De moedige, Oirschotse  Sam van de Ven is helemaal klaar voor een nieuw seizoen. Aan de zin ontbreekt het niet. Na het turbulente 2016 is ze weer helemaal in haar oude doen. Eigenlijk zelfs een beetje beter. ‘Ik heb veel geleerd in de afgelopen tijd. We hebben veel getraind op verschillende technieken. Alles kan beter, altijd’. Sam wil vooruit, dat is wel duidelijk. Niet eens een specefiek doel, maar gewoon groeien. Beter worden en kijken waar het haar brengen zal. Ze blijft nuchter. Zo is ze. Inmiddels heeft ze aan den lijve ondervonden dat het allemaal heel betrekkelijk kan zijn. In haar voorbereiding nam ze op 18 maart een oefenwedstrijd mee in Overloon. Door het slechte weer heeft iedereen weinig kunnen rijden, dus alles was meegenomen.

Overloon

Na een 5e tijd te hebben weggezet tijdens de tijdtraining kon ze aan haar generale repetitie beginnen. De start was goed, waarna ze slim en bekeken haar eigen wedstrijd reed. Zonder fouten liet ze zich als 5e afvlaggen wat een goed gevoel gaf voor de rest van de dag. De start van manche twee was beduidend minder te noemen, maar eenmaal haar tempo te hebben gevonden reed ze netjes en beheerst terug naar een vijfde plaats. Met een startveld van 21 dames behaalde ze toch een nette vijfde plaats totaal.

‘Het is natuurlijk altijd fijn te kunnen trainen en je rondjes te kunnen maken, maar een wedstrijd is toch altijd weer net wat anders. Die adrenalinekick krijg je alleen als je aan het starthek staat. Heerlijk gewoon’.

Biest-Houtakker

Afgelopen weekend was het dan zover. Met Biest-Houtakker als strijdtoneel werd de eerste selectie wedstrijd voor de IMBA dames afgewerkt. Tijdens de tijdtraining is Sam altijd erg geconcentreerd. Ze neemt de baan goed in zich op en zoekt naar eventueel mogelijke inhaalplaatsen. Je weet tenslotte nooit hoe een wedstrijd lopen zal. Biest-Houtakker is al geen brede baan, dus met een snelle start ben je al halfweg. De start van de eerste manche was goed, waardoor Sam op een derde positie aan de strijd kon beginnen. De hele wedstrijd heeft ze gestreden om de tweede plaats te kunnen bemachtigen, maar kwam in een van de laatste ronden in aanraking met een achterblijver. Het kostte haar gelukkig geen positie, waardoor ze met een pijnlijke hand toch nog op die verdiende derde plaats kon worden afgevlagd.

Weer was de tweede start minder als de eerste, maar het tempo had ze al snel te pakken. Ze had maar een paar ronden nodig om de derde positie in te kunnen nemen. De eerste twee rijdsters waren op dat moment al dermate ver uitgelopen dat ze koos voor een veilige wedstrijd en ‘op safe’ haar wedstrijd uitreed. Met weer een derde plaats kwam haar dagtotaal ook op drie.

Een voorbeeld voor velen

‘Ik zit lekker in mijn vel en op de motor. Zekerder. Het voelt fijner dan vorig jaar, wat waarschijnlijk te danken is aan de intensieve en uitgebreide voorbereiding. Ook geeft het een goed gevoel te weten dat het aan het materiaal niet zal liggen. Ik heb veel lieve mensen om me heen die me steunen door dik en dun. Weer of geen weer, ze zijn er altijd. Erg blij ben ik dan ook met’ : Ecomaxx, Tegelbedrijf van de Ven, Peter Huybrechts, Dajac, Fried van de Laar, Tegelbedrijf Vlemmiq, Promax, R2R Store Bladel, en natuurlijk de support van opa en oma en mijn lieve ouders die het allemaal mogelijk maken.

Sam glundert en glimt. Ze voelt zich bevoorrecht en dat siert haar. Als ik dat zie begrijp ik de grote gunfactor die ze met zich meedraagt. Een voorbeeld voor velen. Doen en laten wat nodig is om er het maximale uit te halen.

