“Als je de reis zelf betaalt, is de rest voor mij”, zegt mijn vader en laat me een folder zien. “Daytona speedweek ‘82” staat er op. Ik kan het gewoon niet geloven. Amerika, het beloofde land. Het land dat alleen in films bestaat. Op tv en in de bioscoop dus.
Eigenlijk kan ik helemaal niet mee omdat ik me in de eerste vakantie week moet melden op een marechaussee kazerne. Maar ja, als je moet kiezen… Ik besluit een aanvraag tot uitstel in te dienen en de vakantieplannen kunnen wat mij betreft gemaakt worden.
De dag van ons vertrek heb ik nog steeds geen bericht van de koningin gehad, dus besluit ik het er maar op te wagen. Afpakken kunnen ze het straks toch niet meer.
We moeten overstappen in New York, waar op dat moment een pak sneeuw ligt. Dat verwacht je dan weer niet als je al eens wat films hebt gezien die zich daar afspelen. Eenmaal op plaats van bestemming is de temperatuur behoorlijk te noemen. We zitten in een hotel aan het strand. “Daytona Beach” dus en het is prachtig.
Dikke pick up trucks baggeren langs de waterlijn. Ook wij rijden heen en weer met onze gehuurde Chevrolet en het gevoel is magisch. Aan de overkant van het hotel staat een restaurantje, “Wendy’s“ genaamd. Op dat moment natuurlijk nog nooit van gehoord. Daar is mijn “hamburgerverslaving” dus begonnen, heerlijk.
In de twee weken dat we er zijn doen we zo veel mogelijk. We gaan naar Dirt track en short track wedstrijden. Vaak ’s avonds met de lampen aan. De sfeer is onbeschrijflijk en ik krijg toch weer dat filmgevoel van thuis. De winnaar gooit gesigneerde frisbee’s het publiek in waar ik er een van vang. Geweldig. Ik ruik er aan en hou ‘m vast, goed vast. Alles is megagaaf en de mannen zijn stoere helden, allemaal.
Een vriend van mijn vader is ook ter plaatse die dan weer bevriend is met Jan Kostwinder en Boet van dulmen, die de race meerijden. Via hen mogen we mee rijden in een dikke Chevy convertible oldtimer die na de vakantie verscheept zal worden naar Nederland. We zitten hoog op de achterste leuning van de slee en mogen de pits doorrijden. Vervolgens brengen we een bezoekje aan “Den Boet en Jan” en krijgen wat te drinken. Ik vraag overal stickers, zoveel mogelijk.
Een paar mannen doen een wedstrijdje “pitbiken”om twee olievaten. Echt, het lijkt wel of ik meespeel in een film of gewoon droom. De “Daytona supercross” spreekt echt tot m’n verbeelding en “Doug Domokos” rijdt in de pauze op zijn gemakje het hele crosscircuit rond op zijn achterwiel. Ook weer magisch. Met mijn originele cowboyhoed op eet ik “footlong” hotdogs uit zilverpapier en hebben een gesprek met “The Pink Lady”. Het is een gekende bovenmiddelbare vrouw die overal opduikt in een felrose leren motorpak op een felrose Harley.  Zichtbaar geniet ze van alle aandacht.
Mijn vader besluit dat we toch ook maar wat crosskleding mee moeten nemen. Kwijlend zit ik op de achterbank van onze huurbak met een paar blauwe “Yoko Ktm” crossbroeken, een “Super Seer”crossbril en een “Bell moto 3”. Dit is echt de mooiste vakantie van mijn leven.
Naar het hotel rijdend komen we langs een crosscircuit waar wat jongens aan het trainen zijn en we stoppen. Als ik bij een Kawasaki rijder sta te kijken raken we in gesprek. Ik vertel hem dat ik cross en hij geeft me zijn helm. “you go and ride ‘m” zegt hij en wijst naar zijn KX125. Ik val bijna flauw en klim op het groene gevaarte. Het valt hem op dat ik vrij makkelijk door het losse zandstuk manouvreer. “In Holland, all we have is sand. Loads of it” leg ik hem uit.
Later in de week volgen we hem in de voorwedstrijden van de Supercross. Hij wint niet maar is wel een bijter. Mijn “American Hero”.
