augustus 2015 – mxinfected.nl

Be cool, stay cool

‘Ik ben bij Ajax geweest’, zegt het kleine mannetje terwijl hij bijna verdwijnt in de familiezak chips. Kleine Mikey loopt naar de schuur en komt glunderend met zijn fonkelnieuwe bal naar buiten. Later gaat hij bij Ajax voetballen, das al zeker. Hij heeft niks met de motoren van zijn grote broer.

‘Hij zou wat ons betreft helemaal niet gaan crossen’, zegt moeder Gitte bijna aangedaan. Lyon beaamt het. ‘Nee, ik nam hem altijd mee naar de races in Assen’. Gebiologeerd zat hij dan de hele dag netjes op de tribune. En geloof maar niet dat hij er afkwam voordat alle races gereden waren. Nog geen 4 jaar was hij. Motoren zijn passie. Toen al. Hij wilde graag een motor maar fietste nog met zijwielen. Pa en ma dachten het nog een beetje uit te kunnen stellen door hem te beloven dat hij een motor kreeg als hij zonder kon. Dat duurde geen dag.

‘Maar hij is nog maar 4’
Op een gegeven moment zagen ze hem heel hard langs fietsen, heen en weer over de oprit. Aan het einde liet hij zich vallen tot zijn knieën bloedden. ‘Ik moet leren vallen’ zei hij met een ernstig gezicht. Davy heeft een hoge pijngrens, dat was al snel duidelijk. Op uitnodiging vertrokken ze aan het einde van het seizoen met voor Melleny en Laura twee quads en de Pw voor kleine Davy naar België. ‘We hebben een wedstrijdje, kom eens kijken. Kan dat kind een keertje meedoen’, had de man gezegd. ‘Er stonden wel 100 campers op het rennerskwartier’, zegt Lyon lachend. Dat was meer dan zomaar een crossje. ‘Om de paar bochten konden we hem oprapen’. Op een volgende cross moest de jonge Davy de modder in. Hij viel de helft minder dus de vooruitgang was er. Het seizoen liep ten einde en Davy crosste thuis vrolijk verder. Tegen dat het seizoen weer begon kregen ze een inschrijfformulier thuisgestuurd van de Belgische bond. In België was het wat makkelijker hem mee te laten rijden vanwege zijn jonge leeftijd. ‘Maar hij is nog maar 4’, zei Lyon nog. Dan schrijven we 5, had de man gezegd. Vervolgens werd Davy kampioen. De kampioenschappen volgden en het hek was van de dam. We weten allemaal hoe het verder ging. Als zijn vader vertelt moet Davy lachen . In zijn Red Bull outfit zit hij aan de kop van de tafel. Stil en bedeesd. Ik ken hem niet anders.

Davy is thuis geen superster
Ze hebben er veel voor gedaan. Niet alleen Davy. ‘Het is dat we zagen dat er wat in zat , anders hadden we echt niet de halve wereld met hem afgereisd, geloof me.’ Op het moment dat je ziet dat zijn talent bovengemiddeld is, het karakter klopt en hij er alles voor doet zet je het door’. Lyon en Gitte werken er hard voor. Davy is thuis geen superster maar ‘gewoon’ onderdeel van het 6 koppige gezin. Draait mee met de rest, zonder morren. ‘Hij moet weten hoe het leven in elkaar zit’, zegt Lyon bijna streng’. ‘We willen niet dat de meiden straks zeggen, Davy hoefde niks en mocht alles. Zo werkt het niet bij ons’. Het is een jongen van 17 , net als bij een ander gezin. ‘Ondanks het een stille is trekt hij ook wel eens zijn mond open hoor’, lacht Gitte. Davy lacht ook, maar niet echt. Ook Davy is gek op zijn telefoon. ‘Die pak ik wel eens af hoor’, zegt Lyon. Ze kunnen echt niet zonder. ‘Soms zou ik zo’n ding nog platter willen trappen dan dat het is’. Hij begrijpt het wel, maar alles met mate. In balans. Als je jaar op jaar kampioen wordt weet je wel dat er nog wat in zit. Ook de mensen om je heen gaan het zien. Zo zijn we indertijd aan onze, vrij vaste en trouwe groep, sponsoren gekomen. Ze geloofden in hem en nog steeds. We laten zien dat we er zelf alles aan doen en tonen ook onze dankbaarheid naar de sponsoren. Ondanks dat we ons eigen geld er in steken blijft het moeilijk alle rond te breien. Vooral de reizen naar de verre wedstrijden slokken veel geld op. Naarmate het niveau hoger wordt gaat er ook nog eens meer kapot. Alles slijt harder en er moet veel reserve mee als je een eind uit de buurt moet zijn. ‘Je kunt niet even snel terug naar huis om wat te halen’.

‘Ik ken hem zo goed’
Melleny en Laura zijn zoals ze dat noemen ‘mooie verschijningen’. Ze zeuren nooit. Wel gaan ze minder frequent mee dan vroeger. Toen ze nog heel jong waren gingen ze gewoon mee. Ze moesten wel. Met z’n allen op weg. Nu ze wat ouder zijn gaan ze al voor een deel hun eigen weg. Vriendjes en een keer op stap is dan leuker dan naar je crossende broer gaan kijken. Begrijpelijk en heel normaal. Toch zijn ze nog steeds fan. Als wedstrijden een beetje in de buurt zijn komen ze echt nog wel eens kijken. Natuurlijk draait het veel om de cross in huize Pootjes, maar daar is begrip voor. Lyon gaat niet mee naar de overzeese wedstrijden. Het kost ons een berg tijd en geld. En aangezien hij niet zonder Gitte zou willen heeft hij besloten thuis te blijven. ‘Het is wel moeilijk hoor, maar ik wil het niet anders’. Sinds Davy ingelijfd is door Red Bull KTM hebben zijn ouders toch al een stapje terug moeten doen. Zoals bij velen mag je hem brengen tot een bepaald niveau. Dan geef je hem als het ware af. ‘Dat is ook goed hoor, maar in het begin niet makkelijk.’ ‘Ik zie het met mijn ogen dicht als hij niet lekker in zijn vel zit. Ik zie het aan zijn houding en aan de momenten van overschakelen. Ik ken hem zo goed’. ‘Als ik bijvoorbeeld in de training wat zie en tegen hem wil zeggen doe ik dat niet in de teamtent. Ik wacht tot hij bij de baan loopt en dan praten we’. Zo hoort het, zo moet het. Een team is een team tenslotte en daar heeft Lyon respect voor. Davy’s monteur Thom Piels is meeverhuisd naar het team. Al 5 jaar sleutelt hij voor Davy. Natuurlijk heeft hij in het afgelopen seizoen moeten laten zien dat hij teamwaardig is, maar slaagde daar met vlag en wimpel voor. Een fijn gevoel, zo vind Davy. ‘T is mijn maatje’.

