Zuidbroek uit zijn voegen

Al twee keer moesten we het plan laten varen. Zuidbroek is voor ons gewoon een klere eind rijden. Net iets te ver voor een avondje. Er was altijd wel iets. Vorig jaar vierde mijn moeder haar verjaardag en het jaar daarvoor was er iets met voetballende zoons. Deze keer zetten we alles aan de kant. Het is net als met op vakantie gaan. Eenmaal onderweg is het feest al begonnen. De gezelligheid maakt de reis naar boven een stuk korter. Wat is dan 300 kilometer nog? In het donker komen we aan maar vinden toch snel een mooi plekkie op een graskant. Terwijl ik het doorweekte gras oprij voel ik al dat ik hier niet op eigen kracht uit ga komen. So be it. Eerst cross!

Automatische piloot
We krijgen een aangenaam welkom van de organisatie, die ons de hesjes uitreikt. Bij een normale wedstrijd hoef ik niet perse op de baan te komen om de sfeer te proeven, maar hier is dat net even anders. Ik mag er middenin, wat mijn hartritme op de automatische piloot zet. De Eurohal is groot. De geweldige oppervlakte maakt het makkelijk mogelijk een dikke veilige crossbaan weg te leggen. Mooie houtvezel balen met reclame bestickering zijn voornemens een eerste eventuele klap op te vangen. Handig zo’n crossfanaat als Ceriel met een houtvezelbedrijf in de buurt.

‘Gewoon doorspringen’
Als ik over de baan loop krijg ik de kriebels in mijn voeten. Ik vind de bultjes altijd nogal steil. Waarschijnlijk vindt iedereen dat die de sport niet beheerst, want de aanwezige rijders hebben daar geen last van. Ik zie sommigen bij de afzet zelfs nog proberen de motor met klemmende benen nog wat hoger te tillen. Triples worden langzamerhand een gewoonte in de huidige crosscultuur. Lichamelijke fitheid is hier meer dan waar ook een absolute must. Als de eerste klassen getraind hebben ben ik al redelijk onder de indruk. De Jongens en meisjes laten het al zo simpel lijken. ‘Gewoon doorspringen’, zegt er een lachend. ‘Het is niet perse de afstand, maar meer de wetenschap dat er een groot gat tussen zit. Ik vind het nogal wat. Eén kleine miscalculatie en je gaat. Ik zie het iets te zwart waarschijnlijk.

[logo-carousel id=banners-2]

Liefde kan pijn doen soms
Elvis is the King. Ook hier in Zuidbroek. De kleine Engelsman Elvis Totney is 7 jaar, maar heeft het postuur van een 5 jarige. Zijn vader moet lachen als ik er over begin. ‘He‘s eating a lot, but isnt growing too much.’ De miniheld komt als laatste binnen , maar dat maakt zijn vader niet minder trots. Als hij klaar is ontvangt hij glimlachend de liefdevolle arm van zijn grote vader om hem heen. Een helmtik met waardering geeft hem het juiste gevoel. Zichtbaar voldaan loopt hij als een held, met zijn startblokken in zijn handen, het terrein af. Mooi. Ondanks ze nog zo klein zijn wordt er gewoon gesprongen. Een dubbeltje hier en daar blijkt niet bijzonder. Lotte van Drunen weet goed wat ze wil. Ze wint haar klasse terwijl de hele familie haar gespannen volgt. Er is geen stress, want Lotte doet geen rare dingen. Mijn oog valt op een mooie, hypernerveuze vrouw. Het blijkt de vriendin van Wesley Boere. Ze rijdt met hem mee, elke meter. Ze verliest hem geen seconde uit het oog en voelt elke beweging die hij maakt. Liefde kan pijn doen soms, ook hier. Verrassing en tevens pechvogel van het weekend is voor mij Boyd van de Voorn. In de periode dat ik hem niet zag is hij opmerkelijk gegroeid. Niet alleen lichamelijk, maar zeker ook in zijn rijden. Hij voelt de baan perfect aan. Alles klopt en past. Ik had het iets eerder met vader Bas over de angst en stress van ouders aan de kant. Als hij weer een perfecte ronde heeft afgelegd kijkt hij me aan. ‘Snap je nu dat ik geen stress heb?’ Boyd maakt wereldstarts en geeft velen het nakijken. De domper komt tijdens de finale. In het startgedrang verliest hij wat plaatsen maar komt hard en netjes terug naar voren. Bij een blockpass ontvangt hij luid gejuich vanaf de overvolle tribune. Halverwege de wedstrijd komt hij net na de finishbocht een fractie te kort en zijn voorwiel komt net voor de ronding van de bult in het harde zand. Het hele spul gaat hard over de kop, waarbij de motor hem op een haar na mist. Hij komt met de schrik vrij en baalt hevig. Bas troost maar Boyd is vooral erg kwaad. Op zichzelf. Het zou anders een perfect weekend zijn geweest en een prachtige afsluiter van het seizoen.

