Belgische podiumplaats Qatar

Als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan commentatoren. Heel vaak zijn het namelijk mannen of vrouwen die nooit de betreffende sport beoefend hebben of ex topsporters die niet kunnen praten. Jammer altijd. Vaak wordt er zo ver afgeweken van een onderwerp dat er in de tussentijd alweer drie keer van kop is gewisseld. Irritant en vooral jammer. Lang geleden hoorde ik iemand zeggen dat hij de kopman zag zwaaien naar de tribune, terwijl hij in werkelijkheid een ‘flipper’ van zijn bril trok. ‘Als je niks weet, zeg dan niks,’ denk ik dan. Vandaag de GP in Qatar gekeken. Na een tijdje wedstrijd deed Joël Roelants zijn intrede als commentator. Hij begon voorzichtig. Al snel viel hij met zijn gebruikelijke zelfspot volledig in zijn rol en dat deed me goed. Wetende wat hij achter de rug heeft en hoe sterk hij zich handhaaft in zijn zwaar aangepaste ‘levensvervolg’ heb ik daar diep respect voor. Vorig jaar nog maar reed hij daar zelf zijn rondjes. Het is geen typetje wat hij aangenomen heeft. Joël is Joël. Een kerel met een karakter, zo groot, dat het amper in zijn eigen lichaam past. Hij weet waarover hij praat. Weet wat de rijders meemaken en moeten doorstaan. Ik heb er van genoten vandaag. Joëls eerste van vele mag ik hopen.

Bedankt Joël. Geen beker vandaag maar wel een eerste plaats!