‘Dat ‘keurmerk’ hebben we makkelijk gehaald’
Op dit moment staat ‘de hele boel’ nog thuis in de garage maar als het nieuwe pand in Lommel klaar is gaat alles daarheen. Ze zijn hier wel geweest van KTM om te kijken hoe de spullen erbij staan en hoe alles beveiligd is. ‘Dat ‘keurmerk’ hebben we makkelijk gehaald’, zegt Lyon trots. We hebben het hier in de goeie tijd gekocht en plukken daar nu de vruchten van. Ruimte heb je nooit teveel. Lyon en Gitte hebben jaren geleden het schildersbedrijf van zijn vader overgenomen. Tijden zijn veranderd en zo ook zo werkzaamheden. Vroeger werden er veel huizen geschilderd. Nu renoveren ze voornamelijk bedrijfspanden. Alles, van binnen en buiten en door het hele land. Het is nog heel wat om het bedrijf in goede banen te leiden en tegelijk de zorg van crossende Davy op je te nemen. ‘Dan kom je nogal eens tijd tekort hoor’, lacht hij.

Hij heeft zichzelf een doel gesteld
Trots staat Davy naast 1 van zijn KTM’s. Als je als mannetje van 17 drie fabrieks fietsen in de garage hebt staan heb je het toch al redelijk goed gedaan. Op een soort vide staan een deel van de mini bikes waarmee hij zijn eerste bekers verdiende. Trots neemt hij me mee naar boven. Daar staat een magazijnstelling ramvol met bekers en andere trofeeën. ‘Er staan er ook nog wat in huis hoor’. Kleding, laarzen en al zijn ‘oude’ helmen sieren de bovenverdieping. Ondanks zijn lage leeftijd heeft hij er toch al een dikke 12 jaar opzitten. Dan vergaar je wel wat. Hij heeft zichzelf een doel gesteld. Volgend seizoen top 5 in de eindstand en het jaar erop wereldkampioen. Klinkt stoer maar ik ben er van overtuigd dat het niet te hoog gegrepen is. Hij heeft het in zich. Het talent, het karakter en de bereidheid ervoor en naar te leven. Uitgekiende voeding, trainingsschema en dus leefwijze. Het is er allemaal. Ik denk ook wel dat het komt door zijn opvoeding. ‘We hebben hem de kans gegeven en altijd gezegd wat hij er voor over moest hebben als hij er wat in wilde bereiken’. Het mooie aan Davy vind ik dat hij zich niet gek laat maken, door niemand. Hij doet het op zijn tempo. Zonder onnodige risico s te nemen bouwt hij aan zijn carrière. Een carrière die er nu al mag zijn. Normen , waarden en de drang om te overwinnen. Da’s de basis.

Het is gezellig in huize Pootjes maar je moet toch ook weer een keer weg. Ik kijk nog even goed of de honden binnen zijn. Eerder had een kennis bij het afrijden van de oprit een van de hondjes onder de auto gekregen. Angstig omkijkend rij ik de oprit af. Ze zwaaien en bedanken me. ‘Kom nog maar ’s langs’, hoor ik Lyon nog net roepen. ‘Graag’ fluister ik tegen mezelf als ik de weg opdraai…

Foto’s: Fam. Pootjes

/door

A very ‘Special Day’

Geen categorie

Bijna de hele weg ernaartoe regent het. Niet zomaar een beetje. Met bakken uit de hemel. Tussendoor kijk ik nog even op Facebook. Geen afgelasting van het evenement. Ook vreemd dat er dan daarboven niet even een klein beetje rekening gehouden wordt met het geweldige initiatief van deze dag. ‘Dan maar met z’n allen in de tent’, denk ik nog en vervolg mijn weg.

Trouw en gewillig
Op het moment dat we het Finlandcircuit oprijden spettert het alleen nog een beetje. Ik kijk naar de lucht en het klaart op in de juiste luchthoek. Gelukkig. De eerste wagens rijden het, nu al te natte, terrein op. Bussen en kleine vrachtwagens met daarin verschillende zijspancombinaties worden in ‘showroomstand’ naast elkaar geparkeerd. Al jaren achtereen komen ze opdraven. Trouw en gewillig. Zijspannen, een dikke Quad, een oude brandweerwagen en een militaire Jeep sieren het rennerskwartier.

