“and the reason is love” (Kevin Strijbos en Yentl Haazen.)
Ik twijfel een beetje of ik wel voor het juiste huis sta. Geen nummer op het huis en ook niets op de ijzeren poort. Als ik twijfelend besluit te draaien doet er iemand de voordeur open. Yentl, Kevins vriendin wenkt naar me.
“Hier is het hoor, je zit goed”. Ze is supervriendelijk en met een brede lach geeft ze me een hand. Ze laat me binnen in het mooie en vooral grote huis. Niet opzichtig, helemaal niet zelfs, maar gewoon veel inhoud. De binnenboel is nog een beetje “under construction”, maar wat klaar is is mooi. Ze doen zoveel mogelijk zelf waardoor het misschien wat langer duurt allemaal maar daar hebben ze beiden geen probleem mee. Kevin komt net de keuken uitgelopen en geeft me een stevige hand. Crossers hebben over het algemeen sterke handen. Het jonge stel neemt me mee naar buiten waar twee trouwe viervoeters me achterdochtig grommend aan staan te kijken. Ik geef nog aan dat ik geen hondenangst heb maar Kevin besluit het tweetal “op te ruimen” achter een stukje kippengaas. Daar nog een stoel tegenaan en klaar. Als dat die beesten tegenhoudt hoef ik niks te vrezen denk ik nog en neem plaats op het bankje van de tuinset. Veel ruimte, ook buiten. Het nieuwe gras ligt onder de sproeier en de honden raggen een beetje door de tuin. Als Yentl ziet dat ik tegen de zon in zit te kijken richting Kevin, vliegt ze meteen de parasol aan. Na een kort maar hevig gevecht heeft ze mijn gezicht in de schaduw. Heerlijk. Ben niet snel nerveus maar dit vind ik toch wel heel spannend. Ik “bestel” een waterke en er komt een karaf op tafel, nootjes en koekjes. Yentl merkt op dat het zelfgezuiverde water een beetje naar chloor smaakt en geeft het glas aan Kevin. Hij neemt een slok en kijkt haar aan. “Ik proef niks hoor” zegt hij droog. “Nou, ik proef er iets aan” zegt ze weer. “Gewoon niet meer van drinken dan” zegt hij met een met een smile. Het schijnt dat als je het harde water in die streek niet gewend bent, je er makkelijk buikpijn van kunt krijgen. Visite wordt dan ook standaard water uit de fles geserveerd, uit voorzorg.
Een beetje onwennig nog probeer ik uit te leggen wat mijn “drive”is om te schrijven. Uiteindelijk hoef ik mijn verhaal helemaal niet af te maken want ze hebben blijkbaar al eens wat van mijn verhaaltjes gelezen. Vereerd ben ik, heel erg zelfs. Yentl is een mooie vrouw, een model bijna. Netjes, verzorgd en megabeleefd. Als ik naar Kevin kijk moet ik denken aan Woody Harrelson. Een ongeschoren acteurshoofd met een nonchalant bedekt atletisch lichaam. Een iets te groot shirt met een korte broek en aan zijn voeten dubbelgetrapte sportschoenen. Het maakt hem niet zoveel uit. Geen bravour. Gewoon Kevin, that’s all! Ontspannen onderuitgezakt hangt hij in zijn stoel met zijn gehavende benen op de tafelrand. Kevin zit, zoals veel van zijn topsportgenoten, al vanaf zijn vijfde jaar op de motor dus heeft er al wat jaartjes op zitten. Het was allesbehalve een makkelijke weg. Een probleem was een beetje dat er na het niet af kunnen maken van zijn schoolopleiding eigenlijk geen weg meer terug was. Leren kon hij wel, maar had er gewoonweg de benodigde tijd niet voor. Er werd wel rekening gehouden met het bovengemiddelde crosstalent van de jongeling, maar Kevins tijd was altijd gewoon op! Lessen inhalen kon alleen nog als hij niet zou slapen, maar ook crossers moeten slapen. Zelf maakte hij de keuze en leverde een blanco formulier in bij de examens. Alleen zijn naam stond er op. “Ik had wel zomaar wat in kunnen vullen maar wist echt niet meer waar het allemaal over ging.” “Ik liep stage bij “Multi Air Filters” in Gooreind. Daar plakte ik de filters aan elkaar en op school moest ik laten zien hoe je een bedrijf begint. Waar je op moet letten en dat soort dingen. Ik had werkelijk geen idee”. Het blijft te allen tijde een gok om dan voor de sport te kiezen. Gaat het na een jaar of twee mis door een blessure of wat dan ook, sta je mooi zonder papieren en vervolgens ook zonder werk. ”Soms dacht ik vluchtig: wat als ik straks…, maar van zulke gedachten moet je gewoon af stappen.”
