MX Markelove

Met m’n vader was ik er voor het laatst. Het jaar weet ik niet meer maar ik haalde toen nog lege colaflesjes op waar ik een dubbeltje voor kreeg. Markelo. De plaatsnaam is onlosmakelijk al meer dan 80 jaar verbonden aan de motorsport.

Hoe de baan er uit moest zien wist ik dus ook niet meer. In de wandelpaden hoorde ik een rijder vertellen dat er vroeger meer meters in het bos afgelegd dienden te worden. Onder het genot van trainingen en kwalificaties loop ik met m’n zoontje snel de baan helemaal rond. Het is koel onder de bomen. Aangenaam. We vinden het beiden moeilijk een plekkie te kiezen omdat er heel veel ‘mooie plekjes’ zijn om de komende strijd te gaan volgen. Alles om ons heen wijst op iets wat een perfecte dag zal gaan worden. Het weer is geweldig.

De oudste camper
Na de trainingen lopen we het rennerskwartier in. Het ziet er verzorgd uit. Alles in lijn, alsof je in een supermarkt loopt. Mooie campers met luifels en tenten. De oudste camper vind ik meteen ook de mooiste. We maken een praatje met trotse eigenaars, de Zeeuwse familie Boot. Hun zoon Mark komt uit in de MX2. Als ik het even met Mark over het deelnemersveld heb geeft hij aan dat het behoorlijk aanpoten is. Wij kennen Mark vanuit het Zeeuwse crossgewoel. ‘Bij ons’ is Mark met nog een paar jongens toch redelijk toonaangevend te noemen. ‘Als je dan het verschil weer ziet tussen de topjongens en ikzelf’, zegt hij bescheiden. Voor mij zijn het uiteindelijk allemaal toppers die elk presteren op hun eigen wijze en niveau. Volledige overgave. De altijd rustige Sven van der Mierden is bezig aan zijn vertrouwde broodje hagelslag in combinatie met een poedershake. Ieder zijn ding dus. Vader van der Voorn hangt lekker achterover in zijn stoel. Altijd relaxed en even vriendelijk. Marcel Conijn maakt samen met (ik denk zijn vader) zijn motor schoon. Opkomend talent uit de toppen van Nederland. Vriendelijk als altijd. ‘Reus’ Truyts kleedt zich om en zou een prijs moeten krijgen voor uiterlijk vertoon. Altijd in stijl en topverzorgd. Beursfoon draait de zaken om. Er wordt niets aangepast aan de kleuren van de motor. De KTM wordt gewoon geel gemaakt wat voor veel leken verwarring veroorzaakt. Lyon Pootjes schudt me vriendelijk de hand. Hiermee bevestigt hij tevens onze ‘columndateafspraak’ wat voor mij de zon nog harder doet schijnen. Later spreek ik Davy ook nog even, zwaaiend met zijn gips. ‘Maakt niet uit wanneer hoor, heb nu alle tijd’, lacht hij. Fijne gast, goed ventje. Ik probeer m’n zoontje tevergeefs duidelijk te maken wie Benny Jolink is, de grijze man die voor ons loopt met z’n lange haar. ‘Oehoeoehoerendhard’ zing ik bijna onhoorbaar zacht. Hij lacht me uit. ‘Nou, mooi nummer pap’. ‘Het was een hit jongen, geloof me’.

‘Ons genoegen’
Bij de ‘toren’ krijgen we een warm welkom van Ronald Leeftink en Herman Bronsfoort. Twee ‘members’ van de grote ‘crew’ die de club en het evenement dragen. Het beloofde bakkie koffie wordt een koude sinas en het genieten is begonnen. ‘Ons genoegen’ denkt ook aan andermans genoegen. De baan is super strak afgezet met palen van ‘eigen’ boshout. Op gepaste afstand van elkaar staan er ruim voldoende eet en drinkgelegenheden. Een voorbeeld. Doordat het een boscircuit is zie je nooit meer dan een bocht of twee, soms bijna drie dus lopen wel een keer of vier de hele baan rond. Niks te missen want een dag is zo weer voorbij. Er wordt hard gereden. Zigzaggend door de diepe gaten knallen de rijders van bocht naar bocht. Boomschors aantikkend met hun ellenboog. Zwoegend maar onder controle.

De besten winnen niet altijd
Een dag is eigenlijk te kort want er is zoveel te zien. Sommigen verrassen en sommigen moeten door pech heel hard werken voor hun salaris of enkel een dosis eer. Vier oogverblindende ‘MXGP Assengirls’ luisteren de boel op voor de start met een dansje. Voor een doorgewinterde hetero zeker geen straf. Alsof het nog niet warm genoeg is. Twee concentratieverzwelgende dames, eveneens in strak pak, houden de borden hoog halverwege het startveld. Zo’n gouden randje geeft een fijn accent. Met dank aan mijn ‘pershesje’ mag ik zonder problemen op het middenterrein komen waar ik in contact kom met wat fotografen en een heuse fotografe waarvan ik in het komende ONK in Oss materiaal mag gebruiken voor m’n stukje. Gaaf! Nooit weg ook, want van alles wat ik absoluut niet kan ben ik in fotograferen het beste. Bij de prijsuitreiking alleen maar blije gezichten, glimmend van de champagne, terwijl andere, veelbelovende en talentvolle strijders hun wonden likken in de camper of bus. De besten winnen niet altijd op zo’n dag, zoals het altijd gaat.

Een mooie strijd met verdiende winnaars. De grootste beker werd niet vergeven. Die was wat mij betreft voor de organisatie van dit prachtige evenement. Dat Markelo al zo lang op de crosskaart staat is duidelijk dik verdiend.

Het was weer een eindje rijden, maar zo’n dag als vandaag halveert de kilometers. M’n zoontje valt in slaap en ik zet de radio aan. Er speelt een zacht deuntje. Ik neurie er doorheen: ‘oehoeoehoereend zacht’….

Foto Raivo Dankers: Albert Schreuder.