‘Ineens staat er een clown voor mijn neus’
Het spetteren stopt en de zon breekt door, precies op het juiste moment. ‘Bedankt’, fluister ik terwijl ik naar de lucht kijk. Zo moet het ook zijn. Als je zoveel mensen bij elkaar hebt die zich mate- en belangeloos inzetten voor onze medemensen met een beperking, op welke manier dan ook, verdien je alle medewerking. Ook van boven. De feesttent is al volledig ingericht. In één van de hoeken staat een podium met een DJ set. In de andere hoek is een lange tafelbar gebouwd met dranken, broodjes, muffins en andere heerlijke zoetigheid. Het is niet de eerste keer dat ze dit doen en dat voel je meteen. Naast de feesttent staat een, zeer steriel ogende, EHBO tent voor het geval dat. Je kunt geen risico’s nemen tenslotte. Ineens staat er een clown voor mijn neus. Meestal zijn die net niet grappig. Deze wel. Hij heeft iets leuks. Waarschijnlijk is de man privé ook gewoon lachen. Marijke Hemelsoet heet ons van harte welkom. Marijke mag toch wel één van de drijvende krachten genoemd worden binnen de ‘Special Day’ organisatie, samen met Eric Stoutjesdijk, ook een kopstuk van het eerste uur. Het is altijd weer een zware kar maar ze trekken hem met z’n allen. Er moet nogal wat geregeld worden, wat tot op heden ieder jaar toch weer gewoon gelukt is. Doen sponsoren weer een duit in het zakje en krijgen ze weer een vergunning van de gemeente. Vragen die elke editie weer de nodige spanning oproepen. Gelukkig staan die laatsten er al die jaren voor de volle 100% achter. Zelfs één van de drie aanwezige wethouders, Jack Begijn, gaat een paar rondjes mee de ‘bak’ in. Nerveus, zoals hij zelf zegt, maar hij doet het wel. Respect is zijn deel. De andere twee, Cees Liefting en Frank Deij houden het op kijken en supporteren. Ook dat moet gebeuren natuurlijk.

‘Echte crosshelmen’, hoor ik er een zeggen
Eric is de spreker van de avond. Als een echte ‘omroeper’ doet hij het woord en brengt de sfeer er in. Uitgedost in hun strijdkleding staan de ‘zijspan jongens en meisje’ aandachtig te luisteren. Ze worden bekeken als ware krijgers. Het is af te lezen van de gezichten. De helden. Hun helden. De meeste gasten kunnen bijna niet wachten. Sommigen zijn al ‘verpakt’ in geleende crosskleding, anderen hebben een shirt aan met eigen naam op de rug, gekregen op een vorige editie. Hier kijken ze al een tijd naar uit. Buiten hebben ze al staan kijken naar de rij helmen die op tafel klaar staan. ‘Echte crosshelmen’, hoor ik er een zeggen. De verbeelding straalt er van af. Als Eric zijn betoog sluit is dat meteen het startsein van het evenement. De start van iets wat een mooie dag zal gaan worden. Weer of geen weer. De twee- en viertakt combinaties draaien warm waardoor veel gezichten in en vrolijke plooi komen. Geduldig staan ze in een rij te wachten op hun ‘crossbeurt’. Niemand dringt. Een voorbeeld. Sommigen geven na één rondje al aan dat het genoeg is. Sommigen moeten er haast ‘uitgedwongen’ worden. Vlaggers en EHBO in constante paraatheid. Ik sta bij de uitgang van het circuit en zie de stralende gezichten. Duim omhoog. ‘Moment of fame’, om nooit meer te vergeten. Aan de manier van begeleiden is te zien dat de rijders dit al vaker deden. Ze lijken precies te weten wie een beetje extra aandacht- en arm nodig heeft en wie zelf wel een beetje uit de bak durft te hangen. Sommigen worden geholpen, anderen losgelaten. Ook een quad gaat de baan op. Als een ervaren coureur hangt een jongen mee in de bochten. Een lach op zijn gezicht die er vervolgens niet meer af gaat. De hele dag niet.

Grof geduld
Net als iedereen zijn en haar rondjes heeft meegereden barst het noodweer weer los. Code geel met een turbo. Het stopt niet meer. Heel erg helaas voor ons en het, inmiddels wereldberoemde, FMX4ever team van Jimmy ‘Jimbo’ Verburgh. ‘We hadden net de modder van de ochendregen er af en waren er helemaal klaar voor’, aldus een altijd ‘opgeruimde’ Jimmy. Als iedereen binnen is kan het feest beginnen. Respect voor de begeleiders. Grof geduld. Een jongen legt zijn been op tafel. Als hij mijn zoontje er om ziet lachen doet hij het nog een keer of 30. Ik ben het waarschuwen van mijn kinderen na twee keer al zat. Zij houden vol. Oneindig. Het is speciaal. Anders. Een kleine ‘speciale vrouw’ komt naar me toe. Aandachtig kijkt ze me aan en vraagt me of ik nog vakantie heb. ‘Nee’, zeg ik. ‘Helaas niet’. ‘Ikke wel, nog 1 dag’, zegt ze en lacht met een gelukkig gezicht. Ze draait om en pakt de ‘beat’ weer op. Dansen kan ze ook. Een tweede clown maakt alles van ballonnen. Zwaarden, bijen, en hondjes tovert hij in een spreekwoordelijke handomdraai tevoorschijn.

Gelukkige mensen
De brandweerwagen en Jeep rijden ondertussen een aangepast parcours buiten het terrein. De hevige regenval in combinatie met de ‘wegbanden’, laten het rijden op het circuit vandaag niet toe. Het maakt voor de ‘gasten’ niet uit. Zij zijn dankbaar. Altijd en met bijna alles. De DJ/zangduocombinatie doet waar ze voor gekomen zijn. Meezingers en deiners volgen elkaar in snel tempo op en iedereen gaat los, zonder enige vorm van schaamte. De bijzonder zuivere samenzang van de twee is ‘the icing on the cake’. Als de eersten huiswaarts keren besluit ik ook op te stappen. We glijden naar de auto en nemen afscheid van de organisatie. Bedankers worden bedankt en ondanks de heftige regenval is er toch weer terug te kijken op een super geslaagd evenement. Mijn kinderen krijgen nog een reserve ‘goodiebag’ mee en we nemen afscheid van een grote groep gelukkige mensen. Als we wegrijden laat ik alles de revue nog eens passeren en besef dat de waardering en dankbaarheid van deze groep mensen zo groot is dat zo’n evenement eigenlijk helemaal niet kan mislukken. Met het besef dat gezondheid niet vanzelfsprekend is plukken m’n kinderen op de achterbank hun tasjes leeg. Nog meer dankbare smoeltjes. Ik ben blij dat ik erbij was en heb toegezegd dat ik voor de volgende editie, het 15 jarig jubileum, graag mijn medewerking zal verlenen. En dat hoeft niet bij het schrijven van een verhaaltje te blijven…

/door

Da’s nou Balen

Geen categorie

De uitnodiging van ‘No Fear’ Mario van Beekveld kan ik niet weigeren. Ondanks ik al wel aan mijn kilometer Tax zit inmiddels ga ik er toch maar eens kijken. De 62e editie van de Keiheuvel.

