VET-lins Arena

Als we de parkeerplaats oprijden doemt het immense stadion op. Het is groot. Het doet me denken aan de beelden die ik wel eens zie passeren uit droomland Amerika. We zijn er vroeg, misschien te vroeg, maar dat maakt me niet uit. Met mijn kinderen om me heen heb ik het amusement altijd bij. We hangen wat rond bij de Fiat stand voor de ingang, waar een van mijn kinderen alle kleurplaten voorziet van ‘mxinfected.nl’. Goed ventje met marketingskills.

‘Justin Bieber’
Binnen is er een stressdrukte. De faalangst van de organisatie is voelbaar. Het is tenslotte een nieuw concept en dat moet een enorme druk geven. Iets nieuws verdient een kans Hoe dan ook, ik wil er zijn. Moet er zijn. Het gesprek met Samanta Gelli, de pers verantwoordelijkste van Youthstream, kap ik snel af. Voor haar. Aan haar mouwen trekkend proberen collega’s hun vragen beantwoord te krijgen. Stress dus. Trainingen worden afgewerkt, wat me al een beetje laat wennen aan het idee van vandaag. De baan is geweldig. Harde delen afgewisseld met wat lossere stukken en een dikke zandbocht die wij dopen tot ‘DeHerlingsBocht’. Ik app Leon van Gestel een foto van die bocht en hij reageert binnen twee minuten.

‘Daar gaan ze moeite mee hebben’, stuurt hij. Nog geen kwartier later blijkt zijn gelijk, want de een na de ander gaat er onderuit. Kennertje. Een paar rijen voor ons zit Barcia. Mijn dochter hoort ons er over, geen idee hebbende wie het is of tot wat hij in staat is. Ze wil iets roepen in de trant van ‘Hee, daar zit Justin Bieber’. Voor de grap, maar die actie kan ik met mijn hand op haar mond nog net de kop indrukken.

Dungey is een filmster
Een jongen die ik net een paar euro wilde geven voor een broodje bockworst staat naar een spandoek van Jake Weimer te kijken. Reus Jasikonis komt naast hem staan en wijst. ‘You know that guy?, heard he was coming today.’ Ik kijk verbaasd van het doek naar de ‘schrale bukkum.’ Ik kende Jake niet en hij is ook een stuk kleiner dan ik dacht. Covington staat rustig te kijken en lacht. Helaas is hij later op de baan net zo, met wellicht minder plezier. Dungey is een filmster. De Tom Hanks van het paddock. Lacht altijd en is vriendelijk tegen iedereen. Geen fratsen of wangedrag. Ik wil wat vragen maar krijg hetzelfde gevoel als ik in Jeffrey zijn buurt sta. Wat vraag je zo’n gast nou?.

Zuidbroek
Een vierkoppige delegatie van ‘Supercross Zuidbroek’ komt ‘spieken.’ Als iemand hier aanwezig moet zijn is het dit sympathieke viertal wel. Succes of niet. Ook zij dragen de indoorcross een warm hart toe. Je kunt er alleen maar van leren tenslotte. Positief of negatief. De baanopzet zou een combi moeten zijn van een supercross en een MXGP baan, wat mijns inziens toch wel redelijk gelukt is. In die opzet zou het bij de rijders met net iets minder SX skills ook in de agenda kunnen wat dan het programma weer positief zou kunnen beïnvloeden. Ik vind mooi.

Puntje van mijn stoel
Als later het ‘hoofdprogramma’ begint gaat mijn hart sneller kloppen. Steeds weer ben ik verwonderd als ik ‘de grote mannen’ een baan zie aanvegen. De superpole is een geweldige ‘kick-off’. Bizar is dat ‘onze Jeffrey’ op een paar tienden na de snelste tijd weet te zetten. Tussen de Amerikaanse grootheden en absolute MXGP toppers weet hij zijn verworven status nog eens dik te stempelen, terwijl het zadel van zijn 450 is nog niet eens gewend aan zijn achterwerk. Crosssculptuur uit het beste hout. Alleskunner, willer en vooral Nederlander. Trots. Ook Gajser blijkt van veel markten thuis. Scrubt en whipt zoals ik het alleen kan met het Dungeyminiatuurtje van mijn dochter. Altijd op het randje voor mijn gevoel. Op het puntje van mijn stoel zittend trap ik enthousiast mijn eigen Cola om. Geen schade gelukkig en drinken kan later ook nog wel. Dungey is niet zo oppermachtig als verwacht. Hij lijkt moeite te hebben met de baan. Het zand te los of wellicht nog niet helemaal hersteld. Het maakt me niet uit. Het is Dungey ‘live’ en dat is al werelds. Triples worden gekleineerd en de wavesectie gedegradeerd tot hooguit vervelende hobbels.

In de 125 klasse lijkt iedereen een groot talent. Stuk voor stuk ‘mannen in wording’ die hoger en verder springen dan ik ooit gedaan en gedurfd heb. Respect. Hier en daar zal er aan de snelheden moeten worden gesleuteld, maar de skills van de jeugd zijn volwaardig. Grote harten in een klein lijf.
Nederlands succes is er voor de jonge Kay de Wolf in de FOX Holeshot Challenge. Dat een goede start is het halve werk is blijkt ook nu weer. Hij wint en is blij. Opgewonden, met zijn door Tim Gajser gesigneerde shirt, reageert hij als een pro. ‘I feel very good. I’ts so nice to make a holeshot. I’m so happy, it’s unbelievable’. Zijn gezichtje spreekt boekdelen. Het bijprogramma is spectaculair. Balletterende trialisten en een rollende buggy doden wat tijd, terwijl er buiten een verschrikkelijk dikke driftende Nissan het asfalt aan het verdikken is. Monsterlijk.

Keulen en Aken
De meeste critici en sceptici hadden hun mening al klaar voor dit evenement. In sommige opzichten terecht achteraf, maar de beste stuurlui zitten meestal niet in de boot. Er mankeerde misschien wel wat hier en daar maar er is wel een begin gemaakt aan iets wat wel eens heel mooi uit zou kunnen groeien. Het is gedurfd en kost waarschijnlijk een berg geld, maar er is wel geschoten. Een volwaardige baan in een volwaardig stadion met te weinig publiek. De boel nu genadeloos neerhalen en slachten is het makkelijkste wat er is. Zeker vanuit je stoel thuis. Er is, misschien ongewild, zwaar geïnvesteerd in een ‘nieuw’ concept en ik ben er blij mee. Vooral omdat Amerika net wat te ver is voor mij en mijn portemonnee. Het verdient een kans. Het was niet goedkoop nee en door de mazzel van mijn media kaart nog enigszins op te brengen maar toch hoop ik volgend jaar weer te kunnen gaan. Er is geleerd en de prijzen zullen moeten stabiliseren, wil Youthstream er een succesvol jaarlijks spektakel van maken.

Keulen en Aken zijn er ook nog steeds tenslotte…

(Foto’s met dank aan More Heijt: ( www.mhmxpics.nl )