Na een vijf weken durend privé trainingskamp onder de heerlijke Spaanse zon, heeft ze in de laatste weken al het berijdbare zware zand in de buurt onder haar wielen gehad. Een droom geef je niet zomaar op, ook niet als je tot twee keer toen net naast de titel pakt. Na korte fases van verdriet en boosheid, had ze al snel haar vizier weer op de toekomst staan. Opgeven nooit. Als de wil er is en je ook over het benodigde talent beschikt gaat het er toch gewoon een keer van komen. Geen twijfel in deze kwestie. Dat het een keer gaat lukken is iets waar velen heel zeker van zijn en die velen vinden ook dat nu dan maar eens haar beurt is. De sterkste wordt niet altijd kampioen en dat frustreert wel eens. Nancy is helemaal klaar voor de eerste GP in Valkenswaard, maar baalt ook een beetje van het afhaken van een paar van haar medestrijdsters. ‘Natuurlijk begrijp ik het wel als mensen nu zeggen dat ik lekker punten kan pakken. Goedbedoeld is het zeker, maar tegelijkertijd zeggen ze eigenlijk dat ik dat dus niet zou kunnen met die dames erbij. Ik zeg niet dat ik het worden zal, maar weet wel dat ik in de top mee kan, dus alles ligt open’. Haar drive is dit jaar misschien wel groter dan ooit tevoren. ‘Ik ga er altijd voor maar als het dan toch gaat gebeuren, wel graag strijdend tegen de top van mijn klasse’. Zo zit ze in elkaar en kennen we haar ook. ‘Ik word bij wijze van spreken nog liever tweede na een verbeten strijd met de besten, dan kampioen van een half startveld’. Nancy heeft karakter en dat zal haar brengen waar ze wil zijn. Als ze afziet is ze op haar best. Steffi Lair en Kiara Fontanesi zullen er niet bij zijn aankomend weekend in Valkenswaard en dat is jammer. ‘Ik wil geen kampioen worden en dan verhalen horen die beginnen met: ja, maar als… , dus ik hoop echt dat ze beiden snel terug zullen zijn en net als ik een kans krijgen op de titel’. De top is dit jaar redelijk breed, wat de strijd alleen maar ten goede zal komen. De gunfactor heeft ze, nu alleen de punten nog…
/door
https://www.mxinfected.nl/wp-content/uploads/2019/03/Screenshot_20190329-073954_WhatsApp-1.jpg7041079https://www.mxinfected.nl/wp-content/uploads/2020/11/logo_mxinfected.png2019-03-29 16:32:202019-03-29 16:32:20Quest for Gold’19
Het crosscircuit van RES Axel. Ik moet een jaar of 8 zijn geweest toen ik er voor het eerst kwam. Een maandelijks bezoek aan je opa en oma was in die tijd niet echt een van mijn favoriete bezigheden. Ondanks het hele lieve mensen waren, heb je als klein manneke toch wel andere ambities dan jezelf zien te vermaken op een paar vierkante meter aanleunwoningvloer zonder speelgoed. Een fijn voordeel was wel dat ze in Axel woonden, op steenworp afstand van het circuit. Na een stuk van de traditionele taart te hebben gegeten namen mijn broer en ik dan ook heel subtiel de benen, om vervolgens de hele middag op het crossterrein rond te hangen. Vaag weet ik nog hoe ik tegen de stoere mannen van toen heb opgekeken. Ik zou niet eens meer weten hoe het circuit er uit zag, behalve dat we de heuvel op moesten om bij de ingang te komen. Ook herinner ik me nog een kale vlakte waar motoren heen en weer reden. Ondanks het allemaal vrij wazige beelden zijn, besef ik wel dat het de momenten waren die mijn liefde voor de sport hebben gevormd. Niet lang daarna nam mijn vader ons mee naar de grotere wedstrijden tot ik jaren later zelf mijn rondjes reed. Een prachtig, soms emotioneel, maar vooral leerzaam traject. Je leert het vallen en opstaan onder vaak zware omstandigheden en daar pluk je toch later nog de vruchten van. Opgeven is tenslotte nooit een optie geweest. Een tijdje terug was ik weer in Axel. Deze keer met mijn zoon, zoals mijn vader ooit met mij. Ik zie hem kijken en genieten en ik weet wat hij voelt dus geniet met hem mee. Volle teugen. Hij rijdt nu zelf. Doet het leuk en vooral erg zijn best. Zijn best doen is voor mij de enige voorwaarde die geldt. De conditie is op peil, in tegenstelling tot zijn motor waar we samen de laatste hand aan leggen. Het weer zit nog niet mee, maar eerdaags gaat het toch weer beginnen. We gaan weer rijden, kijken, schrijven, foto’s maken, maar vooral keihard genieten. Aanstaande zondag zal ons startschot klinken op een van de plaatsen waar het allemaal begonnen is. Voor mijn vader, mijn, op die dag jarige, zoon en mezelf. Res Axel, bedankt alvast…