Weer zo’n circuit waar ik al veel over hoorde. Ook weer zo’n circuit waar je maar twee keer per jaar op mag. Jammer, maar ook heeft het dan weer wel iets speciaals. Dan moet je er gewoon geweest zijn. Zoals ik het ook in Rhenen spijtig vond krijg ik dat gevoel hier ook weer. Ik zie een standje met boeken en folders over de crosshistorie van Kesterheide. Ik kijk om me heen en moet meteen denken: Hoelang nog? Ik besluit er maar eens van te genieten. Ondanks ik deze keer ‘kinderloos’ ben vertrokken voel ik me niet alleen. Naarmate je meer crossen bezoekt ga je natuurlijk ook meer mensen kennen.

‘Heb je ook gecrosst?
Als ik het rennerskwartier oploop stuit ik al meteen op Eric Laurijssen. Topper in zijn (foto)vakgebied. Een stuk of zes van de honderden foto’s die hij zal maken vandaag zijn voor mij en zullen m’n nieuwe site meer dan goed doen. ‘Bedankt alvast!’ roep ik dan ook en hij begrijpt me. Vervolgens loop ik langs de ‘stand’ van ‘Topsport Vlaanderen’. Pierre Schroyen haalt me binnen voor een drankje. Ook mag ik kiezen uit een bakje pasta of sla, maar heb al een dampende hamburger met gebakken ui in mijn gedachten. Ik weet wat Pierre, samen met veel anderen, voor de stichting doet en kan daar alleen maar een berg respect voor opbrengen. Daar ligt in een sport als motorcross toch wel de basis. Verantwoord en gezond bezig zijn. Joël Smets loopt binnen waar ik een ‘ferme’ hand van krijg. Als hij hoort wat mijn bezigheden zijn kijkt hij Pierre aan. ‘Die moesten we maar eens uitnodigen’ zegt hij zakelijk. Pierre beaamt. Er schuift ineens een ‘wat oudere’ man aan. Ergens heeft hij een bekend gezicht maar kan het niet plaatsen. Pierre stelt me voor als ‘journalist’. Ik geef hem een hand en noem mijn naam. ‘André’, zegt hij bescheiden. ‘André Vromans ken je toch nog wel?’, vraagt Pierre me. Ik lach van de zenuwen. ‘Ja, ik ken hem wel’, zeg ik en kijk André aan. ‘Je hebt een bekend gezicht’, zegt André. ‘Heb je ook gecrosst?’. Ik lach nog harder. ‘Ja, dat heb ik, maar daar kennen we elkaar beslist niet van’. Een van de posters die mijn slaapkamer annex crosstempel sierden was er een van hem. Hij geeft aan de crosswereld maar weinig aandacht meer te geven. De reden daarvan laat hij nog even voor wat het is. Nadat hij stopte komt hij hooguit nog een keer of 5 per jaar naar een wedstrijd. Meestal wel een GP of een bijzondere cross zoals deze. ‘Ze moeten me dan wel uitnodigen hoor’, lacht hij. Ik ben erg geïnteresseerd maar de dag is ook weer kort. Zodra ik een ‘columndate’ met deze grootheid heb vastgelegd ga ik verder met m’n rondje. Pierre had ik al ‘vastliggen’ gelukkig.

‘Selfmade’
GP rijders en minder of nietbetaalde toppers worden belaagd door fans. Tussen de koppen door zie ik Shaun Simpson zijn helm schoonmaken. Ook zijn Nekbrace komt aan de beurt en zet zijn laarzen klaar. Simpson is ‘selfmade’ en houdt dat graag zo. Gas erop. Niemand nodig. Kevin Strijbos heeft daarentegen veel mensen om zich heen. Deelt handtekeningen uit en kletst tussendoor wat met de ontketende Petrov. Petar straalt kracht en zelfverzekerdheid uit. Heeft plannen, da’s zeker. Overal waar hij gaat is z’n meisje naast hem. Mooi. Het prachtige circuit doet me aan meerdere banen denken. Uiteindelijk kom ik uit op een mix van Genk en Lommel.

Altijd in balans
De wedstrijden zijn indrukwekkend. Rijders worden weer eens op de proef gesteld in het zware zand. Tallon Verhelst blinkt uit. Gaan we nog veel crossplezier aan beleven denk ik. Cyril Genot en Jago Geerts zijn erg aan elkaar gewaagd. Als vrienden geven ze elkaar in de baan geen duimbreed toe. Een prachtige strijd die in Cyril’s voordeel wordt beslist. Het tempo van de twee ligt zo dicht bij elkaar dat Jago het gat na zijn onschuldige schuiver niet meer dichtgereden krijgt. Ik sprak hem nooit maar vraag me wel eens af of een jongen als Greg Smets plezier, of juist last heeft van zijn afkomst. Een bepaalde druk zal het geven. Hoe je daar mee omgaat is natuurlijk een tweede. Daarentegen doet hij vandaag erg goede zaken. Strijbos doet waar hij voor kwam. Na de tweede plaats in manche 2 gaat hij in manche 3 helemaal los. Hoog tempo zonder onnodige risicio’s te nemen. Altijd in balans. Shaun laat het liggen door zijn motor vanaf een schans zo de metalen bouwhekken in te boren. Als een echte Schot zit hij 20 seconden later alweer op zijn motor. Het hoge ritme achterlatend bij het kromme hek. De Wulf maakt een sterke indruk en Truyts laat zien de ‘recoming man’te zijn. Na de ‘GP’ groep is hij ondanks zijn prille herstelperiode duidelijk toonaangevend. De bescheiden ‘Beulgaar’ Petrov laat zien dat het hout uit zijn land zo slecht nog niet is. Heeft duidelijk de ‘MX factor’ en rijdt vastberaden naar een dikke winst.

