Hemelvaart is ook voor Sam van de Ven geen vrije dag. Wel van school natuurlijk, maar van de zon genieten op deze dag doet ze het liefst in Venlo en met haar crosskleren aan.
Zoals altijd besteedt Sam de training erg nuttig. Rustig haar rondjes gereden en goed rondgekeken. De start van de eerste manche was matig. Zoals wel vaker ging Sam er eens goed voor zitten en kwam al snel aan op een derde stek aan. Meteen ging ze het gevecht aan voor de tweede plaats, maar maakte in de haast een klein stuurfoutje waardoor ze vrij onschuldig onderuit ging. Het kostte haar een aantal belangrijke plaatsen waardoor ze uiteindelijk op een, voor haar tegenvallende, vijfde plaats afgevlagd werd.
De tweede start was super. Als derde kon ze door de eerste bocht waarna ze meteen doorstootte naar de tweede plaats. Dit tempo wist ze vrij makkelijk en zonder druk aan te houden, wat een goede klassering beloofde. Toch bleek de haastige spoed weer een slecht plan. Door een onnodig foutje moest ze in de eindfase toch nog een plaatsje toegeven waardoor ze een dik verdiende derde plaats kon laten noteren. Ondanks de tegenvallende uitslag bleef Sam erg optimistisch.
‘Het rijden gaat goed en de snelheid is ok. Mijn ‘Ecomaxxje’ gaat als de brandweer en dankzij de vering van Promax blijf ik netjes in het spoor. Ik weet dat ik me kan meten met de kop, maar moet proberen rustig te blijven en me niet al te veel haasten. Door die haast maak ik soms kleine foutjes die me vervolgens het podium kosten. Jammer, maar ik weet waar ik aan moet werken’.
Voor de zondag stond Cuijk op het programma.
Nadat ze tijdens de training de baan goed in zich had opgenomen, wist Sam weer een bliksemstart te maken. Na een aantal ronden werd er al een fraaie derde plaats genoteerd, waarna ze in gevecht ging voor de tweede plaats. Omdat ze er vandaag graag op wilde blijven zitten wilde ze geen onnodige risico’s nemen waardoor ze uiteindelijk tevreden en met een derde plaats naar de bus kon. In het begin van de tweede manche kwam Sam hard ten val. Gelukkig hield ze hier niets aan over dan wat spierpijn achteraf. Omdat er nog iemand hard was gevallen werd de wedstrijd afgebroken en volgde er een herstart. Nog niet helemaal bekomen van de val maakte ze een vrij slechte herstart. Zoals ze gewoon is vocht ze zich weer een weg door het veld om op een vierde plaats aan te komen. Door haar constante rijden wist ze deze plek dan ook makkelijk vast te houden wat haar een vierde plaats opleverde.
Zo werd ze 3e overall, wat haar toch weer op het podium deed belanden.
Op tweede pinksterdag gaat de caravaan richting Stevensbeek.
De grijze poortwachter heeft het naar zijn zin. Het is druk en het weer lijkt ons ook niet in de steek te gaan laten. Ik zet mijn bus automatisch bij de mini baan. Een gewoonte omdat mijn jongens nog niet zo heel lang geleden daar wekelijks hun rondjes nog maakten. Het gaat hard. Ze gaan harder, hoger en het wordt steeds mooier. Ook al rijd ik zelf niet meer, het genot is er zeker niet minder om. Naast me staan wat Zeeuwse ‘enduroboys’ met hun complete familie. Vrouwen en kinderen eerst. De mini bikes worden aan de gang geslingerd. ‘Ik op de baan rijden’, zegt een kleintje met een bibberende onderlip en kijkt me met grote ogen aan. Het moet van de koude wind zijn want bang is hij niet. Als hij zijn laarsjes aan moet geeft zijn kleine handje een stopteken. Even wachten nog, de spanning nog niet helemaal de baas. Aan mijn andere kant zijn vier Belgische endurovrienden zich aan het omkleden. Mooie dames schuilen zonder tegenzin in de bus tegen de wind. De mannen moeten los. Ik klets kort met een ‘veteranenmaatje’ over ons leven. Toen en nu. Een reünie wordt het plan. Als ik hem op zijn dikke 450 weg zie rijden mis ik het weer even. Op de dijk staat een bevriende olieverkoper. Hij klokt de tijden van zijn zoon. Lekker constant. 20 min +2. Met een horecadirecteur praat ik over de prestaties van zijn kleinzoon. Een trotse blik verraadt zijn emoties. We zijn het eens: Herlings wordt kampioen. De helft van mijn krentenbol sta ik met liefde af aan een hond. Een van twee zussen houdt hem vast. ‘Het hoeft niet hoor’, lacht ze verontschuldigend. Dieren en vrouwen… Vanaf de dijk kijk ik de baan rond en denk aan mijn eerste jaren. Ook ik heb die hier versleten. Onbewust bevoorrecht liet ik hier een groot deel van mijn jeugd achter. Zweet, tranen en vriendschap. De baan is meegegroeid met de tijd. Er wordt geïnvesteerd in de accommodatie. Als ik denk aan andere Nederlandse banen, besef ik dat ook de baan van MC Rilland ouder is geworden. Volwassen. Het heeft alles nu. Zand, klei, opstap, waves en een toeschouwersdijk langs het grootste deel van de baan. Ik draai me om en kijk over het volle rennerskwartier. Goed bezig Rilland. Goed bezig…