Zuidbroek. Traditie in ere

Liefde in de auto maakt de reis niet korter,  maar zeker wel  een stuk aangenamer. Met een deel van alles wat ik liefheb overbruggen we de afstand naar het hoge noorden dan ook met het grootste gemak.  Serieuze discussies, welkom afgewisseld met een grote berg onzin maken de sfeer alles behalve vervelend. Er wordt niet eens gevraagd hoelang we nog moeten en dat zegt genoeg.

De winter komt

Normaal gezien gooit de regen roet in ons crosseten, maar dat deert vandaag niet. Met uitzondering van de mannen die buiten de hal staan is het voor niemand een probleem. De winter komt, het is niet anders. Het mooie aan de winter is het indoorcross seizoen. Helaas door het wegvallen van Schijndel  en ook een Rosmalen dat van de kaart verdween is de spoeling wat dunner geworden in eigen land, maar ook dat is  niet anders. Ondanks de minimale trainingsmogelijkheden voor deze aparte tak van cross valt het me toch op dat onze eigen rijders het steeds beter onder de knie lijken te krijgen en dat is mooi om te zien.

Focus en concentratie

Nieuwe hoogglanzende helmen en stickersets schitteren en blinken in de felle lampen, wat het talent van de rijders onbedoeld opwaardeert. Mijn vader was nooit zo van de poespas. Van een sticker ga je echt niet harder rijden. Ook had ik met mijn talent geen tuning of ruw gelaste uitlaat nodig.  ‘Geef eerst maar eens gas’, was de peptalk die ik kreeg in mijn tijd.  Hij had natuurlijk gelijk,  maar het oog wil ook wel eens wat. Toch staat het ‘dik’ en voor een deel van de rijders maakt het echt wel uit wat er op hun motor geschroefd zit. Ikzelf zou te wispelturig zijn geweest voor supercrossen. In mijn hoofd altijd wel met dingen bezig die  er niet toe  doen op  zo’n moment. Focus en concentratie was aan mij niet zo besteed. Gas geven en goed vasthouden. Met verbazing zie ik mannen met haarscherpe timing trippels springen, terwijl ze nog voor het landen al zitten en met een uitgestoken been de volgende bocht aan het berekenen zijn. Focus en concentratie dus. Eén moment van onachtzaamheid heeft op een baan als deze makkelijk hele kwalijke gevolgen.

Grof aspergeveld

De baan ligt weer geweldig. Toch zie ik veel rijders moeite hebben met het wasbord. Als ik een Suzuki achterwiel gretig zie happen naar het diepste deel vraag ik me af waar zoiets aan ligt. YSS man Marc Essens helpt me uit de droom. Over het algemeen hebben de meesten de afstellingen wel onder de knie. Het gaat veel vaker om de snelheid. Bij een te lage snelheid zal het achterwiel altijd het diepste punt opzoeken, maar hou zo’n kanon maar eens op volle gang als je zo’n grof aspergeveld overdwars wil oversteken. ‘Gang is alles’, ik weet het, maar vasthouden is ook nog een dingetje. Balans tussen rijder en machine, daar draait het allemaal om. Ze zijn er genoeg,  want het gros van de strijders rijdt doodleuk een volle manche met wat vingertjes aan de handles. Ik moet er niet aan denken. Baanbouwspecialist Freddy Verherstraeten heeft er met zijn crew in ieder geval weer wat moois van gemaakt. Hij weet als  geen ander hoe het werkt. Hoeveel meter er nodig is om een bocht te halen, hoe ver de ‘whoops’ uit elkaar dienen te liggen en hoe steil  een schans moet zijn om er met gemak daarna twee over te kunnen slaan. Respect daarvoor want een vak apart is het zeker.

Zwitserland

Ook fijn om te zien dat Frank Rottier weer wat touwtjes in handen heeft. Zelfverzekerd door de ruime ervaring houdt hij overkoepelend de boel nauwlettend in de gaten. Een fijn gevoel dat de ervaring bepaalt. Vlaggers zijn ‘on point’ en de medische dienst in veelvoud aanwezig. Vroeger pleegde ik in beschonken toestand nog wel  eens te vragen of ze uit Zwitserland kwamen, om hun topografische kennis te testen. De vlag heeft tenslotte wel een lichte gelijkenis met het clublogo van deze vrijwilligers, maar die flauwe grap laat ik nu maar achterwege vanwege het respect voor deze mensen. Wat zouden we zijn zonder Kees van den Boomen en Leon van Gestel. Een meer dan perfect duo met kennis van zaken. Door hun jarenlange reis door de wereld van de cross kennen ze de rijders en hun verleden. Die kennis maakt het verslaan van dit evenement gesneden koek voor deze heren en daar kan ik van genieten. Praat zo’n dag maar eens aan elkaar zonder de mensen te vermoeien.