‘My locals’
Het programmaboekje liegt want ik krijg Rik Pijnen niet gevonden. Joey Verwijs is na zijn vakantie weer in de opbouw. Met zijn , voor hem minder bekende’ trainingsmotor trotseert hij de diepe gaten. ‘Ik moet weer even flink aan de bak’, aldus een toch altijd fit ogende Joey. Ook Mark Boot is door technische mankementen gedegradeerd tot zijn tweede machine. Niet tevreden maar zeker weer wat opgebouwd op een baan als deze. ‘Team Sanders’ vindt het vooral erg zwaar. Frans en zoon Martin zijn wel weer een ervaring rijker. Mooi stel. Kevin ‘Spraudy’ Spruijt een ‘local hero’ uit Zeeland moet wennen aan het feit dat een goede start een andere rij-instelling vereist. ‘Ik merk dat ik heel anders rijd als ik ineens bij de top 3 de eerste bocht induik’. Natuurlijk is de druk dan ineens hoger en is er ineens meer te verliezen dan dat je je als een strijder door het veld heen probeert te worstelen. Het tempo blijkt zeker te doen maar moeilijk weer op te pakken na een fikse koprol. ‘Ergens achter in mijn hoofd maak ik me dan toch stiekem druk’. Het besef hiervan brengt hem al een eind op de juiste weg.

‘Die rooie ken z’n eige krachte wel’
Verwonderd word ik toegezwaaid door een wielrenner. Behalve Adri van der Poel en Eddy Merckx ken ik helemaal geen wielrenners dus kijk nog eens goed. Het blijkt Lars van Berkel te zijn die ‘even’ is komen kijken. De kilometers die hij nu gefietst heeft blijken er maar een paar meer dan zijn normale dagelijkse portie. Geen probleem dus. Nog meer verwondering door de wetenschap dat morgen de ADAC wedstrijd in Lichtenvoorde verreden wordt waar hij normaal gesproken aan het hek zou moeten staan. ‘In verband met mechanische problemen heb ik heb een dagje vrijaf gekregen’ zegt hij doodleuk en iets te zakelijk, terwijl hij wat damesachterwerken keurt. Ik vraag verder niets maar bedenk me dat de man die notabene Lommel grandioos wist te winnen en vervolgens door toedoen van zijn teammaat niet tot scoren kwam in Markelo gewoon een snipperdag toebedeeld krijgt. Lars merkt mijn bedenkingen. ‘Alles komt goed man. Als er iemand klaar voor is ben ik het wel’, zegt hij lachend. ‘Als iemand het verdient ben jij het wel’, denk ik terwijl hij wegrijdt. ‘Die rooie ken z’n eige krachte wel’.

‘Het is goed zoals het is’
Voor de start van de tweede manche kom ik nog even in gesprek met de altijd erg beleefde en vriendelijke Yentl Haazen, de vrouw achter en naast Kevin. Ze is blij dat hij de eerste manche wist te winnen. Na Lommel had hij een vervelende nasmaak waar hij dringend vanaf moest. ‘Niet omdat Kevin mijn vriend is hoor, maar hij is soms erg bescheiden en verschrikkelijk lief.’ Sommigen zeggen dat je als crosser brutaal moet zijn maar waar brengt dat je dan weer? Hoe lang duurt dan je carrière dan en wat blijft er over? Hij is de laatste jaren blijkbaar veel in zijn voordeel veranderd. ‘Het is goed zoals het is’, aldus een verliefd kijkende Yentl. Ik laat haar met rust als het 15 sec bord omhoog gaat en denk bij mezelf: ‘Te lief en niet brutaal genoeg, maar staat na 25 jaar crossen nog steeds ‘on top of the box’. Doe maar voort Kevin!

‘Op z’n Bels’
Ik besluit de prijsuitreiking nog mee te pakken. Het lijkt of ik op een houseparty terecht ben gekomen. Het water buldert uit de hemel maar daar is door het decibelkanon op het podium weinig van te merken. Een dronkenlap wil me 2 euro geven voor mijn originele authentieke Strijbos KTM paraplu. Ik lach maar hij meent het. Nooit dus. Kevin en Smets zijn goeie maten dus wie weet… In de hele goede zin van het woord is dit weer echt een feesttent ‘op z’n Bels’. Animatie te over en liters, in plastic verpakt bier gaan over de bar. De prijzen zijn verdeeld. De meningen niet. Ondanks een, volgens een insider, slechtere publieksopkomst was het voor mij een prachtige dag met zeer zeker een vervolg.

K.M.C. Mol Bedankt!

Foto’s met dank aan Eric Laurijssen

/door

Levenslang

Geen categorie

Soms zie ik een naam van een bedrijf die ik lees zonder er verder bij na te denken. Bij het zien van letters en/of het logo denk ik zelden dieper na om er achter te komen waarom er voor die bewuste naam gekozen zou zijn. Vreemd, vooral als je je dagelijks met reclamemaken bezig probeert te houden. ‘Living for the Weekend’, is er zo een. Uiteindelijk dekt het wel de hele, megagrote, lading. Iets wat ik nu mijn zoontjes probeer mee te geven. Crossen is niet alleen maar rondjes rijden op een circuit. Crossen is niet alleen vette foto’s laten zien aan je, soms jaloerse, klasgenootjes. Het is veel meer dan dat. Het is ook zorgen voor. Zorgen voor je spullen, je motor en vooral jezelf. Op welk niveau je de sport ook bedrijft, er is altijd wel wat te doen en zeker te laten. ‘A way of life’. ‘Je kunt niet zomaar een beetje crossen’, zei mijn vader wel eens en daar had hij gelijk in. Een ‘beetje crossen’ is niks en vooral een te kostbare hobby om er ‘hatseflats’ mee om te gaan. Je crosst of je crosst niet. Doe je het wel dan zorg je dat je motor er altijd klaar voor is. Niets aan het toeval overlatend loop je alles na en zorg dat je in conditie bent. Blessures zijn helaas toch veel te vaak te wijten aan een ongetraind lichaam. Het is een keuze die je zelf maakt. Een stuk van je leven waar je later met veel genoegen op terug kunt kijken. Motorcross. Een vergrijp waar je levenslang voor zal krijgen. ‘Living for the Weekend’ dus.