Hij maakte zijn opofferingen voor het leven als profsporter. Niet roken niet drinken. Niet uitgaan en trainen, veel trainen. “Ik merkte aan mijn omgeving dat ik getalenteerd was en wilde dat niet verloren laten gaan. Het is een keuze die je dan maakt, maar die was voor mij niet moeilijk. Het meest buitensporige feest wat hij zich kan herinneren was een kampioensfeest van Stefan Everts. Ook daar wist hij zich te beheersen. Kevin wordt niet zat, nooit. Springt niet uit de band en doet zijn werk met volle overgave en dicipline.
Kevin kende veel hoogte maar ook dieptepunten in zijn nog jonge leven. Jarenlang deed hij netjes wat er van hem gevraagd werd, dag in dag uit, week in week uit tot er in 2011 een omslag kwam in zijn levenspatroon. Kevins vader had het wel een beetje gezien op de cross en ging in die tijd eigenlijk nog weinig mee naar de wedstrijden. “In de tijd die volgde is hij een stuk zelfstandiger geworden.”aldus een zichtbaar gelukkige Yentl. “Je moet bepaalde dingen zelf gaan doen en oplossen, dat maakt je sterker.”, zegt ze en kijkt verliefd naar haar mannetje. Haar ogen glinsteren als ze over hem praat. Liefde en respect. Ook zijn relatie met Yentl heeft hem doen groeien. Weg vanonder de vleugels van zijn ouders, maar altijd met veel respect. “Die mensen hebben jarenlang alles voor me opzij gezet. De laatste centen gingen op aan mijn crosscarriere” vult Kevin aan. Wat dat betreft heeft hij nog altijd heel veel ontzag voor zijn ouders.
Ook naar zijn team toe werd hij meer volwassen. Veel vaker gaf hij aan wat zijn lichaam wel of niet wilde en daar werd naar geluisterd. Een team is een team natuurlijk, ook al gaat het niet overal zo.
Een aantal opvolgende blessures deden hem te vaak wisselen van team. Uiteindelijk moet er toch gepresteerd worden als je in dienst ben van. En als prestaties te lang uitblijven en de gestelde doelen niet gehaald worden gaan de zakelijke belangen meewegen, wat natuurlijk logisch en begrijpelijk is. Een absoluut dieptepunt in zijn carriere is de val in 2009. Het was op een trainingsweekend in Wuustwezel waar hij een “smerige smakker” maakte. Zijn onderbeen brak op meerdere plaatsen en Kevin was ineens klaar. Toen hij zijn been nog eens goed bekeek kreeg hij meer en meer het idee dat dit het eindpunt wel eens zou kunnen zijn. Te veel en te langslepend blessureleed deed hem bijna besluiten te stoppen met crossen. De zin en het plezier waren er niet meer. In 2011 kwam Steve Ramon, toen uitkomend voor het Suzuki Rockstar Team van Sylvain Geboers zwaar ten van en het zag er naar uit dat hij wel een behoorlike periode uit de roulatie zou zijn. Kevin werd benaderd en kreeg vervolgens een aanbod om te komen rijden in de plaats van de gekwetste Steve. Niet zomaar een team dus, wat hem deed besluiten er toch nog maar eens voor te gaan. De blessures bleven weg en Kevin wijt dat voor het grootste gedeelte aan de rust in zijn hoofd. De goedbedoelde “druk” van zijn vader had hem ook soms parten gespeeld. Als hij dan eens slecht in de wedstrijd zat dacht hij onder het rijden al na over wat zijn vader zou gaan zeggen als hij eenmaal gefinished zou zijn. “Soms zit er gewoon meer niet in. Wordt je tiende dan is het niet anders. Ik deed mijn best en meer kon ik niet doen”. Mijn vader had de filosofie dat als je kunt winnen je ook altijd moet winnen. Nu doet Kevin z’n eigen ding. Traint naar eigen behoefte omdat hij heel goed weet wat zijn lichaam nodig heeft en aankan. Natuurlijk neemt hij zijn vader niks kwalijk omdat hij wel beseft dat alles vanuit een goed hart en met de beste bedoelingen gedaan en gezegd is, alleen is het op een bepaald moment genoeg en moet je zelf verder.
