Een onverwachte vrije dag. Feestdag in België met een voordeeltje voor mij deze keer. Een middagje crossen in Veldhoven stond al langer op de verlanglijst. Met veel zin en vol goede moed de bus ingeladen voor een gezellige mannendag. Een mooie baan en nog mooier weer, wie doet ons wat. Mijn vijfde rondje werd meteen het laatste, voor die dag en zeker de komende maanden. Bij een flinke opstap hoort altijd weer een afstap. Waar een ander een dikke scrub in had gezet maakte ik me klaar voor een landing zonder motor. Je ziet het gat en beseft in een flits dat het een pijnlijke landing gaat worden. Deskundige en liefdevolle hulp van mijn zoon More, Stefan Hage, Heidi Rovers en Arian Deijkers deden me via een ambulance in het Veldhovense ziekenhuis belanden. Twee verbrijzelde polsen bleken de opbrengst van iets van wat een mooie crossdag had moeten worden. Met rechtgezette en ‘roodgegipste’ onderarmen zit ik dankzij mijn oudste zoon Djardy en buurman Peter van Nispen alweer thuis, dit bericht te dicteren aan mijn andere zoon Storm. Liefdevol en erg behulpzaam opgevangen door mijn kinderen kijk ik ‘reikhalzend’ uit naar de operaties van aanstaande dinsdag. Bekomen van de schrik besef ik dat ik eigenlijk erg goed ben weggekomen. Sporten is goed en motorcross absoluut niet gevaarlijk, alleen de factor pech hebben we niet in de hand. Het is vervelend, maar met zo’n kroost staat je geluk altijd boven je pech. M’n jongens hebben inmiddels gestofzuigd, afgewassen en opgeruimd, terwijl ik van mijn dochter een wellness behandeling kreeg in de badkamer. M’n ex doet boodschappen en vanavond ga ik samen met Sterre koken. Het doet zeer en komt zeker niet gelegen, maar ook heeft dit wel weer iets. De wetenschap dat je nooit alleen zal zijn. Allemaal samen en altijd voor elkaar…

Blonde lokken en roze gips. Zittend op de wielbak van vriendjes bus doet ze kort verslag. Gefrustreerd wel een beetje. Nog vier weken gips en dan nog twee in een plastic spalk.
Als er iemand graag rijdt is het de Noorse Genette Vage wel. Het is haar hele leven met alles er omheen. Ze draagt de sport uit als geen ander. Haar foto’s zijn zorgvuldig gemaakt. Vakwerk. Foto’s waardoor iedere jongedame zin krijgt te gaan crossen. Meer dan een lijst waard. Sponsoren krijgen waar voor de steun die ze geven. Het zal zo’n beetje september worden voor ze haar KTM weer de sporen zal kunnen geven. ‘Het seizoen is weg. Helaas’, zegt ze terwijl ze verliefd naar haar vriendje, Nick Kouwenberg, staart die aan de zijkant uit zijn bus hangt. Het is een zware dag. Ondanks de enorme hitte moet er toch gewoon gewerkt worden. Lommel is in zicht en dat wordt aanpoten. Lommel is altijd aanpoten. Nick doet zijn werk, altijd. Nick praat veel, geen onzin en vooral erg snel maar zeurt nooit. Hij gaat nog voor een laatste sessie. Shirt los uit de broek en gaan. Meters maken. ‘Moet van de baas’, lacht hij en vertrekt.
Genette kijkt hem na met gemengde gevoelens. Ze aait haar minihondje en denkt. Niet hardop maar ik versta het wel…

Als een echte wielrenner arriveert hij bij de kantine. Alles er op en er aan. Zijn carbon fiets zet hij binnen. ‘Als ik hem buiten laat staan waait ie zo over het dak heen’, lacht hij. Hij lacht, maar niet uit onvoorwaardelijke blijheid

Nick begon pas op zijn 10e met crossen. Zijn vader had er op zich niet zo heel veel mee, maar was wel gecharmeerd van motoren in het algemeen. In een naburige motorzaak stond een mooi 65cctje die hij kocht voor, de toen niet onverdienstelijk voetballende, Nick. Al snel won hij zo’n beetje alles waar hij aan mee deed en de groei deed het verdere werk. Van het amateurcircuit naar de grote bond, waar hij in menig wedstrijd op het podium te vinden was.

MXGP Lommel
De onlangs 26 geworden Nick Triest is gestopt, althans zo stond het van de week op Facebook. Het faillissement van Nicks werkgever en tevens hoofdsponsor RENT zette een vette streep door de crossrekening. Eventueel wanbeleid zorgde vervolgens voor een diepgaand onderzoek. Teammaat Kevin Wouts is nog naarstig op zoek naar een nieuw onderdak, terwijl Nick het voor gezien houdt. Op de vraag of zijn, eventueel voorlopige en rigoureuze, beslissing genomen is op basis van frustratie, schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, het is gewoon mooi geweest. Het is een heel gedoe nog allemaal’, zegt hij met een bedrukt gezicht. M’n Camper en bus mogen niet eens van zijn plek tot het onderzoek is afgerond, terwijl ik er niks mee te maken heb. Doordat ik bij Rent in loondienst was moest ik ook gehoord worden. Met het beleid heb ik nooit iets van doen gehad, vandaar ook mijn vrijspraak. Het is allemaal heel zuur, maar het is even niet anders’. Zijn motoren staan nog in de garage, waarmee hij de drie toezeggingen die hij begin van het jaar heeft gedaan nog in zal lossen dit seizoen. Aanstaande donderdag staat er in Frankrijk een wedstrijd op het programma in Le Quesnoy. Dan volgt later nog een 12 uurs endurowedstrijd in La Chinelle (B). Als klapstuk en wellicht grote afsluiter heeft hij zich over laten halen de EK wedstrijd tijdens de MXGP in Lommel mee te rijden. ‘Ik woon hier 5 minuten vandaan’, zegt hij lachend. Dat kun je gewoon niet voorbij laten gaan’.

