For better and worse

Netjes zet hij zijn fiets tegen het gaas. In zijn Suzuki jack is hij uit te tekenen. Crosspet op. ‘Stoor ik niet?’, vraagt hij beleefd door de halfgeopende schuifpui.
‘Opaatje’ stoort nooit. Al jaren het trouwe ‘koffiemaatje’ van mijn moeder. Een mooi mens. Hij weet overal over mee te praten. We hebben het natuurlijk even over de actuele zaken als ‘vluchtelingenimport’ en de stand van zaken in de politiek. Ik probeer het gesprek altijd zo snel mogelijk op de motorcross te krijgen. Het is tenslotte het ‘opaatje’ van Kevin Strijbos en die weet natuurlijk alles, of in ieder geval veel dingen die ik graag weten wil. Ik merk wel dat hij goed weet wat hij wel en niet kan en mag vertellen. Opaatje is dan misschien op leeftijd maar zeker niet gek. Kevins trouwste fan, als sinds de geboorte van het Wuustwezelse MX1 talent. Jaren woonde Kevin naast mijn moeder. Al lang voor die tijd, toen de negenjarige Kevin ‘ontdekt’ werd, kwam ‘Opaatje’ al aan mijn moeders deur. Sponsorgeld ritselen. Hij heeft er altijd in geloofd en doet dat nog steeds. Naarmate hij ouder is geworden gaat hij minder frequent met Kevin mee, maar volgt hem toch nog steeds op de voet. ‘Gisteren waren ze er nog, Kevin en Yentl’, zegt hij met trotse ogen. Ondanks ze elkaar nu minder zien dan voorheen bespreken ze nog veel. We hebben het over Kevins seizoen. De ups en downs. Zijn overwinningen en de laatste operatie. ‘Kevin wil pas weer op de motor als hij echt 100% hersteld is’. Er is ook niets meer te halen nu. Lekker de tijd nemen en herstellen, zoals veel toprijders op dit moment. Een voor mij onbekende beltoon klinkt en opa tovert een gsm uit zijn binnenzak. Niet lang daarna staat hij op. Hij wordt verwacht. Hij bedankt netjes voor de koffie met appeltaart en klimt weer op zijn fiets. Zwaaiend rijdt hij het zandpad op. Zo’n opa die je zou wensen…