Kevin is veranderd, volwassen geworden en dat werpt zijn vruchten af. Via zijn maatje Glenn Coldenhoff kwamen hij en Yentl in contact met “Vitaal Dussen”. Dat bestaat uit een tweetal dat Kevin en Yentl sinds april bijstaat in verschillende vormen. Het trainen van sociale omgangsvormen was een van de speerpunten, vooral voor Kevin. Kevin is redelijk gesloten en praat liever niet over zichzelf en toch zeker niet over zijn prestaties. Hij weet dan ook geen weg met lovende kritieken. Natuurlijk weet ik wel dat ik redelijk kan crossen, maar dat zeggen ze maar als ik er niet bij ben. De communicatie met “vreemden” gaat nu al een stuk beter. Ook zijn zelfbeeld is vrij laag dus ook daar wordt ook aan gewerkt. Ik merk gewoon wel dat ik verander door de gesprekken die we hebben. Ook geven ze hem fysieke steun. Ze maken de vastzittende delen weer los en soepel. “Vraag me niet hoe ze het doen maar het werkt wel.”
Laatst was het kermis in Balen. Yentl wilde er graag heen omdat ze gek is op kermissen, maar zeker ook ten behoeve van de inburgering. Ze wilde eigenlijk dat alles zo snel mogelijk normaal zou zijn. Na zes keer vragen is Kevin meegegaan, maar alleen voor haar. “Ik voel dat mensen kijken en besef ook wel dat dat de tol is die je betaalt als je een publieke bekendheid bent.” Liever loopt hij dan bijvoorbeeld in Antwerpen op de Sinksefoor. Daar lopen een stuk meer nietcrossfans als in de omstreken van Balen en Lommel waar de crossers zich als het ware verzamelen. Kevin vindt van alles, maar zichzelf zeker niet bijzonder.
Je hebt natuurlijk wel de juiste mensen om je heen nodig, anders red je het simpelweg niet. “Zo heb ik een tweede vader in Wix Hens. Die man ziet me bijna als een zoon. Al vanaf het prille begin stond hij naast en achter me. Ik weet niet anders dan dat hij erbij is. Hij helpt ons met vraagstukken, op welk vlak dan ook, en geeft raad. Financieel staat hij me al jaren bij en nu “ons”. Een camper, een busje en noem maar op. We zullen geen grote uitgaven doen zonder zijn raad te vragen. Een gouden man en een echte vriend.”
Yentls familie was voor haar kennismaking met Kevin al besmet met het crossvirus. Haar oudere broer en haar vader crossten jarenlang fanatiek. Ze heeft ook nog een jonger broertje die altijd al droomde van het crosswereldje tot hij het stapleven ontdekte. Iedereen is erg begaan met het rondreizende crossduo en als het even kan reizen ze mee om Kevin aan te moedigen en er “gewoon” voor hem te zijn.
Kevin is vooral een technische rijder. Scherp sturen is zijn sterkste kant, zo vind hij zelf. Als ik hem vraag naar zijn zwakke kant moet hij heel even nadenken. Het meeste moeite heeft hij met het passeren van andere rijders. Hij weet in de tweede trainingsronde al welke lijnen het beste zijn voor zijn rijstijl. Die lijn wil hij dan ook rijden en moet daar soms van af. “Dan kom je ineens in een onbekende bocht en dat heb ik liever niet. Da’s voor mijn gevoel een onzekere factor”. Zelf vind hij dat een minpunt. Een groot pluspunt is toch wel dat het een doorzetter is. Geeft niet op, nooit, alleen als het echt niet anders kan.
De plannen voor dit seizoen zijn duidelijk. Het Amerika verhaal van vorig jaar was voorlopig eenmalig. Nog een paar podia pakken dit seizoen moet wel lukken denk hij zelf. Bescheiden als hij is vind hij dat hij de mazzel heeft dat er een paar rijders geblesseerd zijn uit zijn groep. Ik zie dat anders en probeer hem duidelijk te maken dat je, als het goed zit in je hoofd en lichaam, het je eigen verdienste is als je scoort dus daarmee misschien toch wel beter bent als een ander. Door zijn constante rijden staat hij nu wel gewoon op de vierde plaats van de wereldtop. Ik bedoel maar. Of er andere aanbiedingen zullen komen is moeilijk te zeggen. Zolang je je kunt handhaven in de top vijf is er altijd wel een plaatsje voor je, ergens. Ik wordt wel eens angstig van de gedachte dat het ooit toch een keer stoppen zal. Het zal een keer minder worden en zal hij het stokje door moeten geven aan een “jonge hond” die voor een simpel bot blind het water inspringt. “Ik weet dat er teams zijn, met een wat lager budget, die genoegen nemen met een 15e plaats. Daar zou ik slecht mee kunnen leven”. “Dan is het wel tijd om iets anders te gaan doen”, zegt hij en kijkt dromend in de lucht. “Amerikanen vallen dan vaak terug op Nascar of stockcar racen, dat lijkt me wel wat”. Kevin rijdt graag en meestal hard met alles wat door een motor aangedreven wordt. De passie van een echte coureur is snelheid.
