Uwe, de kleine grootmeester
Het is een leuk mannetje. Rustig en bedeesd kijkt hij me aan en geeft me een goeie hand. Een crosshand. Zijn gezicht lacht altijd, ook als hij het niet naar zijn zin heeft. Zijn haar zit zoals het komt. Het boeit hem niet, want hij is hier niet voor een ander. Uwe de Waele wil heel graag wereldkampioen worden en doet daar alles aan en voor. Cairoli was zijn grote voorbeeld, tot Jeffrey ten tonele verscheen. De beste van het moment is de held van de jeugd. Zo gaat dat. ‘Het is jammer dat hij Stefan Everts niet heeft gekend, want dat is nog steeds de grootste ooit met zijn 10 titels’, zegt vader Giovani met een gepast chauvinisme. ‘En een Belg natuurlijk’.
‘Ik woog amper 50 kilo’
Uwe moet eigenlijk niets van zijn ouders. Ook hun 16 jarige dochter Shania wordt op deze gelijke manier ‘behandeld’. Shania rijdt, zoals haar moeder ooit, paard en heeft maar 1 opdracht. Voor je spullen zorgen en vooral genieten van wat je doet. Ook dat heeft Uwe al meegekregen. Peggy en Giovani komen niet echt uit de motorcrosswereld. De enige crosslink is eigenlijk Giovani’s neef Dominique. Dominique reed indertijd bij de inters, als lid van de crossclub MC Poeke, gevestigd in eveneens genaamde dorpje Poeke , waar Giovani nogal eens meehielp. Giovani zelf reed indertijd hobbymatig op zijn mountainbike, terwijl Peggy nog niet zo heel lang geleden in een sulky de renbaan onveilig maakte. ‘Ik woog amper 50 kilo’, zegt ze met een melancholische blik in haar ogen. ’Ja, vroeger zaten we allemaal wat strakker in ons vel’, help ik haar terwijl ik duidt op mijn lichaam. Peggy deed meer dan goed mee en wist zich goed te manifesteren tussen het mannelijke geweld. Aan alles komt een einde, maar het was een hele mooie tijd. Giovani had in die tijd niets met paarden, maar zeker wel met de meisjes die er op reden. Het was dan ook op de renbaan dat ze een dikke elf jaar geleden elkaar hun eerste verliefde blikken toewierpen.
Hij kijkt als een bokser
Uwe ging mee naar de cross. Weliswaar tegen wil en dank, maar het was absoluut geen moeilijk kind. Bij het zien van de motoren vroeg Giovani op een dag aan Uwe wat hij ervan zou vinden om zijn houten crossloopfiets eens in te ruilen voor een ‘echte’ motor. Uwe was drie maar begreep het al te goed en kon ook alleen maar antwoorden met een volmondig Ja. Na ‘zo’n Chinees ding’, kapot gesleuteld te hebben werd het tijd voor het echte werk’. De rest is al een beetje geschiedenis. Zijn stijl is herkenbaar, voor mij althans. De hoge schouders en licht gebogen hoofd doen me denken aan een van mijn idolen van weleer. Pierre Schroyen, nu mede kartrekker van Sport Vlaanderen, was mijn held in de tijd van de BLB. Uwe de Waele zit er hetzelfde op. Kijkt als een bokser, net langs zijn wenkbrauwen naar wat er voor hem gebeurt. Vaak zijn het enkel achterblijvers die hij in het vizier krijgt want Uwe wint nogal eens. Trotse vader Giovani beseft goed dat het een keer op zal houden. ‘Vanaf het moment dat hij wedstrijden rijdt wint hij eigenlijk al’. Het wordt stilaan een gewoonte en Uwe zelf is buitengewoon ontevreden als hij door een val een keer niet als eerste over de finish gaat. ‘Niet te genieten is hij dan’, zegt moeder Peggy.
