Ik heb een superjeugd gehad van m’n ouders en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. Heb een aantal jaren mogen crossen en heb daar heel veel plezier aan beleefd. Het moet mijn vader een berg geld hebben gekost, al die jaren maar ook hij had er zijn plezier aan, dat weet ik zeker.
Ieder jaar kreeg ik een nieuwe motor en die kwamen altijd van Franken Motors uit Zegge. Gerry Franken heeft zelf zijn hele leven gecrossd en zeker niet onverdienstelijk. Gerry is een harde werker. Dat besefte ik vroeger natuurlijk niet maar dat ben ik later wel gaan zien, zoals wel meer dingen die spelen in het leven. Gerry was en is in mijn ogen Mr Motorcross. “De man” in de regio een was er dan ook altijd voor je. Gerry praat, denkt en doet motocross. Hij heeft alles en weet alles. Dat klinkt overdreven, maar vraag hem iets en hij geeft zonder nadenken antwoord. Ook weet hij precies wat hij in voorraad heeft. Hij kent alle modellen uit zijn hoofd, legt ieder blok open en als hij iets niet heeft maakt hij het gewoon zelf.
Ongekende toewijding voor zijn klanten die automatisch vrienden worden door het respect dat hij afdwingt. Ik weet nog dat hij, ondanks dat hij zelf moest rijden de volgende dag, hij de nacht doorwerkte om mijn motor in orde te maken. Hij behandelde ons en iedereen als Grand Prix rijders. Wij moesten rijden, dat was zijn belang. De volgende ochtend trok hij dan , volgens mij willekeurig, een motor uit de loods. Hij verschoonde het filter en reed hem in zijn, voor ons vertrouwde, wit blauwe mercedes bus. Als Gerry op de cross was kwam het goed. Hij was in staat om in het rennerskwartier je blok even open te trekken. Hij kon dat ook. Zijn werkplaats ligt vol, heel vol, en dat is nooit anders geweest. Met een blinddoek zet hij je blokkie moeiteloos in elkaar, en ja, met je eigen onderdelen.
Gerry werkt volgens mij nog steeds hard en slaapt nog steeds weinig maar dat heeft ie nodig denk ik. Als je hem een weekend meeneemt naar Centerparcs wordt ie gek, daar ben ik zeker van.
Een paar weken terug was ik er even met een vraag over voorvorkkeerringen en ik was weer verbaasd over zijn parate kennis. Eigenlijk zou hij teambaas moeten en kunnen zijn van een gerespecteerd en toonaangevend Motocrossteam. Dat zou hij kunnen en verdienen, maar ik weet bijna zeker dat hij het af zou wijzen.
Dat is Gerry ook niet. Gerry is een gezonde, ‘levende legende’ die we met z’n allen onbewust nog steeds eren.
Gerry, misschien een beetje laat, maar bedankt. Bedankt voor de mooie jaren!
Aanstaande maandagavond mag ik Mike Kras verwelkomen. In een zogenoemde ‘columndate’, gaan we nog eens terug naar het begin. Zijn loopbaan als professioneel MX coureur en zijn blessures. Zijn nieuwe baan en de toekomst. Wat zijn de plannen voor de rest van zijn leven? Welke speculaties bevatten waarheid? Gaat hij ervoor of laat hij ons achter? Verstand of gevoel? U leest het snel!
Beste en lieve meelevende (cross) vrienden. Er gaan veel geruchten en speculaties rond met betrekking tot de diefstal van onze motoren. Er zijn inderdaad een aantal mannen opgepakt en zitten vast voor verhoor. Gek genoeg horen wij zelf vrij weinig. Van de aanhoudingen zelf weten we ook niet veel en het kleine beetje dat we weten dienen we, zolang het onderzoek loopt, voor ons te houden. Natuurlijk hopen we op het terugvinden van de motoren en straf voor de zieke daders. Niets is zeker totdat het onderzoek is afgerond, waar we dan ook met smart op wachten. Wat ik wel kwijt mag en wil is dat ik we erg verrast zijn door de overweldigende aandacht na het posten van mijn bericht. Hartverwarmend en grootschalig gedeeld, geweldig. Iedereen en overal in binnen en buitenland. Nog nooit eerder werd een post van mij zoveel bekeken als deze, dankzij jullie. Dik 50.000 keer is een aantal wat ik nooit eerder heb gehaald met een verhaal. ‘Oude’ crossvriend Kees den Dekker loofde samen met een aantal endurovrienden een bedrag van 250 euro uit voor de tipgever in deze zaak. Mijn lieve moedertje deed daar nog eens 200 euro bovenop. Vriend Jacco van Houdt deed deze betiteling eer aan en belde een aantal kennissen en vrienden ( Tommy van Rumund, Hans de Keijzer, Jan van Maldegem, Christ Suijkerbuijk, Jurriaan Maasen en Jacco zelf) om samen geld uit te leggen voor een motor zodat More, mijn zoontje, weer zou kunnen gaan rijden. Prachtige initiatieven waar ik, behalve dit stukje, geen woorden voor heb. Tranen en kippevel! We zijn ontroerd door de aandacht en hulp en willen jullie daar dan ook heel erg voor bedanken. Bij deze zal ik bij een (God verhoede) eventuele volgende diefstal alle beschikbare kanalen gebruiken om hier de volle aandacht aan te schenken. Dit is erg, doet pijn en mag nooit meer gebeuren. Nooit!