Weliswaar op afstand, maar ik ben fan…

 

Wat kan het leven soms raar lopen. Raar en zeker erg onverwacht. Zo beëindig je een actieve carrière en kies je voor een ‘normaal’ en huiselijk leven en zo rij je ineens beter dan ooit tevoren en sta je oog in oog met de absolute wereldtop. Het overkwam Nicky van Wordragen. De zin kwam terug. Ook zat Nicky veel beter in haar vel dan de jaren ervoor. De rust overmande haar waardoor de druk die ze zichzelf al die jaren opgelegd had totaal verdween.
Slopend
Indonesië gaf de aftrap van het zes wedstrijden tellende wereldkampioenschap voor vrouwen. Al een week voor de wedstrijd arriveerde het team op locatie om alvast te wennen aan de luchtvochtigheid en temperatuur. Met op dat moment enkel wat verdwaalde zandbergen leek het in de verste verten nog niet op een volwaardig GP-circuit. Donderdags werden de motoren geleverd die de volgende dag netjes in de originele staat aangeboden konden worden voor de officiële keuring. Door de slechte weersomstandigheden en de staat waarin de baan verkeerde werd het programma meerdere keren aangepast. De vrije training werd omgedoopt tot tijdtraining om de baan en de motoren te sparen. Nicky hield het na drie rondjes voor gezien en sloot deze sessie af op een nette 5e plaats. De omstandigheden waren slopend voor het materiaal en door de aanhoudende regen kwam daar ook geen verbetering in.
Slim en constant
De grote crash bij de start van de eerste manche kon Nicky gelukkig net ontwijken waardoor ze op plaats 5 aan de wedstrijd kon beginnen. Dat Nicky zich thuis voelde op de modderige baan bleek al snel. Vlot wist ze plaats 4 te bemachtigen en liep ze in op de voor haar rijdende Lancelot. Laatstgenoemde crashte waarna haar motor het opgaf. Dat resulteerde voor Nicky in een 3e positie. Wat later pakte Fontanesi een verkeerd spoor en kwam vast te zitten in de zuigende brij. Hierdoor schoof Nicky automatisch door naar plaats 2. Samen met de op kop rijdende Nancy van de Ven zat Nicky nog in dezelfde ronde. Door slim en constant rijden kon ze deze eerste manche op een verdiende 2e plaats afsluiten. ‘Het is natuurlijk bijna een droom om je kampioenschap te beginnen met zo’n prachtige klassering’, aldus een zwaar vermoeide maar zielsgelukkige Nicky.
Flinke klapper
Met de start van de tweede manche zat ze er redelijk bij. In de middenmoot worstelde ze zicht door de eerste bochten waarna ze al snel de 5e positie in handen had. Het rijden ging als vanzelf. Ik voelde me goed en wist de juiste sporen te kiezen. Ze wist Nancy van de Ven te passeren voor positie 4 waarna ze in begon te lopen op Lancelot. Na enkele ronde kwam de regen weer met bakken uit de hemel. Een achterblijver voor me worstelde met een spoor waardoor ik in moest houden en van spoor moest wisselen. Door deze vertraging wist de constant rijdende Nancy terug te passeren. Door de heftige regenval werden de onderkanten van de bulten zacht en de toppen redelijk hard, waardoor ik er in de lucht voorover afsloeg. Een flinke klapper die haar Yamaha maar ter ternauwernood doorstond. Met een kromme voorkant, het stuur scheef in de rubbers en een weg gebogen voorrem leken de laatste 4 ronden meer op survival dan een motorcross wedstrijd. Ondanks dat wist ze zich toch nog op een 5e plaats af te laten vlaggen, waardoor ze in de totaal uitslag keurig 3e werd. Nancy van de Ven bleek na de prijsuitreiking gediskwalificeerd met als reden “cutting course” afsnijden van de baan. Al met al kreeg Nicky door deze uitsluiting automatisch de tweede plaats in haar schoot geworpen met maar 1 puntje verschil op winnares Courtney Duncan. Met een tevreden gevoel kijkt het team nu terug op dit natte avontuur. Boven verwachting maar zeker dik verdiend.
Top vijf
Nicky barst van het zelfvertrouwen en dat is weleens anders geweest. ‘Herboren is een raar woord, maar het lijkt er wel een beetje op. Ik heb het idee dat ik nooit zo goed in mijn vel heb gezeten als nu. En dat na een bevalling’. Nicky lacht en straalt rust uit. In haar ogen is te zien dat ze vele malen meer geniet van haar sport dan enkele jaren geleden. ‘Toen ging het zeker niet slecht, maar het kostte me wel 10 x zoveel moeite’. Ze heeft veel zin in de volgend ronde. Ik heb heus niet de illusie ‘even’ wereldkampioen te worden of elke ronde op het podium te staan, maar ik heb mezelf wel het doel gesteld een plaatsje in de top vijf te bemachtigen. ‘Ik weet dat het mogelijk is, maar niet alleen snelheid speelt een rol’. ‘Kijk maar naar de problemen van Nancy, maar ook Livia en Kiara in deze eerste ronde. In een cyclus van slechts 6 wedstrijden is elk fout je een dure.’ 16 april treden de dames aan in het Italiaanse Pietramurata, met hopelijk een lekker zonnetje aan de hemel.

