelegd, maar weet wel dat hij ondanks zijn jonge leeftijd toch serieus met zijn sport moet omgaan. Het is wel wat anders dan een potje voetballen op de zaterdag middag. Met alle respect voor de ballende jongens en meisjes natuurlijk, maar kijkend naar het financiële aspect is het al haast een elite sport geworden. Ouderen komen vaak zelf uit de sport en zien in hun kind een verlengstuk, met misschien stiekem wel de hoop dat ze ooit bereiken wat ze zelf nooit lukte. Om welke reden dan ook. Ondanks Nick zeer duidelijk zelf voor de sport heeft gekozen, heeft Marco soms toch wel eens zijn bedenkingen. ‘Uiteindelijk hebben we hem er zelf opgezet en dan moet je er niet aan denken dat er ook maar iets zou gebeuren’. Ze hebben het daar uitgebreid over gehad, waarop Nick zei: ‘Ik wil het zelf pap, ik zou niet meer zonder kunnen’. Nu al verziekt tot het einde, maar wel op een nette manier.

‘Er moet nogal wat gebeuren’

South Trading, Ossendrecht.

Marco’s vrouw Esther weet niet beter. Toen ze elkaar leerden kennen, crosste Marco al en werkte veel. Bij een loonbedrijf leerde hij het besturen van het hele wagen arsenaal en daar kropen nogal wat uren in. Esther zat maar wat vaak te wachten tot hij weer eens een keer thuis kwam. Marco kan er eerlijk over zijn. ‘Haar broertje is nog wel eens kwaad op me geweest. Die vond het vooral zielig voor zijn zus en daar had hij achteraf toch wel een beetje gelijk in’. Via de vrachtwagens kwam Marco wat dichter bij en wat vaker naar huis. Als chauffeur begonnen en zichzelf uitgebouwd tot een van de drie eigenaren van South Trading in Ossendrecht, een bedrijf dat zich bezighoudt met het importeren en exporteren van vrachtwagens en trailers.  Ook onderhoud en reparaties horen daarbij. ‘Er moet nogal wat gebeuren om er drie gezinnen van te laten eten, maar het gaat gelukkig goed.

‘Ik weet dat het erbij hoort’

Het crossen van hun zoon Nick drukt een dikke stempel op het leven van ‘gezin Jansen’. Stiekem draait alles er toch wel om’, lacht Marco. ‘Ik ben een perfectionist en dat is best wel eens vervelend’. Marco is als de dood dat hij iets vergeet aan de motor. Alles moet kloppen en dat is niet altijd zo makkelijk te verwezenlijken. Er kruipt veel tijd in en dat gaat vaak toch weer ten koste van de rest van het gezin. Hij wil het zo niet zien, want niemand lijdt er onder. Ondanks dat houdt het hem toch wel bezig. Dat Nick tegen zijn pubertijd aan zit te hikken baart Marco wel eens zorgen. ‘Ik weet dat het erbij hoort, maar vind het vaak toch moeilijk de grip te houden als het om de opvoeding gaat’. De nieuwe wereld van ‘onze’ kinderen is voor ons als ouders geen gesneden koek. Ze praten een andere taal en hun interesses lijken in niets op die van ons vroeger, buiten de cross dan. Opmerken en bijsturen waar nodig. Duidelijk maken en rechtzetten. Het is overal hetzelfde, met andere details. Nicks jongere broertje Roan is meer een balsporter. Op de quad ging het nog wel, maar een crossmotor bleek niet echt zijn ding. Met voetbal en tennis vult hij passievol zijn weekenden. Vaak gaat Esther met hem mee, maar Marco staat op een crossvrij weekend zeker ook te roepen langs de lijn. Het verdelen van de tijd is niet altijd makkelijk, maar wel heel belangrijk in een gezinsleven. Natuurlijk wil je geen van je kinderen ook maar iets tekort doen en daar doen ze ook in het gezin Jansen alles voor.

‘Er zijn veel ouders die dit zullen herkennen’

Als Nick een passage afkomstig uit de film ‘New Kids’, imiteert, geeft Marco aan dat hij dat maar moet bewaren voor een ander moment. Hij vindt er al niets aan, maar het stoort hem ook dat deze kreten te pas en te onpas in de rondte gaan. ‘Een domme film’, zo vindt Marco. De mannen gaan snel en we moeten bijbenen. Het valt zeker niet mee de jeugd bij te houden. Nu al niet en dat zal alleen maar moeilijker worden. Er zijn veel ouders die dit zullen herkennen, daar ben ik  zeker van. Dagelijkse kost. In het ‘gewone leven’ naast de sport is het niet veel anders. Ook het klakkeloos aannemen van levenswijsheden hoort daar bij. Wij weten veel, maar wat weten wij er nou van? We zijn ons door schade en schande erg bewust van wat gevolgen kunnen zijn en hoe de gevaren het hoofd te bieden. Levenslessen die niet in boekjes staan en dan nog is alles anders bij een ander. Soms geen gras en soms wat groener.