Geen woorden, wel podium

Veel rijders imponeren me met hun heldenmoed. De dubbels  en trippels worden op uiteenlopende manieren genomen, maar het verschil wordt veelal gemaakt op het wasbord. Er lijkt uiteindelijk maar één manier en dat is gas open en heel goed vasthouden. Op  kracht of balans maakt niet zoveel uit, zolang je de toppen maar raakt.  Veel rijders ken ik niet, maar er zijn er toch een aantal die me opvallen. Bij de kleintjes valt ‘Magic’ Mike Visser me op door zijn vechtlust. Ik volg hem op Insta, maar ken het mannetje niet. De aanleg voor indoorcrossen is duidelijk aanwezig. Mooi om te zien hoe hij de Nederlandse eer in zijn klasse  hoog weet te houden. Marnick Lagrou is er ook een van. Nooit eerder zag ik hem in een hal, maar ondanks zijn prachtige ‘outdoorstijl’, presteert hij verrassend goed op de Zuidbroekse binnenbaan. Een rustige kerel, zonder veel uiterlijk vertoon. Geen woorden, wel podium. Ook  levensgenieter Andre Voogd is uit karakterhout gesneden. Altijd present en gaan tot  het bot, wat hem uiteindelijk toch weer een podiumplaats oplevert. Sport en genieten gaat duidelijk samen. ‘Nieuwkomer’ Micha Boy de Waal toont ballen. Ook al behaalt hij niet de resultaten die hij voor ogen had, toch heeft hij het wel in zich. Zijn stijl en karakter zijn volgens mij de juiste mix voor dit geweld, maar de ervaring moet nog wat leren.

Foutloos maar snoeihard

Tweetaktkiller Jan Spliethof is stiekem een van mijn favorieten. Verschillende keren al zag ik hem zijn KTM tot het uiterste dwingen en daar kan ik echt van genieten. Dit weekend rijdt hij, voor mij helaas, op een viertakt, maar boekt desondanks toch goede uitslagen. Ook de jarige Ivor Verbruggen heeft het zichtbaar naar zijn zin. Zijn ietwat agressieve stijl lijkt uitermate geschikt voor een evenement als dit. Toch wordt hij teruggefloten na een iets te enthousiaste blockpass. De grens van het toelaatbare blijft voor mij nog steeds een grijs gebied, maar de leiding beslist uiteindelijk. Grote verrassing voor mij is toch wel Brian Hsu. Na een hele moeizame carrière met verschillende blessures lijkt hij herboren. Ondanks dat zijn stijl afwijkt,  doet hij me toch erg denken aan Prado. Het in de vingers hebben.  De sierlijke  manier van rijden en springen. Foutloos maar snoeihard maakt hij zijn rondjes, zichtbaar zonder al te veel moeite. Een lust voor het oog. Als hij na zijn manche zijn helm afzet, lijkt het of hij helemaal  niet heeft gereden. Hij lacht vriendelijk en verdwijnt achter de schermen. Geen drukte, maar gewoon doen wat je van plan bent. Mooi.  

Een mooie carrière

Een beetje toevallig raak  ik in gesprek met Corine Daneel. Haar zoon Joey viel me al eerder op omdat ook hij op jonge leeftijd al door heeft hoe het werkt in de supercross. Ze vertelt over het reilen en zeilen in het gezin. Samen met haar man hard werken en daarnaast geen seconde rust. Alles voor de kids, zoals het bij velen gaat en alom bekend is. Kansen geven en sommige creëren. Bereid er alles uit te halen,  maar zonder enige vorm van druk. Het plezier staat voorop, maar er moet veel voor  wijken. Verse Facebook vriend Maichel Visser vertelt me zijn visie op de hedendaagse cross en de wereld er omheen. Ik beaam zijn verhaal en kom er achter dat ik zijn naam niet kende omdat zijn hoogtijdagen precies vielen in de periode dat ik door een rotte knie af moest haken en me stortte op wat het leven nog meer te bieden heeft. Een mooie carrière, met ook een mooi educatief vervolg. Ervaring is de beste leermeester. Schoonzoon Justin van Schaik geldt als voorbeeld voor de door de wol geverfde Maichel. Helaas voor Justin moet hij al snel het strijdveld verlaten voor met een gebroken vinger. Wellicht volgt er nog een operatie, maar in Goes zal hij weer van de partij zijn. Een jong lichaam heelt gelukkig snel.

Geen talent, alleen groot, sterk en gelukkig niet bang

De uiteindelijke finales zijn ruig. Het gaat hard tegen hard en waarbij fysiek contact wordt niet geschuwd. Het maakt me eigenlijk helemaal  niet uit wie er wint, want voor mij verdienen ze stuk voor stuk de grootste beker. Ik ga er in op en hang in gedachten mee in de bochten. Wat zou ik graag. Ik weet dat ik het niet in me had. Geen talent, alleen groot, sterk en gelukkig niet bang. Ik mis het nog iedere dag. Als ik hier sta ben ik jaloers en soms doet dat pijn. Pijn in mijn hart, maar diezelfde pijn zorgt ervoor dat ik maximaal kan genieten van het hele gebeuren. De cross, in welke vorm ook, was mijn leven, is het nog steeds en zal in mijn lijf blijven zieken tot ik er niet meer zal zijn. Dankbaar.

Het blijft een eind,  maar Zuidbroek was en is zeker weer toonaangevend in de vaderlandse indoorcross. Wederom strak  geregeld en aan alles gedacht. De moeite waard van het begin tot de reis terug naar huis. Dutch Supercross Zuidbroek, een traditie in ere…

Foto’s met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl