april 2016 – mxinfected.nl

HoffMeester

Ik zie hem voor het eerst in het echt. Hij had ook acteur kunnen zijn, of model. Iedere moeder zou er dochterlief graag mee thuis zien komen. Netjes en beleefd in ieder geval. Behandelt anderen zoals hij zelf ook graag behandeld wil worden en dat siert. Netjes wacht hij op zijn beurt en bestelt. ´Een warme chocolademelk, een cola en een gevulde koek alstublieft´. ´Een wat?’, vraag de dame achter de balie. ‘Een gevulde koek, of heeft u die niet?’. De Belgische dame heeft er nog niet eerder van gehoord. ‘We hebben wel suikerwafels’. ‘Het is voor mijn monteur, die heeft honger , maar het zal wel goed zijn hoor’. Hij pakt de stenen mok met chocolademelk en blijft even stil staan. Als hij de dame terug heeft geroepen vraagt hij beleefd of hij de mok wel mee naar buiten mag nemen. ‘Dat is zeker niet de bedoeling?’. De vrouw geeft eerlijk aan het liever niet te hebben, ook al heet de jongeman toevallig Glenn Coldenhoff. Het gros van de crossers was met de stenen mok omgedraaid en naar buiten gelopen. Ik misschien ook nog wel. Als ik achter de balie had gestaan had ik hem de mok cadeau gegeven, maar hier komen met grote regelmaat crosstalenten uit alle landen om een ‘bakkie’. Dan ben je snel door je inventaris heen. Hij laat het goedje in een ‘meeneembekertje’ gieten en vertrekt. Vriendelijk zegt hij ons gedag terwijl hij voorbij loopt. Zomaar een gebeurtenis van een kleine 5 minuten maar erg veelzeggend. Talent, ambassadeur en vooral een mooi mens…

/door

Vlinders in Wuustwezel

Geen categorie

Terwijl ik rustig van het zonnetje zit te genieten voel ik iets aan mijn mouw. Ik draai mijn hoofd en twee prachtige bruine kijkers staren me aan. Ze lacht zo innemend dat ik op slag verliefd ben. Emma heet ze. Ze schuift dichterbij en komt met haar mond naar me toe. ‘Ze wil je een kusje geven’, lacht haar moeder. Emma is 14 maanden en een prachtig kind. Tegen het motorgebrul hebben haar ouders een zogeheten ‘soundbarrier’ meegenomen die ze op haar mooie hoofdje krijgt. Ze laat alles gelaten toe terwijl ze alleen maar lacht. ‘Wat doen de motors?’, vraagt haar papa. Ze steekt haar rechterhandje in de lucht. ‘Heng heng’.

De entree prijs valt mee als je kijkt naar het rennersveld in het krantenboekje. 20 euro en kinderen tot en met 14 gratis. ‘Er staan wel heel veel advertenties in’, merkt mijn zoontje op en dat klopt ook wel. Mooi om te weten dat zo’n beetje de hele Wuustwezelse middenstand en omgeving zo achter dit evenement staat. Al 46 jaar. De warmweer belofte wordt waargemaakt. Er hangt een heerlijke en gemoedelijke sfeer over het prachtige terrein. Het gebied heeft meer weg van een park met hier en daar een gazon. Ik kijk vanaf de berg over bijna het gehele circuit en er bekruipt me een oud BLB gevoel. Oude mannetjes met een doorwassen petje of een gekregen shirt van hun favoriete rijder. Ook ‘opa Strijbos’ is weer van de partij en staat aan een dranghek genageld. Nog steeds vol van crossbloed houdt hij de ‘New Kid’, in het oog. Veel ‘Bourgondische Belgen’ zijn bijeengekomen op hun jaarlijks festijn. Zonder enige vorm van wanorde drinken ze hun biertje. Sommigen zelfs twee.

