Het is waar. De ouderdom laat steeds meer sporen na. Uiterlijk tot daar aan toe, maar met het lichamelijke deel heb ik meer last. Ik kan alles nog wel, maar het kost me tegenwoordig zeker dubbel zo veel moeite een voorheen simpele klus te klaren. Het is niet erg. Het is niet anders. Ik ben geen klager. Het heeft geen zin en daarbij is het voor een ander ook erg vervelend. Toch loop ik al en maand met een pijnlijk knie. Het is vervelend als ik werken moet, maar ook liggend in bed zeurt de pijn door, dus besluit ik toch maar te bellen. Een altijd vrolijke Willem Verbruggen neemt op. Ondanks zijn steeds drukker wordende programma, weet hij me toch ergens tussen te wringen, zodat ik op korte termijn geholpen kan worden. Praktijk54. Ik was er al een keer eerder, maar toen voor mijn crossende zoon. Na drie maanden lies pijn zijn we toen ook ten einde raad naar het voor ons verre Hegelsom gereden, met verbluffend resultaat!

‘hun soort’
Als ik in de wachtruimte zit merk ik dat ik gespannen ben. Nu is het een keer voor mezelf en dat is toch weer anders. Al snel mag ik naar binnen waar ik kennismaak met een van Willems rechterhanden, Roy Hoeijmakers. Roy, zelf verwoed crosser, staat Willem bij in de vorm van fysiotherapeut. Roy komt al wat jaren bij Willem over de vloer. Veelal in zijn eigen belang, want een crosser heeft zo wel eens wat. Na verloop van tijd bleek dat Roy, die medisch meer dan goed onderlegd is, tekenen vertoonde van diezelfde genezende kracht. Juist omdat de spoeling van ‘hun soort’ redelijk dun blijkt, probeert Roy zoveel mogelijk van de kennis en ervaring van Willem, die dit inmiddels al 42 jaar doet, te gebruiken. Er zijn veel sportblessures, dus er is veel werk. Voor Willem alleen is het eigenlijk te veel. Niet alleen qua uren, maar ook wat betreft de inspanning. ‘Na een dag werken ben ik echt moe en in sommige gevallen draag ik zelfs nog en tijdje de ‘overgenomen klachten’ met me mee, wat ook erg vermoeiend is’.

Vanaf de zijlijn
Willem werkt op afstand en dat is erg apart. Dat wil zeggen dat hij je zelf niet aanraakt. Nooit. Medisch gezien is het ook bijna onacceptabel, maar ik laat het gebeuren. Roy zoekt de zere plekken en Willem behandelt me vanaf de zijlijn, vanuit zijn stoel die tegen de muur staat. Het is alsof hij denkbeeldig de spieren, pezen en banden beetpakt en masseert. Het blijft een vreemde gewaarwording. Na een beenonderzoek van drie kwartier vraagt hij me te gaan staan. Ik sta op en voel niks meer van de eerdere pijn. Een uur geleden was mijn, normaal beste, knie nog de slechtste en dat baarde me zorgen. Nu is alles weer zoals het was. Zoals het hoort.

Het is niet eng. Het doet geen pijn en is tevens niet te bevatten, maar dat hoeft ook niet. Gelukkig was ik al, maar ben nu vooral blij. Geen pijn is erg fijn…


Het waren de motoren die ik kreeg. De talloze brillen die ik kwijtraakte en de laarzen en broeken die ik kapotreed. De benzine die ze voor me tankten. Het waren de kilometers die ze voor me reden, naar de vele verschillende banen en ook naar de verschillende ziekenhuizen. Het waren de weekenden die ze opofferden. Alles vanuit de ongedwongen passie, vooral omdat ze het zelf zo mooi vonden. Altijd zonder druk. Je best doen was goed genoeg. Mijn ouders gaven me mijn jeugd. Het mooiste in mijn leven, met motorcross als een gouden erfenis. Mooie herinneringen geven vorm aan wie ik nu ben. Ook al laat mijn lichaam het steeds vaker afweten, de mentale kracht om door te gaan blijft. Overblijfselen van een prachtige tijd. Ik geef het door in woord en daad.

