911 met spoed

Twee dikke blanco Sprinters staan naast elkaar. Als ik aan kom lopen wordt mijn toevallig zwart/groene werkpolo opgemerkt en ik zie ze kijken naar het logo op mijn borst. Geen Kawasaki maar Novatex.

Als je acht maanden uit de roulatie bent geweest is het een hele weg terug. Als ik na een maand weer eens een dagje heb gereden heb ik zoveel spierpijn dat ik me over de rand van het bad moet laten glijden. ‘Het is fijn om weer op de motor te zitten, dat zeker, maar ik ben er nog lang niet’. Jordi Tixier. Net ervoor zag ik hem wat rondjagen en vond het toch nogal wat. Altijd als ik er eentje alleen zie rijden heb ik het gevoel dat het niet harder kan.

Ik vraag nieuwsgierig of hij alweer een beetje op niveau zit. ‘Mijn lichaam is nog niet in staat te doen wat mijn hoofd wil, dus er is nog veel werk te doen’ , lacht hij vriendelijk. Trainen, trainen en nog eens trainen, dat is wat hij doet. Italië was zo beroerd toch niet. Een 11e en een 13e. Ondermaats vindt hij zelf en dat is het natuurlijk ook voor een kerel van zijn kaliber. ‘Een smerig baantje’, vond ook Jordi, ‘ maar daar hadden ze allemaal last van’. ‘Er is geen willen he, ik zal wel moeten’. Werk is werk, zo is het ook. Voor jongens als hij is de lol zoals wij die nog kunnen hebben allang verdwenen. Lol maken ze thuis wel. Zijn monteurs draaien het een en ander los en weer vast, verzetten de handles wat en hij mag weer. Hij moet. Paar rondjes volle bak en weer terug. Dingetjes los en vast.

 

Het blijft sleutelen. Aan de motor, maar zeker ook aan zichzelf. Hij krijgt dit seizoen om weer terug op niveau te komen. Dat is zijn streven ook. Alles wat sneller komt is meegenomen. Hij gaat weer. Een wheelie naar de ingang van het circuit. Zou dat wel zomaar mogen toch?