Progressie

Marco kent het klappen van de zweep

Als Nick een manche heeft gereden is Marco altijd als eerste bij de bus.  Hij kent zijn zoon en weet er als geen ander mee om te gaan. Ook al stroomt de adrenaline nog door zijn lijf, toch weet Marco zijn rust meestal wel te bewaren. Ook meestal op het juiste moment geeft hij aan wat hij zag. Wat hij kon zien omdat hij aan de kant stond en waar wellicht nog wat progressie te behalen is. Het valt niet altijd goed, maar ook Nick weet wat hij aan zijn vader heeft en hoe hij het bedoelt. Marco kent het klappen van de zweep want nog niet zo lang geleden reed hij zelf nog op een meer dan behoorlijk niveau. Hij weet wat het is, herkent de emoties van zijn zoon en speelt daar liefdevol op in. Ervaring kan leren, maar alleen als je het op de juiste manier weet te doseren.

Rust en plezier

Ook al heeft Nick  behoorlijke stappen gemaakt, toch was het een seizoen met wisselende successen. Op een goede dag staat hij aan het eind van de dag op het podium, maar hij kan net zo goed op een twintigste plaats de dag afsluiten. ‘Misschien heeft een en ander met zelfvertrouwen te maken,  want de snelheid is er vaak wel gewoon’. In het WBMC werd hij kampioen en sloot het DMX zuid kampioenschap netjes af met een 12e plaats. Nick heeft uit nood al mogen proeven van een viertakt 250, waaraan te zien was dat een overstap  niet zoveel voeten in de aarde zal hebben als de tijd daar is. Marco zag het gebeuren, maar blijft met twee benen op de grond. ‘We hebben alle tijd. Nick is nog jong en willen de opbouw zeker niet overhaasten, waardoor hij mogelijk voortijdig op zou kunnen branden. Daar doen we het natuurlijk niet voor. Rust en plezier, daar draait het om…’

Foto’s met dank aan Danny Relouw (Relouwmxpics), Cinderella Siereveld (motorcrosscinderella) en Folko Haffert (Folkofotografie)

(andere fotografen graag melden voor eventuele credits)

Liefde in de auto maakt de reis niet korter,  maar zeker wel  een stuk aangenamer. Met een deel van alles wat ik liefheb overbruggen we de afstand naar het hoge noorden dan ook met het grootste gemak.  Serieuze discussies, welkom afgewisseld met een grote berg onzin maken de sfeer alles behalve vervelend. Er wordt niet eens gevraagd hoelang we nog moeten en dat zegt genoeg.

De winter komt

Normaal gezien gooit de regen roet in ons crosseten, maar dat deert vandaag niet. Met uitzondering van de mannen die buiten de hal staan is het voor niemand een probleem. De winter komt, het is niet anders. Het mooie aan de winter is het indoorcross seizoen. Helaas door het wegvallen van Schijndel  en ook een Rosmalen dat van de kaart verdween is de spoeling wat dunner geworden in eigen land, maar ook dat is  niet anders. Ondanks de minimale trainingsmogelijkheden voor deze aparte tak van cross valt het me toch op dat onze eigen rijders het steeds beter onder de knie lijken te krijgen en dat is mooi om te zien.

Focus en concentratie

Nieuwe hoogglanzende helmen en stickersets schitteren en blinken in de felle lampen, wat het talent van de rijders onbedoeld opwaardeert. Mijn vader was nooit zo van de poespas. Van een sticker ga je echt niet harder rijden. Ook had ik met mijn talent geen tuning of ruw gelaste uitlaat nodig.  ‘Geef eerst maar eens gas’, was de peptalk die ik kreeg in mijn tijd.  Hij had natuurlijk gelijk,  maar het oog wil ook wel eens wat. Toch staat het ‘dik’ en voor een deel van de rijders maakt het echt wel uit wat er op hun motor geschroefd zit. Ikzelf zou te wispelturig zijn geweest voor supercrossen. In mijn hoofd altijd wel met dingen bezig die  er niet toe  doen op  zo’n moment. Focus en concentratie was aan mij niet zo besteed. Gas geven en goed vasthouden. Met verbazing zie ik mannen met haarscherpe timing trippels springen, terwijl ze nog voor het landen al zitten en met een uitgestoken been de volgende bocht aan het berekenen zijn. Focus en concentratie dus. Eén moment van onachtzaamheid heeft op een baan als deze makkelijk hele kwalijke gevolgen.

