Verloren talentje

In gedachten loop ik van de tankstation shop naar m’n bus. Net voor ik de deur vast wil pakken hoor ik mijn naam roepen. Ietwat verschrikt kijk ik op en zie een jongeman met zijn hoofd door het raam van zijn busje. Ik kan hem niet meteen plaatsen, maar als hij zijn naam zegt herken ik hem ineens. Kyle is veranderd. Niet eens heel veel in het uiterlijk, maar meer zijn uitstraling. Hij oogt fit en kijkt fris. Al eerder schreef ik al eens over hem. In mijn ogen toch wel een aanstormend talent in die periode. Begonnen in de supermotard, waarna hij de switch maakte naar de cross. Een geweldige motorbeheersing en een prachtige stijl. Ineens was hij verdwenen. Kwam nog een keer terug om vervolgens de cross helemaal vaarwel te zeggen. Verschillende verhalen deden de ronde, maar niemand wist precies hoe het zat met de nummer 111. Ergens onder de radar deed hij zijn ding. Het boeit me niet zo wat, maar duidelijk was wel dat het zijn eigen ding was en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Als een van de weinigen in zijn leeftijdsklasse is hij niet te vinden op sociale media. Niet meer. Na wat persoonlijke, vooral grappige vlogs heeft hij op een bepaald moment overal uitgelogd. Exit. Kyle Matthijssen is een gevoelsmens. Een lieve jongen eigenlijk. Op de vraag of ik hem nog eens op de cross ga zien geeft hij een duidelijk antwoord. ‘Voorlopig zeker niet’. Gek genoeg heeft hij ook nagenoeg geen weet meer van wat er op dit moment speelt in de crosswereld. ‘Ik hou het niet meer bij. Ik hoor wel eens wat of lees een stukje, maar dat kom ik dan per toeval tegen.’ Natuurlijk vindt hij het nog steeds de mooiste sport die er is, maar zijn prioriteiten kennen nu een andere volgorde. Op één staat werken. Hij werkt veel en spaart voor de toekomst. Kyle beseft dat hij zijn bovengemiddelde talent nog wel wat had uit kunnen bouwen. ‘Geen idee hoever ik gekomen zou zijn, maar ik kwam altijd wel lekker rond’, lacht hij bescheiden als hij is. De offers die je moet brengen en de risico’s die je moet nemen lagen hem wat zwaar op de maag. ‘Het kost natuurlijk best een hoop geld en het brengt niet meer op dan een bekertje. En wat als je in de kreukels ligt? Er gaat niemand voor me werken hoor’. Het is altijd en voor iedere crosser een gevecht. Het ultieme plezier mag bijna alles kosten, maar het moet er natuurlijk wel zijn. Kyle is aan het sparen voor een wegmotor en daar baal ik van. Ik snap het zeker, maar toch. Het valt me altijd zwaar als jongens met een natuurlijk talent soms zomaar stoppen. Om welke reden dan ook. De frustratie komt vooral voort uit het feit dat ik zelf het echte talent miste, maar er wel alles voor over had. Als je sterk bent en niet al te bang kom je ook wel een heel eind gelukkig. Als ik voor de derde keer zeg dat ik het zo jammer vind, lijkt hij me te troosten. ‘Misschien dat ik nog wel eens een keer zal proberen, je weet het nooit’. Ik zeg dat ik het hoop en dat hij me dan moet bellen, maar ik weet het wel. Die gaat mij niet bellen…