We lopen het circuit rond en zijn er al snel achter dat de berg ‘the place to be’ is. Voor de starts lopen we even naar beneden om mijn zoontje, de ‘holeshotspotter’ ook zijn zin te geven. Het is een dikke zandbak met lange diepe gaten. De mannen moeten echt aan de bak want zitten is er nagenoeg niet bij. Niet mijn ding dus. Ondanks de zwaarte van de baan gaan de kleine mannen er toch met lange halen overheen.

Kay Karssemakers en Boyd van de Voorn zetten de toon. Helaas gaat Boyd er hard af en blijft de tweede manche met een lichte hersenschudding als toeschouwer achter. Zijn ogen staan troebel en legt zijn hoofd tegen zijn bezorgde moeder aan. Bij die aanblik bedenk ik dat de stoere crossers ook nog steeds kinderen zijn. Wat Boyd doet in de eerste doet Kay in de tweede. Ook hij stapt dermate hard van zijn motor dat hij de strijd moet staken.

Joey Verwijs zet, ook tot zijn eigen verrassing’, een derde trainingstijd. ‘Ik wist eigenlijk niet dat ik al zover was, aangezien ik zo weinig heb gereden. Nu is het ook maar één snelle ronde he’, lacht hij. In de eerste manche doet hij het nog eens dik over en sluit af met een prachtige vierde plaats. Van de zevende valt hij in de tweede manche terug naar de vijfde hemel maar zet in totaal toch een mooie prestatie neer. Mark Boot gaat na een superstart onderuit en vecht zich netjes terug tot zijn motor het begeeft. Vreemd genoeg gaat het op zijn reserve motor een stuk beter in de tweede en sluit af met een nette 11e plaats.

Mooier dan een pauze is de ‘superpole’. Om de beurt zo hard je kunt. Beste tijd wint. Zouden ze als verplicht nummer in moeten voeren. Geweldig.

Max Engelen is duidelijk op zijn weg terug. Van een come-back mag je niet spreken maar hij was wel al even naar zijn ritme aan het zoeken. Dat blijkt dus in Wuustwezel te liggen want vandaag is hij snel en zit er goed op. Vader Huub straalt bijna harder dan het zonnetje. De toppers gaan hard maar de ‘kale’ Leok is duidelijk op een missie. De ‘privateer’ gaat echt helemaal los. Aan het eind van het startveld gaat het gas echt op het allerlaatste moment dicht, schakelt terug en nog geen seconde later draait nog bij het ingaan van de bocht zijn ‘standaard’ KTM helemaal open. Kromt zijn rug en maait het ding de bocht door. Overal, de hele wedstrijd tot de laatste meter. Nagl heeft de ontketende Tanel voelen ademen tot de ‘Estonian Express’ zijn motor doodremde. In zeer gebrekkig Engels legt zijn monteur/verzorger uit waarom er geen stickers en logo’s op motor en kleding prijken. We hebben één sponsor. Die regelt nu alles voor ons. Hij hoeft er niet zo groot op zodat er plaats over blijft voor eventuele privé sponsoren. Dus..

Ook Kevin Strijbos laat weer zien dat er degelijk rekening met hem gehouden moet worden. Zijn rondetijden zijn goed voor een overwinning. De status ‘coming man’, is vandaag duidelijk weggelegd voor Nick Triest. Van zijn onderarmen heeft hij nagenoeg geen last meer, maar door de rust die hij moest nemen is de conditie nog onder peil. De belangrijkste winst was af te lezen van zijn gezicht. Dat zegt voorlopig genoeg. Bas Vaessen laat ook hier weer zien in een goede ‘flow’ te zitten. Het hoge tempo kan hij duidelijk aan. ‘De motor is ‘on point’ en Bas heeft er zin in’, merkt vader Har op. Bas oogt relaxed en zelfverzekerd. Helaas moet Brent Vandonick met een door pijn vertrokken gezicht op de brancard afgevoerd worden. Hij komt ongelukkig ten val waarbij zijn heup uit de kom schiet. Geloof me, als Brent pijn heeft doet het ook echt pijn. Davy Pootjes bouwt op met beleid. Als op 80% van je kunnen zo’n prestatie neer kunt zetten belooft dat nog wat.