Grof aspergeveld

De baan ligt weer geweldig. Toch zie ik veel rijders moeite hebben met het wasbord. Als ik een Suzuki achterwiel gretig zie happen naar het diepste deel vraag ik me af waar zoiets aan ligt. YSS man Marc Essens helpt me uit de droom. Over het algemeen hebben de meesten de afstellingen wel onder de knie. Het gaat veel vaker om de snelheid. Bij een te lage snelheid zal het achterwiel altijd het diepste punt opzoeken, maar hou zo’n kanon maar eens op volle gang als je zo’n grof aspergeveld overdwars wil oversteken. ‘Gang is alles’, ik weet het, maar vasthouden is ook nog een dingetje. Balans tussen rijder en machine, daar draait het allemaal om. Ze zijn er genoeg,  want het gros van de strijders rijdt doodleuk een volle manche met wat vingertjes aan de handles. Ik moet er niet aan denken. Baanbouwspecialist Freddy Verherstraeten heeft er met zijn crew in ieder geval weer wat moois van gemaakt. Hij weet als  geen ander hoe het werkt. Hoeveel meter er nodig is om een bocht te halen, hoe ver de ‘whoops’ uit elkaar dienen te liggen en hoe steil  een schans moet zijn om er met gemak daarna twee over te kunnen slaan. Respect daarvoor want een vak apart is het zeker.

Zwitserland

Ook fijn om te zien dat Frank Rottier weer wat touwtjes in handen heeft. Zelfverzekerd door de ruime ervaring houdt hij overkoepelend de boel nauwlettend in de gaten. Een fijn gevoel dat de ervaring bepaalt. Vlaggers zijn ‘on point’ en de medische dienst in veelvoud aanwezig. Vroeger pleegde ik in beschonken toestand nog wel  eens te vragen of ze uit Zwitserland kwamen, om hun topografische kennis te testen. De vlag heeft tenslotte wel een lichte gelijkenis met het clublogo van deze vrijwilligers, maar die flauwe grap laat ik nu maar achterwege vanwege het respect voor deze mensen. Wat zouden we zijn zonder Kees van den Boomen en Leon van Gestel. Een meer dan perfect duo met kennis van zaken. Door hun jarenlange reis door de wereld van de cross kennen ze de rijders en hun verleden. Die kennis maakt het verslaan van dit evenement gesneden koek voor deze heren en daar kan ik van genieten. Praat zo’n dag maar eens aan elkaar zonder de mensen te vermoeien.

Geen woorden, wel podium

Veel rijders imponeren me met hun heldenmoed. De dubbels  en trippels worden op uiteenlopende manieren genomen, maar het verschil wordt veelal gemaakt op het wasbord. Er lijkt uiteindelijk maar één manier en dat is gas open en heel goed vasthouden. Op  kracht of balans maakt niet zoveel uit, zolang je de toppen maar raakt.  Veel rijders ken ik niet, maar er zijn er toch een aantal die me opvallen. Bij de kleintjes valt ‘Magic’ Mike Visser me op door zijn vechtlust. Ik volg hem op Insta, maar ken het mannetje niet. De aanleg voor indoorcrossen is duidelijk aanwezig. Mooi om te zien hoe hij de Nederlandse eer in zijn klasse  hoog weet te houden. Marnick Lagrou is er ook een van. Nooit eerder zag ik hem in een hal, maar ondanks zijn prachtige ‘outdoorstijl’, presteert hij verrassend goed op de Zuidbroekse binnenbaan. Een rustige kerel, zonder veel uiterlijk vertoon. Geen woorden, wel podium. Ook  levensgenieter Andre Voogd is uit karakterhout gesneden. Altijd present en gaan tot  het bot, wat hem uiteindelijk toch weer een podiumplaats oplevert. Sport en genieten gaat duidelijk samen. ‘Nieuwkomer’ Micha Boy de Waal toont ballen. Ook al behaalt hij niet de resultaten die hij voor ogen had, toch heeft hij het wel in zich. Zijn stijl en karakter zijn volgens mij de juiste mix voor dit geweld, maar de ervaring moet nog wat leren.

Foutloos maar snoeihard

Tweetaktkiller Jan Spliethof is stiekem een van mijn favorieten. Verschillende keren al zag ik hem zijn KTM tot het uiterste dwingen en daar kan ik echt van genieten. Dit weekend rijdt hij, voor mij helaas, op een viertakt, maar boekt desondanks toch goede uitslagen. Ook de jarige Ivor Verbruggen heeft het zichtbaar naar zijn zin. Zijn ietwat agressieve stijl lijkt uitermate geschikt voor een evenement als dit. Toch wordt hij teruggefloten na een iets te enthousiaste blockpass. De grens van het toelaatbare blijft voor mij nog steeds een grijs gebied, maar de leiding beslist uiteindelijk. Grote verrassing voor mij is toch wel Brian Hsu. Na een hele moeizame carrière met verschillende blessures lijkt hij herboren. Ondanks dat zijn stijl afwijkt,  doet hij me toch erg denken aan Prado. Het in de vingers hebben.  De sierlijke  manier van rijden en springen. Foutloos maar snoeihard maakt hij zijn rondjes, zichtbaar zonder al te veel moeite. Een lust voor het oog. Als hij na zijn manche zijn helm afzet, lijkt het of hij helemaal  niet heeft gereden. Hij lacht vriendelijk en verdwijnt achter de schermen. Geen drukte, maar gewoon doen wat je van plan bent. Mooi.  