/door

MX Markelove

Geen categorie

Met m’n vader was ik er voor het laatst. Het jaar weet ik niet meer maar ik haalde toen nog lege colaflesjes op waar ik een dubbeltje voor kreeg. Markelo. De plaatsnaam is onlosmakelijk al meer dan 80 jaar verbonden aan de motorsport.

Hoe de baan er uit moest zien wist ik dus ook niet meer. In de wandelpaden hoorde ik een rijder vertellen dat er vroeger meer meters in het bos afgelegd dienden te worden. Onder het genot van trainingen en kwalificaties loop ik met m’n zoontje snel de baan helemaal rond. Het is koel onder de bomen. Aangenaam. We vinden het beiden moeilijk een plekkie te kiezen omdat er heel veel ‘mooie plekjes’ zijn om de komende strijd te gaan volgen. Alles om ons heen wijst op iets wat een perfecte dag zal gaan worden. Het weer is geweldig.

De oudste camper
Na de trainingen lopen we het rennerskwartier in. Het ziet er verzorgd uit. Alles in lijn, alsof je in een supermarkt loopt. Mooie campers met luifels en tenten. De oudste camper vind ik meteen ook de mooiste. We maken een praatje met trotse eigenaars, de Zeeuwse familie Boot. Hun zoon Mark komt uit in de MX2. Als ik het even met Mark over het deelnemersveld heb geeft hij aan dat het behoorlijk aanpoten is. Wij kennen Mark vanuit het Zeeuwse crossgewoel. ‘Bij ons’ is Mark met nog een paar jongens toch redelijk toonaangevend te noemen. ‘Als je dan het verschil weer ziet tussen de topjongens en ikzelf’, zegt hij bescheiden. Voor mij zijn het uiteindelijk allemaal toppers die elk presteren op hun eigen wijze en niveau. Volledige overgave. De altijd rustige Sven van der Mierden is bezig aan zijn vertrouwde broodje hagelslag in combinatie met een poedershake. Ieder zijn ding dus. Vader van der Voorn hangt lekker achterover in zijn stoel. Altijd relaxed en even vriendelijk. Marcel Conijn maakt samen met (ik denk zijn vader) zijn motor schoon. Opkomend talent uit de toppen van Nederland. Vriendelijk als altijd. ‘Reus’ Truyts kleedt zich om en zou een prijs moeten krijgen voor uiterlijk vertoon. Altijd in stijl en topverzorgd. Beursfoon draait de zaken om. Er wordt niets aangepast aan de kleuren van de motor. De KTM wordt gewoon geel gemaakt wat voor veel leken verwarring veroorzaakt. Lyon Pootjes schudt me vriendelijk de hand. Hiermee bevestigt hij tevens onze ‘columndateafspraak’ wat voor mij de zon nog harder doet schijnen. Later spreek ik Davy ook nog even, zwaaiend met zijn gips. ‘Maakt niet uit wanneer hoor, heb nu alle tijd’, lacht hij. Fijne gast, goed ventje. Ik probeer m’n zoontje tevergeefs duidelijk te maken wie Benny Jolink is, de grijze man die voor ons loopt met z’n lange haar. ‘Oehoeoehoerendhard’ zing ik bijna onhoorbaar zacht. Hij lacht me uit. ‘Nou, mooi nummer pap’. ‘Het was een hit jongen, geloof me’.

‘Ons genoegen’
Bij de ‘toren’ krijgen we een warm welkom van Ronald Leeftink en Herman Bronsfoort. Twee ‘members’ van de grote ‘crew’ die de club en het evenement dragen. Het beloofde bakkie koffie wordt een koude sinas en het genieten is begonnen. ‘Ons genoegen’ denkt ook aan andermans genoegen. De baan is super strak afgezet met palen van ‘eigen’ boshout. Op gepaste afstand van elkaar staan er ruim voldoende eet en drinkgelegenheden. Een voorbeeld. Doordat het een boscircuit is zie je nooit meer dan een bocht of twee, soms bijna drie dus lopen wel een keer of vier de hele baan rond. Niks te missen want een dag is zo weer voorbij. Er wordt hard gereden. Zigzaggend door de diepe gaten knallen de rijders van bocht naar bocht. Boomschors aantikkend met hun ellenboog. Zwoegend maar onder controle.

De besten winnen niet altijd
Een dag is eigenlijk te kort want er is zoveel te zien. Sommigen verrassen en sommigen moeten door pech heel hard werken voor hun salaris of enkel een dosis eer. Vier oogverblindende ‘MXGP Assengirls’ luisteren de boel op voor de start met een dansje. Voor een doorgewinterde hetero zeker geen straf. Alsof het nog niet warm genoeg is. Twee concentratieverzwelgende dames, eveneens in strak pak, houden de borden hoog halverwege het startveld. Zo’n gouden randje geeft een fijn accent. Met dank aan mijn ‘pershesje’ mag ik zonder problemen op het middenterrein komen waar ik in contact kom met wat fotografen en een heuse fotografe waarvan ik in het komende ONK in Oss materiaal mag gebruiken voor m’n stukje. Gaaf! Nooit weg ook, want van alles wat ik absoluut niet kan ben ik in fotograferen het beste. Bij de prijsuitreiking alleen maar blije gezichten, glimmend van de champagne, terwijl andere, veelbelovende en talentvolle strijders hun wonden likken in de camper of bus. De besten winnen niet altijd op zo’n dag, zoals het altijd gaat.

Een mooie strijd met verdiende winnaars. De grootste beker werd niet vergeven. Die was wat mij betreft voor de organisatie van dit prachtige evenement. Dat Markelo al zo lang op de crosskaart staat is duidelijk dik verdiend.

