SX Rosmalen. Wie volgt?

Wat is er mooier dan het begrensde gegalm van een dikke 450 in een prachtige hal als deze. Iedere keer weer het kippenvel op mijn armen. Op een bepaalde manier maakt het me nerveus. Kriebels in mijn buik door het gemis. Verliefd. Ik deed het altijd zo graag. Ander niveau maar met zeker zo veel plezier.

‘ziekelijke concurrentie’

De baan ligt er knap in, zoals dat heet in vaktaal. Ook de zorgvuldig geselecteerde grond is er goed op bekomen na een weekje kalken. Het meeste vocht is verdwenen en het geheel geeft organisatorisch gezien een fijn gevoel van rust. Het duidelijk te voelen dat er hier wel vaker iets georganiseeerd wordt. In feite maakt het niet zo heel veel uit wat je gaat doen in zo’n immens grote hal. Het basisprincipe is natuurlijk vrijwel altijd hetzelfde en die ervaring straalt hier. De vakkennis en nodige details zijn te leren en dat willen ze in Rosmalen. Geweldig mooi om te zien dat de organisatie van Supercross Goes interesse en wellicht medewerking verleent en in vol ornaat aanwezig is. Er is geen ruimte voor ziekelijke concurrentie in dit soort evenementen. Elkaar helpen en bijstaan om de sport hoog te houden. Te overleven, want zover is het stiekem al wel. Tenslotte dromen we allemaal  hetzelfde.

Verslaving

Het indoorcrossen in Nederland wordt inmiddels erg serieus genomen. Rijders uit de meest uiteenlopende landen worden ´gehaald´ door dealers en teams uit ons eigen landje. Er wordt ongevraagd geinvesteerd in de toekomst van de vaderlandse cross en dat is prachtig. Het gaat altijd gepaard met redelijk wat geld, maar deze ongeneeslijke verslaving mag wat kosten, ook al wordt er niets bestreden. Ook al komen de rijders niet voor niets, het is op deze manier toch een lucratieve manier van adverteren. Team stickers, kleding en zelfs helmen. Op niets wordt bespaard. Er is ruimte te over, dus plaats genoeg om dit evenement te laten groeien naar een weekend met status. Zoals ook Goes ooit de fundering legde voor een machtig traditioneel evenment.

Volle overgave

Rosmalen is aan! Kees van den Boomen is al redelijk opgewarmd als de eerste heats van start gaan. Het maakt voor Kees niet uit welke klasse er aan de beurt is. Altijd alles met volle overgave en dat siert hem weer eens. Als ik hem aanspreek is hij onvervalst bescheiden. Het is zijn ding en kan dat als geen ander op deze manier. De kennis van de sport is één, maar de passie is niet in woorden uit te drukken. Die voel je door de hal. Het prijzengeld is zeker de moeite, maar niet wezenloos hoog. Toch blijken ze hoog genoeg er voor te strijden. Alles te geven. Sponsors en publiek geven Rosmalen een kans en zijn organisator Bas Verhoeven en crew erg dankbaar voor dit mooie, maar vooral belangrijke initiatief. Ze krijgen ons niet klein. De groep is te groot en te verslaafd om het uit te roeien. De toon is gezet en op deze manier komen we elk jaar weer beter de winter door.

Nu of nooit

Ik verbaas me telkens weer over de snelheden en sprongafstanden van de coureurs met soms een veel te groot hart in hun pezige lijf. Het is een selecte groep van coureurs met een perfect gevoel voor timing en precisie. Ze lezen de baan en schatten in. Waar geen ruimte is wordt het gemaakt. Soms op het randje maar altijd op een sportieve manier. Voetballers krijgen ook wel eens een kaart. De heats zijn kort maar uiterst hevig. Geen tijd om af te wachten. Nu of nooit. Ik hang over de balkonrand met mijn vuisten dichtgeknepen. Ik hang mee en dender volle bak de zandsectie in. Ik rem mee. Later dan ik zelf ooit durfde. Vanaf hier lukt me de scrub zelfs en ik hoor het publiek. Ik hoor mezelf juichen. De adrenaline giert door mijn lijf en ik besef maar weer eens dat ik verziekt ben. Niet zonder kan en nooit zou willen. Dit gaat het zijn tot mijn dood. Als ik niet meer kan, kom me dan alsjeblieft halen…

Foto’s met dank aan More Heijt, www.mhmxpics.nl