Naast ons hotel staat een “Peterbuilt” vrachtwagen met alles er op en er aan. Ik maak foto’s en weer kwijl ik.
M’n zus staat te flirten met een ruige Canadees die haar meevraagt achterop z’n bike. Motoren hebben ze daar namelijk niet, alleen “bikes”. Mijn moeder en zus vragen zich af wanneer we wat leuks gaan doen. We rijden een keer naar “Marineland” om naar een dolfijnenshow te kijken. Boeiend. “Pap, gaan we nou?” vraag ik ongeduldig, “die hebben we in Nederland toch ook?”
Thuisgekomen bleek m’n uitstel niet toegekend en omdat ik niet was verschenen mocht ik me vervolgens melden bij de Infanterie, van Heuts ook nog. Voor straf denk ik.
Altijd wilde ik nog een keer terug maar besef dat het alleen maar minder zal zijn. Altijd mooi natuurlijk maar nooit meer zo als toen. Magisch dus.

Pa, bedankt nog…

Er is in de afgelopen 25 jaar is er veel veranderd in de crosswereld, heel veel. Ik heb geen idee of ze nu harder rijden als vroeger maar dat moet haast wel. Gezien de veertechnieken en de motoreigenschappen van de kanonnen van nu is er veel ontwikkeld in positieve zin.

Ik ben ooit gestopt met een KTM 495 tweetakt en merk dat als ik nu m’n 250’je opendraai, het vermogen zeker niet onder doet voor het materiaal van toen.
Als ik, in een melancholieke bui, weer eens beelden terugkijk van bijvoorbeeld een GP uit die “goeie ouwe” tijd krijg ik toch wel kippenvel. Mijmerend over de rijders van toen blijven mijn gedachten dan altijd steken bij onder anderen Gerard Rond. Gerard was in mijn ogen de “pretty boy” van die tijd. Een echte “gentleman” waardoor hij voor vrouwen volgens mij een knappe kerel was met erg veel charisma.
Door zijn nette taalgebruik leek hij iets of wat uit de hoogte misschien, maar dat paste wel bij hem. Hij zat altijd netjes in de kleding welke “volgenaaid” zaten met sponsorlogo’s.
Door zijn positieve uitstraling zagen verschillende zakenmensen wel een toegevoegde waarde in hem en zijn uitstraling. Een ambassadeur voor de sport zelfs.
Gerard was een van de mannen die het show element introduceerden in de motorcross. Hij sprong hoog, mooi en vooral erg plat. Stuur schuin en benen tegen de tank, geweldig vond ik het. Hij trok een wheelie waar hij wilde en was sterk, beresterk.
Ik weet nog goed dat ik met mijn vader mee was naar de “Cross der Azen” in St. Anthonis. Het was in de tijd dat Gerard erg veel “last” ondervond van Marc Velkeneers.
Ik stond bij een stuk waar ze een ruime bocht moesten nemen en vervolgens een meter of tweehonderd schuin omhoog gingen. Gerard kwam plat de bocht uit en draaide z’n gas wijd open. Door een vervelende knip schoot zijn linkerhand van het stuur en kon niet meteen terugpakken.
Waar een ander de gashandle even zou laten voor wat hij was hield Gerard hem gewoon lekker open. Het voorwiel van zijn watergekoelde Yamaha kwam los maar zijn gas bleef gewoon open. Met een hand aan het stuur probeerde hij de andere weer aan op z’n plaats te krijgen maar dat lukte hem pas na iets van 100 meter.
Met z’n jankende tweetakt stuiterde hij de heuvel op en bijna boven kreeg hij weer contact met zijn stuur. Niks aan de hand, geen tijd verliezen, gewoon gasgeven.
Dat beeld vergeet ik nooit meer. Mooi om te zien, maar vooral erg stoer, vooral voor zo’n klein manneke als ik toen was. Die ene imponerende actie maakte hem al een van mijn helden van die tijd.
Ik ben niet zo van de statistieken en zoek zulke dingen ook niet op, dus weet ook niet wanneer en waarom hij later gestopt is.