Er is geen druk
Zijn ouders beseffen dat het anders zal worden, althans, ze houden er zeker rekening mee. Uwe rijdt regelmatig een ONK mee en daar wordt wel duidelijk gemaakt hoever het staat met de crossontwikkelingen van de kleine man uit het Belgische Deinze. ‘Zo’n ONK is wel een beetje een graadmeter voor ons’, aldus een altijd vrolijke en nuchtere Giovani. ‘Als je daar in de top 5 kunt rijden doe je pas echt mee’. Er is geen druk, maar ik merk wel dat hij het graag zou zien. Ze doen er veel voor. Allemaal. Natuurlijk kost het een hoop, maar dat is een kwestie van keuzes maken. ‘Ook wij kunnen ons geld maar één keer uitgeven en doen dat erg bewust’. Als monteur en leverancier van koelingen en airco’s had hij een goed jaar. Da’s dan weer wel lekker meegenomen natuurlijk, maar het is toch aanpoten in je eentje. Sponsoren zijn uiteraard erg welkom, maar het is tegenwoordig allemaal niet meer zo makkelijk. Het is een gunfactor en daarbij beseffen Giovani en Peggy maar al te goed dat er eerst prestaties moeten zijn, voordat er wat ‘weggegeven’ zal worden. Vriend en hoofdsponsor Johnny Hermans, eens zelf een begenadigd talent bij de BLB, heeft een zwak voor de kleine de Waele. Hij ziet veel in de het jonge talentje. ‘Zijn instelling en het karakter. De stijl en doorzettingsvermogen geven me kippenvel. Ik gun het hem en de familie zo erg’. Johnny helpt zoveel hij kan via zijn JH-MX Promotions en daar zijn ze blij mee.
Herlings als voorbeeld
Altijd voor de eerste manche staat Uwe stijf van de stress. ‘Dat heeft hij van mij’, lacht Peggy. Giovani is meer de coole van het gezin. Hij relativeert makkelijk. ‘Dingen zijn zoals ze zijn’, is een van zijn stelregels en zo is het ook wel. Als Uwe zijn plaats in de fuik heeft genomen leunt hij met zijn hoofd op het rubber van zijn stuur. Het lijkt op moe of geen zin, maar dat is het absoluut niet. Hij vecht tegen de zenuwen en weet eigenlijk zelf niet waar dat ellendige gevoel vandaan komt. Als het hek valt verdwijnt de spanning en doet hij zijn ding. ‘Hij heeft dat alleen voor de eerste manche’, legt Giovani uit. Voor de tweede manche is het een totaal ander kind. Waarschijnlijk omdat hij dan weet wie de concurrenten zijn en wat ze die dag in hun mars hebben. Dit seizoen wordt door Giovani en Peggy als een leerjaar gezien. Het is zijn eerste jaar op een 85 en dat is toch best een behoorlijk verschil voor zo’n mannetje. ‘Ik zie het wel eens op een wat hardere baan. Deze motor heeft toch wel een berg meer vermogen en daar schrikt Uwe nog wel eens van. Vandaag, in het mulle zand van het prachtige MC Lille, komen de pk’s wat gematigder naar het achterwiel. Met de start zit de kleine Belg er meestal wel bij en gaat praktisch nooit buiten de top 3 de eerste bocht in. Ook vandaag zit hij er weer lekker bij. Als derde gaat hij naar de eerste bult, maar 500 meter verder zit hij al op kop om die ook niet meer af te staan. Met Herlings als voorbeeld moet je ook wel. Uwe rijdt zijn race nagenoeg foutloos. Eén keer schrok ik omdat hij zo ver sprong dat hij ver over een bult neerkwam. Een doffe klap en een hoop stof, maar verder geen stress. Uwe is potig en heeft geen moeite zijn KTM in bedwang te houden.
Verschillende meningen
Niet echt toevallig sta ik naast Giovani die alleen maar duimen opsteekt en soms een nadenkend vingertje naar het hoofd. Peggy is altijd uit zijn buurt tijdens de race. ‘Doordat we erg verschillend zijn, zijn we zo goed als we samen zijn. Alleen tijdens de races doen we ons eigen ding. Dan zijn verschillende meningen soms lastig’. Net als hij dit zegt zie ik hem verliefd naar zijn Peggy kijken die een stukje voor ons loopt. Mooi. Na de race duurt het makkelijk een uur voordat Uwe bij de camper is. Hij praat met vriendjes over de race en andere kinderzaken. Ze kijken naar andere manches en leven verder in hun eigen wereld, dromend van hun plaats aan de top. Uwe is niet meer zo uitbundig als in zijn eerste jaren waar hij menig bekertje mee naar huis sleepte. Het is inderdaad een gewoonte geworden en dat tij zal zeker keren.
Tot zover zit de groei er nog steeds in en geniet de familie de Waele er met volle teugen van.
Als Uwe zijn eerste prijs in ontvangst neemt kijkt hij blij, maar ik zie hem denken. ‘Wacht maar tot ik groter ben…’
Foto’s met dank aan; Gino Maes en TS MX foto’s.
