Kids on Cross

’T ging lekker pap’, zegt hij met glunderend, rood bezweet gezicht. Hij legt me overenthousiast uit welke bochten hij ‘vethard’ nam. De tafel was wat minder vandaag, aldus mijn zoon More. Er lag een klein bultje vlak voor de afsprong. Dan houdt hij in en daar ben ik blij om. Niet omdat het mijn zoon is, maar ik ben erg blij met zijn rijstijl. Geen roekeloos gedrag. Lekker kijken en proberen. Zoals oud coureur Ronnie Stroo de dag ervoor in Vlissingen nog even benadrukte. ‘De snelheid komt vanzelf. Eerst lekker aan de techniek werken’, en zo is het natuurlijk ook. Zoon Storm is sinds een week of drie ook bovengemiddeld geinteresseerd in het MX gebeuren. Zijn voetbal zal hij er nog niet voor laten maar toch. De keus hoeft hij voor mij ook niet te maken. In het oude crosstenue van zijn broer maakt hij nu ieder weekend de minibaan onveilig. Op More’s motor. Hij is evenwel nog voorzichtiger als zijn broer. In de eerste twee versnellingen maakt hij zijn rondjes. Als ik voor de vierde keer het kleine KT emmetje opraap heeft hij er al een rondje of 10 opzitten. Last van zijn knie een beetje maar lacht. Wetend dat hij hier echt iedere dag van de week naar uitkijkt gun ik hem het zo erg. Hij kijkt naar More die op een bergje aan de kant zit te wachten. Ik ken Storm en weet al wat hij gaat zeggen. ‘Ik zal maar stoppen pap, want More zal wel willen rijden’. Lief. More doet zijn ding op de grote baan en ziet me kijken. Hij geniet. Wij genieten. M’n dochter Sterre tikt me op mijn rug. Ze heeft een helm en bril op. Laarzen aan, crossshirt en handschoenen. ‘Gaan we nou pap?’. Ik zet haar voorop mijn buddy en we rijden rondjes over de minibaan. Ze gilt het uit als we over de schans gaan. Dankzij de zwaartekracht denkt ze dat we meters loskomen en geniet. Eenmaal gedouchd en in bedje krijg ik nog een verslag van de dag. Zoals iedere keer als ze ergens van hebben genoten hadden ze ook vandaag weer de mooiste dag van hun leven. Blij dat ik erbij mag zijn. Gelukkig, omdat ook ik er voor mag zorgen. Gelukkig gewoon…