‘Pop up team’
Tussen de heats door nemen we een kijkje in de paddock. Iedereen heeft alles prachtig uitgestald waardoor ik het gevoel krijg op een motorbeurs te lopen. De Honda’s van Mulder blijf ik schitterend vinden. De aandacht aan de uitstraling geeft weer wat je in zo’n zaak verwachten kunt. De jongens van Schepers pakken uit met een heus ‘pop up team’. Terwijl ik staar naar de motoren krijg ik een sticker aangereikt. Speciaal en alleen voor deze gelegenheid hebben ze groots uitgepakt. Bevriende rijders van formaat bemannen de opvallende KTM’s. Wesley is er wel bij maar doet niet mee. Ondanks de broers het Supercrossen een geweldig iets vinden zijn toch de risico’s te groot. Een leuk gesprek met fijne mensen. Peter Mulder zie ik voor het eerst ‘live’. Een goedlachse kerel met een onvervalst motorcross hart. Hij heeft een paar toppers weten te strikken die hij verzorgt alsof het familie is. ‘Natuurlijk kost het wat, maar ik vind het zo mooi allemaal’. Mensen zoals hij maken het mogelijk en poetsen de sport als de glans dreigt te vervagen. Pfeil pakt uit. De Kawa blijft, misschien terecht, ondergewaardeerd, terwijl er toch menig topper prijzen mee binnen sleept. Het is nooit anders geweest. Tussen het wit, geel, rood en overmatige oranje zit altijd wel wat groens.

Heren bedankt!
Nog zo’n gouden pionier is Gert Jan Vorstenbosch. Ook hij zal er altijd zijn. Altijd bereid te helpen, hoe dan ook. Hij lijkt vaak de clown van het circus, maar heeft zeker wel verstand van zaken. Herkent talentjes en geeft minderen een kans. Toch kan hij ook hard zijn waar het nodig is. ‘Sommige buitenlandse rijders worden graag in de watten gelegd in zo’n weekend, maar dat zal je moeten verdienen. ‘De mentaliteit staat voor meer dan de helft voor wat je ooit bereiken zal’. Tegelwaardige woorden. Ook de vriendelijke Peter Buitenhuis kan in dit rijtje plaatsnemen. Voor het vernieuwen van de koppeling van een van de Yamaha’s is één belletje voldoende. Niet veel later is hij op locatie en draait het spul er ook nog even snel in. Motorhart. Ook Pol motors is goed van de partij en helpt hiermee een evenement als dit tot een blijvend succes te maken. Heren bedankt! Mijn domme gedachte dat iedereen in een rolstoel per definitie ongelukkig is, blijkt maar weer eens ongegrond. Nadat ik een vrolijke Joeri van Liere gedag zeg kom ik Eddy Meurs tegen. Een man waar ik vroeger wel eens mee maar vooral tegen reed, alleen een minuut per ronde trager. Hij kent me uiteraard niet, maar hij was in die tijd ook vele malen groter. We praten over hoe het ooit was en nu is. Een mooi mens met nog steeds een positief hart. We wisselen nummers en schudden de hand. ‘Tot snel’.

