‘Selfmade Sam’

“Er wonen alleen maar crossers hier”
Het was even zoeken naar het ouderlijk huis van Sam van de Ven maar als ik uitstap komt haar moeder, Patricia, me al tegemoet. Aan de buitenrand van Oirschot ligt haar ouderlijk huis in boerderij stijl. Afgelegen van de woongemeenschap staat het huis met een groot weiland naast de woning. Alles bij elkaar lijkt het geheel bijna een echte “compound”. Het heeft echt wel zijn voordelen als je achteraf woont. In een van Sams crossfilmpjes had ik al eens gezien dat ze naast het huis aan het trainen was op een aangrenzend weilandje. Niet heel groot maar perfect om op wat “skills” te trainen. Korte bochtjes en bultjes. “Spelen” op de motor is zeker ook belangrijk. Eén worden met je motor is toch wel een groot gemak. Weten wat je onder je hebt. Op mijn vraag of de buren niet klagen is moeder kort. “Er wonen alleen maar crossers hier dus dat is geen enkel probleem.” “Komt er een advocaat wonen of een ander die zijn of haar rust zoekt hebben we wel een probleem natuurlijk.” Bij toeval en geluk hebben ze een buurman die enduro’s rijdt en Sam begeleidt in haar cross en enduro avonturen. Hij is dan ook van mening dat de endurosport een hele goede basis is voor een crosser. De beheersing van de motor wordt in deze tak van sport erg op de proef gesteld. Peter Huijbrechts rijdt zelf al jaren enduro en cross en heeft Sam toch wel een beetje aangstoken met het motorvirus.

“Maar het allerliefste zit ik in de garage”
Sams ouders hadden eigenlijk niet zo veel met motoren, en toch zeker geen crossers. Voor hun oudere zoon Roel hadden ze indertijd een kleine Honda crf 150 gekocht terwijl kleine Sam, toen vier jaar, het erf rondscheurde op haar quadje. Aangezien hij er maar weinig naar om keek belandde het motortje in de garage. Sam toonde wèl interesse voor het motorische geweld en haar quadje werd toen ze zeven was ingeruild voor een Suzuki 65. Al snel was ze er op weg en was er niet meer van af te slaan. Ze bleef op het motortje rijden tot het gele ding op een crosskamp in de buurt “overleed.” Nog diezelfde dag ruilde ze haar kapotte motortje om voor de Honda van haar broer zodat zodat ze het kamp voort kon zetten. Omdat Sam groeide werden de kleine wielen later vervangen door grotere wielen. Sam groeide door en vervolgens werd er een KTM 85 met grote wielen voor haar aangeschaft. Sam kon haar geluk niet op. In de korte tijd dat ze nu rijdt is ze al behoorlijk gegroeid en zo ook haar motor. Afgelopen seizoen heeft ze dan ook afgewerkt met veel succes! Ondanks ze niet meer zonder haar motorische vriendje kan laat ze haar school toch niet versloffen. Sam doet haar best, altijd en overal. “Zolang ze er alles voor doet en onze portemonnee het toelaat mag ze van ons blijven rijden”. “We hebben nog twee kinderen en die willen we ook niets tekort doen, snap je”, legt moeder uit. “Sam heeft een klein beetje moeite met leren maar doet juist daarom ook haar uiterste best.”. Die instelling wordt erg gewaardeerd en daar wint ze het op verschillende vlakken mee. “Maar het allerliefste zit ik in de garage”, zegt ze eerlijk.