Het was weer een eindje rijden, maar zo’n dag als vandaag halveert de kilometers. M’n zoontje valt in slaap en ik zet de radio aan. Er speelt een zacht deuntje. Ik neurie er doorheen: ‘oehoeoehoereend zacht’….

Foto Raivo Dankers: Albert Schreuder.

/door

D-Day

Geen categorie

Recht voor me aan de muur hangt een foto van mijn vader. Hij kijkt naar me en lacht. Ik maakte de foto indertijd zelf dus weet zeker dat hij naar mij lacht. De man die me ‘verziekte’ met het crossvirus. De man die me meesleepte van cross naar cross. Het was een kwestie van tijd. Ik raakte geobsedeerd. Geinfecteerd. De infectie blijkt niet te genezen en zaait verder uit. Niet dat ik mijn best doe er vanaf te komen, integendeel. Door hem bestaat mijn leven voor een groot deel en altijd op de een of andere manier uit motorcross. Alzheimer maakte helaas een einde aan het zijne. Hij genoot en heeft mij zien genieten. Net zoals ik nu geniet als ik mijn zoontjes hun prille meters zie maken heeft hij ook aan de kant gestaan. Jaar in jaar uit. Niet alleen voor een ander. Ook voor zichzelf. Cross is en blijft mooi, altijd en overal. Er is veel te zien en er zijn veel momenten ‘te pakken’. Alles moet vastgelegd worden voor de mensen na ons. Alles, tot in detail. Er zal nog veel gebeuren en veranderen maar de passie zal blijven, altijd. Ik onderga, geniet, sla op en deel. Jullie lezen het blijkbaar graag, want ik krijg zelden een negatieve reactie. Eén van de drives die me gaande houden. Door alle aandacht stond er een tijdje geleden iemand op om een nieuwe site voor me te maken. Verrast en vooral erg blij kon ik er toch nog geen beeld van vormen tot vanavond. Ik kreeg een prototype doorgemaild waarvan ik erg onder de indruk ben. Een ‘echte site’ met alles erop en eraan. Doorkliklogo’s van adverteerders die de lezer rechtstreeks naar de desbetreffende site begeleiden. Betere statistiekoverzichten en een mooiere en overzichtelijkere verdeling van het hele aangeboden pakket. Kortom, een juweeltje. Nog een paar hele kleine puntjes op de i en dan mag ik hem introduceren.

Aanstaande zaterdag is het zover en ik kan eigenlijk heel moeilijk wachten. Ik ben een deler van huis uit dus het moet de wereld in. Lezers en adverteerders verdienen dit, da’s zeker. Maar ik vergeet zeker niet dat het juist de lezers zijn die me dit, misschien indirect en onbewust, gegeven hebben. Als ‘gever’ ben ik nu dus toch heel erg blij met het krijgen. Het krijgen van alle aandacht, lof en liefs. Je bent tenslotte pas een schrijver als je lezers hebt…

Grote dank aan lionwebcreations.com en de familie Bouwense mackmxracing.com die me dit gunnen.

/door

Supercross x10

Geen categorie

Lommel. Helaas één van de weinige banen die België nog tellen mag. Een baan met naam. Nooit eerder kwam het er van er een keer heen te gaan. Veel gehoord over de ‘zwaarste baan van Belgie’, dat wel. Na het zien van wat filmpjes op youtube begrijp die betiteling wel. Waanzinnig diepe gaten met geen enkel zitmoment. Niks voor mij omdat ik in verband met ontbrekende conditie toch wel 50% van de rijtijd wens te zitten. Ik moet wel. Eenmaal gearriveerd blijkt het ‘welcome office’, waar onze kaartjes klaarliggen, precies aan de andere kant van de door mij gekozen parkeerplaats. Als we er eindelijk denken te zijn moeten we nog twee keer datzelfde eind. Te warm, te ver. Een geluk bij een ongeluk is dan weer dat ik geen ‘opgevers’ bij me heb. Geen gezeur en gewoon doorlopen. Trots eigenlijk wel.

‘Volkel Jonguh’ Als we ‘gate 5’ binnenlopen is iedereen al druk in de weer. De sfeer is al meteen voelbaar. Iedereen en alles is cross. Duizenden mensen met dezelfde passie, op welke manier dan ook. Alles loopt en rijdt door elkaar. Toppers op pitbikes, uitgelaten fans met rugtassen, managers en andere teamleden met volgeborduurde teamblouses. Opgeschoten jeugd en oud gedienden lopen kriskras door het rennerskwartier. Hier leven ze naartoe, misschien wel al een jaar lang. Sommigen sparen ervoor omdat het tegenwoordig niet bepaald de goedkoopste uitjes zijn. Toch komen ze trouw. Nog niet eens met het besef dat een GP zonder hen geen bestaansrecht heeft. Zij dragen deze prachtige sport. De inmiddels vertrouwde Nederlandse vlag ‘Volkel Jonguh’, prijkt alweer hoog in een paal. Hollandse steun voor ‘onze’ mannen. ‘We zijn er weer!’ lijkt de vlag te roepen. ‘MXGP’ heeft samen met ‘Monster Energy’ weer flink uitgepakt. Megagrote stellages, muziekinstallaties en een groot scherm sieren het ‘Belgische parcours’. Geweldig dat je op de toch erg overzichtelijke baan de stukjes die je live mist, meteen kunt volgen op het grootbeeld. Hier gaat het dus allemaal gebeuren vandaag. De ‘speakers’ Leon van Gestel en Kees van den Boomen geven me altijd een vertrouwd gevoel. Een gevoel dat alles op rolletjes zal lopen op zo’n dag als vandaag. Zij zijn uiteindelijk de mannen met de ervaring van jaren topsport, verstand van zaken en het talent van ‘passieoverbrenging’. ‘Gewoon gas geven’ Er zijn al wat trainingen verreden waardoor de baan in mijn optiek al als ‘teringzwaar’ betiteld mag worden. De hele baan rond diepe gaten wat eigenlijk geen knippen meer zijn. Kleine schansen. Het is supercross x10. Constant staand springen ze van bult naar bult. Ronde na ronde en dat drie kwartier lang. Hier scheiden zich de mannen zich niet van de jongens. De laatste en langzaamste is nog steeds een topatleet. Ondanks er diverse rijders zich hebben afgemeld in verband met blessures blijft er toch een prachtig startveld over. Ik heb er beslist en nog steeds geen verstand van maar ik krijg het idee dat Honda’s het goed doen in het mulle zand. Het viel me al eerder op in Valkenswaard en ook hier weer zie ik, lettend op het veergedrag, verschillende ‘Hondacowboys’ met ogenschijnlijk minder moeite de onmogelijk zware baan trotseren, ook al winnen ze niet allemaal. ‘Met het grootste gemak’, zo lijkt het. Als ik zie hoe bijvoorbeeld een Paulin naar een schans toe ‘glijdt’ en hoe hoog en ver hij dan durft te springen, neigt mijn gevoel van: ‘dat kan ik ook wel’. Ik kan het niet, ik weet het maar ze maken het zo makkelijk voor iemand die het niet kan. ‘Gewoon gas geven’, meer niet. Hoe harder, hoe makkelijker. Het lijkt allemaal zo verdomde simpel. Net volgroeide jongens van rond de twintig zijn in veel andere sporten jonkies in de groei. Hier zijn het mannen. Echte.

