Voor elkaar

Ben niet zo van het geloof maar volgens mij stond er ooit ergens op één van twee grote stenen dat we elkaar dienen te helpen. Heel erg jammer is dat het in de praktijk vaak niet (meer) zo werkt. Veel mensen hebben en zijn onbekende buren. Vooral druk met het verwerven van zoveel mogelijk materieel. Tegen elkaar op. Wie het meeste heeft is de winnaar. Ik ken mijn buren wel. Een jong stel met een heerlijk dochtertje. Noëlle kwam eerder graag bij me langs, maar eigenlijk alleen voor een snoepje en een ijsje. Tegenwoordig krijg ik een dikke kroel en komt ze naast me in de bank zitten. Haar ouders, Peter en Valerie, zijn bijna net zo lief. We staan voor elkaar klaar en dat geeft een fijn gevoel. Zonder de diensten te turven voel ik dat de hulpvaardigheid naar elkaar redelijk in balans is. Een stille afspraak is dat we elkaar, uiteraard, niet gaan betalen voor gedane diensten. Ik hou van die mensen en zij houden van mij en mijn kinderen. Reden genoeg dus. ‘We hebben een verrassing voor je’, zei Valerie zaterdag. Ik merkte dat ik het een beetje eng vond. Ik weet van mezelf dat ik verrassingen moeilijk vind. Sta niet graag in de belangstelling, althans niet ‘live’. Ik wilde de spanning laten bestaan dus speelde het spelletje van, ‘aaah vertel het nou’. Het leuke is dat ze beiden na een uur bijna uit elkaar klapten. Ik kan er dus beter op op wachten dan dat zij het geheim kunnen bewaren. Gisteravond kom ik thuis en staat er een doos op mijn eettafel. Stomverbaasd haal ik er een complete ‘Alias’ crossoutfit uit. ‘Niet meer normaal’ is eigenlijk het stopzinnetje van mijn buurtjes. Vandaag is het de mijne. ‘Niet meer normaal!’

Ik ben er superblij mee. Heel erg bedankt lieverds…