Helemaal klaar
Hij heeft mooie tijden gevierd en mindere overwonnen. Even valt het stil. Hij staart met lege ogen naar wat ‘voorbijbonkende’ collega’s. Fysiek heeft hij ook zijn blessuredeel wel gehad. Onlangs nog liet hij zich nog opereren aan zijn onderarmen. De ‘armpump’ maakte het hem haast onmogelijk een manche ‘ volle bak’ uit te rijden. Omdat ik er nog niet echt in wil geloven vraag ik hem nog een keer of het crossen nu helemaal klaar is voor hem. Hij knikt bevestigend. Deze beslissing was toch wel een keer gevallen, maar mijn gevoel zegt dat het toch iets te vroeg naar zijn zin is gekomen. Er zijn wel wat mensen om hem heen die wat losse aanbiedingen hebben gedaan, maar daar zal hij zeer waarschijnlijk niet op in gaan. Nick speelt met de gedachten zich te gaan richten op de endurosport. Al vaker deed hij mee aan dergelijke wedstrijden, en dat beviel hem eigenlijk best. Om die moeilijk begaanbare zandweg in te slaan heeft hij al wat gesprekken gehad, maar is er nog niet helemaal uit. Ook dat kost geld natuurlijk. Verder zal hij moeten in ieder geval, zoals velen zonder baan. Ongeschoold is Nick zeker niet. ‘Van origine ben ik lasser’. Met alle papieren op zak zou ook daar nog een toekomst kunnen liggen.

Verdriet
Het is even een zware tijd voor de altijd opgewekte en vrolijke Nick Triest. Afgelopen weekend heeft hij zijn opa, die tevens een van zijn trouwste fans was, weg moeten brengen en dat deed hem veel verdriet. Natuurlijk, het leven gaat door. Voor hem en iedereen. Wat de tijd zal brengen weet niemand. Dat Nick nog niet klaar is met de motorsport is mij wel duidelijk. Nick moet nog wel even en zal zijn weg wel vinden. Welke weg dat wordt…

Photocred: lenkahrivova.com / Lenka Hřivová Photography & MotoXPics.be / John Oostvogels

Netjes zet hij zijn fiets tegen het gaas. In zijn Suzuki jack is hij uit te tekenen. Crosspet op. ‘Stoor ik niet?’, vraagt hij beleefd door de halfgeopende schuifpui.
‘Opaatje’ stoort nooit. Al jaren het trouwe ‘koffiemaatje’ van mijn moeder. Een mooi mens. Hij weet overal over mee te praten. We hebben het natuurlijk even over de actuele zaken als ‘vluchtelingenimport’ en de stand van zaken in de politiek. Ik probeer het gesprek altijd zo snel mogelijk op de motorcross te krijgen. Het is tenslotte het ‘opaatje’ van Kevin Strijbos en die weet natuurlijk alles, of in ieder geval veel dingen die ik graag weten wil. Ik merk wel dat hij goed weet wat hij wel en niet kan en mag vertellen. Opaatje is dan misschien op leeftijd maar zeker niet gek. Kevins trouwste fan, als sinds de geboorte van het Wuustwezelse MX1 talent. Jaren woonde Kevin naast mijn moeder. Al lang voor die tijd, toen de negenjarige Kevin ‘ontdekt’ werd, kwam ‘Opaatje’ al aan mijn moeders deur. Sponsorgeld ritselen. Hij heeft er altijd in geloofd en doet dat nog steeds. Naarmate hij ouder is geworden gaat hij minder frequent met Kevin mee, maar volgt hem toch nog steeds op de voet. ‘Gisteren waren ze er nog, Kevin en Yentl’, zegt hij met trotse ogen. Ondanks ze elkaar nu minder zien dan voorheen bespreken ze nog veel. We hebben het over Kevins seizoen. De ups en downs. Zijn overwinningen en de laatste operatie. ‘Kevin wil pas weer op de motor als hij echt 100% hersteld is’. Er is ook niets meer te halen nu. Lekker de tijd nemen en herstellen, zoals veel toprijders op dit moment. Een voor mij onbekende beltoon klinkt en opa tovert een gsm uit zijn binnenzak. Niet lang daarna staat hij op. Hij wordt verwacht. Hij bedankt netjes voor de koffie met appeltaart en klimt weer op zijn fiets. Zwaaiend rijdt hij het zandpad op. Zo’n opa die je zou wensen…