[logo-carousel id=banners-2]

Stylisten
Publiekstrekker Steinke speelt zijn rol goed. De Amerikaanse cultheld is natuurlijk ook een beetje acteur. Hij geeft ons waar we, deels, voor kwamen en laat alles gewillig over hem heen komen. Een overmaat aan foto’s en handtekeningen horen daar natuurlijk bij. Hij speelt mee in een promofilmpje voor de plaatselijke TV en geeft 100% inzet. Ook als hij zich middels een val bij de start in een vrijwel kansloze positie bevindt geeft hij alles. Hij staat in de spotlights en dat beseft hij terdege. Weer een geweldige aflevering van zijn eigen succesvolle cross soap. Stylisten Bowers en Sterling zijn ongenaakbaar. Misschien wel aan hun stand verplicht als je kijkt naar hun staat van dienst in deze tak van sport, maar toch. De strijd is geweldig. De sprongen en bochtensnelheid zijn voor mij niet te bevatten. Dat de vaak tengere mannetjes zo’n beheersing kunnen hebben over de overvloed aan pk’s is voor mij nog steeds niet te begrijpen. Jaloers is wel het juiste woord misschien. Harri Kullas verbaast me. Als doorgewinterde GP’r verwacht je hier niet zo veel van hem. Toch blijkt hij uit goed hout gesneden. Opvallend is dat hij geen enkele triple springt en toch op het podium mag plaatsnemen, wat nogal iets zegt over zijn bochtensnelheid. Sympathieke jongen met een dankbaar gezicht. Even ben ik Bo de Clerq kwijt. Op datzelfde moment zie ik veel gele vlaggen aan de overkant van de baan. Hij blijkt later net na een dubbel de macht over zijn stuur te zijn kwijtgeraakt en vervolgens over de hekken op de betonnen vloer te zijn beland. De eerste meldingen waren verontrustend, maar wat later loop ik hem tegen het lijf. Een te verwaarlozen schram in zijn nek is gelukkig het enige zichtbare letsel. Wat pijn hier en daar en waanzinnig geschrokken. Zijn lach doet me meer dan anders goed. Mooi om te zien dat Jessy Neeleman weer ‘back on track’ is. De ‘styler’ toont met een ‘dikke flow’ (zo heet dat tegenwoordig) dat hij het nog steeds in zich heeft. Helaas glijdt voor een bocht zijn achterwiel op een lullige manier weg, waardoor hij na een schuiver onbedoeld in zijn nek wordt gereden. Half bewusteloos blijft hij liggen. Heel even heerst er paniek, maar al snel gaat onder applaus van de bezorgde fans zijn helm weer de lucht in.

De ervaring is te voelen
Het is aan alles te merken dat het niet de eerste keer is dat deze Supercross wordt georganiseerd. Talloze vrijwilligers doen meer dan dienst en daar klap ik even voor. Ze zullen het niet meekrijgen, maar mijn waardering is gemeend. Er wordt duidelijk gevlagd en de regels worden strak gehandhaafd. Bij iedereen. De ervaring is te voelen als er op een gegeven moment zonder aarzeling een rode vlag omhoog gaat. Een blik van de wedstrijdleiding naar de juiste persoon is genoeg om de wedstrijd zonder schaamte stil te leggen. Pluim! Ook de KNMV heeft alles strak in de hand. Als ik zie wat er allemaal gebeurt in zo’n weekend worden ook zij misschien wel eens ondergewaardeerd.

Bij de bus aangekomen blijkt mijn vermoeden waar te zijn. Ik kan niet voor of achteruit en sta veel te ver op het gras om er makkelijk uitgesleept te worden. Bas Voorn ziet me ploeteren en springt spontaan uit zijn camper. ‘Even helpen duwen?’. Zijn karakter siert hem echt.

Mijn voeten doen zeer en ik ben moe. Moe maar meer voldaan dan verwacht. Het was de eerste, maar zeker niet de laatste keer. In de bus pak ik mijn traditielijst en schrijf het erbij. ‘Supercross Zuidbroek 2018’. Check.

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.com