Spaanse kinderarbeid in Lommel

Hij kijkt op als ik langsloop, vanuit zijn klapstoeltje. Ik knik en ik zie hem denken; ’vraag dan iets’. Iedereen vraagt hem wel wat, want hij is hot. Hij weet inmiddels niet beter. Ik kijk alleen maar en zie dat het eigenlijk nog een kind is. Zijn gedrag is leuk. Zo jong en maximaal getalenteerd. Hij wil praten, dat merk je wel. Praten over de cross, de rijders en alles wat er op de een of andere manier mee te maken heeft. Hij heeft wat ‘grote mensen’ bij die hem laten. Hij grapt en ze lachen minzaam. Ik hoor ze bijna denken. Ik weet niet wat maar het moet apart zijn met zo’n jong manneke te werken. Je praat natuurlijk anders met hem als met bijvoorbeeld een door de wol geverfde Cairoli. Als hij aangekleed is gaat hij tegenover een van zijn monteurs staan. ‘I’ll do first five rounds fast, and then one round slow, then I’ll do four rounds fast, and one slow’ legt hij uit met zijn grappige Spaanse accent. De man knikt verveeld en lacht schuin. Hij vind het best. Het mannetje maakt een eenzame indruk. Eenmaal op zijn motor gaat hij los. Gecontroleerd en snoeihard jaagt hij zijn KTM over en door het losse zand. Hoe lang gaat een begrenzer eigenlijk mee? Mooie lijnen en een prachtige stijl. Hij speelt. Zijn naam is al net zo prachtig als zijn prestaties. Jorge Prado Garcia. 15 jaar oud en nog een hele weg te gaan. Ik geniet er van…