Het valt op dat de organisatie door de wol geverfd is. Alles is strak geregeld, zowel op als naast de baan. Vakkundig sjovel werk en toegewijde ‘pistecommissarissen’ die instaan voor de veiligheid van rijder en toeschouwer. Jammer om te zien dat er mensen zijn die zich net wat specialer voelen en de vrijwilligers opzij duwen om vervolgens de illegale oversteek te maken. Echt jammer. Er loopt een bevallige dame voorbij. Ik gluur stiekem naar haar achterwerk maar mijn zoontje ziet het. ‘Geen kont’, zegt hij lachend. Op school noemen we dat een platvis’. Zo leer ik ook weer wat. Ik kijk rond en besef dat het weer bijna ten einde is. De wedstrijden in ieder geval. Rond de drankentent gaat het nog wel even door. Ook besef ik dat dit misschien wel de mooiste crossdag van 2016 was tot nu toe. De cross op de Molenbergen gaat ‘zeker en vast’ in mijn grote traditieboek. We bedanken Frank voor zijn uitnodiging en verlaten het prachtige gebied wat hopelijk nog heel lang mag dienen als strijdtoneel voor deze prachtige zondag.

(Foto’s met dank aan John Oostvogels, Moto x Pics.be en Gino Maes, MX World)

/door

Valkenswaard bedankt!

Geen categorie

Ik ben zenuwachtig. Ook al heb ik het al zo vaak gezien, toch doet het me iedere keer weer wat. Het kriebelt in mijn onderbuik en moet zo snel mogelijk die baan op.

‘Leuk voor uw vrouw’
Alhoewel ik op andere wedstrijden ook erg kan genieten blijft een GP toch iets speciaals. De vrije trainingen zijn net begonnen als we het heilige terrein betreden. We besluiten eerst wat door het rennerskwartier te lopen om te kijken wat de team veranderingen zoal inhouden. De vrachtwagens en campers worden telkens groter. Ze pakken flink uit en dat is machtig om te zien. Een jongedame stapt op me af met een berg folders in haar handen. Rond brilletje, leuke sproetjes. Of ik een koffiezet apparaat zou willen winnen. ‘Leuk voor uw vrouw’, zegt ze commercieel. ‘Die heb ik niet meer’, antwoord ik kort. Zo kort dat ik haar zie denken dat het nog gevoelig ligt. ‘Is ze…’, hakkelt ze voorzichtig. ‘Nee hoor, ze leeft nog’, lach ik haar opbeurend toe. Ze kijkt me aan en vraagt of ik op Tinder zit. ‘Morgen wel’, zeg ik zacht en vul mijn telefoon nummer in op de kaart. Je weet tenslotte nooit wat je wint.

Grote harten
De baan ligt er ondanks de regenval netjes bij. De opstapschans waar vorig jaar Cairoli nog smerig op zijn Italiaanse plaat ging is wat afgevlakt. Daar waar ze zo lekker los gingen. In het kader van de veiligheid natuurlijk weer wel begrijpelijk want Tony was niet de enige. Al snel zitten de oplopen vol sporen. Sporen waar ik voorzichtig heen zou rijden om er vervolgens eentje uit te kiezen. De rijders van vandaag hebben dat probleem niet. Zonder te kijken jagen ze hun motor in de begrenzer zo hard mogelijk de bult op. In of naast het spoor. Gaat ie scheef, wordt het hele spul hoog in de lucht met speels gemak op het laatste moment rechtgetrokken. Grote harten. Valkenswaard is een mooie baan. Het wordt zwaar, maar op een manier dat het leuk blijft. Irritant vind ik de hoge reclameborden die op een paar mooie stukken staan en begrijp dat fenomeen niet helemaal. Het is net zo duur de borden de helft lager te maken. De ruimte in de lengte is er wel. Jammer.

