Hangend in de lucht staat de tijd een halve seconde stil. Eenmaal boven de mensenmenigte hoor je alleen ‘Kees d’n omroeper’ je bijnaam roepen. Je ligt op kop. Euforie. Terwijl je zweeft zie je tussen de mensenmassa beneden een paar van je vrienden staan. Schreeuwend en zwaaiend, naar jou. Mikes ogen glinsteren. ‘Dat moment’ zegt hij met een brede grijns, ‘dat is iets wat je nooit meer vergeet. Gegrift in mijn geheugen. Op m’n harde schijf gebrand om nooit meer te vergeten.

‘Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb’

Ja, Mike is gestopt met de actieve wedstrijdsport. Officieel. Hij heeft een vaste baan en dat is behoorlijk aanpoten. In de ‘pipingindustrie’ doet hij voorbereidend werk zodat de dikke buizen onder de juiste omstandigheden aan elkaar gelast kunnen worden. ‘Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb’. Zijn huidige baas vroeg hem bij de sollicitatie wat zijn werkervaringen waren in deze branche. ‘Ik kan veel, maar niks in deze richting’ zei hij eerlijk. ‘Mooi, dan heb je nog veel te leren’, kreeg hij als antwoord en zo geschiedde. Mike haalde in rap tempo zijn VCA certificaten  en wordt zo nu en dan al zelfstandig op pad gestuurd. Dat gaat hem goed af. Hij leert snel.

‘Villopoto kijken’

Als ik hem vraag waarom hij in Valkenswaard meedoet gaan zijn ogen nog meer schitteren. Hij had de advertentie wel gelezen van van der Laar, maar was eigenlijk niet van plan er op te reageren. Hij wist natuurlijk ook dat veel gegadigden zich zouden melden. Dat was ook wel te zien aan de vele Facebook posts. ‘Stiekem spookte het wel constant door mijn hoofd. Een prachtige baan. Een mooie klasse waarin ik podiumwaardig zou zijn. Al mijn vrienden en familie aanwezig en na de race ‘Villopoto kijken’. Het weekendje Valkenswaard was toch al helemaal gepland, dus waarom niet?

‘Indya en ik willen verder met ons leven’

Op de vraag of hij een comeback overweegt antwoordt hij zeer stellig met een duidelijk ‘Nee’. Ik kan het niveau simpelweg niet meer aan. Ik ben niet meer de Mike van voor mijn fatale klapper in Eersel en dat dien ik ook te accepteren. Zowel lichamelijk als mentaal krijg je een flinke knauw en dat verdwijnt zomaar niet. Natuurlijk rij ik nog wel eens een rondje, maar dat is altijd op de motor van een ander. Het siert de crossersmentaliteit maar het is iets wat je niet kunt blijven doen. Als ik nu, zoals afgelopen weekend, een weekendje rijd, moet ik daar een week voor ‘boeten’. De pijn in mijn rug gaat heel langzaam weer weg waardoor ik het volgende weekend weer zou kunnen rijden. ‘De afmattende trainingen die je verplicht bent af te werken als je ‘in dienst van’ rijd kan ik gewoonweg niet meer opbrengen.’ Aan de ene kant is dat zuur, maar nu hij gezien en ervaren heeft wat er nog meer is in het leven kan hij dat goed relativeren. ‘Mijn vriendin Indya en ik willen verder met ons leven. Misschien straks wel een huisje kopen samen en wie weet wat er allemaal nog volgt. Het was al een hele mooie tijd, maar ik ben, als alles goed gaat, nog niet eens op de helft.’ Hij meent alles, ik zie het.

‘De grote dag’

Goede vriend en crossfanaat Peter Hoendervangers maakte Mike warm voor Valkenswaard. Peter wilde het voortouw wel nemen. Ook hij zou Mike graag nog eens lekker zien knallen. En waar zou dat mooier zijn als in onze eigen GP? Hij legde het contact met van der Laar en toen de naam ‘Kras’ eenmaal genoemd werd ging het snel. Ook wist Peter nog wat sponsorgelden bij elkaar te sprokkelen om de overige kosten, zoals inschrijfgeld en dergelijke, af te kunnen dekken. Inmiddels heeft Mike al wat trainingen afgewerkt waarin de vering goed aan de tand werd gevoeld. Er zijn twee identieke motoren beschikbaar gesteld voor ‘de grote dag’ welke nu up to date klaar gezet worden. ‘Zie het maar als een middagje trainen met vrienden. Blijven rijden zal ik toch wel zo nu en dan, dus kan ik deze wedstrijd ook wel rijden zonder een ‘comeback’ te maken.’

Mike is dankbaar. De steun van zijn- en Indya’s familie en vrienden. De inzet van Peter. De kans van van der Laar en de talloze positieve reacties van zijn aanhang. Jarenlang hebben we dankbaar mogen  genieten van zijn stijlvolle rijkunsten. Doe het nog maar een keertje Mike…

Een prachtige kans. Een prachtige kerel.

 

Ik heb een superjeugd gehad van m’n ouders en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. Heb een aantal jaren mogen crossen en heb daar heel veel plezier aan beleefd. Het moet mijn vader een berg geld hebben gekost, al die jaren maar ook hij had er zijn plezier aan, dat weet ik zeker.

Ieder jaar kreeg ik een nieuwe motor en die kwamen altijd van Franken Motors uit Zegge. Gerry Franken heeft zelf zijn hele leven gecrossd en zeker niet onverdienstelijk. Gerry is een harde werker. Dat besefte ik vroeger natuurlijk niet maar dat ben ik later wel gaan zien, zoals wel meer dingen die spelen in het leven. Gerry was en is in mijn ogen Mr Motorcross. “De man” in de regio een was er dan ook altijd voor je. Gerry praat, denkt en doet motocross. Hij heeft alles en weet alles. Dat klinkt overdreven, maar vraag hem iets en hij geeft zonder nadenken antwoord. Ook weet hij precies wat hij in voorraad heeft. Hij kent alle modellen uit zijn hoofd, legt ieder blok open en als hij iets niet heeft maakt hij het gewoon zelf.

