GertJan goes!

Mensen met een goed en eerlijk hart worden steeds schaarser, althans dat idee heb ik wel eens. Bijna drie jaar geleden alweer werden er twee motoren gestolen uit onze garage. Een huislijk drama, waar helaas steeds meer mensen over mee weten te praten. Een berg hartverwarmende reacties kwamen onze kant op, maar één man viel me op. Ik had wel eens wat van hem gelezen via Facebook, maar dat was het dan ook wel. Hij bood me van alles aan, tot gratis onderdelen toe. Ook had hij spontaan mijn Mxinfected logo op zijn sticker set laten drukken. Voor mij een bijzondere actie van een bijzonder mens.

‘Gaan jullie mee?’
Gertjan Vorstenbosch is verslaafd aan motorcross. Ondanks hij zelf zo nu en dan de motor nog wel eens pakt, gunt hij een ander ook iets. ‘Het kost me nogal eens een paar centen, maar het geeft me zo ontzettend veel voldoening’, aldus de immer opgewekte Empelaar. Altijd is hij wel bezig rijders ergens onder te brengen. Voor anderen, maar zeker ook voor zichzelf. Al enkele jaren sprokkelt hij, veelal buitenlandse, rijders bij elkaar om ze te laten glimmen onder de spots van de verschillende, tijdelijke supercross hallen. Gekozen op het gevoel. GertJan gaat graag en veel, meestal spontaan op pad. Een paar maanden geleden belt hij me op een maandag. Zomaar zonder aanleiding. ‘Ik ga met Carglass Honda naar de GP van Frankrijk. Gaan jullie mee?’. Die kans heb ik, samen met mijn foto makende zoon, met twee handen gegrepen. We hadden een topweekend met leuke, mooie, soms diepgaande gesprekken. Ja, ook over zijn geaardheid en hoe hij daar op jonge leeftijd mee om heeft moeten gaan. Het geeft meteen een heel ander beeld van de clown die meeste mensen kennen. Vind wat je vindt, maar GertJan is echt. Tot op het bot. Ook hoorde ik hoe hij zijn dagelijkse geld verdient en daar moet hij hard voor werken, dag en nacht. Respect daarvoor.

Gouden nummers
Afgelopen weekend was de Supercross in Goes weer aan de beurt. Tijdens de Supercross in Parijs spotte hij ene Yannis Irsuti. Een rustige jongen, maar met een hoop vuur in de baan. Niet voor niets sloot hij zijn SX seizoen in Frankrijk af op de hoogste trede. ‘Ik vind alleen zijn naam al leuk’, grapte GertJan, maar wist donders goed wat de jonge Fransman in zijn mars heeft. In Dortmund liep hij de in Duitsland wonende Fransman Boris Maillard tegen het lijf. Ook hem legde hij vast in een Engels/Frans accent. Twee mannen van formaat. Om het team compleet te maken vroeg hij familievriend Henk Pater of hij zijn motor ook onder de GJV tent wilde plaatsen. Zelf had ik Yannis al zien rijden in Parijs, dus wist dat hij zeker voor spektakel zou gaan zorgen. De training in de Zeelandhallen liet zien dat er met elk van de mannen degelijk rekening gehouden diende te worden. Gertjan keek gespannen toe vanonder zijn No Fear cap. Hij wilde het zo graag goed doen. Alles. De mannen werden mede door zijn knappe ‘kissmissnicht’ Romy tot in de puntjes verzorgd met eten, glimmende motoren en een strak pak. Zonder de bekende roze accenten deze keer, maar met gouden nummers, namen en zelfs mijn eigen logo op mouwen en rug. Wellicht onbewust een teken van zijn plannen. Helaas moest Yannis halverwege overstappen op zijn reserve motor, maar dat maakte het spektakel niet minder. Met de snelste rondetijd van de dag maakte de Fransman een heel duidelijk punt. En dat ook nog eens met een MX 2 motor tussen de MX1. Het enige nadeel van de MX2 motor was dat Yannis er bij de starts steeds niet goed bij zat. Ook Boris had de smaak en de snelheid goed te pakken en Henk Pater wist met verstandig rijden zelfs zijn klasse met een prachtige overwinning af te sluiten.

Niet eerlijk
Als de wedstrijden ten einde zijn lopen we nog even langs de tent van het ‘GJV/KdO/Frietje on Tour’ team. Het team dat eigenlijk voor deze gelegenheid bij elkaar is gekomen. Hoogst waarschijnlijk zal dit team nog veel meer van zich zal laten horen in de toekomst, want ook Kees van den Boomen en zijn mobiele frietbakkende dochter Denise zien de plannen van GertJan wel zitten. GertJan is druk. Er staan verschillende mensen op hem te wachten, dus ik hou me wat afzijdig. Kleine Luciano Tielen van 5 rent de tent in, direct naar Yannis. ‘Mag ik je shirt hebben?’, vraagt hij zonder enige schroom en Yannis knielt. Later hoorde ik dat het mannetje kwaad was dat Yannis de wedstrijd niet had gewonnen. ‘Hij had een lichtere motor en daarom kon hij niet winnen. Niet eerlijk’. Zijn vader Mark trekt hem het veel te grote shirt aan over zijn jasje. Het shirt raakt haast de grond, maar dat boeit hem weinig. Glunderend gaat hij in tenue nog een paar keer met zijn grote held op de foto. Gouden momenten. GertJan slaat gade en kijkt me aan met een emotionele blik. ‘Ik wilde zelf nog een shirt bewaren, maar als ik dit zie is het helemaal op zijn plek’.

Als hij ziet dat ik ’s nachts nog online ben belt hij me nog even om me te vertellen dat hij een topweekend heeft gehad. Ik weet het. Hier doet hij het voor. Het Irsuti verhaal blijkt nog een staartje te hebben als ik hoor dat de jongen zelf heeft gespaard om een avontuur van 5 wedstrijden in de States aan te gaan. Zijn camper is amper afgekoeld en GertJan is alweer op zoek. Dit keer naar een Amerikaanse Suzuki zonder blok en vering. ‘Als ik dat nou eens kon regelen voor hem…’

(Foto’s met dank aan ‘Magic’Huub Munsters)