/door
https://www.mxinfected.nl/wp-content/uploads/2019/03/Axel-historie.jpg175288https://www.mxinfected.nl/wp-content/uploads/2020/11/logo_mxinfected.png2019-03-14 12:14:122019-03-14 12:14:12Axel in mijn hart
Je hebt allemaal wel eens van die dingen die je erg graag zou willen. Misschien niet eens voor jezelf, maar gewoon dat het gebeurt. Zo heb ik altijd gehoopt dat Maradona in de tijd dat het nog mogelijk was af zou kicken en een come-back zou maken. Dat Cruijff indertijd het Nederlands elftal naar een kampioenschap zou leiden. Dat Mike Tyson jaren geleden de kracht nog een keer had gevonden om ouderwets de boel in no-time kort en klein te meppen. Dat bijvoorbeeld een held van vroeger als John van de Berk nog eens, totaal onverwachts, een keer op de motor zou verschijnen. Helaas komen veel van die dromen niet uit. Ook hoopte ik stiekem dat Mike Kras terug zou keren in een vaderlandse outdoor competitie en dat gaat nu dus gewoon wel gebeuren. Ja, naar dat soort dingen kijk ik uit en kan ik erg enthousiast van worden. Mijn laatste hoopwens is dat Jeffrey besluit toch naar Amerika te gaan. Ik ken hem niet, maar lees natuurlijk ook wel eens wat hem bezig houdt. De meeste MXGP titels kan zijn drive niet (meer) zijn. Na een aantal verspeelde titels, zal dat ook een moeilijke klus worden. Zou hij het halen, dan denk ik niet dat zijn droom uitgekomen is. Misschien was het ooit zijn doel, maar intussen weet ik wel dat hij erg graag de snelste MX rijder van de planeet genoemd zou willen worden. Niet vreemd, als je zoveel talent in je afgetrainde lijf heb zitten. De outdoors zijn mijns inziens ‘kat in het bakkie’, mits hij zonder blessures blijft. Als hij dan het lef heeft aansluitend het Supercross geweld in te stappen zou hij absolute geschiedenis kunnen schrijven. Klimaatgewenning is dan ook geen issue meer. Ik heb hem bezig gezien in de Veltins Arena. Ik weet wel dat het circuit aldaar misschien niet helemaal te vergelijken was met een SX baan in The States, maar wat wel duidelijk was is dat Jeffrey zeker over de skills bezit zich deze tak van cross aan te meten. Het gaat om timing en motorbeheersing en ik ken er maar weinig die dat zo verschrikkelijk onder de knie hebben als ‘onze held’ uit Oploo. Hem een beetje kennende zou hij graag de Greatest Of All Times genoemd worden en volgens mij ligt dat gewoon binnen zijn bereik. Ook KTM zou trots kunnen zijn dat hij dat allemaal presteert op zo’n oranje kanon. Als je in staat bent daar de boel op te rollen is er een grote kans dat hij de eerste en de laatste is die de boeken in gaat als ‘The Fastest MX rider on the Planet’. Dutch Pride…
Foto met dank aan More Heijt www.mhmxpics.nl
/door
https://www.mxinfected.nl/wp-content/uploads/2019/03/JeffreyH3-scaled.jpg19972560https://www.mxinfected.nl/wp-content/uploads/2020/11/logo_mxinfected.png2019-03-07 22:56:342019-03-07 22:56:34Het kan nog States
Hij reed ooit samen met de groten van nu en gaf ze ook nog
eens goed partij. Mark Boot is een bescheiden jongen, dus moet ik info als deze
bijna uit hem trekken. Hij loopt er niet mee te koop. Nergens mee. Toch Kun je
nu zeggen dat hij een veelbelovend talent was. Ik zeg ‘was’, omdat dde kans op
meer glorie, nu hij 27 is, wel een beetje verkeken is. Wellicht had er meer
ingezeten, maar die groei hangt vaak af van verschillende factoren. De juiste
mensen om je heen, de gunfactor en misschien ook wel je eigen brutaliteit. Ook
al heeft Mark een hechte sponsor (vrienden)
groep om zich heen, toch heeft hij er zelden echt om gevraagd. Hij kijkt
naar de grond. ‘Ik heb daar altijd wel moeite mee gehad. Waarom zou iemand mij
gaan betalen om te crossen?’. Bescheidenheid siert zeker, maar soms moet je
daar toch lichtjes overheen stappen. Zeker als het ten koste zou kunnen gaan
van je sportieve zelf. ‘Misschien is het wel de Zeeuwse eigenwijze bescheidenheid’,
vervolgt Mark zijn nederige betoog.