Succesvol rodeorijder Sommigen springen er uit. Andere jongens hebben pech. Zo gaat het, zo is het. Sven van der Mierden wil wel maar zijn pols geeft het halverwege op. Mack Bouwense rijdt de wedstrijd van zijn leven. Door een perfecte voorbereiding snoert hij critici hun iets te grote mond door twee keer een achtste plaats te bemachtigen. Ook ‘de Nederlandse Villopoto’ Lars van Berkel laat zien de juiste vorm te pakken te hebben en wint het totaal. Helaas gaat de prachtige, hevige strijd ten koste van Bas Vaessen die het tempo erg goed aankan maar door een stuurfout in de eennalaatste ronde ten val komt. Jammer. Een Prado die na als laatste te zijn gestart laat zien dat hij evengoed als succesvol rodeorijder zijn brood had kunnen verdienen. Een Genot die waardig bevestigt dat hij het tempo aankan. Iets wat me al eerder was opgevallen maar wat hij nu kon omzetten in keihare punten. Damon Graulus die na een smerig klappertje ‘gewoon’ het hoge tempo doodleuk weer oppakt. Een Strijbos die in totale verbijstering achterblijft na ’s zaterdags een geweldige kwalificatie te hebben gereden. ‘Zijn baan’, zijn thuisbasis. Er had meer ingezeten, dat zeker, maar het komt er vandaag niet uit. Een (altijd) tot op het bot vechtende Bogers die door zijn inhaalraces laat zien zeker met de top mee te kunnen. Liggend op een mooie vierde plaats strooit een val roet in zijn eten. Jonass rijdt netjes zijn puntjes bij elkaar terwijl Shaun Simpson laat zien dat een ‘sandking’ niet perse uit Belgie of Nederland hoeft te komen.

‘Megatalent in ruste’ Natuurlijk is de combinatie van loodzware baan tezamen met zinderende hitte ‘killing’ voor zowel rijders als toeschouwers. Op een zware baan valt te trainen. De hitte komt altijd ongevraagd en op een verkeerd moment. Als de laatsten gefinished zijn lopen we nog even door het halfopgeruimde parc fermé. Prado ‘wheelied’ zijn montainbike rakelings langs ons heen met één hand los. Balans dus. Pauls Jonass stopt en blijkt een uiterst sympathiek mannetje. We willen graag een handtekening maar hebben geen poster. Wel van alle andere KTM’rs, waarvan het gros ontbreekt. Lachend pakt hij een poster van Ken de Dycker. ‘Hier op dan maar?’. Het duurt allemaal wat lang maar hij loopt niet door. Uiteindelijk krijgen we van een KTM dame een oranje zwart spandoek waar Pauls groot zijn naam en nummer opkalkt. Leuke gast. We spotten en feliciteren Nancy van de Ven nog in een stand waar broer en ‘megatalent in ruste’ Rinus wat laatste handelingen verricht. Rinus die ooit stopte vanwege de niet ophoudende reeks van blessures en bijkomende pijn. Uiteindelijk doet zijn hart het meeste zeer. Nog steeds. Zijn schone ‘partneres’ Dominique maant hem mee te komen. ‘We kunnen er uit, ga je mee?’. Mooi stel. ‘Rinus maakt goede keuzes’, denk ik nog. Vol ongeloof zit Kevin Strijbos versleten in zijn klapstoel uit te hijgen terwijl hij zijn relaas doet aan een nieuwsgierige reporter. Niet te beroerd om ondertussen nog een stuk of twintig posters te tekenen voor de wachtende jeugd. Fans zijn hem heilig.

Het is nooit genoeg! Redelijk kapot van de hitte en het staan slenteren we naar de uitgang. Kapot maar voldaan. Al met al weer een prachtige dag die we bij kunnen schrijven in ons boekje. Weer een stukje crossgeschiedenis mee mogen maken. Hoe vaak je ook gaat, het is nooit genoeg. De geur en de herrie, zand of modder, het maakt allemaal niet uit. Ik heb me er nog steeds niet in verdiept maar begrijp nog steeds niet waarom de prijsuitreiking ‘stiekem’ aan de achterkant wordt gehouden en niet gewoon ten overstaan van het voltallige, dikbetalende en massaal opgekomen publiek aan de circuitzijde. Misschien toch eens uitvissen. Wederom zijn we dankbaar voor de mogelijkheid er te mogen zijn vandaag. Dank aan Stefan Geukens (The Art of Motocross) en Rolf Verhagen (Moto Master). Foto’s met dank aan Folko Haffert (Folko Fotografie).

/door