Mijn ouders. Eeuwige roem en nog meer dank…


Shana van der Vlist
Ze is er al een tijdje klaar voor. Na haar blessure van eind vorig seizoen was het toch weer een hele weg terug. Dan begin je na de winter weer met een dubbele achterstand. Daar komt ook nog bij dat ze nog steeds studeert, wat vaak ten koste gaat van motortraining. ‘Die school moet eerst klaar, dan zien we wel verder’. Wijze praat van de talentvolle, maar vooral karaktervolle crossdame. De voorbereidingen voor haar eerste harde baan van het seizoen zijn miniem geweest. Een weekje Spanje en onlangs nog twee keer Lelystad. Dit weekend is het zo ver. In het Italiaanse Arco di Trento moet het allemaal gaan gebeuren. Shana weet goed wat ze waard is. Hoe haar collega concurrenten de winter hebben doorgebracht weet ze niet. ‘Ik zie wel eens een foto voorbijkomen of een kort filmpje, maar daar kun je verder weinig mee’. Shana heeft niet stilgestaan, maar denkt ook niet hard gegroeid te zijn qua rijden. ‘Die blessure heeft er behoorlijk ingehakt. Je raakt zo snel alles kwijt en dan is het weer een lange weg terug naar het oude niveau’. Op het moment dat ze eigenlijk weer kon en mocht rijden waren de weersomstandigheden erg belabberd. Een weekje Spanje is zeker leuk, maar je bouwt er nagenoeg niets mee op. Nog maar weinig gedaan dus eigenlijk, maar daar geeft ze niets om. ‘Ik ga het weer lekker opbouwen. Ik ben al erg bevoorrecht dat ik mijn sport op deze manier kan en mag uitoefenen en daar ben ik iedereen erg dankbaar voor’. Een prognose voor het weekend vind ze moeilijk. ‘Het enige dat ik je kan verzekeren is dat ik heel erg mijn best ga doen. Dan zie ik vanzelf wel waar ik uitkom’.

Nicky van Wordragen
Ook Nicky heeft afgelopen winter het nodige ondernomen om topfit aan het WK te kunnen beginnen. 2 weken Italië en een week Spanje hebben haar meer dan goed gedaan. Met haar nieuwe fysieke trainer is er veel aandacht besteed aan krachtopbouw en intervaltrainingen. Na haar zware blessure in Assen en de 3 maanden zonder motor was het wel even aanpoten, maar op dit moment zit ze toch weer wel op schema. Tijdens haar voorbereidingen heeft Nicky een tweetal wedstrijden meegedaan om dat ritme ook bij te spijkeren. De wedstrijd in Duitsland wist ze zelfs te winnen, wat haar veel zelfvertrouwen heeft gegeven. ‘Ik heb geen idee of en hoeveel mijn directe concurrentie aan progressie heeft geboekt, dus de eerste GP zal daarom extra spannend worden. Kijken waar je staat’. Er is besloten alle GP’s mee te rijden en daarnaast ook nog de EK’s die in Denemarken, Duitsland, Polen en Nederland afgewerkt zullen worden. ‘Een mooie aanvulling op het WK schema en de afstanden zijn nog redelijk te overzien’. Moeder Nicky moet haar ‘kleine dondersteen’ achterlaten, maar die is in goede handen bij haar in alles meelevende schoonouders. Niet dat haar kleine 3 jarige man het erg zou vinden om mee te gaan, want hij is helemaal bezeten van Auto’s, gravers en vooral zand. Veel zand. Nicky’s man Ralph heeft zijn eigen carrière even opzij gezet voor vrouw en kind. Toen Nicky herstellende was van haar schouder blessure heeft hij nog wel een paar keer zijn motor uit de garage gehaald, maar met de zorg voor de kleine en alles om het ‘Team 964’heen houdt hij dat even voor gezien. Nicky’s ouders staan volledig achter haar. Ook al is haar moeder nog steeds erg bezorgd, ze zal haar droom nooit in de weg staan. Het wordt dus behalve een spannend, zeker ook een erg gezellig familieweekend.

Lynn Valk
Voor Lynn kwam het hele GP verhaal toch wel een beetje als verrassing. Sinds de inlijving door JK Yamaha Italië zijn de plannen anders en de mogelijkheden ruimer geworden. Door deze samenwerking is het voor de, nog maar, 15 jarige Lynn ineens mogelijk het hele GP programma af te werken. Een behoorlijke stap, maar ze heeft er erg veel zin in. In haar voorbereiding is ze een paar dagen naar Italië geweest en daarna nog een weekje in Mantova. ‘Als ik mag kiezen zal het zand zijn, maar toch rijd ik graag op het harde’. Wat de concurrentie betreft gaat ze er redelijk blanco aan beginnen. ‘Ik heb wel eens met Shana getraind, maar dat was het dan ook wel’. De enthousiaste Lynn zit op het moment tegen haar examens aan te hikken, dus de vrije tijd wordt zorgvuldig verdeeld en besteed. Verrassend studeert ze voor automonteur. Die keuze maakte ze niet alleen omdat het haar vader wellicht goed uit zou komen. ‘Het zit er gewoon in bij ons. De werking van een motor interesseerde me ook altijd, dus zou er toch wel voor gekozen hebben. De carrière van broertje Cas lijdt er niet onder. Omdat haar vader geen volle weekenden weg kan van zijn zaak, reist ze de wereld rond met haar moeder Brenda. Apart, maar zeker niet minder mooi. Het zijn vier handen op 1 buik dus dat komt zeker goed. Vader Gerrit concentreert zich voornamelijk op het reilen en zeilen van zijn drukke bedrijf en zijn zoon Cas. ‘Het is een keuze en een manier van leven, maar we genieten er allemaal met volle teugen van’. Als ik Lynn spreek rijden ze dicht in de buurt van het circuit. Natuurlijk is er een spanning voelbaar, maar nerveus is ze niet. ‘Ik heb er zoveel zin in. Ik ga er gewoon verschrikkelijk van genieten!’

(Foto’s met dank aan Hans Gerritsen en Gette Holemans)