Een mooie carrière

Een beetje toevallig raak  ik in gesprek met Corine Daneel. Haar zoon Joey viel me al eerder op omdat ook hij op jonge leeftijd al door heeft hoe het werkt in de supercross. Ze vertelt over het reilen en zeilen in het gezin. Samen met haar man hard werken en daarnaast geen seconde rust. Alles voor de kids, zoals het bij velen gaat en alom bekend is. Kansen geven en sommige creëren. Bereid er alles uit te halen,  maar zonder enige vorm van druk. Het plezier staat voorop, maar er moet veel voor  wijken. Verse Facebook vriend Maichel Visser vertelt me zijn visie op de hedendaagse cross en de wereld er omheen. Ik beaam zijn verhaal en kom er achter dat ik zijn naam niet kende omdat zijn hoogtijdagen precies vielen in de periode dat ik door een rotte knie af moest haken en me stortte op wat het leven nog meer te bieden heeft. Een mooie carrière, met ook een mooi educatief vervolg. Ervaring is de beste leermeester. Schoonzoon Justin van Schaik geldt als voorbeeld voor de door de wol geverfde Maichel. Helaas voor Justin moet hij al snel het strijdveld verlaten voor met een gebroken vinger. Wellicht volgt er nog een operatie, maar in Goes zal hij weer van de partij zijn. Een jong lichaam heelt gelukkig snel.

Geen talent, alleen groot, sterk en gelukkig niet bang

De uiteindelijke finales zijn ruig. Het gaat hard tegen hard en waarbij fysiek contact wordt niet geschuwd. Het maakt me eigenlijk helemaal  niet uit wie er wint, want voor mij verdienen ze stuk voor stuk de grootste beker. Ik ga er in op en hang in gedachten mee in de bochten. Wat zou ik graag. Ik weet dat ik het niet in me had. Geen talent, alleen groot, sterk en gelukkig niet bang. Ik mis het nog iedere dag. Als ik hier sta ben ik jaloers en soms doet dat pijn. Pijn in mijn hart, maar diezelfde pijn zorgt ervoor dat ik maximaal kan genieten van het hele gebeuren. De cross, in welke vorm ook, was mijn leven, is het nog steeds en zal in mijn lijf blijven zieken tot ik er niet meer zal zijn. Dankbaar.

Het blijft een eind,  maar Zuidbroek was en is zeker weer toonaangevend in de vaderlandse indoorcross. Wederom strak  geregeld en aan alles gedacht. De moeite waard van het begin tot de reis terug naar huis. Dutch Supercross Zuidbroek, een traditie in ere…

Foto’s met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl

‘Glenn on rails’

Eerst was ik tegen en het heel erg eens met de kritische uitlatingen van voornamelijk de ‘old schoolers’. Massaal deelden zij hun mening dat er mooie, natuurlijke banen zat zijn om een evenement als MXoN te organiseren. Natuurlijk, het is ook zo. Ik ken ze niet allemaal, maar heb toch wel een aantal, voor mijn gevoel gegadigde, omlopen mogen bezoeken die een evenement als dit zouden kunnen dragen.

Misschien de leeftijd

Mijn ‘eerste Assen’, was toch een bijzondere ervaring. De volgepakte tribune deed me een beetje denken aan Daytona. Die sfeer van toen proefde ik weer en miste alleen de ‘footlong’ hotdogs waarmee ze indertijd langs de rijen liepen. Natuurlijk, je mist een groot deel van de baan, maar die kun je dan gelukkig weer wel volgen op het mega video scherm tegenover de hoofdtribune. Ik ben het ook niet gewend om een hele dag op een stoeltje te zitten, maar toch heeft het wel iets. Langs een baan lopen is blijkbaar iets waar we allemaal naar snakken, maar uiteindelijk zie je dan ook maar hooguit een bocht of twee tegelijk en sta je toch ook een heel weekend met je bekkie in de regen en wind. Ook ben ik er (en mijn voeten) na zo’n dag rondsjokken ook redelijk mee klaar om heel eerlijk te zijn. Misschien de leeftijd, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet weten.

Horen, ruiken en voelen

Zodra er een Nederlander in zicht komt…

Of Assen nu wel of niet zou moeten doorgaan blijft een discussie die je eigenlijk niet zou moeten voeren. Er zijn tenslotte overal mensen voor, zo ook voor Assen. Als je het niets vind moet je ook gewoon lekker thuisblijven. Niks mis mee. Ik wil graag overal bij zijn. Meemaken. Horen, ruiken en voelen. Twee rijen voor me zit een jongen met een fel oranje gereconstrueerde kettingzaag. Zodra er een Nederlander in zicht komt slingert hij het ding aan. Vol in de begrenzer zwaait hij het ding jankend boven zijn hoofd. Twee rijen eronder staat een man te zwaaien dat het wel goed is zo. Eén vinger in een oor en met de andere hand gebarend. De jongen is in extase, zijn vriendin lacht lief naar hem en geniet mee van zijn passie. Een meter of tien verder staan twee Denen, eveneens gewapend met zo’n kanon en antwoorden op de roep. Als hij hem na een minuut of twee stilzet krijgt hij een luid applaus van iedereen, min die ene man met de vinger in het oor.

Zwangere vrouw

Een mengeling van landsvlaggen geven een prachtig beeld van de populariteit die de MXoN heeft verworven.

Herman Bronsfoort staat voor me met een prachtige vlag. Hij steunt. Niet alleen de rijders vandaag, maar zeker ook de vaderlandse motorcross. Als afgezant van Markelo zie ik hem denken. Wat als… Ook Jean Paul Maas is van de partij en ondanks we elkaar dit weekend niet hebben gesproken, wil ik toch aangeven dat ik blij ben dat hij zich inzet voor ‘onze’ sport. Volle bak bezig met de veiligheid, om maar zo veel mogelijk uit de vuurlinie te blijven van alles wat de cross vermoorden wil. Als ik schuin over de koppen kijk richting ‘onoverdekt’ zie ik verschillende kleuren rook. Een mengeling van landsvlaggen geven een prachtig beeld van de populariteit die de MXoN heeft verworven. Opvallend nieuw is de (eerstemaandagvandemaand) alarm sirene die ergens vanuit het publiek wordt geproduceerd. Ik hoorde hem al eerder, maar toen zaten we in de caravan, een kilometer of vier verderop. Half vermomd zie ik Bobbryshev voorbij schuifelen die nog net een plekkie vindt, achterin en naast de baan op de tribune. In een flits denk ik aan een zwangere vrouw, waar mensen uit respect voor opstaan, maar mijn plaats is helaas niet veel beter. Ook spotten we Tom Vialle op de tribune. Met vriendin en petje. Zonder logo.

Grootmacht

Bijna onvoorspelbare namen verschijnen verrassend voorin.

Al vaker spoelde het losse zand hier weg door de hevige regenval, maar evenzo vaak ging het feest toch gewoon en vrolijk door. We zijn wel wat gewend en daarbij is het gewoon onderdeel van een buitensport met een seizoenslengte die puur en alleen bepaald wordt door het weer. Crossers moeten gewoon veel rijden. Een winterstop duurt sowieso altijd te lang. Ook deze keer laten de weergoden ons weer zwaar in de steek. De donkere lucht laat veel te wensen over. Zelfs in de verre verte geen hoopvol gaatje in het dek, sterk genoeg om de boel open te trekken. We zitten overdekt, dus heel erg boeit het niet, maar voor de rijders en wedstrijden op zich is het gewoon jammer. Ook de ‘clash’ tussen de Amerikanen en de wereldreizende ‘Euros’ valt een beetje in het water nu, want we wachtten natuurlijk al een tijdje op een strijd zonder complicaties en redenen te twijfelen aan wie zich nu werkelijk de grootmacht mag noemen. De baan is slecht, maar gelukkig voor iedereen hetzelfde. Het is ploeteren en ploegen en duidelijk te zien dat niet iedereen graag in de modder rijdt. Elke rijder heeft zo zijn voorkeur. Bijna onvoorspelbare namen verschijnen verrassend voorin. Spelend in de dikke drab, terwijl anderen vechtend proberen overeind te blijven. Jammer wel, zeker als je weet dat iedereen zich heeft voorbereid op een dikke zandbak. Toch is dit ook weer het mooie van de sport en een winnaar in deze omstandigheden is dan ook met recht een held.

Tot het bot

Ondanks de barre omstandigheden weet hij toch het verschil te maken.

We doen het goed. Ik zeg ‘we’ omdat ik nog steeds erg trots ben op wat Nederlandse sporters op verschillende gebieden presteren. Over de hele wereld bekeken doen we het nog niet zo slecht. Toonaangevend zijn we op allerlei gebied deskundig en vermaard om de prestaties. ‘Proud to be Dutch’, om maar eens wat te quoten. Zoals onze voorvaderen onvermoeibaar door weer en wind de akkers ploegden, baggeren onze langgenoten door de Drentse blubber. Glenn heeft weinig last van de natte bende en knalt zijn Standing KTM bijna moeite- en foutloos voor het hele veld uit, om het niet meer af te geven. Jeffrey weet met de starts zijn bijnaam even geen eer aan te doen, maar vecht zich als een commando stukje bij beetje naar voren. Tot het bot. Ondanks de barre omstandigheden weet hij toch het verschil te maken. Calvin doet zijn ding en doet dat goed. In zijn element weet hij goed te maken waar hij het ‘volgens eigen zeggen’ vorig jaar onbedoeld liet liggen. Het totaal was meer dan genoeg om de dikste prijs mee naar huis te kunnen nemen.

Freestylers

Na het tot vervelens te hebben gezien op mijn PC scherm kon ik het nu dan eindelijk eens live aanschouwen. Freestyle is een sport apart. Mensen met lef, een groot hart en evenzogrote ballen. Een ‘opznamerikaans’ burn outje tegen het hek is stoer. Zeker voor een meisje. Met verbazing staan genieten, terwijl ik mezelf afvroeg wat een kaartje zou kosten voor het Nitro Circus.

End of story. ‘Onze mannen’ hebben historie geschreven, reclame gemaakt en laten zien dat we onder alle omstandigheden Zwaar Baas zijn in een van de fysiek intensiefste  sporten ter wereld. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Met dank aan en respect voor de rijders, omroepers, vlaggers, organisatie en zeker onze Koning keren we voldaan huiswaarts. Assen bedankt en graag tot ziens…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl (#frombehindthefence)

Anderson, Cooper en Osborne

Amerika. Het zogeheten ‘land van de onbegrensde mogelijkheden’ heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Ooit, in 1980, ben ik er een keer geweest en ik moet zeggen dat het me een heel apart gevoel gaf. Het is echt een andere wereld en voor mij met niets te vergelijken. Voor Amerikanen moeten ook heel apart zijn om in Europa te komen. De strijd tussen landen zal er altijd zijn, hoe dan ook. De onderlinge strijd in de motorcross is ook in de laatste jaren flink aangewakkerd. Wie is er de beste. Wie is het snelste. Sinds Herlings en zeker ook Coldenhoff is dit item weer behoorlijk actueel. Op eigen grond kregen ze les van Nederland en we kunnen nu niet wachten tot we ze in het losse zand van Assen weer kunnen ‘slachten’. De vermeende Amerikaanse Toppers komen niet. Of er andere belangen in het spel zijn, of dat het angst is wordt mij niet echt duidelijk, maar het besef is er wel dat ze niet meer de grootheden zijn van jaren geleden. Onlangs, na het zien van een vlog waarin de Amerikaanse delegatie probeert ons ‘minilandje’ te ontdekken heb ik toch wel weer respect gekregen voor deze jongens. Met veel zelfspot en humor verblijven ze al een paar weken in Nederland. Ze fietsen, huren een, voor Amerikaanse begrippen veel te kleine, Picanto en schrikken van het vele zand op de crossbaan. Deze jongens beseffen echt wel dat ze het niet gaan maken in Assen, maar zien ook de humor van het hele circus. Het is een klotebaan maar iemand moet het doen. De actiebeelden van de mannen zijn niet eens om te huilen, maar het verschil met het Assense zand is groot en eigenlijk nergens na te bootsen. Daarnaast is een snelle ronde wel te maken, maar een manche duurt even wat langer. Wat de uitslag ook zal worden, zij zullen er eerlijk over zijn en oordelen. Toegeven dat het is zoals het is. Het zijn ook niet deze jongens die beweren de snelsten van de planeet te zijn, maar hebben wel de ballen dit openbaar te maken aan de wereld.  Ook ben ik er van overtuigd dat ze niet denken de boel hier even op een hoop te gaan rijden. Dat zijn mensen die thuis zitten en topics vullen met gekke vergelijkingen, persoonlijke fanpraat en chauvinistische ‘statements’. Ik ga kijken en hopen. Stiekem hopen dat ze wel meedoen in de hete strijd en ons verrassen. Podium mag, maar niet bovenop. ‘Wij’ zijn tenslotte de snelsten van de planeet…  

(Foto met dank aan MXACTIVE)

Ik zou bijna de discussie aangaan, maar tegelijkertijd besef ik dat het hele grote onzin is. De dwaze vraag aan een MXGP wereldkampioen om te komen Supercrossen. Vraag een top bokser of hij in Amerika wat MMA wedstrijden af wil komen werken, om hem daarna tot de grootste ooit te kronen. Supercross. Het is een kunst apart, dat zeker, maar heeft in de verste verten niets te maken met de prestaties van de ‘Eurohelden’ die de hele wereld afstruinen en hun leven wagen op de moeilijkste en zwaarste banen van het universum. Het is de druipende frustratie van veel Amerikanen. Ze willen zo graag het beste zijn in alles, maar komen op veel vlakken een hoop tekort. Jammer voor hen dat dan zo’n ‘ieniemienie’ landje in het gros van de sporten die er toe doen met iedereen de baan en vloer aanveegt. Vervelend, zeker voor een land dat bulkt van het chauvinisme. Ze vergelijken sporten die eigenlijk maar heel weinig met elkaar van doen hebben. Herlings was stiekem het gezeik beu en pikte een ‘Outdoortje’ mee als training. Hoeveel harder dan de kopman moet je rijden om van totaal laatste de wedstrijd te winnen? Voor mij zijn mooiste overwinning ooit, maar zijn bijna onmenselijke prestatie werd om verschillende redenen weggemoffeld. Niet lang daarna krijgen ze nog een keer les in de Nations, notabene op eigen terrein. Ze weten het maar al te goed. In het ‘normale’ crossgeweld geven ze al lang de toon niet meer aan. Dat moet ergens zeer doen, alhoewel ik moet zeggen dat als ik bepaalde topics volg, er wel steeds meer Amerikanen respect tonen voor onze vaderlandse held en het MXGP geweld. Nee, ik denk niet dat Jeffrey in zijn eerste jaar supercross de titel binnen zou slepen, maar weet wel zeker dat als hij de tijd ervoor neemt, hij het met zijn ultieme motorbeheersing zou kunnen. Niet alleen hij. ‘Niet Amerikanen’ Roczen, Musquin en Ferrandis zijn er mooie voorbeelden van, maar daar hebben ze het liever niet over. Het MXGP circus dwingt voor mij in ieder geval vele malen meer respect af dan de attracties in de States, maar dat is mijn mening…