Gisteravond m’n tweede ‘columndate’ gehad voor het unieke magazine ‘The Art of Motocross’. Een latertje weer want het kost me iedere keer moeite afscheid te nemen van de gezelligheid. Leuke, lieve en vooral eerlijke mensen. Ook kom ik er meer en meer achter dat het ‘crosswereldje’ niet zo groot is als ik in eerste instantie dacht. Iedereen kent iedereen. Gelukkig heerst er veel respect en vriendschap. Wat ik ook merk is dat ik zelf wat meer gespannen ben. Waarschijnlijk omdat het nu ‘in opdracht van’ is. Het zal bekeken en gekeurd worden. Het besef dat ook alles nog eens naar het Engels zal worden vertaald geeft me echt de kriebels. De waardering en steun die ik tot nu al kreeg van ‘mijn lezers’ sterken me wel erg in het waarmaken van mijn droom.
Hoopvol speurde ik de hemel af. De grijze lucht werd nergens ook maar een klein beetje helderder. Het beloofde niks dus, helemaal niks. De baan lag er netjes gladgeschoven bij waardoor het dan nog iets lijkt. De organisatie had echt haar best wel gedaan. Het leek net een GP’tje. Alles mooi in de ONK huisstijl geeft zo’n wedstrijd een dikverzorgde tint. Meer eer was er helaas voor de hardwerkende mannen en vrouwen niet te behalen. De eerste manche ging voor mijn gevoel nog enigszins tot ik bij de MX2 de baan rond ben gelopen. Diepe gaten en sporen in de dikke drap. De grens van het aflasten nadere voelbaar. Heel even stopte de regen waarna het weer begon en vervolgens niet meer stopte. Op zo’n moment worden de atletische en snelle jongens getransformeerd tot bikkelharde mijnwerkers. Ze zwoegen en ploegen. Niet opgeven, nooit. Zonder bril, spatbord en rem. Doorgaan. Ieder punt telt. Het kan dat ene puntje zijn wat aan het eind het verschil maakt. Ik ken inmiddels een aantal rijders uit het deelnemersveld. Ik zie Nancy vd Ven vallen. Lekker weg met de start maar het mag niet zo zijn. Eerst wordt ze na een schuiver ‘aangereden’. Op karakter trekt ze de zware Yamaha uit de dikke zuigende bagger. Net als ze op wil stappen wordt het blauwe gevaarte weer uit haar handen gereden. In de modder graaiend vindt ze het handvat en weer trekt ze de motor eigenhandig uit de drek. Ik weet het. Dan ben je kapot. Ze rijdt uit en wordt toch nog 31e! Klasse! Ook de kleine Mack Bouwense weert zich kranig in de 85cc. Lange benen zijn niet altijd makkelijk maar waren vandaag zeker in zijn voordeel geweest. Op een dag als vandaag zie je het talent toch boven de modder drijven. Voetjes netjes op de steunen en strak sturend bezet hij een mooie 12e plaats. Na een kleine schuiver verliest hij wat plaatsen. Vervolgens krabbelt hij op en weet toch nog als 16e te finishen. ‘Ik ben dik tevreden’, lacht hij met zijn nog bemodderde gezicht. Mijn geleende paraplu vergeet ik terug te geven. De immer goedlachse, ‘gecapuchoneerde’ Lars van Berkel was er nog niet helemaal uit. Na een kopstart reed hij een groot deel van de wedstrijd aan de leiding. ‘Halverwege kreeg ik last van mijn armen waardoor het tempo omlaag moest.’ Ook raakte ik nog een achterblijver waardoor ik ook nog een plaats verspeelde. Z’n ‘blije kop’ lag nog even in de bus. In de laatste ronden werd hij door een constant rijdende Luca Nijenhuis nog naar een vijfde plaats gewezen. Davy Pootjes, die we eerder tegenkwamen bij zijn circuitverkenning gaf aan dat het ‘wel lekker ging’. Altijd rustig, altijd relaxed. Gecontroleerd reed hij naar een eerste plaats en stond die niet meer af. Er is respect voor de beslissing de hele boel af te blazen. Ook al zagen we weinig vandaag, toch laat het een diepe indruk op me na. Een, al dan niet ingehuurde, grote tractor trekt de ‘vastzitters’ belangeloos van het doorweekte parkeerveld. Iedereen helpt iedereen. Goed geregeld. Als we de straat uitrijden staat er een prachtig verlicht bord op de kruising. ‘Bedankt en tot 14 mei in Rhenen’.
Alhoewel we ’s morgens vanaf huis met regen vertrokken blijkt het in Gemert gewoon lekker droog. Een strakke organisatie herken je al bij het naderen van het circuit. Nette duidelijke bordjes met het frisse ONK logo wijzen ons de weg naar een mooie dag. Waar het industrieterrein overgaat in het bos ligt het prachtige GP waardige Wolfsboschcircuit circuit. Een circuit wat achteraf ook makkelijk ‘Het diepe gat’ had kunnen heten. Hoge veilige bulten in alle maten waarop je alles mag maar zeker niets moet. Het brede en lange startveld mondt uit in een meer dan haakse bocht naar links. De remtiming blijkt daar van crusiaal belang. Ondanks er nog maar twee klassen hebben getraind ligt het, naar mijn maatstaven, loeizwaar. Diepe gaten, nu al. En dan te bedenken dat er nog 8 wedstrijdmanches overheen moeten.