Sponsorjacht
Omdat Sam weet en ziet dat de cross sport niet geheel zonder geld gepaard gaat is ze uit eigen beweging al begonnen met een sponsorjacht. Ze beseft wel dat bedrijven haar geen duizenden euro’s in de hand zullen drukken. Nee, nog niet in ieder geval. Juist daarom pakt “slimme Sam” het anders aan. Ze vraagt redelijk kleine bedragen waardoor de drempel voor ook de kleinere bedrijven makkelijk over te stappen is. “Vele kleintjes maken ook een grote” is haar stelling en daar heeft ze helemaal gelijk in. “Ik heb een aantal mails naar bedrijven gestuurd hier in de buurt en bij twee daarvan mag ik volgende week langskomen.” zegt ze trots. Ze is al wel een klein beetje geholpen met spulletjes. Eddy Lemmens geeft haar regelmatig korting op allerlei benodigdheden. Marcel van Drunen heeft ook al een zwak voor de fanatieke Sam. Hij heeft haar goedkoop in de kleding gehesen en regelt ook hier en daar wel een beetje korting. Het is een kwestie van gunnen en die factor heeft ze wel.
“Mijn man en ik hebben niet zoveel met het crossen eigenlijk”
Sams “hockyende” zus Sharon komt erbij zitten en is ook al zo’n enthousiast exemplaar. Kort vertelt ze over haar eigen sport en begint me dan vragen te stellen over de cross. Ook zij heeft niks met die herriemakende motoren maar de prestaties van haar crossende zusje houden haar wel bezig, zo aan de zijlijn en dat is hartverwarmend om te voelen. Leuke, lieve en vooral hele echte mensen. “Mijn man en ik hebben niet zoveel met het crossen eigenlijk”. Ik werk in de horeca en mijn man heeft een tegelzettersbedrijf. Sam ziet dat we het behoorlijk druk hebben en neemt dan ook uit zichzelf veel werkzaamheden op zich. “In het begin spoot papa mijn motor af en verschoonde het filter maar nu doe ik alles zelf”. “Ik doe het erg graag en daarbij is het toch ook mijn sport.” Op school ondervindt ze geen tegenstand van medescholieren. Er is geen jaloezie en er zijn ook geen pesterijen. Ze heeft wel vriendinnen maar die crossen niet. Het wordt haar langs alle kanten gegund en dat is al een mooi iets. Niet overal gaat het zo helaas.

“Het enige wat wij nog moeten doen is instappen en rijden”
Sam viel me op door de dingen die ze dagelijks “postte” op haar Facebookstatus. Ze geeft zoals veel “Facebookers” verslag van de dagelijkse beslommeringen in haar leventje. Van de cross maar ook van haar thuis en schoolse activiteiten. Al haar statusupdates hebben één ding gemeen, enthousiasme. Zelfs als ze straf had op school stond het er op. De goede maar evengoed ook de slechte punten komen voorbij. In haar verslagen is goed te zien wat haar passie is. Ze is enthousiast en zou het liefst alleen maar crossen. “We gaan altijd mee met haar, waar ze ook gaat en dat doet haar zichtbaar goed.”. Moeder geeft aan dat ze de start altijd wat griezelig vindt en dat is best begrijpelijk. Ze maakt op dat moment dan ook altijd foto’s zodat ze alleen haar dochter in beeld heeft. Op die manier ziet ze de rest niet en dat maakt het allemaal een stuk minder angstaanjagend om te zien. “Grappig, maar eigenlijk niet nodig, is wel dat ik niet eens de kans krijg de boterhammen te smeren en de koelbox te vullen. Als we beneden komen staat alles al klaar. Haar motor staat in de bus en haar kleren netjes in de tas. Het enige wat wij nog moeten doen is instappen en rijden”, aldus een trotse moeder.
Clubkampioen bij de tussen de jongens
Afgelopen seizoen werd Sam 7e in het jeugdenduro kampioenschap en clubkampioen tussen de jongens in haar klasse. Sam wil vooral vooruit en doet daar alles voor. Met de begeleiding van buurman Peter heeft ze al behoorlijke progresssie gemaakt dit jaar. Hij legt haar alles uit, maar zonder enige druk. Dat hoeft ook niet want ze wil het graag, heel graag. Een goede rijder is niet meteen een goede leeraar maar John heeft veel geduld. Ze is erg leergierig en neemt alle raad dan ook met beide handen aan. Zelf heb ik er niet heel veel verstand van maar als ik haar filmpjes kijk zie ik wel dat ze er goed op zit. Mooie houding dus een goede basis. Ook John had die opmerking al gemaakt. Over een “talentje” wordt niet gesproken in huize van de Ven, maar duidelijk is wel dat er veel in haar zit. Met het karakter zit wel goed, dat zie ik dan weer wel. De passie, de volle overgave en de wil om het te leren heeft ze en dan ben je al halfweg.
Haar grote idool en voorbeeld is natuurlijk haar “achternaamgenoot” Nancy van de Ven. Ze volgt haar zo veel mogelijk in alles wat ze doet. Haar grote droom is Nancy eens te ontmoeten, met haar te praten en wat rondjes met haar te trainen. Op die manier zou ze er “in het echt” ook eens tegenop kunnen kijken. Dat moet een keer te regelen zijn.

Als ik haar een appje wil sturen valt mijn oog op haar status. “Pluk de dag, niemand belooft morgen”.
Dat is ook Sam…