Elegante stijl
Conrad Mewse is blijkbaar meer dan klaar voor de MX2. Ook Mike Kras heeft het afgelopen jaar veel progressie geboekt. Conditioneel mankeerde er weinig aan. Ondanks het feit dat hij minder op de motor zit ging hij gewoon hard. Gecontroleerd hard. Zijn elegante stijl is helemaal terug. Martens viel en kon vervolgens niet meer terugkomen bij de ontketende Kras. Blijven zitten is ook een kunst. Nancy van de Ven deed precies waarvoor ze zich had aangekleed. Ook al zat ze niet in het ritme dat ze wilde, toch pakte ze netjes de manche overwinning.

Doorgeven die ellende
De avond valt en de rust keert weer op het rennerspark. M’n jongens raggen wat over de naastgelegen BMX baan en ik kom tot rust. Op het randje van een kombocht geniet ik van het uitzicht en een paar verloren geschoten vuurpijlen. Een man komt aangefietst op zijn mountainbike ter begeleiding van zijn twee zoontjes. Het blijkt Ryan Voase te zijn. Ryan zat ooi tegen de GP status aan toen hij longkanker kreeg. Er werd een long verwijderd en knapte vrijwel geheel op. In de tussenstrijd reed hij ook zijn knie nog aan flarden en scheurde zijn kruisbanden af. Al met al rijdt hij nog steeds in de ‘Vet’s’, en doet dat met veel succes. Farleigh Castle won hij nog onlangs. Zoals het hoort zijn de twee kleine Voasetjes ook al aan de motor. Doorgeven die ellende. Aardige kerel. Ik denk ‘het zal wel niet’, maar probeer het toch. ‘Do you know Thijs Keustermans?’, omdat ik weet dat Thijs zich ook bezighoudt met het ‘oude spul’. ‘Yeah, Thuus. I know him. He’s a very nice guy’. Ik zeg hem dat hij dan waarschijnlijk de verkeerde voor zich heeft. Hij lacht en snap de grap. Thijs ook hoop ik.

Mobiele disco
We liggen al vroeg in de tot amateurcamper omgetoverde Sprinter. Vol met matrassen en dekbedden kunnen we makkelijk zonder kachel. De regen tikt op het metalen dak en ik geniet. M’n jongens grappen nog wat na en vallen in slaap. Na een heerlijk nachtje wordt ik wakker van de brullende viertakten. Het feest is begonnen. De plannen van uitgebreid douchen en schone kleren aan gooien we overboord. Het is tenslotte cross en geen bruiloft. Schuin op een heuvel staat een soort van mobiele disco. Er is van een hele grote oranje vlag een dak gemaakt met daarom de namen van ‘Neerlands Roem.’ De jongens die er omheen hangen ken ik nog van de GP van Assen. Ze zijn overal. Het bier smaakt en ook al is het regenachtig koud, twee van de mannen trekken hun kleren uit en duiken gezamenlijk de modder in. Vechten wat en staan even later in hun onderbroek weer te dansen met een Juupje in de hand. Mooi, en vooral blijven doen heren.

Karakter èn talent
Weer zien we tussen de buien door prachtige wedstrijden. Een weergaloze Kras die na zijn schuiver in de eerste bocht helemaal los gaat. Zijn MX Venray KTM kreunt hard. Het ding krijgt een flink pak slaag maar houdt het. Karakter èn talent want uiteindelijk brengt hij zichzelf, voorspatbordloos, naar een schitterende 6e plaats wat hem 3 totaal oplevert. Dan sta je verdiend op het podium. Conrad Mewse is constant en wint ook de tweede keer. Bas Vaessen gaat opvallend hard rond. Ook hier is weer goed te zien dat ‘de diesel’, zijn krachten geweldig weet te verdelen. Tot de laatste ronde gaat hij helemaal voluit en springt hard en hoog, overal waar het enigszins mogelijk is. Febvre doet zijn status eer aan en Strijbos heeft de snelheid duidelijk terug. Ook is zijn brutaliteit gegroeid als ik zie hoe hij in de tweede manche korte metten maakt met Bobryshev. Cairoli heeft duidelijk een opleving en houdt moedig stand tot het ‘beest’ Febvre hem in de laatste ronde nog even voorbij knalt. Ontgoocheling en geluk staan gemengd op het Italiaanse gezicht geschreven.