“Heb je de witte M3 nog?”, vraag ik en hij begint te lachen. Heel toevallig gaat ie volgende week weg. Er komt weer wel een BMW, maar nu een station. Het motorblok zal er weer niet om liegen en daar sta ik dan ook niet van te kijken. Het feit dat het een stationcar is brengt me op een andere vraag. Kinderen? Yentls ogen fonkelen. “Ja, kinderen. Graag!” Gezinsuitbreiding zal zeker een keer plaatsvinden, maar daar wachten ze heel bewust nog even mee. Door het drukke leven op en om de GP’s is het eigenlijk niet te doen een kindje op te voeden. Natuurlijk, alles kan. Maar beiden vinden dat je er de tijd voor moet hebben en nemen. Er samen voor kunnen zijn en het heel bewust meemaken allemaal. Papa moet er ook zijn vindt Yentl en dat kan ik alleen maar beamen. Ze zou het zonde vinden als het kind zou vervreemden omdat papa een paar weken weg is en vervolgens heel even weer thuis. Kevin is het er roerend mee eens. “Moet het een crosser worden?” vraag ik terwijl ik besef dat hij clichematig gesteld is. Als je zelf nog rijdt is het redelijk aannemelijk dat het kind op een motor terecht zal komen. “Rijd ik zelf niet meer, dan zou het niet eens perse hoeven voor mij, maar zover zijn we nog lang niet”, lacht hij en kijkt lief naar zijn meisje. Ik zie aan beiden dat dit al vaker een onderwerp van gesprek is geweest.
Als ik Yentl vraag wat zij het meest enge vindt aan een GP wedstrijd antwoordt ze zoals de meesten in haar plaats zouden doen. “De start, da’s het toch wel het engste”. Als hij die eerste bocht door is ben ik opgelucht. Ik heb vertrouwen in hem. Ik weet dat hij geen gekke dingen zal doen of onnodige risico’s zal nemen. Hij doet wat hij kan, altijd, binnen en buiten de baan.
Haar antwoord op de vraag wat dan wel haar mooiste moment is van die bewuste zondag verwondert me. “Eten”, zegt ze blij en met grote ogen. De avond na de wedstrijd eten we altijd samen, soms met de sponsor of teambaas erbij. Dan maken we lol en zijn we ontspannen, heerlijk. Met de gedachte aan dat moment loop ik ’s morgens voor de wedstrijd al rond. Onze tijd samen is spaarzaam en daarom genieten we dubbel op zo’n moment. “Dan istie weer even van mij alleen”
Het leven op en om de GP’s lijkt voor een buitenstaander een en al glamour maar uiteindelijk is het gewoon keihard werken, voor iedereen.
Het gesprek valt even stil en er heerst een rust. Ze kijken elkaar aan en ik zie dat ze elkaar echt hebben gevonden.
Het is een stel om de juiste redenen. “And the reason is love”

De prachtige en zwaarverdiende podiumplaats in Zweden was voor velen een verrassing. Voor Nick zelf eigenlijk niet echt. Het harde werk van de laatste maanden werd beloond, en hoe. Zelf voelde hij het wel aankomen. “Ik voel me sterk” vertelt hij me opgewekt. “Niet alleen fysiek maar zeker ook in mijn hoofd zit het goed”. Het plezier is er weer en dan ben je al halverwege, aldus de 22 jarige “veteraan”.

Geen echte veteraan natuurlijk maar Nick rijdt al lang. Met zijn drie jaar was hij altijd te vinden op iets met twee wielen. Het motortje van toen beheerste hij eerder dan de fietstechnieken. Verwonderlijk dan ook dat hij op een bepaald moment meer fietste dan motor reed. Met zijn, technisch gezien veel mindere, fiets versloeg hij jongens “met naam” en met veel beter materiaal. Vader Jeroen, in die tijd zelf ook fanatiek in de crosssport, zag het talentje en had en missie.