(Foto’s met dank aan www.fullnoise.com.auwww.motoheadmag.com)

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat Stef Goetheer ongelukkig ten val kwam tijdens een training in het Zeeuwse Axel. Wat ik toen niet wist, maar later hoorde was dat hij een incomplete dwarslaesie had opgelopen met uitval van verschillende ledematen als meer dan vervelend gevolg.

Vallen en zelf oprapen

Herstellen in het REV te Beveren (B)

Incompleet, gelukkig. Het woord lijkt een bepaalde lading te dekken, maar toch is geen enkel geval gelijk. De mate van herstel hangt ook af van de leeftijd, conditie en de daar aan gekoppelde inzet en  karakter. Zonder er stoer over te willen doen hebben crossers het geluk een zware individuele sport te hebben gekozen. Een sport waarbij opgeven nooit een optie is geweest en al het behaalde aan de rijder zelf te danken is. Die levensstijl betaalt zich uit op momenten als deze. Zoals een commando altijd een commando zal zijn, is een crosser te allen tijde een crosser. Zelf doen. Vallen en zelf oprapen. Zijn motor en zichzelf.

De passie maakt veel goed

Stef met zijn held Thomas (REV)

Ook bij Stef kwam deze achtergrond goed van pas. ‘Ik ben al blij dat het met crossen is gebeurd, en niet in de badkamer’, grapt hij en dat begrijp ik volkomen. De passie maakt veel goed. Alweer een dik jaar verder maar alles gaat eigenlijk nog steeds vooruit. Stef traint iedere dag en erg intensief. Naast zijn zelf opgelegde schema’s traint hij ook nog eens drie keer per week bij REV in het Belgische Beveren. Het is daar waar veel topsporters zoals bijvoorbeeld Steve Ramon de benodigde kracht hervonden om de gevallen draad weer op te kunnen pakken. Natuurlijk moet je het allemaal zelf doen, maar Stef heeft erg veel steun gehad aan zijn therapeut /begeleider Thomas de Jonghe van het REV. Dankbaar schiet hij bijna vol. ‘Het is echt dankzij hem dat ik op dit moment al zo ver sta in mijn revalidatie!’.

ZHPC

Opgeven zit er niet in

Deze week had hij nog een gesprek bij een Nederlandse revalidatie arts, omdat zijn linkerhand wat achterblijft qua motoriek. ‘We gaan binnenkort nog een revalidatie voor de linkerkant opstarten in Terneuzen bij de Zeeuwse hand en pols centrum (ZHPC), vooral omdat het kouder wordt en daarom de aansturing van m’n hand en vingers veel moeizamer gaat en ik ook veel spasmes krijg. ‘Er is gewoon meer progressie te boeken’, zegt Stef vastberaden. ‘Ik moet het maximale er uit zien te halen en daar doe ik alles aan en voor’.

‘Ik merk vanzelf wel hoe het gaat’

Passie geeft kracht

Volgende week mag hij weer een beetje aan het werk bij zijn ‘oude’ baas. Natuurlijk heel rustig beginnen, maar Stef wil gasgeven. Het duurt hem eigenlijk allemaal veel te lang. Van de twee adviesuurtjes, maakte hij maar meteen een halve dag. ‘Ik merk vanzelf wel hoe het gaat’. Als vrachtwagen monteur had hij een lichamelijk redelijk zware job. Vandaar dat hij voorlopig een lichte switch zal gaan maken, maar zoals Stef zelf zegt: ‘Over een jaar ben ik gewoon weer de oude’. Natuurlijk is het meer hoop dan kennis, want je weet gewoon nooit tot hoever je zal komen, maar de instelling is hard nodig om het maximale te behalen.