Hij heeft nog een “cross school” gehad volgens mij en daarna heb ik eigenlijk niks meer van hem gehoord. Ik hoef het ook eigenlijk helemaal niet te weten.
Ben geen recensist of crosshistoricus en hou het graag bij mijn momenten. Opsommingen van feiten horen tenslotte thuis op Wikipedia. Het gaat me om mijn beeld van toen.
Die beelden zijn mooi, en vooral heel echt!

Eigenlijk ben ik niet zo van het “idolen hebben”. Ik had geen posters van mijn favoriete bandje of filmster aan de muur. Mijn muren hingen vol met crossposters, maar dan ook echt helemaal vol. Het was toen de tijd van Peter Herlings, Kees van der Ven en natuurlijk de Amerikanen zoals Bob Hannah en Broc Clover waren grote voorbeelden die me deden wegdromen in mijn eigen crosswereldje. Eenmaal zelf aan het crossen ga je natuurlijk kijken hoe ver je kunt komen en ben je minder bezig met de prestaties van de “groten der crossaarde”. Jarenlang reed ik Mon (Gelimbra) en had het goed naar mijn zin. Vrienden van mij hielden zich meer bezig bij onze zuiderburen en kwamen daar uit voor de BLB. Een gezellige toestand met erg veel toeschouwers in die tijd. M’n vrienden die daar de boel onveilig maakten zoals Peter Hoendervangers, Marco Hopmans en Peter Nefs hadden daar zelfs een eigen supportersclubje. Ik geloof dat ik daar 1 seizoen heb gereden en daarna nog wat losse wedstrijden als er in Nederland niks bijzonders te doen was. Een keer in mijn leven heb ik toch een crossidool gehad en dat was bij de BLB. In die tijd reed de uit Belgisch Limburg afkomstige Pierre Schroyen bij de inters. Pierre was de man voor mij. Hij heeft dat tot nu nooit geweten. Het gekke is ook dat ik hem nooit opzocht in het rennerskwartier, geen contact op welke manier dan ook. Ik wist eigenlijk niet eens hoe hij er uit zag. Dat was ook helemaal niet belangrijk voor me, ik wilde hem zien rijden. Zijn prachtige stijl en zijn vechtlust. Een grote sterke kerel was het toen en zat altijd een beetje met gebogen hoofd op de motor. Pierre reed hard, heel hard. Ik zag laatst een foto van hem op internet met een kampioenstrui aan dus hij zal waarschijnlijk wel een aantal keren kampioen zijn geweest in zijn “glorietijd”, geen idee, maar dat boeit me eigenlijk ook helemaal niet. Ik weet niet wat de voorwaarden officieel zijn om een idool te mogen hebben. Misschien moet je dat dan wel allemaal weten, maar voor mijn gevoel was Pierre dat wel voor mij in de tijd dat ik in Belgie vertoefde. Enige tijd heb ik zelfs geprobeerd zijn stijl na te bootsen, zo gek was het met me. Uiteraard gaat dat niet. Je zit zoals je zit en dat is ook goed, maar dat wilde ik niet. Ik wilde “net als Pierre”. Pierre kent me niet en zal me niet eens herkennen als ik tegen hem aan loop maar een tijdje geleden heb ik nog eens gedag gezegd tegen hem. Ik reed een wedstrijd bij de VBM veteranen in Belgie en wie reed er de fuik in?, juist, Pierre! Ik heb dus gewoon een keer samen met hem gereden, en dat idee alleen al vond ik geweldig. Sinds een tijdje heb ik Pierre op facebook en daar zag ik dat hij nog steeds erg actief is in de cross en fiets sport. Nog steeds is hij een voorbeeld voor met name de jeugd. Hij is een van de vele mensen die zich inzetten voor het welzijn van onze jongelingen. Vanuit het juiste hart meegeven van normen, waarden en doorzettingsvermogen. Hij is een bron van inspiratie en conditie. Als je een beetje blessurevrij mag blijven kun je het lang volhouden, in welke sport dan ook, en daar is Pierre het levende voorbeeld van. Er zijn nog steeds sporters die hem niet kunnen volgen, toen niet en nog steeds niet.
Pierre, bedankt voor de vele mooie momenten en blijf dat voorbeeld, van toen en nu, voor velen…