“M’n vader heeft me ver gebracht en daar ben ik hem nog steeds erg dankbaar voor. “Ik wilde doorgroeien en dat kon op dat moment. TM deed een mooi voorstel en zoiets kun je dan ook bijna niet weigeren”. Helaas bracht die samenwerking hem niet meteen wat hij verwachtte. De druk was erg hoog en de resultaten bleven uit.” Ik had veel stress en dat werkt bij mij net averechts”. Lichamelijk kon hij het allemaal wel aan, maar met je hoofd win je de halve wedstrijd.

Je hoort het vaker als er op een wat hoger niveau gepresteerd moet worden. De belangen zijn groter en zodoende de mentale druk ook. Nick volgde de opgelegde schema’s tot in het kleinste detail maar luisterde te weinig naar zijn eigen lichaam. Dat was het moment dat door de steeds opspelende schouderblessure de rest van het lichaam het niet meer trok en hij overtraind raakte. In Mantova ging het ondanks alle negatieve impulsen toch lekker. Hij was er langs alle kanten klaar voor en de trainingen gingen dan ook helemaal volgens zijn verwachting. Helaas sloeg het noodlot toe en miste hij een “dikke triple”. Kijkend naar de zware klappers die hij al eens maakte was dit er ook weer eentje van formaat. Schouder uit de kom, en flink ook. Vier maanden lag hij er uit. Eenmaal terug op de motor was de lol er af. Met heel veel last van zijn schouder reed hij nog 5 GP’s met als begrijpelijk gevolg ondermaatse resultaten. Na Teutschental in september trok het TM team zich terug en Nick was klaar. Klaar met TM en even met de cross. Hij bereikte wat het crossen betreft een dieptepunt. Het spookte door zijn hoofd dat dit wel eens het einde van zijn loopbaan zou kunnen zijn. Geen team, geen motor en vooral geen zin meer.

Via de supercrosswedstrijden die hij in de winterseizoenen reed, zijn grote passie, kwam hij in contact met het Castrol Power 1 team in Duitsland. Mensen die hem op zijn waarde inschatten en hem de kans gaven ADAC SX wedstrijden en “outdoors” te rijden. Begin dit seizoen wist hij zelfs de openingswedstrijd nog op zijn naam te schrijven. “Voor die mensen heb ik veel respect”, aldus een tevreden Nick.

Ik ging vanaf toen ook vaker zonder mijn vader op pad. Op een bepaald moment krijg je te maken met teambazen en monteurs. Dan staan er ineens een paar man tegelijk tegen je te praten en adviezen te geven”. Dat was het moment dat mijn vader en ik er achter kwamen wat het beste was voor beide partijen en heeft hij zich een beetje teruggetrokken. “Door deze beslissing kwam ik vaker alleen voor vraagstukken te staan en ben daardoor dan ook een stuk zelfstandiger geworden”.

Nick bleef altijd rijden. Zo reed hij zich onlangs nog in de kijker op het ONK in Emmen. Tussen het geweld van de semi fabrieksfietsen verraste hij vriend en vijand door een 8e plaats te behalen. “Oud gediende” Erik Eggens, in die tijd testrijder voor Yamaha Nederland, merkte hem op en benaderde Nick. Er moesten motoren getest worden en Eric zat op dat moment zelf in de lappenmand. Mondeling werden er afspraken gemaakt en op die manier kreeg Nick de kans zich te laten zien.

“Vanaf dat moment ben ik eigenlijk pas gaan beseffen wat ik werkelijk waard ben. Ik heb de balans gevonden in m’n lichaam en geest”. Nick weet inmiddels dat je alleen maximaal kunt presteren als je geest vrij is. Vrij van stress en ellende. Alleen aan de dingen hoeven te denken die echt belangrijk voor je zijn op dat moment. “Ik ben voor mijn gevoel veel slimmer gaan rijden. Mijn hoofd bedient nu de gashandle in plaats van mijn rechterhand”.

Met dit gevoel, het geweldige materiaal van het Yamaha-Kemea Team en de mensen om me heen die het echt goed met me voorhebben ben ik begonnen aan een nieuwe carriere, mijn eigen deel 2.

Door velen ben ik op verschillende forums uitgekotst en op veel manieren in een kwaad daglicht gezet. Mensen die, veelal anoniem, hun ongenoegen spuien uit frustratie of misschien wel uit jaloezie. Gelukkig kan ik daar boven staan en leg ik zulke uitspraken vrij makkelijk naast me neer. Ik zou er nog respect voor kunnen hebben als zo’n kerel op de cross eens op me af zou stappen en in mijn gezicht zou zeggen dat ik niks kan. Dan zou ik ‘m een biertje geven voor zijn lef en openhartigheid. Natuurlijk mag je je mening hebben over alles en iedereen. Maar als ik mijn racefiets uit de garage pak staat er niemand klaar om mee te fietsen. Niemand wil eigenlijk de opofferingen kennen die je moet doen. Alles is zwart wit, bijna altijd.

