Valkens (meerdan) waard

Paulin komt als eerste in mijn zicht. Hij stuurt zijn Honda messcherp in de bovenrand van de lage kom leidend naar de twee schansen voor de finishbult. Het gaat hard maar gecontroleerd. Op het gedeelte waar ik absoluut geen gang zou kunnen maken lijkt hij de diepe gaten niet eens te voelen. Zijn motor in balans. Terwijl hij zijn rode vriend zo’n 20 meter de lucht in smijt gaat zijn achterwiel maximaal dwars. Niet inhouden maar vol in de begrenzer. Een volle seconde brult het ding van pure blijdschap. Ik hoor hem roepen naar zijn ontketende berijder: “Ik ben er klaar voor!” Bizar gewoon, eng bijna. De TV beelden waar ik het al jaren mee doe lijken in geen velden of wegen op de realiteit. Sex bijna. Het blijkt heel normaal tegenwoordig want de rijders doen wat dat betreft weinig voor elkaar onder. In snel tempo knalt de hele boel voorbij, mij met kippevel achterlatend. Ik kijk om me heen en zie alleen maar glunderende gezichten. Iedereen is er klaar voor.

Smakkers van formaat

Naast het prachtige bochtenwerk en de geweldige sprongen vinden er ook een paar smakkers van formaat plaats. Recht voor mijn neus. Gajser laat zijn motor een meter of tien boven de grond alvast los om vervolgens keihard neer te storten. Staat doodleuk meteen weer op om toch nog maar te proberen maar moet na een rondje toch afhaken, tezamen met zijn mishandelde motor. Guarneri boort zijn TM de grond in en ik krijg nog bijna een mooie Kawa tegen mijn hoofd gegooid die uiteindelijk zonder bestuurder in een natte sloot belandt. Dan gaat Cairoli er af alsof hij wordt afgeschoten in de bovenkant van de schans. Alles vindt vrij kort achter elkaar, binnen 20 meter van elkaar, plaats waardoor de organisatie er meteen na de manche de shovel er even over laat gaan. Goed idee en snel geregeld. Top!

Laat hem groeien en vooral met rust.

Ik ben overtuigd. Herlings komt hier niet vandaan. Het is gewoon niet te geloven dan een mens in staat is tot de dingen die hij laat zien. Stiekem denk ik er aan hoe het zal zijn als hij op een dikke 450 aan de start zal verschijnen in de MX1. Kan niet wachten. Voor de jonge Davy Pootjes heb ik respect. Zoals het nu ook gaat bij Villopoto zal hij volgens heel crossminnend Nederland wel even de boel aan vegen. Geef ‘m de tijd en laat hem groeien. Laat hem groeien en vooral met rust. Met Sven van der Mierden heb ik medelijden. De baan van Valkenswaard ligt zo’n beetje tegen hun achtertuin aan. Juist net in zijn thuis GP, liggend op een prachtige 5^e plaats breekt hij zijn pols. Mooi team en mooie vooruitzichten. Jammer.

‘Da’s allemaal rommel’

Ergens langs de baan maak ik kennis met Michael Hool. Vorige week was ik toevallig even op de baan in Reusel waar ik hoorde vertellen dat hij een meervoudige koprol had gemaakt waarbij zijn motor vlam vatte. Op de vraag hoe het met zijn gebroken voet gaat antwoordt hij lachend. ‘Doet veel pijn eigenlijk’. Ik geef aan dat wat pijnstillers de zaak wel zouden verzachten. ‘Da’s allemaal rommel, dat slik ik echt niet. Nooit’. Ik kijk naar beneden en zie geen verschil met zijn andere voet. ‘Moet er geen gips om dan?’. ‘Nee zeker niet’, zegt hij met grote ogen, ‘dan kan ik mijn laars niet meer aan!’. Gewoon meerijden dus…

Herkend

Als ik even naar de baan sta te staren tikt er een man op mijn schouder. Ik kijk hem aan maar herken hem niet. ‘Jij schrijft toch die verhaaltjes?. Ik lees ze altijd, prachtig vind ik ze’. Brrr. Als dat nog een paar keer gebeurd zou zijn was ik waarschijnlijk in de camper van m’n zwager gaan zitten. Dat vind ik dus eng, ook al streelt het me enorm.

Aan Herlings valt niet te tippen. Altijd een ongelijke strijd. Maar Nick Kouwenberg is voor mij de baas van de dag nummer 2. Na een val kwam hij supersterk terug naar de voorste linie. Helemaal losgeslagen op jacht naar de kop. Van de laatste drie ronden voor de finish benutte hij er twee om goed te kijken. Hij wachtte zijn kans af tot de laatste ronde, de laatste bocht zelfs. Snoeihard buitenom sprong hij een bult meer dan Ostlund die de schrik van zijn leven kreeg. Op grote hoogte passerde hij de arme Alvin wat hem een dik verdiende tweede plaats opleverde. Weer kippevel.

Kras loste zijn belofte in. Met een minimale voorbereiding maximaal gepresteerd. Alhoewel hij zelf meer had gewild weet hij ook dat dit voor nu het hoogst haalbare was. Waargemaakt dus, klasse Mike!

Waanzinnig genoten van een paar hamburgers, oude en nieuwe vrienden, een paar blikjes bier en waanzinnig mooie motorsport.

Rolf Verhagen van Moto Master, Stefan Geukens van The Art of Motocross en zwager Jan van Maldegem van de camper, bedankt voor dit onvergetelijke weekend. Op naar Assen!