Ongekende toewijding voor zijn klanten die automatisch vrienden worden door het respect dat hij afdwingt. Ik weet nog dat hij, ondanks dat hij zelf moest rijden de volgende dag, hij de nacht doorwerkte om mijn motor in orde te maken. Hij behandelde ons en iedereen als Grand Prix rijders. Wij moesten rijden, dat was zijn belang. De volgende ochtend trok hij dan , volgens mij willekeurig, een motor uit de loods. Hij verschoonde het filter en reed hem in zijn, voor ons vertrouwde, wit blauwe mercedes bus. Als Gerry op de cross was kwam het goed. Hij was in staat om in het rennerskwartier je blok even open te trekken. Hij kon dat ook. Zijn werkplaats ligt vol, heel vol, en dat is nooit anders geweest. Met een blinddoek zet hij je blokkie moeiteloos in elkaar, en ja, met je eigen onderdelen.

Gerry werkt volgens mij nog steeds hard en slaapt nog steeds weinig maar dat heeft ie nodig denk ik. Als je hem een weekend meeneemt naar Centerparcs wordt ie gek, daar ben ik zeker van.

Een paar weken terug was ik er even met een vraag over voorvorkkeerringen en ik was weer verbaasd over zijn parate kennis. Eigenlijk zou hij teambaas moeten en kunnen zijn van een gerespecteerd en toonaangevend Motocrossteam. Dat zou hij kunnen en verdienen, maar ik weet bijna zeker dat hij het af zou wijzen.

Dat is Gerry ook niet. Gerry is een gezonde, ‘levende legende’ die we met z’n allen onbewust nog steeds eren.

Gerry, misschien een beetje laat, maar bedankt. Bedankt voor de mooie jaren!

Beste en lieve meelevende (cross) vrienden. Er gaan veel geruchten en speculaties rond met betrekking tot de diefstal van onze motoren. Er zijn inderdaad een aantal mannen opgepakt en zitten vast voor verhoor. Gek genoeg horen wij zelf vrij weinig. Van de aanhoudingen zelf weten we ook niet veel en het kleine beetje dat we weten dienen we, zolang het onderzoek loopt, voor ons te houden. Natuurlijk hopen we op het terugvinden van de motoren en straf voor de zieke daders. Niets is zeker totdat het onderzoek is afgerond, waar we dan ook met smart op wachten. Wat ik wel kwijt mag en wil is dat ik we erg verrast zijn door de overweldigende aandacht na het posten van mijn bericht. Hartverwarmend en grootschalig gedeeld, geweldig. Iedereen en overal in binnen en buitenland. Nog nooit eerder werd een post van mij zoveel bekeken als deze, dankzij jullie. Dik 50.000 keer is een aantal wat ik nooit eerder heb gehaald met een verhaal. ‘Oude’ crossvriend Kees den Dekker loofde samen met een aantal endurovrienden een bedrag van 250 euro uit voor de tipgever in deze zaak. Mijn lieve moedertje deed daar nog eens 200 euro bovenop. Vriend Jacco van Houdt deed deze betiteling eer aan en belde een aantal kennissen en vrienden ( Tommy van Rumund, Hans de Keijzer, Jan van Maldegem, Christ Suijkerbuijk, Jurriaan Maasen en Jacco zelf) om samen geld uit te leggen voor een motor zodat More, mijn zoontje, weer zou kunnen gaan rijden. Prachtige initiatieven waar ik, behalve dit stukje, geen woorden voor heb. Tranen en kippevel! We zijn ontroerd door de aandacht en hulp en willen jullie daar dan ook heel erg voor bedanken. Bij deze zal ik bij een (God verhoede) eventuele volgende diefstal alle beschikbare kanalen gebruiken om hier de volle aandacht aan te schenken. Dit is erg, doet pijn en mag nooit meer gebeuren. Nooit!

Afgelopen nacht 2-4-2015 werden er twee crossers uit mijn garage weggehaald. De KTM 65 kleine wielen (ex Mack Bouwense)  van m’n zoontje More en de KTM 250 SX van mezelf. De 65 heeft in tegenstelling tot de foto nu zwarte nummerplaten met witte cijfers 86 er op. Natuurlijk hoef ik niet te melden hoe kwaad en tegelijkertijd verdrietig we zijn. Mocht iemand een dergelijke motor aangeboden krijgen hoor ik het heel graag.

Olav en More Heijt, Bergen op Zoom. 06-21940567

 

 

We laten elkaar weten waar we gaan rijden, we spreken af en halen op. We schuilen in elkaars bus tegen de regen en onder elkaars tent tegen de zon. We drinken elkaars koffie en bier. We sleutelen op de cross aan elkaars motor. We lenen uit en geven weg. We helpen elkaar overeind en zwaaien beschermend naar aanstormende rijders. We praten met elkaar over cross, vrouwen, whips, scrubs, cross, bier en cross. We geven elkaar benzine, bougies, tie-raps en wijze raad. We lenen elkaars transponder. We hebben respect voor elkaar en moedigen aan. We leven mee met blessureleed en komen bij elkaar op bezoek. We wachten op de prijs van een ander en helpen elkaar inladen. We kunnen moeilijk afscheid nemen van het circuit en van elkaar. We zwaaien naar elkaar en gaan. Ieder zijn weg. Rare mensen die motorcrossers….maar wel hele echte.