Het is geweldig als mensen je op handen dragen als je mooie uitslagen rijdt. Jammer dat ze niet beseffen dat je ze pas echt nodig hebt als het niet gaat…

Mike Kras is relaxed. Een “achterstevorencap” met bijpassende zonnebril typeert de crosser. Geen prater zoals hij zelf zegt, en zijn moeder beaamt. We zitten achter buiten waar de zon lekker brandt. Fijnaart is een rustig dorpje en dat merk je dan ook meteen.
Onverwacht fit loopt hij rond en haalt drinken voor ons. “een zorgzaam typ” zegt zijn moeder als hij even in de keuken is. “Mike heeft vanaf zijn 15e al voor zichzelf leren zorgen”.
“Mike zat al vroeg op de motor”, zo begint zijn moeder. Op zijn vijfde verjaardag stond er dan ook een crossertje in de tuin. ”Toen ik Mike kreeg heb ik meteen gezegd; “dit moet een crosser worden”. Mike’s moeder was in die tijd een groot fan van Tallon Vohland. Een toen opkomend talent. “Een mooi en vooral sympathiek mannetje”, zegt ze glunderend. Een crosser heeft ze gekregen, want Mike ragde alles af wat hij onder zijn kont kreeg. Een natuurtalent wordt over het algemeen snel opgemerkt en ingelijfd. Vandaar ook dat Mike, die in die tijd alles won waar hij aan meedeed, al snel opviel bij diverse crossteams.
Met zijn 15 jaar werd hij dan ook “weggehaald” uit zijn ouderlijk huis om in Friesland zijn, dan al succesvolle, carriere uit te bouwen. “Ze zouden goed voor hem zorgen, althans dat beloofden ze me” zegt zijn moeder en kijkt bedenkelijk omhoog. Aangezien Mike geen prater is heeft hij lang gedaan wat er van hem verwacht werd, zonder verontrustende meldingen huiswaarts te maken.
De lol van het crossen was er voor Mike al snel af. De romantiek, het plezier van het rijden raakte zoek en kwam ook niet terug. Een grote druk rustte bijna constant op zijn schouders en daar had hij veel last van. Mike presteerde daarom ook veel beter als hij geen stress had. Als er niks moest en (bijna) alles mocht reed hij de sterren van de hemel.
Ja, Mike is een natuurtalent.” Op de een of andere manier weet ik precies wat ik met mijn motor kan en voel dingen vrijwel meteen aan”. Dan hoorde ik bijvoorbeeld een bepaald geluidje onder het rijden. Stopte bij mijn monteur en meldde mijn probleem. “Niks aan de hand, ik hoor niks, rijden!” was het antwoord. Twee ronden verder ontplofte het ding zowat. “Als er iets is voel ik het meteen, altijd”. Zonder stoer of arrogant te willen zijn durf ik wel te zeggen dat ik een hele goede motorbeheersing heb. Ik bepaal waar ik los, en vervolgens weer neerkom. “Een fijn gevoel waardoor je je niveau behoorlijk op kunt schroeven” aldus Mike.
Mike wordt ook wel “de kogel” genoemd. Hij dankt zijn bijnaam aan zijn geweldige starttechniek. Praktisch altijd bij de eerste drie weg. Bij een “slechte” start zit hij nog steeds bij de eerste tien.
“Het lijkt allemaal zo prachtig voor de buitenstaander” zegt Mike en terecht. Het lijkt inderdaad geweldig, ook in mijn ogen, maar er is dus wel een vette keerzijde aan deze medaille. Het “moeten” stond hem het meest tegen. Hij was “in dienst van” dus moest heel veel en mocht veel minder.
Voor Mike was het al die jaren niets meer dan, veelal onderbetaald, werk, zoals wij naar kantoor of de werkplaats gaan. Hij wist niet beter dan crossen. Dag in dag uit, tot het bijna tegen ging staan.
De laatste vijf waren eigenlijk zijn mooiste jaren en heeft hij het goed naar zijn zin gehad. Door John Beijer werd hij gevraagd voor hem te komen rijden en Mike kon zijn eigen gang gaan. Geen druk, gewoon lekker rijden. Het plezier kwam terug en hij presteerde ook gelijk een stuk beter. Ondanks dat blijft er toch een tijd van komen en een tijd van gaan.