‘Het is eenzaam aan de top’
Heer en meester Herlings. Wat moet je er nog van zeggen. Als ik hem zie gaan denk ik aan het gezegde; ‘het is eenzaam aan de top’. Hoe hou je de focus als je zo oppermachtig bent en waar vind je nog een uitdaging. Mogelijk rijdt hij nog niet eens op zijn top als je weet dat hij zich nergens aan kan meten. Geen opjagende rijders achter je aan die je tot een hoger niveau jagen. Blessurevrij zal hij de grootste ooit worden. Het talent is dik aanwezig, het karakter vormt zich en zal hem en ons nog veel mooie en onvergetelijke momenten geven. Bedankt alvast Jeffrey.

‘Er zit meer in, dat voel ik wel’
Bij een van de motorhomes zie ik Shana en Freek van der Vlist naast elkaar staan. Respect voor die twee. Vooral Shana zet een dikke prestatie neer op haar 125 en doet me denken aan Nancy nog niet zo lang geleden, die ook met haar tweetaktje meestreed tussen de kanonnen. Van moeder van Berkel krijg ik een bakkie koffie. Lars reed zich heel netjes tweemaal in de punten. ‘Ik ben niet heel tevreden over mijn rijden om eerlijk te zijn. Er zit meer in, dat voel ik wel’. Toch deed hij wel een paar stappen in de juiste richting. De immer rustige Davy Pootjes zit relaxt in zijn klapstoel. Nog wel behoorlijk last van zijn ribblessure, maar zeker geen reden om niet te rijden. Pijnstillers helpen niet. ‘Met die pillen heb ik net zo veel last dus heeft het geen zin ze in te nemen’, aldus Davy. Met deze wetenschap kijk je dan toch anders naar zijn ‘optreden’ en kan ik alleen maar m’n petje afdoen.

Het was weer mooi
More loopt verliefd naar het standje waar de kersverse Miss Kimberley van Grinsven staat. ‘Die bril is mooi pap’, zegt hij met stralende ogen en wijst naar een crossbril. Ik kijk even naar de bril en dan naar Kimberley. 100% ja. Ook de bril. Moto Masters Rolf Verhagen appt me met de vraag of we even wat willen komen drinken in de Ice One tent. Dat komt erg goed uit want zo hard als op dat moment had het nog niet geregend. Ik maak kennis met vader en zoon den Haan van het inmiddels wereldberoemde ‘Haan Wheels’ uit Schijndel. Superaardige mannen die ondanks het zakelijke succes toch nog steeds erg gewoon zijn. Mooi. Met een visitekaartje in mijn achterzak neem ik weer afscheid. Buiten schijnt de zon weer en mijn zoontjes plakken hier en daar ongevraagd wat MXInfected.nl stickers. Het spandoek van Romain Febvre moet het ontgelden. Voor en achterspatbord voorzien van een mooie oranje groene plakker. Foto en klaar. Instagrammen die handel. Zo’n tweede dag gaat altijd erg snel valt me op. Het was weer mooi. Moe, tevreden en blij rijden we naar huis. Blij dat we er bij konden zijn. Mijn zoontjes verzinnen nog wat bijnamen voor de crossers en ik verzink in mijn gedachten. Nee, ik heb geen last gehad van hoge prijzen en als man zijnde ook niet van slecht sanitair. Wel van die hoge borden.

Foto’s: Folko Fotografie en More Heijt

/door