‘Die zal ik nooit weg kunnen doen’

Infectie voor het leven

Als alleenstaande vader geniet Stef met hart en ziel van zijn kleine meid. De omgangsregeling is naar wens voor beide partijen en dat geeft toch een bepaalde rust in zijn nu toch wel drukke hoofd. Alle pijlen zijn gericht op herstel. Kleine stapjes maken tot hij weer kan rennen met zijn dochter. Zijn gifgroene vriendin staat nog steeds te blinken in de garage. ‘Die zal ik nooit weg kunnen doen’. Over de voorzichtige vraag of hij ooit weer op de motor zal stappen hoeft de crossverslaafde niet eens na te denken. ‘Dat is wel zeker, mits mijn lichaam het toe laat natuurlijk’. Dat het een virus is, weten we allemaal. Het gaat nooit weg, hoe dan ook. Stefs vader crosste al. Zijn zus, zwager en hun kinderen zijn ook wekelijks op het circuit te vinden. Hij weet eigenlijk niet beter. Het neemt een groot deel van je leven in beslag, waarvan niemand ooit spijt heeft gehad. Stef kijkt verliefd naar zijn dochter en kijkt me aan. ‘Toch is er nog iets mooiers….’

(Foto met dank aan Folko Fotografie)

Wanneer ben je de beste? Een moeilijk verhaal want een einduitslag in het WK is altijd een cumulatief van een jaar lang avontuur. Een avontuur met banen die je liggen, maar zeker ook banen die je in eigen beheer lekker links zou laten liggen. Natuurlijk, iedereen moet er over, maar ook iedereen heeft weer een andere ondergrondvoorliefde . Dan heb je te maken met geluk, het nemen van risico’s of niet en de betrouwbaarheid van je motor. Alles op een rijtje is Glenn een man die een ideale mix lijkt te kunnen creëren voor zichzelf. Afgezien van zijn Lommelse missstap, wat overigens in mijn ogen niet eens echt een fout was, weet hij aardig heel te blijven. Brute killers zijn toch vaak de helden van het moment. Een moment. Voorbeelden te over van jongens die net iets te vaak het randje opzoeken, wat uiteindelijk ten koste gaat van het grote totaal aan het einde van het seizoen. Glenn is slim en heeft vooral lak aan de criticasters. Tim Mathys bleek vorig jaar een van de weinigen die dit herkende en besefte dat de soms overmatige druk en het schaduw rijden niet perfect paste bij dit Hollandse supertalent. Een goede keus voor een team dat ondanks de onterechte ‘B status’ gewoon even een wereldprestatie wegzet. Als je beseft hoe groot de wereld eigenlijk wel is en hoeveel mensen er wekelijks op een crossmotor zitten, is dit niet zomaar wat. Het lijkt er op dat het kleine stukje zelfvertrouwen dat Glenn miste, volledig is aangevuld en dat betaalt uit. Dik zelfs. Glenn is een voorbeeld in alles en dat komt terug. Zijn weergaloze stijl en doorzettingsvermogen maken hem in combinatie met de enorme gunfactor tot de ongekroonde ambassadeur van de Nederlandse motorcross. Waar twee honden vechten…

Standing Construct, bedankt voor alles!

Nederlands trots

(Foto’s met dank aan Gino Maes – MXMag.be en shotbyBavoMXMag.be)

Mijn hart slaat hard en snel. Ik kruip achterin de bus en trek, zittend in mijn dikleren crossbroek op een oranje limonadekrat, mijn veel te zware leren laarzen aan. Gele voetbalkousen er overheen geslagen. Door de zenuwen heb ik geen kracht en probeer met een waterpomptang de sluitingen dicht te krijgen. Eenmaal aangekomen doet mijn vader de achterdeur open en bezweet stap ik uit. Ik heb zelf nog geen idee maar als ik een 250 aan kon trappen, kon ik er ook mee rijden. ‘Het is een flinke kerel’, had ik de dealer nog horen zeggen. Mijn eerste rit was een drama, maar dat is vaak bij eerste keren van verschillende dingen. Mijn eerste actie eindigt al snel op een naastgelegen weiland. De bocht miste ik volledig, maar het walletje er in zorgde ervoor dat ik zonder problemen de sloot overtrof. Verdwaasd zoek ik naar een manier weer terug op de baan te komen. Niet veel later maak ik mijn eerste sprong. Benen volledig los en mijn hart in mijn keel. Ik weet nog goed hoe ik me voelde. Ontmaagd. Een man. De avond voor mijn eerste wedstrijd lag ik in de huiskamer op de grond tv te kijken, denkend aan de beker die ik er wellicht de volgende dag op kon zetten. De tv bleef nog lang leeg, maar prachtige jaren volgden. Een tijd van vallen en opstaan en nog meer vallen en opstaan. Het vormde me tot de man van nu. Een man die tot zijn dood zal beweren dat hij alles kan of in ieder geval zal proberen. Nooit op zal geven. Mijn ouders eeuwig dankbaar voor deze leerschool. Dankbaar. Nog steeds en de rest van mijn leven…