Brutaler
De basis die hij samen met zijn ouders wist te leggen, beloofde in eerste instantie veel goeds. Die gezamenlijke inspanningen brachten hem tot een aantal regiokampioenschappen en in 2006 zelfs een Nederlands kampioenschap bij de 85 grote wielen. De doorgroei naar de volgende levels verliep wat stroever. Dat had met zijn talent weinig te maken. Door de kosten van de motoren en het reizen overal heen was Mark, zoals velen, genoodzaakt zelf ook te gaan werken en het crossen erbij te doen. ‘Andersom was uiteraard veel mooier geweest, maar wie krijgt zo’n kans nog tegenwoordig. ‘Ondanks GP’s rijden nooit een echt doel is geweest, zou zoiets natuurlijk wel verschrikkelijk mooi zijn geweest’. In de loop der jaren is Mark meer dan eens benaderd door verschillende sub teams, maar als je dan ziet wat je er allemaal bij moet doen, is dat in combinatie met het ‘gewone’ maatschappelijke leven een moeilijk en vooral erg druk verhaal. ‘Natuurlijk hadden we er meer uit kunnen halen door brutaler te zijn, maar dat zit gewoon niet in ons’. Misschien helaas, maar Mark, maar zeker ook zijn vader Eddie vinden het achteraf toch erg fijn dat ze dicht bij zichzelf zijn gebleven’. Het gaat natuurlijk ook om een stukje plezier. Hoe meer je van anderen vraagt, deste meer zal er ook van je verwacht worden. Niet onterecht natuurlijk, maar dat geeft ook een bepaalde druk.
Alles op een hoop
De druk die Mark toch voelde had dus niets met anderen’ te maken, maar veelal met zichzelf. ‘In trainingen of ‘onbelangrijke’ crossen ga ik altijd helemaal los. Dan moet er weinig en rij ik volledig ontspannen en met mega veel plezier. Als er wat op het spel staat, zoals bijvoorbeeld een Belgisch kampioenschap, ga ik me druk maken. Er komen mensen naar me kijken en die wil je natuurlijk nooit en te nimmer teleur stellen. Dat is de grootste fout die je kunt maken, want een wedstrijd win je uiteindelijk toch met je hoofd. Als het daar goed zit heb je de buit al voor de helft binnen’. Slimme praat van de nuchtere Zeeuw. Natuurlijk. Nog niet zo heel lang geleden reed hij in de Supercross van Aagtekerke alles op een hoop. Zo mag ik het verwoorden, want ik was er bij en zag hoe de ontketende Mark van een nagenoeg laatste plaats, vanuit een haast kansloze positie, terug naar de kop wist te rijden. Een meter of vijf kwam hij te kort aan de finish, waardoor hij nipt als tweede eindigde achter de routinier Jurgen Wybo. ‘Als ik ooit de kans had gehad me aan te sluiten bij een groot team, had ik dat zeker gedaan. De vraag wat er uit was gekomen zal altijd blijven staan, maar ik kan dat goed relativeren. We hebben altijd ‘ons eigen ding’ gedaan en hebben daar enorm van genoten’. We praten een beetje in de verleden tijd, maar Marks carrière is zeker nog niet ten einde. ‘Vorig jaar ben ik voor de tweede maal op rij BMB kampioen geworden bij de MX2 Inters en wil dat erg graag prolongeren’. ‘Naast deze wedstrijden zal ik enkele ‘Dutch Masters’ rijden en wat wedstrijden voor de VMCF federatie.
MC Mikkola
Mark kan dus nog steeds heel goed mee en is misschien wel zelfverzekerder dan ooit. Het plezier is nog steeds aanwezig en de snelheid zit er zeker in. Zijn terug stap van vorig jaar naar het tweetaktgeweld lijkt meer en meer een stap vooruit te zijn geweest. Ondanks hij vroeger natuurlijk al wel tweetakt had gereden, was het toch wel weer even wennen, maar heeft inmiddels zijn draai wel weer gevonden. Voor komend seizoen stapte hij over van zijn vertrouwde oranje KTM naar het wit van de Husqvarna. Natuurlijk, het is ook een beetje een KTM, maar de keuze voor dit merk had voornamelijk met de centjes te maken. Mede door inmenging van Heikki de Clerq, team eigenaar van MC Mikkola, werd er een fikse korting bedongen aan het adres van Vincent Steuve, eigenaar van ‘Technicross-Haviness’, die Husqvarna’s verdeelt in België. Ook dit seizoen zal Mark weer uitkomen voor het inmiddels bekende ‘Familie team’, dat hem al enige jaren steunt zoveel ze kan. Het is een team met vooral veel liefde voor de sport en in het rijke bezit van een grote gun factor. Een hechte vriendengroep die hun uit de hand gelopen hobbyteam ieder jaar weer zien groeien. In iedere klasse is er wel een rijder te vinden uit de Mikkola gelederen en dat zijn zeker niet de minsten. MC Mikkola staat vooral voor een stukje professionele begeleiding aan rijders met potentie.