 

Mijn twijfel om te gaan wordt door de felle ochtendzon weggevaagd. Het is niet bij de deur, maar altijd weer de moeite waard. Ik moet weer even wennen aan het begin van een nieuw seizoen. Normaal last koning winter wel een dikke pauze in, maar daar is weertechnisch weinig behoefte aan geweest. De gezelligheid in de auto leidt me dermate af dat we voor mijn gevoel ineens voor de poort staan bij MSC Mill. Eigenlijk iets te laat, maar voor het spektakel weer net op tijd. Ik word hier en daar vreemd aangekeken, wat gelukkig meer te maken heeft met mijn korte mouwen dan de rest van mijn uiterlijke verschijning. Gelukkig. De zon moet je afdwingen. Het is ook weer wennen aan de veranderingen. Opgeschoten rijders opgeschoven, al dan niet vrijwillig. De verhouding is soms op het randje. Gecompenseerd door aangepaste vering hijsen ze hun motor over de diepe en lange gaten. Balans is alles.

Vermoedelijke winnaars

Mensen zijn anders als de zon schijnt. Moedige Mack is vriendelijk en beleefd. Altijd. Stoere Shana zwaait van de overkant. Over moedig gesproken. Ondanks de loeizware baan wordt en hard gereden. Raivo laat zien wat de plannen zijn na zijn ‘wenseizoen’. Totale controle. Vermoedelijke winnaars Jeffrey en Lars  kampen met pech, waardoor er nieuwe perspectieven geopend worden. Freek doet zijn werk. De Wulf lijkt vleugels te hebben terwijl Filip “zandles’ krijgt van Micha die een megazware sectie doodleuk ‘trippelt’. Een hamburger bestellen lukt me niet. Een wat oudere dame heeft het erg druk met het poetsen van haar tentje terwijl een man naast haar me onduidelijk aankijkt. Met het geld al in mijn hand blijf ik nog even staan, maar genegeerd worden op een kleine meter afstand is erg ongemakkelijk. Frikandellen zijn gelukkig ook best lekker. Met curry.

Handje vol mayo

Een kleine fan van een iets groter kampioentje graait in de frietzak van haar moeder. Met haar handje vol mayo haalt ze wat haar uit haar gezicht. Over een paar jaar zal ze selfies maken. Hoogstwaarschijnlijk arm in arm met Lotte en haar kampioensbeker. Als we het terrein aflopen komen we Kees van den Boomen nog tegen. Een vertrouwde verschijning en een genot voor het oor. Altijd en overal. Wederzijds respect blijkt uit de sticker op zijn map. Met de zon in mijn gezicht loop ik nagenietend naar de auto. Het wordt weer mooi…