Als het lot beslist

Sylvan is 7 als hij kennismaakt met motoren. Vader Canrinus is dan al gestopt, maar reed hobbymatig een behoorlijk niveau. Tijdens De opstapdag van ‘MC Flying Boetoe’ uit Joure krijgt Sylvan zijn eerste injectie toegediend via een Yamaha 50. Hij heeft dan zelf nog geen motor maar weet een ding heel zeker. Hij wil crossen.

Sylvan is een blijvertje
Op zich zijn z’n ouders er niet op tegen. Sterker nog, ze begrijpen het heel goed. Toch moet hij eerst zijn zwemdiploma’s zien te halen. Alles op z’n tijd. In snel tempo peddelt Sylvan zijn papieren bij elkaar, waarna hij direct terug komt op de belofte die zijn ouders hem deden. Al snel staat er een heuse 65 cc in de schuur. De stap naar de DMX wedstrijden is kort en simpel. De banen zijn redelijk in de buurt wat voor de ouders van een beginnend crossertje meer dan ideaal is. De kleine Sylvan valt op. Niet alleen door zijn open en eerlijke karakter. Hij blijkt ook nog eens bovengemiddeld rond te kunnen komen. Dat legt hem geen windeieren en al snel schrijft hij zijn eerste kampioenschap op zijn naam. De groei zet door en hij stapt over naar de 85 kleine wielen. Ook daar blijkt hij de sterkste, wat hij nog eens dunnetjes overdoet bij de grote wielen. De toon is duidelijk gezet. Sylvan is een blijvertje. Aangezien niet alleen Sylvan, maar ook zijn gevolg erg benieuwd is waarheen dit zal leiden wordt de overstap naar de 125 in gang gezet. Meer en meer gedreven door zijn eigen succes gaat de cross langzaam maar zeker voor alles.

Blessures
Zijn leven is cross. Alles wat hij doet heeft er mee te maken. Zijn vader zorgt voor de motor. ‘Daar heb ik echt helemaal 0% verstand van’. Hij zorgt zelf voor het welzijn van zijn lichaam. Hij wil fit zijn en er alles uit halen. Leren, werken, trainen en vooral veel rijden. Daar vult hij zijn dagen mee. Zijn leven. De groei zet door en de uitslagen worden beter. Maar de gedreven Sylvan wil meer. In 2016 zet hij na een goed seizoen weer een prachtig resultaat neer met een 7e plaats als eind uitslag. In 2017 begint hij volgens plan. Hij scoort netjes zijn punten en op het moment dat hij 4e staat in de tussenstand, krijgt hij te kampen met blessures. Een hand en een knie strooien roet in de kampioensmaaltijd. Uiteindelijk wordt hij nog 7e in de eindstand, maar daar kon hij geen genoegen mee nemen. 2018 zou zijn jaar worden. Een kampioenschap zat er gewoon in. De snelheid was er en de groei zette nog steeds door. Het trainingsschema werd aangepast en een mountainbike aangeschaft. Aan de conditie mocht het niet liggen.