Zijn verhaal is voor mij moeilijk te begrijpen. Jarenlang crosste ik met grootse plannen voor de toekomst op ondermaats niveau. Wij, mijn vrienden en ik, gingen het natuurlijk maken in de cross. Aan vechtlust ontbrak het me niet, alleen was het benodigde talent niet aanwezig. Juist daarom is het zo onwerkelijk te horen dat je het gewoon beu kan zijn, ook al barst je van het talent.
Mike wist al dat dit zijn laatste seizoen zou worden. Als ik die laatste keer niet zo hard gevallen was zou ik sowieso gestopt zijn na dit seizoen. Die enorme crash heeft mijn beslissing alleen maar versneld en zeker makkelijker gemaakt. De letsels waren dermate ernstig dat ik voor hetzelfde geld nu in een rolstoel had gezeten. Nooit meer kunnen lopen en een zeer beperkt leven leiden schrok Mike Wazowski dermate af dat zijn besluit eigenlijk al meteen gemaakt was.
“Ik ga er niet meer op” zegt hij met een relaxte en vastbesloten blik en kijkt me aan. “Ik ben er klaar mee en voor” .

“Ik ben nog aan het denken welke kant ik uit wil, maar neem er mijn tijd voor”. “Al een paar jaar dacht ik: wat als ik klaar ben met de cross. Wat als ik wil of wellicht moet stoppen. Wat dan?”
Op dat punt stop je dan ook met denken, en ieder seizoen kreeg hij weer een nieuwe aanbieding of verlenging van zijn contract en dacht dan, “Nog een seizoen en dan kap ik”.
Het lot heeft hem een handje geholpen. Nog steeds is het onwerkelijk te zien dat zo’n talentvolle kerel kan zeggen, “ik stop ermee”
Mike leefde de jongensdroom van mij en vele anderen. Mike heeft het allemaal gezien en meegemaakt. Hij hield er een berg goede en echte vrienden aan over en zag veel meer van de wereld dan menig man van zijn leeftijd. Al met al heeft hij nu een mooie en kostbare zak zorgvuldig verworven bagage die hem zeker nog van pas gaat komen in zijn verdere leven en loopbaan.
Het is een nette welbespraakte jongen. Is altijd een ambassadeur geweest voor zijn sport en zal zeker goed terecht komen.
Op mijn vraag of hij nu eigenlijk nog wat heeft overgehouden aan zijn 20 jarige succesvolle carriere wijst hij trots naar de poort in de houten schutting.
“Ik heb mijn bus verkocht en de gesponsorde spullen netjes teruggebracht naar de mensen die me altijd bijgestaan hebben”. In voor en tegenspoed stonden ze voor me klaar en daar ben ik dankbaar voor. Van het opgebrachte geld kocht hij een mooie bolide. Met glanzende ogen staart hij naar het kanon en er verschijnt een lach op zijn ontspannen gezicht.
Mike is gelukkig, ik zie het aan zijn gezicht. Misschien wel voor het eerst sinds jaren. Hij is gelukkig met zijn beslissing, zijn trouwe partner Indya en zijn mooie auto.
Een jonge vent met veel in zijn mars, een geweldige basis en nog een heel eind te gaan…
Succes Mike en bedankt voor al het mooie wat je de sport gegeven hebt.
Het ga je goed.

“Peter staat nog onder de douche maar kom maar vast binnen hoor”, zegt zijn lieftallige vrouw Patricia en neemt me mee naar boven. Een gezellig huis met mooie spullen. Over elk van de twee luidsprekerzuilen naast de tv hangen “gloednieuwe” crosshelmen. Een gele Arai en een Bell moto3. De laatste helemaal in de originele Bob Hannah uitvoering, prachtig.
Peter heeft een behoorlijk ritueel overgehouden aan zijn motorongeluk, 20 jaar geleden. Een incomplete dwarslaesie was zijn onfortuinlijke deel en maakte een abrupt eind aan alle dromen van toen. In een rolstoel zou hij de rest van zijn tijd moeten slijten, aldus de artsen. Waarschijnlijk is het zijn geluk geweest dat hij jarenlang gecrossd heeft waardoor hij leerde niet op te geven, nooit.
Peter is een bijter, een vechter en allesbehalve een opgever. Hierdoor werd hij dan ook twee keer BLB crosskampioen. Een keer bij de junioren en nog eens een keer bij de nationalen.