Dankbare Zeeuw
Dat deze mensen in Mark geloven moge duidelijk zijn. Afgelopen jaar nog, zorgden zij ervoor dat hij mee kon doen tijdens een EMX 300 wedstrijd welke in het Belgische Lommel verreden werd. Een uitdaging was het zeker. Overmand door de belangeloze geste, vertrok Mark naar de loodzware zandbak. Natuurlijk was hij blij met de mogelijkheid, maar toch speelde de zelfopgelegde druk weer hevig op. Het lukte helaas niet zich te kwalificeren voor de wedstrijd en daar baalde hij hevig van. Niet zozeer vanwege de tegenvallende prestatie, maar temeer omdat hij vond dat hij de mensen die het mogelijk hadden gemaakt, teleur had gesteld. De werkelijkheid was anders, maar zo ziet de dankbare Zeeuw dat niet. ‘De subtop in die klasse is erg breed en de rondetijden verschillen soms maar tienden van seconden. Hierdoor kun je met een rondetijd die 1 seconde lager ligt dan die van de top, toch makkelijk op een tiende plaats eindigen. Inhalen wordt dan een lastige klus, zeker in een bak als Lommel. Geen excuses, maar een waarheid waar natuurlijk veel meer rijders mee te kampen hebben.
Wat hulp betreft heeft Mark absoluut geen klagen. Naast het MC Mikkola team dat het steunt langs alle mogelijke kanten, is hij erg blij met de strakke prijzen die ‘Technicross’ hanteert, wat een en ander net iets makkelijker maakt voor de Zeeuwse Tuinspecialist. Peter Maes treedt sinds de laatste twee seizoenen op als persoonlijke sponsor en ontlast Mark waar hij kan. ‘Uit sympathie noemen ze dat in België. Ook Houthandel Reimerswaal staat Mark al jaren bij in zijn strijd naar de punten. Marks vader en vaste monteur Eddie gaat het wat rustiger aan doen komend jaar. Wim Lambrechts, die nog twee andere aanbiedingen had lopen koos voor de zijde van Mark. Met zijn technische kennis zal hij er alles aan doen Mark in de baan te houden. Verder zijn er WoW! Graphics voor de stickers, MX477 voor de accessoires en uiteraard zijn ouders, verloofde Valerie van den Driessche, hun kinderen Elise, Liam, Amy en allen die Mark een warm hart toedragen. Hoe warm kan een team zijn…
‘2 ride MX training’
Dat de bescheiden Mark meer een gever dan een nemer is blijkt uit het feit dat hij de ervaring die hij in de loop der jaren opdeed graag deelt met anderen. Het is daarom dat hij samen met routinier en KNMV wedstrijdleider Frank Rottier de ‘2 ride MX training’ organisatie in het leven heeft geroepen om vooral beginnende rijders te steunen. Vooral het aspect veiligheid staat erg hoog in het vaandel van het ervaren tweetal. Het ideaal zou een beginnersopleiding moeten worden. Een soort van rijbewijs voor de startende crosser. Een stukje motorbeheersing is eigenlijk van levensbelang en zou al veel ellende kunnen voorkomen. Zo geven ze regelmatig clinics, waar alle aspecten van de motorcross aan bod komen. ‘Je hoeft geen wereldkampioen te zijn geweest om iemand de basis principes bij te kunnen brengen’. De organisatie groter maken is nu nog even een moeilijk verhaal, omdat ze beiden vrij druk zijn. Toch houden ze het in stand, omdat er toch een tijd zal komen dat ze beiden wat minder actief deel zullen nemen aan de cross en op dat moment de komende garde bij zullen kunnen staan. Het zou mooi zijn als ze er net zo veel van kunnen genieten als wij zelf hebben gedaan. Dan is het doel al bereikt…
Foto’s met dank aan: Gino Maes, CY Photography, Paul Weyten en RS Photo Design.
