Micha is terug!

Micha Boy de Waal. Zijn naam doet me aan een “jongentje” denken maar die gedachte is snel weg als ik hem uit zijn bus zie stappen. Een flinke kerel met een knappe kop. Vriendelijk geeft hij me een stevige hand en vraagt hoe het met me gaat. Grappig dat hij dat vraagt terwijl hij zelf net een moeizame 4 maanden heeft door moeten worstelen.
Een dikke vier maanden geleden kwam hij ernstig ten val en brak zijn bovenbeen op meerdere plaatsen, zijn schouderblad en enkele ribben. Een serieuze klapper met grote gevolgen. Toch zeker op dat moment want Micha zag zijn carriere al een beetje wegglijden. Tot zijn grote blijdschap bleek al snel dat de crash geen blijvend lichamelijk letsel op zou leveren en dat stemde hem gelukkig.
Zijn karakter zou zijn herstel bepalen en dat ging sneller dan verwacht. Na zijn terugkeer uit Spanje, waar hij zich direct na zijn val liet opereren, is hij in Nederland toch nog even langs geweest voor een second opinion. Er werden foto’s gemaakt en alles was gelukkig op de juiste wijze “gerepareerd”.
Doordat er pinnen in het been gezet werden hoefde Micha niet in het gips, wat hem toch de nodige bewegingsvrijheid gaf. “Ik kon nog veel en wilde dat ook. Ik wilde weer vooruit” zegt hij met glinsterende ogen vol zelfvertrouwen. Al snel ging hij oefeningen doen om alles maar zo soepel mogelijk te houden. “Ik was echt bang om lichamelijk ver achteruit te gaan.
De weg terug is altijd weer zo lang en ik heb zo weinig geduld”, lacht hij. Die weg duurde 4 lange maanden en die heeft hij fysiotechnisch goed besteed. Dat blijkt wel want woensdag was de dag.
Voor het eerst sinds zijn harde val weer op de motor. “Ik ben er gewoon een beetje nerveus voor, dat mag je best weten” zegt hij als hij zich aan staat te kleden. Als hij de laatste clip van zijn laars dichtduwt kijkt hij me aan. “Daar gaan we dan”, zegt hij zachtjes en ik zie de opluchting van hem afstralen. Micha is een crosser en crossers moeten rijden. Als hij zijn motor gestart heeft blijft hij heel even staan. Geconcentreerd staart hij voor zich uit alsof hij zich aan het opladen is.
Eindelijk is het dan zover, hij mag weer. De eerste rondjes rijdt hij rustig, bijna te netjes. Halve sprongen zijn het nog maar en intussen verkent hij zorgvuldig de baan. Geen onnodige risico’s en geen rare sprongen, nog even niet.
Niet bang maar heel voorzichtig houdt hij zijn zwakkere rechterbeen nog even op de steun. De tweede en derde sessie bouwt hij het netjes op. De oplettende kijker ziet dat hij steeds zekerder rondrijdt en moeite moet doen zich in te houden. Ondanks dat rijdt Micha netjes zijn rondjes, netjes en strak.
In de laatste sessie gaat hij voor mijn gevoel al vertrouwd rond. Natuurlijk nog niet het oude niveau maar hij steekt zo nu en dan zijn “zwakke” been alweer uit en de sprongen komen ook weer in de richting van “vroeger”.
De motor gaat weer redelijk plat en het gas gaat goed open. Ik krijg kippenvel als hij “volle bak” voorbij komt waarbij ik besef dat dat niet eens komt door de snelheid. Het vertrouwen is er gewoon en dat zie je. “Hij zit er lekker op” hoor ik een monteur zeggen en dat zie ik dan weer wel.
Hij zit er lekker op en komt er wel. Licht hijgend stapt hij van zijn motor. “Heerlijk” is het eerste wat hij uit kan brengen. Hij heeft het gemist, dat is duidelijk. “Die spierpijn van morgen zal ook weer nieuw voor je zijn” grap ik tegen hem. “Morgen maar weer rijden, dan ben ik de spierpijn voor”, krijg ik terug. Er zullen nog wel wat trainingen aan vooraf gaan maar we gaan weer van hem horen.
Micha is terug en hoe!