Natuurlijk komt het weer goed
In de afsluitende DMX finale van Axel wilde hij graag een goed resultaat neerzetten. In het zware zand zou hij laten zien wat hij waard was. Zo voelde het, zo moest het gaan. Tijdens de tijdtraining ging het mis. In een rustige ronde springt hij een tafel niet volledig en komt in de lucht in aanraking met een ‘doorspringer’. Door een tik tegen zijn voorwiel raakt hij in onbalans en smakt met zijn borst tegen het zware zand. De klap is hard en de val ongelukkig. Zijn benen slaan naar voren waarbij de hakken van zijn laarzen de achterkant van zijn helm raken. Een doffe klap. Sylvan weet niet wat hem overkomt. Met zijn gezicht in het zand probeert hij zich te verzetten tegen de ongemakkelijke houding. Het gebeurde zo snel ook. Zijn onderlichaam wordt erg warm en hij voelt niets meer. Een zwaar en slapend gevoel. Hij ziet alleen maar zand en hoort verontrustende stemmen om zich heen. Zelf zet hij zelf zijn bril en helm nog af. Als hij uiteindelijk naar de ambulance wordt gedragen kijkt hij in de blauwe lucht. Het is erg stil voor een cross circuit. Te stil. Een enkele vogel lijkt door te geven wat er gebeurd is. Eigenlijk wil hij helemaal niet weten wat er aan de hand is. Verschillende stemmen vertellen dat het mis is. Vreselijk mis. Hij wil het niet weten. Niet horen. Als hij merkt dat zijn onderlichaam geen teken van leven meer geeft, weet hij zeker dat het een tijdelijke kwestie is. ‘Daar ga je gewoon van uit op zo’n moment’. Natuurlijk komt het weer goed. Ook zijn lichaam moet van de klap bekomen. Zonder tijdsbesef laat hij zich vervoeren naar het ziekenhuis, waar hij langzaam maar zeker geconfronteerd wordt met de keiharde werkelijkheid. Het komt niet meer goed. Ook niet een beetje. Er spookt veel door zijn hoofd en elke minuut is anders.

 

Complete dwarslaesie
Natuurlijk denk je als eerste aan de dingen die je zo graag deed en nooit meer zal kunnen. Je hebt het gedaan en gehad, maar ineens is alles weg. Het zijn fases waar je doorheen gaat. Je moet. Eenmaal aan het idee gewend dat het niet anders is, ga je plannen maken. ‘Misschien is het wel een voordeel als je gecrosst hebt. In die 12 jaar heb ik leren overleven. Je moet alles zelf doen en oplossen. De uiteindelijke prestatie ligt helemaal bij jezelf. Bizarre gedachte is wel dat je tijdens het uitoefenen van je hobby een complete dwarslaesie oploopt. Niets zal meer hetzelfde zijn. Ook nu is Sylvan op zichzelf aangewezen. Wel put hij heel veel kracht uit zijn familie en zijn hechte vriendengroep. Die slepen we er echt door en dat had ik wel nodig. Het is ook niet niks. Juist op het moment dat heel de wereld voor je open ligt wordt voor je neus, de deur van je toekomst keihard dichtgesmeten. Een hard gelag. Hergroeperen en nieuwe plannen maken. Sylvan is ongelooflijk positief. Bijna eng maar hij maakt het gesprek, waar ik zo tegen op zag een stuk makkelijker voor me. Ook voor zijn ouders, zusje en vrienden heeft hij het door zijn ongekende positiviteit een stuk makkelijker gemaakt. De aandacht is nog steeds fijn, maar de tranen en medelijden is hij wel voorbij.

 

‘Daar ben ik heel erg dankbaar voor’
Zijn focus ligt duidelijk op de toekomst. Hij maakt plannen, misschien wel meer dan veel van zijn leeftijdsgenoten. Erg blij is hij met zijn werk. Zijn stageplaats bij ‘Rondom Motorcross Stickers’ mag hij behouden, dat was al snel duidelijk. ‘Daar ben ik heel erg dankbaar voor. Geweldige mensen’. Grafisch ontwerp blijft zijn ding, maar hij is er nog niet zo zeker van dat hij dat na zijn examen zal blijven doen. In de tijd dat hij crosste werkte hij regelmatig als barman in een stads café. ‘Dat vond ik echt geweldig. Mijn ouders hadden hun bedenkingen omdat ik soms een nacht oversloeg. Zonder problemen overigens. Ik ben nog maar 19 en kan dat makkelijk aan. Op die manier had ik mezelf een druk leven toebedeeld. Misschien is dat ook wel de reden dat ik nog vrijgezel ben. Er is geen tijd meer over, haha.’

Als Sylvan lacht, lacht hij echt. Ook nu…

Foto’s met dank aan: MX Hot Shots en LB Crossfoto’s