Zelf rijden is er niet meer bij maar hij ademt nog steeds motorcross. Kent alles en iedereen en verdiept zich ook in de achtergronden van de “oude glorie”. Leven ze nog, de helden van toen. Wat doen ze nu en lijden ze nog steeds aan hun noppenverslaving.
Geboren uit een gezonde frustratie is hij zich meer en meer gaan verdiepen in de crosswereld. Hij begon dingen te verzamelen en legde contact met “oude”crosshelden uit zijn tijd. Met verschillende van die mannen heeft hij persoonlijk contact en sommigen helpen hem weer aan materialen of informatie.
Met een voorliefde voor Amerika, is hij dan ook begonnen met zijn “Vintage Museum”. Hij wilde als eerste zoveel mogelijk motoren verzamelen welke vroeger in zijn bezit waren geweest, en dan ook nog eens helemaal in de originele staat. Als onderhoudsmonteur kan hij veel zelf en sommige dingen laat hij doen. Spuitwerk van de helmen bijvoorbeeld. “Da’s een vak apart”, aldus Peter. Terug beneden aangekomen schrik ik toch wel even. Een Yamaha YZ490 uit 1982, helemaal heropgebouwd tot nieuwstaat, een “Brad Lackey replica” Suzuki RM 500, inclusief de befaamde “St Pernod” stickers. Een Beta 125 uit 1978, waar hij ooit zelf op begonnen is. Op dit moment is hij werkende aan een Yamaha YZ490 uit 1983, wat een “Carlquist Replica” moet gaan worden. Heel veel accessoires als handschoenen, niergordels, brillen en laarzen sieren de ruimte. Zelfs de revolutionaire Scott laarzen, geheel van kunststof staan er te pronken met bijbehorende originele doos.
Peter speurt. Struint wereldwijd het internet af naar mooie dingen. Hij droomt zichtbaar weg als hij naar de netjes uitgestalde spullen staat te kijken. Ik droom mee. Ik weet niet of het toen allemaal mooier was maar ik vind het wel schitterend dat we die groei mee hebben mogen maken. De veerwegen, kleding, helmen, en pk’s. Motorcross is en blijft een machtige sport.
Peter heeft het niet slecht. Hij heeft indertijd goed voor zichzelf gezorgd en daarom alles netjes op de rit. Alles wat binnen staat is dan ook eigendom en goed verzekerd en beveiligd. Helaas is hij onlangs “medeslachtoffer” geworden van een massaontslag in de alom bekende sigarettenbranche dus is genoodzaakt financieel even pas op de plaats te doen. “Eerst maar eens duidelijkheid en dan weer verder zien”. Hij kijkt er niet triest bij, want zo is hij niet. Altijd de kop omhoog. Alles heeft een reden en is wel weer ergens goed voor. Zo ziet hij het en zo is het misschien uiteindelijk ook wel.
Sinds een tijdje heeft hij contact met Leon Verheij. Leon is ook een oud crosser en heeft het grootste deel van de spullen verzorgd die tentoon gesteld staan in het Mx Museum in Zweden. Leon weet alles te vinden en kent zowat iedereen die ook maar iets met motorcross te maken heeft of heeft gehad. Omdat Leon de passie herkent denkt hij mee met Peter en helpt hem waar hij kan.
Mensen hoeven niet perse hun emotioneel kostbare spullen te verkopen. Tentoongestelde spullen kunnen ook eigendom blijven en ten allen tijde teruggehaald worden, zoals het ook in andere musea werkt.
Het gaat hem dan ook niet om het bezitten, maar wel om het bij elkaar hebben, het totaalbeeld. Er staat bijvoorbeeld een splinternieuwe FOX pomp, helemaal compleet, op de kast. Er was door FOX zelf gemaild of ze het ding voor een “habbekrats” terug konden kopen. Zelf hadden ze er geen meer van en wilden hem graag voor het eigen museum aldaar. Dat feest ging dus niet door. Peter is blij met en ziekelijk zuinig op zijn vergaarde spullen en zal er niet snel afstand van doen. Voor een hele dikke prijs misschien wel, maar dan alleen om weer meer en wellicht mooier materiaal aan te kunnen kopen.
Hij hoopt stiekem een beetje op giften. Niet in geld, maar van mensen waarbij de spulletjes nog in een kist op zolder liggen en die liever “opgebaard” zien liggen bij een crossverslaafde.
Verslaafden moeten eigenlijk geholpen worden, maar deze moeten we beschermen.